Lekha Books

மற்ற பெண்கள் தங்களின் வீடுகள் முழுக்க குழந்தைகளை வைத்திருக்கிறார்கள். அதே நேரத்தில்- ஒகான்டாவின் அன்னை தன்னுடைய ஒரே மகளை இழக்கவேண்டும்!

மேகங்களற்ற வானத்தில் நிலவு பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. எண்ணற்ற நட்சத்திரங்கள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. எல்லா வயதுகளையும் கொண்ட நடனமாடக் கூடியவர்கள், ஒகான்டாவிற்கு முன்னால் நடனமாடுவதற்காகக் கூடிநின்றார்கள். ஒகான்டா தன் அன்னைக்கு மிகவும் அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டு அமைதியாக தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டிருந்தாள். இத்தனை வருடங்களாக அவள் தன்னுடைய மக்களுடன்தான் இருந்துவந்திருக்கிறாள். அவர்களை தான் நன்கு புரிந்துவைத்திருப்பதாகவே இதுவரை அவள் நினைத்திருந்தாள். ஆனால், அவர்களுக்கு மத்தியில் தான் ஒரு அந்நிய உயிராக நின்றுகொண்டிருப்பதை இப்போதுதான் அவளே உணர்கிறாள். அவர்கள் அவள்மீது உண்மையிலேயே அன்பு என்ற ஒன்றை வைத்திருந்தால், எப்போதும் அதைக் காட்டி வந்திருக்கிறார்கள் என்றால், அவளின் நிலையை நினைத்து அவர்கள் ஏன் பரிதாபப்படவில்லை?

அவளைக் காப்பாற்றுவதற்கான எந்த முயற்சியிலும் அவர்கள் ஏன் இறங்கவில்லை? இளம்வயதிலேயே மரணத்தைத் தழுவுவது என்பது எவ்வளவு கொடுமையான விஷயம் என்பதை அவளுடைய மக்கள் உண்மையிலேயே உணரவே இல்லையா? தன்னுடைய உணர்ச்சிகளை அதற்குமேலும் கட்டுப்படுத்த முடியாமல், அவள் சத்தம் போட்டு அழுதாள். அப்போது அவளுடைய வயதில் இருந்தவர்கள் நடனம் ஆடுவதற்காக எழுந்து நின்றார்கள்.

அவர்கள் மிகவும் இளமையானவர்களாகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவர்களாகவும் இருந்தார்கள். வெகுசீக்கிரமே அவர்களுக்குத் திருமணமாகி தங்களுக்கென்று குழந்தைகளைக்கூட அவர்கள் பெறுவார்கள். தாங்கள் காதலிப்பதற்கு அவர்களுக்கு கணவர்கள் இருப்பார்கள். வசிப்பதற்கு அவர்களுக்கென்று குடில்கள் இருக்கும். அவர்கள் முதிர்ந்த நிலையை அடைந்துவிடுவார்கள். ஒகான்டா தன்னுடைய இடுப்பைச் சுற்றியிருந்த சங்கிலியைக் கையால் தொட்டுப் பார்த்தாள். அப்போது அவளுக்கு ஒசிந்தாவின் ஞாபகம் வந்தது. அங்கே இருக்கும் தன்னுடைய நண்பர்களின் கூட்டத்தில் ஒசிந்தாவும் இருக்கலாம் என்று அவள் நினைத்தாள். "ஆனால், அவனுக்கு உடல்நலம் சரியாக இல்லையே!' அவள் நினைத்தாள். அவன் தந்த அந்த சங்கிலியை தன்னுடைய இடுப்பில் கட்டிய கோலத்துடனே அவள் மரணத்தைத் தழுவுவாள். பூமிக்குக் கீழே உள்ள உலகத்தில் இருக்கும்போதும், அவளது இடையில் அந்த சங்கிலி இருக்கும்.

காலையில் பல வகைப்பட்ட உணவுப் பொருட்களும் சமைக்கப்பட்ட ஒரு மிகப்பெரிய விருந்து ஒகான்டாவிற்காக தயாரிக்கப்பட்டது.

அவற்றிலிருந்து எது தேவையோ, அதைத் தேர்வு செய்து அவள் சாப்பிட வேண்டும். "மரணமடைந்த பிறகு மனிதர்கள் சாப்பிட முடியாது.' அவர்கள் கூறிக்கொண்டார்கள். உணவுப் பொருட்கள் மிகவும் சுவையாகத் தயாரிக்கப்பட்டிருந்தன. ஆனால், ஒகான்டா அவற்றில் ஒன்றைக்கூட தொட்டுப் பார்க்கவில்லை. சந்தோஷமாக இருக்கக்கூடியவர்கள் சாப்பிட்டுக் கொள்ளட்டும். அங்கிருந்த ஒரு சிறிய பாத்திரத்திலிருந்த நீரில் கொஞ்சம் எடுத்து பருகியதுடன், அவள் திருப்திப்பட்டுக் கொண்டாள்.

அவள் பிரிந்து செல்வதற்கான நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு நிமிடமும் விலை மதிப்பற்றதாகத் தோன்றியது. அந்தக் குளத்தை அடைய வேண்டுமானால், ஒருநாள் முழுவதும் பயணம் செய்யவேண்டும். அடர்ந்த காட்டின் வழியாக, அவள் முழு இரவும் நடந்து செல்ல வேண்டும். அவளை சலனமடையச் செய்வதற்கு இனி எதுவுமில்லை. அடர்ந்த காடுகூட அவளை எதுவும் செய்யமுடியாது. ஏற்கெனவே அவள்மீது புனித எண்ணெய் தேய்க்கப்பட்டுவிட்டது.

