Lekha Books

இளமையானவர்கள், பழுத்த நிலையில் இருப்பவர்கள்.

பெண்ணாக ஆவதற்கும் தாயாக ஆவதற்கும்

பழுத்த நிலையில் இருப்பவர்கள்...

ஆனால்-

ஒகான்டா இளமையிலேயே இறக்கவேண்டும்.

ஒகான்டா முன்னோர்களுடன் படுக்க வேண்டும்.

ஆமாம்...

தொடர்ந்து மழை பெய்துகொண்டே இருக்கும்.'

மறைந்துகொண்டிருந்த சூரியனின் சிவப்புநிற ஒளிக்கீற்றுகள் ஒகான்டாவை இறுகத் தழுவின.

அப்போது அந்த அடர்த்தியான காட்டுக்குள் எரிந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு மெழுகுவர்த்தியைப் போல தோன்றினாள்.

அவளுடைய சோகம் நிறைந்த பாடலைக் கேட்பதற்காக வந்திருந்த மக்கள் அவளுடைய பேரழகைப் பார்த்து அசந்துபோய் விட்டார்கள்.

ஆனால், அவர்கள் எல்லாரும் அதே விஷயத்தைத்தான் கூறினார்கள்- "மக்களைக் காப்பாற்றுவதற்காகத்தான் என்றால், எங்களுக்கு மழை பெய்வதற்காகத்தான் என்றால், நீ சிறிதும் மனதில் பயம் கொள்ளவே கூடாது. உன்னுடைய பெயர் நிரந்தரமாக எங்களுக்கிடையே வாழ்ந்துகொண்டே இருக்கும்.'

நள்ளிரவு வேளையில் ஒகான்டா மிகவும் களைத்துப்- போய், சோர்வடைந்து காணப்பட்டாள். அவளால் அதற்குமேல் நடக்க முடியவில்லை. அவள் ஒரு பெரிய மரத்திற்குக் கீழேபோய் உட்கார்ந்தாள். தன்னிடமிருந்த பாத்திரத்திலிருந்து நீரை எடுத்துப் பருகினாள். மரத்தின் அடிப்பகுதியில் தன்னுடைய தலையை வைத்து, அவள் தூங்கினாள்.

காலையில் அவள் எழுந்தபோது, சூரியன் வானத்தின் உயரத்தில் இருந்தது. பல மணி நேரம் நடந்தபிறகு, அவள் ஒரு நிலப் பகுதியை அடைந்தாள். அந்த சிறு நிலப்பகுதி நாட்டின் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதியையும், புனித இடமான "கார் லமோ'வையும் பிரித்துக் காட்டியது. சாதாரண மனிதன் யாரும் அந்த இடத்திற்குள் நுழைய முடியாது... உயிருடன் திரும்பி வரவும் முடியாது. ஆன்மாக்களுடன் நேரடியான தொடர்பு கொண்டிருப்பவர்களும், இறைவனும் மட்டுமே
அந்த புனிதங்களின் புனிதமான இடத்திற்குள் நுழைய அனுமதிக்கப்படுவார்கள். ஆனால், குளத்திற்குச் செல்லும் வழியில் ஒகான்டா அந்த புனிதமான இடத்தைக் கடந்துதான் செல்லவேண்டும்.

அவள் அந்தக் குளத்தை சூரியன் மறைவதற்குள் அடையவேண்டும்.

அவளை இறுதியாகப் பார்ப்பதற்காக ஒரு மிகப் பெரிய கூட்டமே திரண்டு வந்து நின்றிருந்தது. அவளுடைய குரல் இப்போது கரகரப்பானதாகவும், வேதனை நிறைந்ததாகவும் இருந்தது.

அதே நேரத்தில்- இதற்குமேல் கவலைப்படுவதற்கு எதுவுமே இல்லை. வெகு சீக்கிரமே பாடலைப் பாடவேண்டிய அவசியமே இல்லாத நிலை அவளுக்கு உண்டாகப் போகிறது. அங்கு கூடியிருந்த கூட்டம் ஒகான்டாவையே பரிதாப உணர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அவர்களுக்கிடையே அவர்கள் மெதுவான குரலில் என்னவோ வார்த்தைகளைப் பரிமாறிக் கொண்டார்கள். ஆனால், அது அவள் காதில் விழவில்லை. ஆனால், அவர்களில் யாருமே அவளுடைய வாழ்க்கைக்காக வேண்டிக்கொள்ளவில்லை. ஒகான்டா வெளி வாசலைத் திறந்ததும், ஒரு குழந்தை, ஒரு சிறிய குழந்தை மக்கள் கூட்டத்திற்குள்ளிருந்து விலகி வெளியே வந்து, அவளை நோக்கி ஓடியது.

