Lekha Books

ஒவ்வொரு முறையும் தான் அவனுடன் உரையாடும்போது, அவள் அவனை நோக்கி கீழே பார்த்துப் பேசவேண்டும் என்பதே அவளுக்கு தொந்தரவு தரக்கூடிய விஷயமாக இருந்தது. அதற்குப் பிறகு அவள் டிமோவைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தாள். மிகவும் உயரமான இளைஞனாகவும், தைரியம்மிக்க போராளியாகவும், மிகவும் நன்றாக சண்டை போடக்கூடியவனாகவும் அவன் தன்னை எல்லாரிடமும் காட்டியிருக்கிறான்.

ஒகான்டா டிமோவைக் காதலித்தாள். ஆனால், அவன் ஒரு கொடூரமான கணவனாக இருப்பானென்றும், எப்போதும் தகராறு பண்ணிக் கொண்டிருப்பானென்றும், சண்டை போடுவதற்கு தயார் நிலையிலேயே எப்போதும் இருப்பானென்றும் ஒகான்டா நினைத்தாள். அதனால், அவனை அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. அவள் ஒசிந்தாவைப் பற்றி நினைத்தபோது, தன்னுடைய இடுப்பில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த சங்கிலியை விரல்களால் தடவிப்பார்த்துக் கொண்டாள். நீண்ட நாட்களுக்கு முன்பு, அவள் மிகவும் இளையவளாக இருந்தபோது, ஒசிந்தாதான் அவளுக்கு அந்த சங்கிலியைக் கொடுத்தான். அவள் அதை பலநேரங்களில் தன்னுடைய கழுத்தில் அணிவதற்கு பதிலாக, தன்னுடைய இடுப்பில்தான் அணிந்திருப்பாள். அது அங்கேயே நிரந்தரமாக இருந்துகொண்டிருந்தது.

அவனைப்பற்றி நினைக்கும்போது, தன்னுடைய இதயம் மிகவும் சத்தமாக துடிப்பதைப்போல அவளுக்குக் கேட்டது. அவள் தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக் கொண்டாள்: "அவர்கள் அனேகமாக உன்னைப் பற்றித்தான் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஒசிந்தா, என் அன்பே! இப்போதே வந்து என்னை எங்காவது அழைத்துக் கொண்டு செல்...'

தான் மனதில் காதலித்துக் கொண்டிருக்கும் மனிதனைப் பற்றி ஆழமாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, வாசற்கதவிற்கு அருகில் தெரிந்த ஒல்லியான உருவத்தைப் பார்த்து அதிர்ந்துபோய் விட்டாள் ஒகான்டா. “நீ என்னை பயமுறுத்திட்டே, பாட்டி...'' ஒகான்டா சிரித்துக் கொண்டே கூறினாள்: “சரி... என்னிடம் சொல்லு. நீங்க என்னுடைய திருமணத்தைப் பற்றித்தானே பேசிக்கொண்டிருக்கீங்க? நான் சொல்றேன். அவங்க யாரையும் நான் திருமணம் செய்துகொள்ளவே மாட்டேன்.'' அவளுடைய உதடுகளில் மீண்டும் ஒரு புன்னகை தவழ்ந்தது. அவள் தன் பாட்டியை வேண்டுமென்றே உசுப்பேற்றி விட்டாள். அதன் மூலமாவது அவள் வேகமாக அவளிடம், அவர்கள் எல்லாருக்குமே ஒசிந்தாவைப் பிடித்திருக்கிறது என்று கூறமாட்டாளா என்று அவள் நினைத்தாள்.

வெளியே இருந்த திறந்தவெளியில் உணர்ச்சி வசப்பட்ட நிலையில் இருந்த அவளுடைய உறவினர்கள் ஆடிக்கொண்டும் பாடிக்கொண்டும் இருந்தார்கள். அவர்கள் இப்போது குடிசையை நோக்கி வந்தார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவரின் கையிலும் ஒகான்டாவின் பாதத்தில் வைப்பதற்காக பரிசுப் பொருட்களை வைத்திருந்தார்கள். அவர்கள் பாடிக்கொண்டே அருகில் வர வர, அவர்கள் என்ன கூறுகிறார்கள் என்பதை ஒகான்டாவால் தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது. "இது மக்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக என்றிருந்தால், இது நமக்காக மழை பெய்ய வைக்கக்கூடிய செயல் என்றிருந்தால், தாராளமாக ஒகான்டா செல்லட்டும்... தன்னுடைய மக்களுக்காகவும், தன்னுடைய முன்னோர்களுக்காகவும் ஒகான்டா தன் உயிரைத் துறக்கட்டும்.'

அவர்கள் தன்னைப் பற்றித்தான் பாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் தெரிந்தால், அவளுக்குப் பைத்தியம் பிடித்துவிடாதா? அவள் எப்படி இறப்பாள்? கதவை அடைக்கும்- ஒல்லியான உடலைக் கொண்டிருக்கும் தன் பாட்டியை அவள் பார்த்தாள். அவள் வெளியே செல்லமுடியாது.

அவளுடைய பாட்டியின் முகத்தைப் பார்க்கும்போதே, அந்த இடத்தில் ஆபத்து நிறைந்திருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

“அம்மா... அப்படியென்றால்... திருமணத்தைப் பற்றி பேசவில்லையா?'' ஒகான்டா உடனடியாகக் கேட்டாள். அந்த நிமிடமே அவளுக்கு பயம் உண்டானது.