அந்த துக்கச் செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட கணத்திலிருந்து, எந்தவொரு நொடியிலும் எனக்கு முன்னால் ஒசிந்தா வந்து தோன்றுவான் என்பதை அவள் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால், அங்கு அவன் இல்லை. தன்னுடைய சொந்த வேலை விஷயமாக ஒசிந்தா வேறு எங்கோ சென்றிருப்பதாக அவளுடைய உறவினர் ஒருவர் அவளிடம் கூறினார்.

தான் மனதிற்குள் நேசித்துக் கொண்டிருக்கும் அவனை மீண்டும் பார்க்கப் போவதில்லை என்பதையும் ஒகான்டா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

மதிய நேரத்தில் முழு கிராமமும் அவளுக்கு விடை கூறுவதற்காகவும், அவளை இறுதியாக ஒருமுறை பார்த்துக்கொள்வதற்காகவும் வாசலுக்கு அருகில் வந்து குழுமியிருந்தது. அவளுக்குப் பின்னால் நின்றுகொண்டு அவளுடைய தாய் நீண்ட நேரமாக அழுதுகொண்டேயிருந்தாள். பிரார்த்தனைக்கான ஆடையை அணிந்துகொண்டு, தலைவர் காலணி எதுவும் அணியாமல் வெளிவாசலுக்கு வந்து மக்களுடன் ஒருவராக கலந்துகொண்டார். கவலையில் மூழ்கியிருந்த ஒரு சாதாரண தந்தையாக அவர் காட்சியளித்தார். அவர் தன்னுடைய மணிக்கட்டில் கட்டியிருந்த சங்கிலியைக் கழற்றி தன் மகளின் இடுப்பில் கட்டிவிட்டுக் கூறினார். “நீ எங்களுக்கு மத்தியில் எப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பாய். நம் முன்னோர்களின் ஆன்மாக்கள் உன்னுடன்தான் இருக்கின்றன.''

வாயால் எதுவும் பேசமுடியாத நிலையில், எதையுமே நம்பமுடியாத வகையில் ஒகான்டா மக்களுக்கு முன்னால் நின்றிருந்தாள். அவள் கூறுவதற்கு எதுவுமில்லை. அவள் தன்னுடைய வீட்டை மீண்டுமொருமுறை பார்த்தாள். தனக்குள்ளிருக்கும் தன்னுடைய இதயம் மிகவும் வேதனையுடன் துடித்துக்கொண்டிருந்ததை அவளால் கேட்கமுடிந்தது. அவள் சிறுபிள்ளையாக இருந்தபோது மனதில் போட்டு வைத்திருந்த திட்டங்கள் அனைத்தும் ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டன. ஒரு மலரை மலரச் செய்யாமலே, மீண்டும் புலர்காலைப் பொழுது பனி விழுவதை அனுபவிக்கவிடாமல் மொட்டாகவே தன்னை அவர்கள் இருக்கச் செய்துவிட்டதைப்போல அவள் உணர்ந்தாள். அழுது கொண்டிருந்த தன் தாயின் காதுகளில் அவள் மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தாள்: “நீங்கள் எப்போதெல்லாம் என்னைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆசைப் படுகிறீர்களோ, அப்போது சூரியன் மறைவதைப் பாருங்கள்... நான் அங்கிருப்பேன்...''

ஒகான்டா தென்திசையை நோக்கித் திரும்பி, குளத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவளுடைய பெற்றோர்கள், உறவினர்கள், நண்பர்கள், வழிபடுபவர்கள் வாசலில் நின்றுகொண்டு, அவள் நடந்து செல்வதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அவளுடைய அழகான மெல்லிய உருவம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிறியதாக, அவள் காட்டில் இருந்த ஒல்லியான காய்ந்த மரங்களுடன் சிறிது நேரத்தில் முற்றிலுமாகக் கரைந்து போனாள்.

அடர்ந்த காட்டுக்குள் இருந்த அந்த தனிமையான பாதையில் வேதனை உண்டாக நடந்துகொண்டி ருக்கும்போது, ஒகான்டா ஒரு பாடலைப் பாடினாள்.

அவளுடைய குரல் மட்டுமே அவளுக்கு வழித்துணையாக இருந்தது.

"முன்னோர்கள் கூறி விட்டார்கள்

ஒகான்டா கட்டாயம் இறக்க வேண்டுமென்று...

தலைவரின் மகள்

கட்டாயம் தியாகம் செய்யவேண்டும்...

குளத்தின் அரக்கன் என் சதையை உண்ணும்போது

மக்களுக்கு மழை கிடைக்கும்...

ஆமாம்...

மழை தொடர்ந்து பெய்துகொண்டிருக்கும்...

காற்று வீசும்... இடி முழங்கும்...

மணல் நிறைந்த கடற்கரையை

வெள்ளம் அடித்துக்கொண்டு போகும்...

தலைவரின் மகள் குளத்தில் இறக்கும்போது.

என் வயதைக் கொண்டவர்கள் ஒப்புக்கொண்டார்கள்,

என் பெற்றோர்கள் ஒப்புக்கொண்டார்கள்,

அதனால்,

என் நண்பர்களும் உறவினர்களும்...

எங்களுக்கு மழை கிடைப்பதற்காக

ஒகான்டா மரணத்தைத் தழுவட்டும்...

என் வயதைக் கொண்டவர்கள்,