Lekha Books

தன்னுடைய வீட்டிற்கு அனுப்பும் கடிதங்களில் சாரதாவைப் பற்றி விசாரிப்பது உண்டு என்றும், சாரதா படிப்பு விஷயத்தில் மிகவும் புத்திசாலி என்ற தகவல் தனக்கு ஏற்கெனவே கிடைத்து விட்டிருந்தது என்றும் அவன் சாரதாவை ஓரக் கண்களால் பார்த்துக் கொண்டே கூறினான்.

சாரதாவின் தாய் சந்தோஷக் கடலில் மூழ்கிக் காணப்பட்டாள். அவள் கூறினாள்: “நீங்கள் அன்று ஊரைவிட்டுப் போகும்போது, சாரதாவுக்கு ஆறுவயது முடிந்திருந்தது. அவள் ஒவ்வொரு நாளும் "அம்மா, என் திவி அண்ணன் எங்கே?' என்று கேட்டுக்கொண்டே இருப்பாள். திவாகரன், உங்கள் மீது அவளுக்கு அந்த அளவிற்கு பிரியம்...''

சாரதா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றுகொண்டிருந்தாள். நான் வந்தபிறகு அவள் முகத்தை உயர்த்தவே இல்லை. அவளுடைய தாயும், அவளுடைய விருந்தாளியும் என்னிடம் எதுவும் பேசாமல், நான் அங்கு இருப்பதைக்கூட ஒரு பொருட்டாகவே நினைக்காமல் இருந்தார்கள். நான் மீண்டும் மீண்டும் என் சாரதாவையே பார்த்தேன். அவள் எதுவும் பேசாமல், எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவளுடைய தாய் அவ்வப்போது அவளையும் என்னையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அந்தப் பார்வையில் அடக்கப்பட்டிருந்த விருப்பமின்மை யின் நிழல் வெளிப்பட்டது. நான் அங்கு இருந்தது அப்போது தேவையில்லாத ஒன்று என்பதைப் போலவும், நான் அங்கிருந்து செல்வது நல்ல விஷயமாக இருக்கும் என்பதைப்போலவும் அந்தப் பார்வைகள் எனக்கு உணர்த்தின. நான் மெதுவாக எழுந்து, வந்திருந்த விருந்தாளியிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினேன்.

அதற்குப் பிறகு நான்கு நாட்கள் கடந்து சென்றன. இதற்கிடையில் நான் வேலைக்காக பல மனுக்களையும் எழுதி அனுப்பினேன். துறை அதிகாரிகள் பலரின் அலுவலக வாசல் கதவுகளைத் தட்டி ஏமாற்றத்துடன் திரும்பி வந்தேன். பல நிறுவனங்களின் நிர்வாகிகளின் இரக்கம் நிறைந்த எதிர்மறையான பதில்களைக் கேட்டு மிகவும் கவலையில் மூழ்கினேன். நான் ஆகாயத்தில் கட்டிவைத்த அழகான மணிமேடைகள் அனைத்தும் வெறும் கார்மேகங்களாக மாறிவிட்டிருந்தன. அந்த கார்மேகங்களுக்கு மத்தியில் தெரிந்து கொண்டிருந்த ஒரு மங்கலான வெளிச்சம்- என் சாரதாவிடம் நான் வைத்திருந்த காதல்- அது மட்டும்தான் என்னை நம்பிக்கையுடன் இருக்க வைத்துக்கொண்டிருந்தது. எல்லையற்ற இருட்டில் மின்மினிப் பூச்சிகளைப் பின்பற்றி சென்று கொண்டிருக்கும் ஒரு வழிப்போக்கனைப்போல நான் சுற்றித்திரிந்து விட்டு, சாரதாவின் வீட்டிற்குச் சென்றேன்.

அந்த வீட்டிற்கு ஒரு மாற்றம் உண்டாகியிருந்தது. மண்ணாலான சுவர் அழகாக வெள்ளை அடிக்கப்பட்டிருந்தது. அழகான ஓவியங்களைக் கொண்டு அந்த வீடு அலங்கரிக்கப்ப்டடிருந்தது. அறையில் சிறப்பாக உண்டாக்கப்பட்ட ஆடைகள் தொங்கிக்கொண்டிருந்தன. மொத்தத்தில் செழிப்பும், ஒரு புதுமையும் அங்கு தென்பட்டன.

சமையலறைக்குள்ளிருந்து சாரதாவின் அன்னையின் குரல் கேட்டது: “சாரதா, வெளியே யார் வந்திருக்காங்க?''

