Lekha Books

மறைத்து வைத்த பயங்கரமான நோய்களைக்கொண்ட பெரிய மனிதர்கள், அரக்கத்தனமான காமவெறி படைத்த அவலட்சணமான தோற்றத்தைக் கொண்டவர்கள், மது அருந்தி சுய உணர்வே இல்லாமல் மிருகத்தனமாக நடந்து கொள்ளும் ஊர் சுற்றிகள், பார்க்கும்போது சாதுவான முக வெளிப்பாட்டுடனும் மனதிற்குள் பயங்கரமான சிற்றின்பச் சிந்தனைகளுடனும் இருக்கக்கூடிய காமப்பிசாசுகள், சிற்றின்ப பட்டினியைச் சரிபண்ணுவதற்கு மிகுந்த வெறியுடன் தொந்தரவு செய்யும் மனித ஓநாய்கள்- இவர்களுக்கு முன்னால் நிர்வாணமாக இருக்கவேண்டும். அதுதான் எங்களுடைய தொழில். ஆரம்பத்தில் எங்களுக்கு எரிச்சலும் வெறுப்பும் பயமும் கவலையும் உண்டாகும். ஆனால், காலப்போக்கில் அவற்றில் ஈடுபட ஈடுபட எங்களுடைய மூளையின் சிந்தனை சக்தி இல்லாமல் போகிறது. இதயத்தின் உணர்ச்சிகள் அழிகின்றன. இறுதியில் வயிற்றின் அழைப்பு மட்டுமே எஞ்சி நிற்கிறது. இன்னொரு வகையில் கூறுவதாக இருந்தால் ஒரு சர்க்கஸ் கம்பெனியின் காட்டு மிருகங்களைப் போன்றவர்கள் நாங்கள். பகல் முழுவதும் தின்றுவிட்டு படுத்து உறங்கவேண்டும். இரவு நேரம் வந்துவிட்டால் எங்களை அரங்கத்திற்கு அழைத்துக்கொண்டு வருவார்கள். அங்கு எங்களை வைத்து, எங்கள் விருப்பத்திற்கு எதிராக பல விளையாட்டுகளையும் விளையாடுவார்கள்.

அதே நிலையில் ஒன்றரை வருடகாலமாக நான் இங்கு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.

நேற்று மாலையில் வழக்கம்போல நான் யாரென்று தெரியாத அந்த காமதூதுவனின் வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு, இந்த மாளிகையில் அலங்கரித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். எட்டுமணி வரை எதிர்பார்த்தும், யாரும் வரவில்லை. அவ்வப்போது நான் முகத்திற்கு பவுடர் பூசினேன். உதடுகளில் சிவப்புச் சாயத்தைப் பூசினேன். கூந்தலில் முல்லை மலரைச் சூடினேன். முகத்தை மட்டும் சாளரத்தின் வழியாக வெளியே தெரியும்படி வைத்துக்கொண்டு ஸோஃபாவில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தேன்.

அதற்குப் பிறகும் சில மணி நேரம் கடந்தன. கீழே சாலையில் கார்கள் வந்துபோய்க்கொண்டிருக்கும் சத்தம் அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. பக்கத்து வீட்டிலிருந்த என்னுடைய தோழிகளில் சிலர் பாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

திடீரென்று தலைவி அறைக்குள் வந்து என்னிடம் அறிவித்தாள்: ‘ஆள் வந்திருக்கு'. ஒரு புதிய நோயாளி வந்திருக்கும் செய்தியைக் கேட்டவுடன், ஒரு டாக்டருக்கு உண்டாகக்கூடிய பரபரப்புடன் நான் காத்திருந்தேன்.

தலைவி உங்களை என்னுடைய அறைக்குள் அனுப்பி வைத்தாள். நான் புதிய மணப்பெண்ணைப் போல நடித்துக்கொண்டு, முகத்தை குனிந்தபடி உட்கார்ந்திருந்தேன்.

நீங்கள் எனக்கு அருகில் வந்து, ஒரு கையால் என் வலது கையைப் பற்றி, இன்னொரு கையால் என்
தாடைப் பகுதியைப் பிடித்து உயர்த்தினீர்கள். நான் ஒரு கவர்ச்சியை வரவழைத்துக்கொண்டு உங்களுடைய முகத்தைப் பார்த்தேன். உடனே எனக்கு நீங்கள் யாரென்று தெரிந்துவிட்டது. ஆனால், என்னுடைய முகத்தில் எந்தவொரு உணர்ச்சி வேறுபாடும் உண்டாகவில்லை. மரத்துப்போய் துரும்பு பிடித்த இதய நரம்புகளில், உணர்ச்சிகளின் மின் அணுக்களால் பயணிக்க முடியுமா என்ன? ஆனால், நீங்கள் என்னையே வெறித்துப் பார்த்ததையும், உங்களுடைய முகம் வெளிறிப்போனதையும், கண்கள் சுருங்கியதையும், தொண்டையில் ஒரு கடுமையான சத்தம் உண்டானதையும் நான் தெளிவாக நினைத்துப் பார்க்கிறேன். உங்களுடைய பிடி தளர்ந்தது. என்னுடைய கை மடியின்மீது சோர்ந்து விழுந்தது. சுட்டுவிரல் பாதி அறுபட்ட நிலையில் இருந்த அந்தக் கையிலேயே அதற்குப் பிறகு இருந்த பார்வை பதிந்திருந்தது. மிச்சம் மீதியிருந்த சந்தேகம் அந்த அறுபட்ட விரலில் முடிவடைந்துவிட்டது. என்னுடைய பார்வை உங்களையே பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. அப்போதும் என்னுடைய முகத்தில் அந்த வெறுப்பு கலந்த கவர்ச்சிச் சிரிப்பு தவழ்ந்துகொண்டுதான் இருந்தது.

