Lekha Books

ஒட்டுமொத்த மக்கள் கூட்டத்தின் நன்மையைவிட ஒரு தனிப்பட்ட நபரின் நன்மையைப் பெரிதாக நினைக்கும் செயலே அது. இவை எல்லாவற்றையும்விட, முன்னோர்களை மதிக்கவில்லை என்பதும் அதில் இருக்கிறது. அதன்மூலம் பூமியின் நிலப்பரப்பிலிருந்து லுவோ மக்களை ஒரேயடியாக துடைத்தெறியும் செயலும் நடைபெறுகிறது. அதேநேரத்தில் மக்களுக்காக ஒகான்டாவை பலிகடாவாக்கி இறக்கச் செய்வது என்பது மனரீதியாக லபாங்'ஓவை நிரந்தரமாக முடக்கிப்போடுவதாகவும் ஆகிவிடுகிறது. இதற்கு முன்பிருந்த அதே தலைவரல்ல இப்போது தலைவராக இருக்கும் தான் என்ற உண்மையும் அவருக்கு நன்கு தெரியும்.

வைத்தியன் ந்திதியின் வார்த்தைகள் இப்போதும் அவருடைய செவிகளுக்குள் திரும்பத் திரும்ப எதிரொலித்துக் கொண்டேயிருந்தன. “இந்த "லுவோ'வின் மூத்த குடிமகனான "போதோ' நேற்றிரவு வந்த ஒரு கனவில் எனக்கு முன்னால் தோன்றி, தலைவரிடமும் கிராமத்து மக்களிடமும் பேசுமாறு சொன்னார்.'' கூட்டமாகக் கூடி நின்றிருந்த கிராமத்து மக்களைப் பார்த்து ந்திதி சொன்னான். அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்: “எந்தவொரு ஆணையும் தெரியாமல் இருக்கும் ஒரு இளம் பெண் கட்டாயம் மரணத்தைத் தழுவவேண்டும். அப்படியென்றால்தான் கிராமத்திற்கு மழை கிடைக்கும். "போதோ' என்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, குளத்தின் கரையில் ஒரு இளம்பெண் நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அவள் தன் கைகளை தலைக்கு மேலே உயர்த்திக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய தோல் ஒரு இளம் மானின் தோலைப்போல மிகவும் மென்மையானதாக இருந்தது. ஆற்றின் கரையில் தனியாக நின்றிருக்கும் நாணலைப்போல அவளுடைய உயரமான தோற்றம் இருந்தது. கவலையில் மூழ்கியிருக்கும் ஒரு தாயைப் போல, தூக்கக் கலையுடன் இருந்த அவளுடைய கண்களில் ஒரு சோகம் கலந்திருந்தது. அவள் தன்னுடைய இடது பக்க செவியில் ஒரு பொன்னாலான வளையத்தை அணிந்திருந்தாள்...

தன்னுடைய இடுப்பில் ஒரு பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் பித்தளையாலான சங்கிலியை அணிந்திருந்தாள். அந்த இளம்பெண்ணின் அழகைப் பார்த்து நான் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கி நின்றிருந்தபோது, போதோ என்னிடம், "இந்த கிராமத்திலிருக்கும் அனைத்து பெண்களிலிருந்தும் நாங்கள் தேர்ந்தெடுத்திருப்பது இந்தப் பெண்ணைத்தான். குள அரக்கனுக்கு அவள் தன்னை அர்ப்பணம் செய்து தியாகத்தைச் செய்யட்டும்! அந்த நாளன்று மழை ஏராளமாகப் பெய்யும். அந்தக் குறிப்பிட்ட நாளன்று எல்லாரும் வீடுகளுக்குள் இருக்கட்டும்... இல்லாவிட்டால் அவர்கள் வெள்ளத்தால் கொண்டு செல்லப்பட்டு விடுவார்கள்' என்று கூறினார்.

வெளியே இனம்புரியாத ஒரு வெறுமைத் தன்மை நிலவிக் கொண்டிருந்தது. உயிரோட்டமே இல்லாத மரங்களில் அமர்ந்திருந்த தாகமெடுத்த பறவைகள் சோம்பேறித் தனத்துடன் பாடிக்கொண்டிருந்ததைத் தவிர, வேறு சத்தமே இல்லை. கண்களைக் கூசச் செய்யும் மதிய நேர வெப்பம் மக்களை அவர்களுடைய குடிசைகளுக்குள் பலவந்தமாக இருக்கும்படி செய்தது. தலைவரின் குடிலுக்கு மிகவும் அருகிலேயே இருந்த இரண்டு பாதுகாவலர்கள் மிகவும் அமைதியாக குறட்டை விட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். லபாங்'ஓ தன்னுடைய கிரீடத்தைக் கழற்ற, அவருடைய பெரிய கழுகுத் தலை அவரின் தோள்களின்மீது தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவர் தன் குடிலை விட்டு வெளியே வந்து, செய்தியை அறிவிக்கும் மனிதனான ந்யாபோகோவிடம் கூறி முரசொலிக்கச் செய்வதற்கு பதிலாக, அவரே நேரடியாகச் சென்று, தானே முரசை அடித்து ஒலிக்கச் செய்தார். வீட்டிலிருந்த எல்லாரும் அடுத்த சில நொடிகளுக்குள் அங்கிருந்த "சியாலா' மரத்திற்குக் கீழே வந்து குழுமினார்கள். அந்த இடத்தில்தான் பொதுவாக அவர், அவர்களுக்கு முன்னால் உரையாற்றுவார். ஒகான்டாவை சிறிது நேரம் அவளுடைய பாட்டியின் குடிலில் இருக்கும்படி அவர் கேட்டுக்கொண்டார்.

