Lekha Books

அதுவும் போதவில்லை என்ற நிலை உண்டானபோது, வீட்டை அடமானம் வைத்தார். அதற்குப் பிறகும் நோய் குணமாகவில்லை. அது மட்டுமல்ல; நோயின் இன்னொரு பக்கமோ என்று தோன்றுவதைப்போல தந்தையின் பசியின் வேகமும் பயங்கரமாக அதிகமானது. அப்பா வெறிபிடித்ததைப்போல உணவை அள்ளிச் சாப்பிடும் அந்தக் காட்சியை என்னால் பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியவில்லை. என்ன சாப்பிட்டாலும், ஜீரணமாகிவிடும். எவ்வளவு சாப்பிட்டாலும் பசி அடங்கவே அடங்காது. ‘அய்யோ... பசிக்குது. ஜானு, சோறு... சோறு...' என்ற அந்த வார்த்தைகள் ஒவ்வொரு நாளும் பத்து முறையாவது அறையில் ஒலிப்பதைக் கேட்கலாம். உணவு எங்கிருந்து கிடைக்கும் என்ற சிந்தனை அவருக்கு இல்லை. வாழ்க்கையில் மீதமிருந்த ஆசைகளும் சந்தோஷங்களும் அப்பாவின் ரத்தத்திற்குள் போய் குடியிருக்க ஆரம்பித்து விட்டன என்று தோன்றியது. ஊரில் கிடைக்கும் தின்பண்டங்கள் எதைப் பார்த்தாலும் அப்பா ஏங்குவார். வீட்டிலோ ஒரு வேளை கஞ்சிக்குக்கூட வழியில்லை. நான் எங்கு போவேன்?

நம்முடைய வீட்டிற்கு அருகில் நல்ல வசதி படைத்த ஒரு பள்ளிக்கூட மேனேஜர் இருந்தார். ஒருநாள் நான் அவரை அணுகி சூழ்நிலைகள் அனைத்தையும் வேதனையுடன் கூறினேன். ‘எனக்கு உங்களின் பள்ளிக் கூடத்தில் ஒரு வேலை போட்டுத் தந்தால், மிகவும் உதவியாக இருக்கும்' என்று நான் அவரிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கொண்டேன்.

அவர் என்னையே கூர்ந்து பார்த்தார் ‘செகன்டரியில் பயிற்சி இருக்கிறதா?' அவர் கேட்டார்.

‘இல்லை...' நான் பணிவுடன் பதில் கூறினேன்: ‘பயிற்சி பெறவில்லை. மூன்றாவது ஃபாரத்தில் தேர்ச்சி பெற்றிருக்கிறேன்.'

‘எங்களுக்கு பயிற்சி பெறாதவர்கள் தேவையில்லை.' அவர் எந்தவொரு இரக்க உணர்வும் இல்லாத குரலில் சொன்னார்.

ஏமாற்றத்தால் என்னுடைய முகம் வெளிறியது. அவர் மீண்டும் என்னையே வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். ஒரு மெல்லிய புன்சிரிப்பு அந்த உதடுகளுக்கிடையே தவழ்ந்துகொண்டிருந்தது. அது அந்த முகத்தை மேலும் அவலட்சணமாகத் தோன்றும்படி செய்தது. ‘எது எப்படி இருந்தாலும்... யோசனை செய்வோம்.

பிறகு வாங்க' அவர் அமைதியான குரலில் கூறினார். மீண்டும் உண்டான ஆசையுடன் நான் நடந்தேன். அதற்குப் பிறகும் நான்குமுறை நான் அந்த மேனேஜரைப் போய்ப் பார்த்தேன். அவருடைய முகத்தைப் பார்க்கும்போது உண்டாகக்கூடிய வெறுப்பை மனதிற்குள் மறைத்துக்கொண்டு, முடிந்தவரைக்கும் பணிவை வரவழைத்தேன். என்னிடம் தைரியம் உண்டாக, நான் முயற்சித்தேன். அம்மை நோயால் ஏற்பட்ட புள்ளிகள் நிறைந்து, கரடுமுரடாகவும், எந்தவொரு முறையான வடிவமும் இல்லாததுமான அந்த முகமும், வளைந்து நெளிந்து இருந்த மூக்கும், முழுமையாக வெளியே தெரிந்த கேவலமான குணமும் அவருக்குள் இருந்த மிருகத்தனத்தை வெளிப்படையாகக் காட்டின.

சுருக்கமாகக் கூறுகிறேன். அவர் எனக்கு வேலை தந்தார். ஆனால், அதனால் எங்களுடைய பட்டினி நிலை சரியாகி விடவில்லை. பணம் ஏதாவது கிடைப்பதற்கு, ‘க்ராண்ட் காலம்' வரவேண்டும்.

ஒருநாள் நான் மேனேஜரை வீட்டில் போய் பார்த்து ஏதாவது தரவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டேன்.

‘தற்போதைக்கு என் கையில் எதுவுமில்லை.' முதலில் அவர் மிடுக்கான குரலில் கூறினார். நான் மிகுந்த கவலையுடன் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரம் சென்றதும் அவர், முன்பு என்னிடம் வெளிப்படுத்திய அந்த புன்சிரிப்பை மீண்டும் வெளிப்படுத்தினார்.