ஆறு வருடங்களுக்குப் பிறகு, விதி... அதாவது சம்பவங்களின் எதிர்பாராத விளையாட்டு ஒரு சகோதரனையும் ஒரு சகோதரியையும் மீண்டும் இப்படிப் பட்ட நிலையில்தான் சந்திக்க வைத்தது. சமுதாயத்தின் கேவலமான மூலையில், ஒழுக்கத்தின் கசாப்புக்கடையில், பசியைப் போக்குவதற்காக தன்னுடைய தோலையும் சதையையும் விற்பனை செய்யும் சகோதரியை நீங்கள் தெளிவாகப் பார்த்தீர்கள் அல்லவா?

ஒரு விபச்சாரி! அவள் தேவைப்படுபவர்கள் ஏராளமானவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால், அன்பு வைத்திருப்பவர்கள் யாருமில்லை. சகோதரா, வெறுப்பவர்களை வசீகரிப்பது... வசீகரித்தவர்களை ஏமாற்று வது... அதுதானே ஒரு விலைமகளின் ‘தர்மம்'?

வக்ரத்தன்மை நிறைந்த ஒரு பார்வை, வஞ்சனை நிறைந்த ஒரு புன்சிரிப்பு- இவை இரண்டும்தான் விலைமகளின் சொத்தே. பசி ஒன்றுதான் அவளை உலகத்துடன் இணைக்கிறது. வாழவோ, இறக்கவோ முடியாத ஒரு நிலை... சகோதரா, அப்படியொன்றை கற்பனை செய்ய முடிகிறதென்றால், அதற்குப் பெயர்தான் விபச்சாரம்.

பல நேரங்களிலும் நான் சற்று வாய்விட்டு அழவேண்டுமென்று ஏங்கியிருக்கிறேன். ஹா... காட்டாற்றைப்போல இதயம் வெடித்து தேம்பித் தேம்பி அழுவது... அதிலும் ஒரு சுகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனால், என்னுடைய இதயத்தில் அழுகை வரக்கூடிய மெல்லிய ஊற்றுகூட மூடப்பட்டிருக்கிறது. கொல்லனின் கடையும் சக்கரத்தில் கத்திபடும்போது, சிதறித் தெறிக்கும் நெருப்புப் பொறிகளைப்போல, சம்பவங்களின் மோதல் உங்களுடைய இதய நரம்புகளில் உணர்வுகளைக் கிளர்ந்தெழச் செய்திருக்குமோ? உடலுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு சந்தோஷ நிலைக்கு மனித வாழ்க்கையை அழைத்துச் செல்லும் இனிய உணர்வுகள் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்... வாழ்க்கையின் சந்தோஷ மையங்களை நோக்கி தப்பி ஓடுவதற்காக நம்மைச் சிந்திக்கச் செய்யும் கடினமான வேதனைகள்கூட என்னைத் தொடுவதில்லை. பல வகைப்பட்ட காமலீலைகள் என்னிடம் காட்டப் படுகின்றன. ஆனால் நானோ, அந்த அசையும் படங்களுக்கெல்லாம் ஒரு நிர்வாண திரைச்சீலை மட்டுமே. என்னுடைய வாழ்க்கை வெறும் ஒரு பழைய துணி...

சமுதாயம் வெறுக்கக்கூடிய உயிருள்ள ஒரு பொருள் நான் என்ற முழுமையான புரிதல் எனக்கு இருக்கிறது. என்னைப் போன்ற விலைமகளிரைத் தவிர, தோழிகள் என்று எனக்கு யாருமில்லை. அவர்களும் என்னை பொறாமையுடன் நினைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களே என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். எனினும், நான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன். எதற்காக வாழ்கிறேன்? அந்தக் கேள்வியை இதுவரை நான் என்னிடம் கேட்டதில்லை.

என்னை வெறுப்பவர்களின்மீது எனக்குச் சிறிதுகூட கோபம் இல்லை. அதே நேரத்தில்- யாராவது என்மீது பரிதாப உணர்வுடன் வந்தால், பொறுத்துக்கொள்ள முடியாத அளவிற்கு கோபம் உண்டாகும். அதனால்தான் நான் தனிமையில் இருந்துகொண்டிருக்கிறேன். சமீபத்தில் ஒருநாள் கதராடை அணிந்த சுறுசுறுப்பான ஒரு இளைஞன் என்னைச் சுட்டிக்காட்டி தன்னுடைய நண்பனிடம், ‘அதோ... அழகாக ஆடை அணிந்திருக்கும் சமுதாயத்தின் புண்' என்று கூறுவதை நான் கேட்டேன்.