பசியிலிருக்கும் பூனையால் சுற்றிவளைக்கப்பட்ட ஒரு எலியைப் போல தன்னை அவள் உணர்ந்தாள். அந்தக் குடிலில் ஒரே ஒரு கதவுதான் இருக்கிறது என்பதையே மறந்துவிட்டு, தேவையில்லாமல் அவள் வெளியே செல்வதற்கு வேறு வழி இருக்கிறதா என்று தேடினாள். தன்னுடைய வாழ்க்கைக்காக அவள் கட்டாயம் போராடியே ஆகவேண்டும்.

ஆனால், அங்கு யாருமே இல்லை.

அவள் தன்னுடைய கண்களை மூடிக்கொண்டாள். வெறிபிடித்த ஒரு புலியைப்போல அவள் மெதுவாக ஊர்ந்து, தன் பாட்டியைப் பிடித்து தரையில் தள்ளிவிட்டாள். வெளியே பிரார்த்தனை செய்யும்போது அணியக் கூடிய ஆடைகளை அணிந்துகொண்டு, லபாங்'ஓ எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் நின்றுகொண்டிருந்தார். தன் கைகளை அவர் பின்பக்கத்தில் மடித்து வைத்திருந்தார்.

அவர் தன்னுடைய மகளின் கையைப் பற்றி, அங்கு உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் நின்று கொண்டிருந்த கூட்டத்திலிருந்து அவளை விலக்கிக் கொண்டு வந்து, சிவப்பு நிறத்தில் சாயம் பூசப்பட்டிருந்த குடிலுக்கு அழைத்துக்கொண்டு வந்தார். அங்கு அவளுடைய அன்னை அமர்ந்திருந்தாள். அந்த இடத்தில் அதிகாரப் பூர்வமாக அவர் தன் மகளிடம் அந்த செய்தியை வெளியிட்டார்.

ஒருவரோடொருவர் மிகுந்த அன்பு வைத்திருக்கும் அந்த மூன்று ஆன்மாக்களும் நீண்ட நேரம் அந்த இருட்டிலேயே அமர்ந்திருந்தன. அவர்கள் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. அப்படியே பேசுவதற்கு முயன்றாலும், வார்த்தைகள் வர மறுத்தன. முன்பு அவர்கள் மூவரும் சமையல் செய்யப் பயன்படும் மூன்று கற்களைப்போல இருந்து வந்தார்கள். தங்களுக்குள் இருந்த சுமைகளை அவர்கள் மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் பகிர்ந்துகொண்டார்கள். ஒகான்டா அங்கிருந்து நீக்கப்பட்டு விட்டால், எஞ்சி இருப்பவை எதற்கும் பயன்படாத இரண்டு கற்கள். அவற்றில் ஒரு சமையல் பானையை வைக்கமுடியாது.

மக்களுக்கு மழைபெய்ய வைப்பதற்காக தலைவரின் அழகான மகள் பலிகடாவாகக் கொடுக்கப்படப் போகிறாள் என்ற செய்தி நாடெங்கும் ஒரு சூறாவளியைப்போல வேகமாகப் பரவியது. சூரியன் மறையும் நேரத்தில், தலைவரின் கிராமம் உறவினர்களாலும் நண்பர்களாலும் நிறைந்தது. அவர்கள் ஒகான்டாவைப் பாராட்டு வதற்காக அங்கு வந்திருந்தார்கள். இன்னும் பலர் கிராமத்தை நோக்கி கையில் பரிசுப் பொருட்களுடன் வந்துகொண்டிருந்தார்கள்.

அவள் அங்கிருக்க, காலை வரை அவர்கள் நடனமாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். காலை வந்ததும், அவர்கள் அவளுக்காக ஒரு விடைகொடுக்கும் விருந்து தயாரிக்க ஆரம்பிப்பார்கள். சமூகம் வாழவேண்டும் என்பதற்காக- தியாகம் செய்த ஆன்மாக்கள் அவளைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கின்றன என்ற விஷயத்தை, அங்கிருந்த உறவினர்கள் மிகப்பெரிய கவுரவம் தரக்கூடிய ஒன்றாக நினைத்தனர்.

"ஒகான்டாவின் பெயர் நமக்கு மத்தியில் எப்போதும் நிரந்தரமாக வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும்' என்று அவர்கள் பெருமையுடன் கூறிக்கொண்டார்கள்.

இன்னும் சொல்லப்போனால்- அது ஒரு மரியாதைக்குரிய காரியம்தான். மிகப்பெரிய மதிப்பை அளிக்கக்கூடிய விஷயம்தான்- ஒரு பெண்ணின் மகளாகப் பிறந்த ஒருத்தி நாட்டிற்காக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறாள் என்பது... தன்னுடைய ஒரே மகள் காற்றில் அடித்துக் கொண்டுபோன பிறகு, அந்தத் தாய் அடையப்போகும் ஆதாயம் அது.

அந்த நாட்டில் எவ்வளவோ பெண்கள் இருக்கிறார்கள்.

அவளுடைய மகளை மட்டும்... அவளுக்கென்றிருக்கும் ஒரே மகளை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்ததற்கு என்ன காரணம்? மனித வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் என்ற ஒன்றே கிடையாதா?