Lekha Books

சூரியன் வேகமாக கீழே இறங்கிக் கொண்டி ருந்தது... குளத்தின் கரை அதோடு சேர்ந்து நகர்ந்துகொண்டிருப்பதைப்போல தோன்றியது.

ஒகான்டா அங்கிருந்து ஓட ஆரம்பித்தாள். சூரியன் மறைவதற்கு முன்னால், அவள் குளத்தில் இருக்கவேண்டும். தான் ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, தனக்குப் பின்னால் ஒரு சத்தம் ஒலிப்பதைக் கேட்டாள். அவள் பின்னால் திரும்பி கூர்ந்து பார்த்தாள். நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் புதரைப் போன்ற ஏதோவொன்று அவளுக்குப் பின்னால் மிகவும் வேகமாக ஓடிவந்துகொண்டிருந்தது. கிட்டத்தட்ட அவளைப் பிடித்துவிடக்கூடிய நிலையில் அது இருந்தது.

தன்னுடைய முழு சக்தியையும் திரட்டிக்கொண்டு ஒகான்டா ஓடினாள். சூரியன் மறைவதற்கு முன்னால், தான் போய் நீருக்குள் விழுந்துவிட வேண்டும் என்று இப்போது அவள் தீர்மானம் செய்து கொண்டாள். அவள் பின்னால் திரும்பிக்கூட பார்க்கவில்லை. ஆனால், அந்த ஜந்து அவளுக்குப் பின்னால் வந்துகொண்டிருந்தது. கனவில் நடப்பதைப்போல, வாய்விட்டு அழுவதற்கு அவள் முயற்சித்தாள். ஆனால், தன்னுடைய குரலை அவளாலேயே கேட்க முடியவில்லை. அந்த ஜந்து ஒகான்டாவை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு பலமான கரம் அவளைப் பற்றியது. அதைத் தொடர்ந்து அவள் மணலில் அப்படியே சாய்ந்து, மயக்கமடைந்தாள்.

அந்தக் குளத்தின் காற்று அவளைச் சுய உணர்விற்கு மீண்டும் கொண்டு வந்தபோது ஒரு மனிதன் அவளை நோக்கி குனிந்து கொண்டிருந்தான். "ஓ...!' ஒகான்டா பேசுவதற்காக தன் வாயைத் திறந்தாள். ஆனால், அவளுக்கு குரலே வரவில்லை. அங்கு வந்திருந்த மனிதன் அவளுடைய வாய்க்குள் ஊற்றிய நீரில், அவள் ஒரு வாய் நீரைக் குடித்தாள்.

“ஒசிந்தா... ஒசிந்தா! தயவுசெய்து என்னைச் சாக விடு. என்னை ஓடுவதற்கு அனுமதி. சூரியன் கீழே இறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. நான் இறக்கப் போகிறேன். அவர்களுக்கு மழை கிடைக்கட்டும்..''
ஒகான்டாவின் இடுப்பில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த சங்கிலியை ஒசிந்தா ஆசையாகத் தடவிக்கொண்டே, அவளுடைய முகத்தில் வழிந்து கொண்டிருந்த கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டான்.

“யாருக்குமே தெரியாத ஒரு நிலப்பகுதிக்கு நாம் உடனடியாகத் தப்பித்துச் செல்லவேண்டும்'' ஒசிந்தா மிகவும் வேகமாகக் கூறினான். “முன்னோர்களின் கோபத்திலிருந்தும், அரக்கனின் விரும்பத்தகாத தாக்குதலில் இருந்தும் நாம் கட்டாயம் தப்பித்து ஓடியாக வேண்டும்.''

ஒகான்டா உறுதி தளர்ந்த நிலையில் இருந்தாள். அங்கிருந்து தப்பித்துச் செல்வதற்கு அவள் பயந்தாள். ஆனால், ஒசிந்தா மீண்டும் அவளுடைய கைகளைப் பற்றினான். “இங்கே பார், ஒகான்டா! கவனமாகக் கேள். இங்கே இரண்டு "கோட்டு'கள் இருக்கின்றன'' என்று கூறிய அவன், ஒகான்டாவின் சரீரம் முழுவதையும்- அவளுடைய கண்களை மட்டும் விட்டுவிட்டு, மூங்கில்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இலைகளைக் கொண்டு மூடினான். “முன்னோர்களின் கண்களிலிருந்தும் அரக்கனின் கோபத்திலிருந்தும் இவை நம்மைக் காப்பாற்றும். நாம் இப்போது இங்கிருந்து உடனடியாக ஓடியாக வேண்டும்'' என்று கூறிய அவன் ஒகான்டாவின் கையைப் பற்றினான். அவர்கள் அந்த புனித நிலத்தை விட்டு ஓடினார்கள். ஒகான்டா இதுவரை நடந்துவந்த பாதைகளில் அவர்கள் செல்லவில்லை.

புதர் மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்தது. அதில் இருந்த நீளமான புற்கள் அவர்கள் ஓடும்போது, அவர்களுடைய பாதத்தில் நசுங்கிக் கொண்டிருந்தன. புனித நிலத்தின் பாதி தூரத்தைக் கடந்து வந்ததும், அவர்கள் நின்று பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். சூரியன் கிட்டத்தட்ட நீரின் மேற்பரப்பைத் தொடக்கூடிய நிலையில் இருந்தது. அவர்கள் பயந்துவிட்டார்கள். மூழ்கிக் கொண்டிருக்கும் சூரியனைப் பொருட்படுத்தாமல் அவர்கள் இன்னும் வேகமாக தங்களின் ஓட்டத்தைத் தொடர்ந்தார்கள்.

“நம்பு... ஒகான்டா! அது நம்மை அடையாது...''

அவர்கள் தடை இருந்த இடத்தை அடைந்ததும், பின்னால் திரும்பி நடுங்கிக் கொண்டே பார்த்தார்கள். நீரின் மேற்பரப்பிற்கு மேலே சூரியனின் ஒரு முனைப் பகுதி மட்டுமே தெரிந்தது.

“மறைந்து விட்டது! மறைந்து விட்டது!'' தன் முகத்தை அவனுடைய கைகளில் மறைத்துக்கொண்டு, அவள் அழுதாள்.

“தலைவரின் மகளே, அழாதே! நாம் ஓடுவோம்... இங்கிருந்து தப்பிப்போம்.''

தூரத்தில் ஒரு மின்னல் பிரகாசமாக வெட்டியது. அவர்கள் மேலே பார்த்து, பயந்து போனார்கள்.

அன்றிரவு சிறிதும் நிற்காமல் தொடர்ந்து மழை பெய்துகொண்டே இருந்தது- நீண்டகாலமாக பெய்யாமலே இருந்த மழை.