தன்னுடைய வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களிடம் லபாங்'ஓ உரையாற்றுவற்காக நின்றபோது, அவருடைய குரல் மிகவும் கரகரப்பாக இருந்தது. கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்துகொண்டே இருந்தது. அவர் பேச ஆரம்பித்தார். ஆனால், அவருடைய உதடுகளிலிருந்து சொற்கள் வெளியே வரமறுத்தன. தங்களுடைய எதிரிகள் அவர்களின்மீது போர் தொடுக்கப் போவதாக அறிவித்திருந்ததால், நிச்சயம் ஆபத்து இருக்கிறது என்ற விஷயம் அவருடைய மனைவிகளுக்கும், மகன்களுக்கும் நன்றாகத் தெரியும். லபாங்'ஓவின் கண்கள் சிவந்து காணப்பட்டன.

அவர் தொடர்ந்து அழுதுகொண்டிருப்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். இறுதியில் அவர் “நாம் மிகவும் அன்பு செலுத்திக்கொண்டும், பொக்கிஷத்தைப்போல பாதுகாத்துக் கொண்டுமிருந்த ஒன்று நம்மிடமிருந்து எடுத்துக்கொள்ளப்படப் போகிறது... ஒகான்டா மரணத்தைத் தழுவவேண்டிய நிலை...'' என்று கூறினார்.

அப்போது தானே கேட்க முடியாத அளவிற்கு அவருடைய குரல் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது. எனினும், அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்: “குளத்தின் அரக்கனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட வேண்டுமென்று முன்னோர்கள் அவளைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறார்கள். அதன்மூலம் நமக்கு மழை பெய்யும் என்பதுதான் காரணம்.''

அங்கு குழுமியிருந்தவர்களுக்கு மத்தியில் மரணத்திற்கு நிகரான அமைதி சிறிது நேரம் நிலவியது. அவர்கள் முழுமையாக அதிர்ச்சியடைந்து விட்டார்கள். அதைத் தொடர்ந்து குழப்பங்கள் நிறைந்த முணுமுணுப்புகள் அங்கு உண்டாயின. ஒகான்டாவின் அன்னை மயக்கமடைய, அவள் தன்னுடைய குடிலுக்குத் தூக்கிக்கொண்டு போகப்பட்டாள். அதே நேரத்தில் அங்கிருந்த மற்றவர்கள் மனதிற்குள் சந்தோஷப்பட்டார்கள்.

அவர்கள் சுற்றிச் சுற்றி நடனமாடினார்கள்... பாடினார்கள்... இனிய ஓசைகளை உண்டாக்கினார்கள்.

“மக்களுக்காக மரணத்தைத் தழுவக்கூடிய அதிர்ஷ்டத்தைப் பெற்றிருப்பவள் ஒகான்டா. மக்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக என்னும்பட்சம், ஒகான்டா மரணத்தைத் தழுவட்டும்...'' அவர்கள் ராகத்துடன் பாடினார்கள்.

அப்படி தான் கேட்கக்கூடாத எந்த விஷயத்தை தன் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அனைவரும் விவாதித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று, தன் பாட்டியின் குடிலுக்குள் இருந்துகொண்டே ஒகான்டா ஆச்சரியத்துடன் சிந்தித்தாள். தலைவர் மக்களிடம் உரையாற்றிக் கொண்டிருக்கும் இடத்திலிருந்து மிகவும் விலகியிருந்தது அவளுடைய பாட்டியின் குடில். அவள் என்னதான் தன் காதுகளைத் தீட்டி வைத்துக்கொண்டு கேட்க முயற்சித்தும், அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்பது அவளுடைய காதுகளில் விழவே இல்லை. "திருமண விஷயமாகத்தான் இருக்க வேண்டும்!' - அவள் மனதிற்குள் தீர்மானித்தாள். அவளுடைய முதுகிற்குப் பின்னால், தங்களுடைய மகளின் எதிர்காலத் திருமணத்தைப் பற்றி குடும்பத்திற்குள் பேசுவதென்பது பொதுவாகவே அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரு விஷயம்தானே! தன்னுடைய வெறும் பெயரை உச்சரித்தாலே, எச்சிலை விழுங்கும் பல இளைஞர்களையும் பற்றி நினைத்துப் பார்த்ததும் ஒகான்டாவின் உதடுகளில் மெல்லிய புன்னகை தவழ்ந்தது.

மிகவும் அருகிலேயே ஒரு வயதான உறவினரின் கெச் என்ற மகன் இருந்தான். கெச் மிகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவன் அவனுடைய கண்கள் அழகானவையாக, அமைதி நிறைந்தவையாக இருக்கும். வாய்விட்டு சிரித்தானென்றால், பலமாக சிரிப்பான், "அவன் ஒரு நல்ல தந்தையாக வருவான்' என்று ஒகான்டா மனதில் நினைத்தாள். ஆனால், அவர்கள் ஒரு பொருத்தமான ஜோடியாக இருக்க மாட்டார்கள். கெச் அவளுடைய கணவனாக இருப்பதற்கான உயரம் இல்லாமல் மிகவும் குள்ளமாக இருந்தான்.