‘இரவு நேரத்தில், ஏதாவது திசையிலிருந்து ஏற்பாடு செய்துவிட்டு நான் அங்கே வர்றேன்' என்றார் அவர்.

இறுதியில் கூறிய வார்த்தைகள் தாழ்ந்த குரலில் வந்தன. அவர் கூறிய வார்த்தைகளுக்குள் மறைந்திருந்த உள்ளர்த்தம் எனக்கு உடனடியாகப் புரிந்தது. அவருடைய அந்தப் பார்வையும் வார்த்தைகளும் நடவடிக்கைகளும் மொத்தத்தில் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. அப்போதைக்கு எதுவும் பேசாமல் நான் திரும்பி வந்துவிட்டேன்.

அன்று இரவு எனக்கு சிறிதுகூட தூக்கம் வரவில்லை. என்னுடைய மூளையில் ஆழமான சிந்தனைகள் எழுந்துகொண்டே இருந்தன. வாழ்க்கையை நான் ஒரு பயங்கரமான இருட்டைப்போல முன்னால் பார்த்தேன்.

நள்ளிரவு தாண்டியது. என்னுடைய அறையின் சாளர ஓட்டையின் வழியாக, ஒரு டார்ச் விளக்கின் வெளிச்சம் படுக்கையில் விழுந்தது. தொடர்ந்து ‘ஜானு... ஜானு...' என்று தாழ்ந்த குரலில் ஒரு அழைப்பும்...

சம்பவத்தின் உண்மை நிலை என்னை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. நான் படுக்கையில் அசையாமல் கவிழ்ந்து படுத்திருந்தேன்.

அந்த காமவெறி பிடித்த பிசாசின் பயங்கரமான முகம் சாளரத்தின் கம்பிகளோடு சேர்ந்து தோன்றுவதை நான் சற்று பார்த்தேன்.

‘என்ன வேணும்?' ஒரு நூறு முறை அதே கேள்வியை நான் எனக்குள்ளேயே கேட்டிருப்பேன்.

என்னுடைய புனிதத் தன்மையையும், நல்ல பெயரையும் எந்தக் காலத்திலும் பலிகடாவாக்கி விடக்கூடாது என்று ஒரு நிமிடம் மனதிற்குள் நினைப்பேன். மறு நிமிடம்

‘ஜானு... சோறு... சோறு...' என்ற தந்தையின் அந்த பசி நிறைந்த வார்த்தைகளை நான் நினைத்துப் பார்ப்பேன். மறுநாள் கஞ்சி உண்டாக்குவதற்கு வீட்டில் ஒரு பொட்டு அரிசிகூட இல்லை. எங்களுக்கு உதவுவதற்கு யாருமில்லை. ‘நான் வேலை செய்கிறேன். எங்களுக்கு கஞ்சி தரணும்' என்று போய்க் கூறினால், என்னுடைய உடலின் அழகை ஆராய்ச்சி செய்யாமல் எனக்கு வேலை தரக்கூடிய ஒரு நிறுவனத்தையும் அரசாங்கமோ சமுதாயமோ படைத்திருக்கவில்லை. ‘நான் பட்டினியையும் சிரமங்களையும் தாங்கிக்கொண்டு இதுவரை பத்திரப்படுத்தி காப்பாற்றிய புனிதத் தன்மை என்னிடம் இருக்கிறது. இல்லையா சுவாமி, எனக்கு உணவு தா...' என்று நான் கூறும்போது, பசியைப் போக்குவதற்கு எனக்கு ஏதாவது தரக்கூடிய எந்தவொரு மத அமைப்பையும் எனக்குத் தெரியாது!

அந்த டார்ச் வெளிச்சம் மீண்டுமொருமுறை பிரகாசித்தது. என்னுடைய முகத்தில்தான்... நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் குரலில் காமத்தின் சத்தம் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டது.

நான் படுக்கையில் அதே நிலையில் சிறிதும் அசையாமல் மல்லாந்து படுத்திருந்தேன். என்னுடைய கண்களிலிருந்த கண்ணீர் தொடர்ந்து வழிந்து கொண்டிருந்தது. இதயத்தில் உண்டான கவலை தாங்கமுடியாத அளவிற்கு அதிகரித்தது. வாய்விட்டு அழாமல் இருக்கவேண்டும் என்பதற்காக நான் தலையணையைக் கடித்தேன்.

மேலும் சிறிது நேரம் அங்கேயே நின்றுகொண்டிருந்துவிட்டு, அதற்குப் பிறகு... அந்தப் பிசாசு போய் விட்டது என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.

ஆனால், சகோதரா... சமுதாயத்தில் கெட்ட பெயர் வாங்குவதைவிட, அதனால் உண்டாகக்கூடிய கேவலமான ஒதுக்கி வைத்தலைவிட... இன்னும் சொல்லப்போனால்- கடவுளைவிட பயப்படக்கூடிய ஒரு விஷயம் இருக்கிறது- பசி! அதன் பலமான எல்லைக்கு கீழ்ப்படியாத உணர்ச்சிகள் இல்லை. ஒருநாள் நான் அந்த மேனேஜருக்கு கீழ்ப்படிந்தேன்.