அந்தக் குழந்தை தன்னுடைய கைகளிலிருந்து ஒரு அழகான காது வளையத்தை எடுத்து, அதை ஒகான்டாவின் கையில் கொடுத்தது. அது கூறியது: “மரணமடைந்தவர்கள் இருக்கும் உலகத்தை நீங்கள் அடைந்த பிறகு, இந்த காது வளையத்தை என் சகோதரியிடம் கொடுங்கள். அவள் போனவாரம் இறந்துவிட்டாள். அவள் இந்த வளையத்தை மறந்து விட்டாள்.'' இந்த வினோதமான வேண்டுகோளைக் கேட்டு ஆச்சரியமடைந்த ஒகான்டா, அந்தச் சிறிய வளையத்தை வாங்கிக் கொண்டு, விலைமதிப்பற்ற நீரையும் உணவையும் அவள் குழந்தைக்குக் கொடுத்தாள். அவளுக்கு அவை இப்போது தேவையில்லை. ஒகான்டாவிற்கு சிரிப்பதா அழுவதா என்றே தெரியவில்லை. எவ்வளவோ வருடங்களுக்கு முன்னால் இறந்து போனவர்களைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள், தங்களின் அன்பை தாங்கள் நேசித்தவர்களுக்குத் தெரிவிப்பதைப் பற்றி அவள் கேள்விப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், பரிசுப் பொருட்களை அனுப்பி வைப்பது என்ற எண்ணம் அவளுக்கே புதிய ஒன்றாக இருந்தது.

அந்த புனித மண்ணுக்குச் செல்லும் தடையைக் கடந்தபோது, ஒகான்டா தன்னுடைய மூச்சைப் பிடித்து வைத்துக்கொண்டாள். அவள் அங்கு குழுமியிருந்த கூட்டத்தைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்வதைப்போல பார்த்தாள். ஆனால், அவர்களிடம் அதற்கு எந்த எதிர்வினையும் உண்டாக வில்லை. தாங்கள் பிழைத்திருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவர்களின் மனங்களில் ஏற்கெனவே ஆழமாகப் படிந்துவிட்டிருந்தது. அவர்கள் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த விலைமதிப்பற்ற மருந்தே மழைதான். எவ்வளவு சீக்கிரம் தான் போய் அடைய வேண்டிய இடத்தை ஒகான்டா அடைகிறாளோ, அந்த அளவிற்கு நல்லது என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள்.

அந்த புனித மண்ணை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தபோது, இளவரசியின் மனதில் வினோதமான ஒரு உணர்வு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. விசித்திரமான சத்தங்கள் அவ்வப்போது ஒலித்து, அவளை திகைப்படையச் செய்துகொண்டிருந்தன. அங்கிருந்து வேகமாக ஓடிவிடலாமா என்றுகூட அவள் நினைத்தாள். ஆனால், தன்னுடைய மக்களின் மனங்களில் இருக்கக்கூடிய ஆசையை தான் கட்டாயம் நிறைவேற்றி வைக்கவேண்டும் என்பதையும் அவள் நினைத்துப்பார்த்தாள். அவள் மிகவும் களைத்துப்போய் காணப்பட்டாள். ஆனால், பாதையோ மேலும் வளைந்து வளைந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று பாதை ஒரு மணல் நிறைந்த நிலத்தில் முடிவடைந்தது. கரையிலிருந்து மிக தூரத்திலேயே நீர் நின்று விட்டு, ஒரு பரந்த மணல்வெளி இருக்கும்படி செய்திருந்தது. அதைத் தாண்டி, பரந்த நீர்ப்பரப்பு...

ஒகான்டாவிற்கு மிக பயமாக இருந்தது.

அரக்கனின் அளவையும், வடிவத்தையும் அவள் கற்பனை செய்து பார்த்தாள். ஆனால், பயம் அதை
அவள் செய்யவிடாமல் தடுத்தது. மக்கள் யாரும் அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட வாய்திறந்து பேசவில்லை. அழுது கொண்டிருந்த குழந்தைகள்கூட அதைப்பற்றி எதுவும் கூறவில்லை. அதன் பெயரை உச்சரித்தாலே, அவர்கள் வாய்மூடி இருக்கும்படி கட்டளை பிறப்பிக்கப்பட்டார்கள். சூரியன் இப்போது மேலும் உச்சத்தில் இருந்தது. ஆனால், பெரிய அளவில் வெப்பம் நிறைந்ததாக இல்லை. நீண்ட நேரம் ஒகான்டா மணலில் கணுக்கால் மூழ்கிப் போகும் அளவிற்கு நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தாள். அவள் மிகவும் களைத்துப்போய், என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் நீர் இருந்த பாத்திரத்திற்காக ஏங்கினாள். தான் மேலும் முன்னோக்கி நடக்க, ஏதோவொன்று தன்னைப் பின்தொடர்ந்து வருவதைப்போல அவள் உணர்ந்தாள். அந்த அரக்கனா? அவளுடைய தலைமுடிகள் சிலிர்த்து நின்றன. உடம்பையே அடித்து செயலற்றுப் போகச் செய்யும் அளவிற்கு ஒரு குளிர்ச்சி அவளுடைய தண்டுவடத்தில் பரவி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவள் பின்னாலும், பக்கவாட்டிலும், முன்னாலும் பார்த்தாள். ஒரு தூசிக் கூட்டத்தைத் தவிர, வேறு எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

ஒகான்டா வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஆனால், அந்த உணர்வு அவளிடமிருந்து விலகிச் செல்லவில்லை. அவளுடைய முழு உடம்பும் அதன் வியர்வையில் குளித்துக் கொண்டிருப்பதைப்போல அவளுக்குத் தோன்றியது.