என் சாரதாவின் முகம் உள்ளே தொங்க விடப்பட்டிருந்த ஆடைகளுக்கு நடுவில் எட்டிப் பார்த்தது. உடனடியாக அது மறைந்தும் போனது, காதலுக்காக ஏங்கிக்கொண்டிருந்த நான் என்னுடைய இதயம் என்ற பிச்சைப் பாத்திரத்தைத் தடவியவாறு வாசலிலேயே நின்றிருந்தேன். அன்றொரு நாள் அதிகாலை வேளையில், அந்த பிச்சையெடுக்கும் நிலையில் இருந்த ஏழைக் குடும்பத்திற்கு உதவி செய்வதற்காக வந்து நுழைந்த நான் இன்று இதோ ஒரு பிச்சைக்காரனாக நின்று கொண்டிருக்கிறேன்.

சாரதாவின் தாய் சமையலறைக்குள்ளிருந்து எனக்கு முன்னால் வந்து நின்றாள். அவள் சிறிது மிடுக்கு கலந்த குரலில் என்னிடம் சொன்னாள்: “நீங்கள் இனிமேல் இங்கு தொடர்ந்து வர வேண்டாம். பொண்ணுக்கு வயசு வந்திருச்சுல்ல? யாராவது பார்த்தால் ஏதாவது சொல்லுவாங்க...'' என்னிடமிருந்து பதில் எதையும் எதிர் பார்க்காமலே, அந்தப் பெண் உள்ளே போய்விட்டாள். ஹா! எல்லையற்ற இருட்டுக்குள் என்னை அழைத்துக் கொண்டு சென்ற மின்மினிப் பூச்சி மறைந்துவிட்டது! ஏமாற்றத்திற்குள்ளான- கார்மேகங்களுக்கு மத்தியில் தோன்றிக் கொண்டிருந்த மங்கலான வானத்தின் வெளிச்சம் மறைந்து போய்விட்டிருக்கிறது!

நண்பரே, இந்த உலகத்தில் எவ்வளவோ இலக்கியவாதிகள் இருக்கிறார்கள். ஓவியர்கள் இருக்கிறார்கள். பாடகர்கள் இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கையை சரியாக எழுதிக்காட்டுவதற்கோ, வரைந்து காட்டுவதற்கோ, பாடி கேட்கச் செய்வதற்கோ இதுவரை யாராலும் முடியவில்லை; முடியவும் முடியாது. வாழ்க்கை அந்த அளவிற்கு ஆழமானதாகவும் புதிர் நிறைந்ததாகவும் இருக்கிறது.

நான் ஒரு இயந்திரத்தைப்போல வாசலை விட்டு வெளியேறி நடந்தேன். உள்ளேயிருந்து சாரதாவின் பதற்றம் நிறைந்த குரல் கேட்டது: “நான் தந்த மாலை... அதை விட்டெறிந்து விடாதீர்கள்!''

மறைந்துகொண்டிருந்த சூரியன் பறந்து கிடந்த கடலின் அலைகளில் ஊஞ்சல் ஆடுவதைப்போல தோன்றியது. நகரத்தில் உள்ள வசதி படைத்த மனிதர்களும், அதிகாரிகளாக இருப்பவர்களும் மாலைநேரக் காற்றை வாங்கிக்கொண்டே கடற்கரையில் நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். கடலை நோக்கி நீளமாகக் கட்டப்பட்டிருந்த பாலத்தின் நுனியில், பைத்தியக்காரனைப் போல நான் அமைதியற்ற மனதுடன் இப்படியும் அப்படியுமாக நடந்துகொண்டிருந்தேன். என்னுடைய மூளையில் ஒரே குழப்பாக இருந்தது. இதயம் வெந்து கொண்டிருந்தது. அன்பு செலுத்துவதற்கு யாருமில்லை. ஆசைப்படுவதற்கு எதுவுமில்லை. வாழ்வதற்கு காரணம் எதுவுமில்லை. எல்லாமே இருட்டாக இருந்தன!

உள்ளேயிருந்து வந்த ஏதோ தூண்டுதல் என்பதைப்போல நான் பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்த என் அண்ணனின் கடிதத்தை வெளியே எடுத்து வாசித்தேன். ஒரு முழு குடும்பமே வீழ்ச்சியின் அடித்தட்டில் கிடந்து, மூச்சுவிட முடியாத நிலையில் இருக்கிறது. அவர்களை கைகொடுத்து கரையில் ஏற்ற வேண்டிய நான் இதோ... விரக்தியின் ஆழத்தில்... இருட்டுக்கு மத்தியில்!

சாரதாவின் வார்த்தைகள் என்னுடைய காதுகளுக்குள் மீண்டும் ஒளித்துக் கொண்டிருந்தன: “நான் தந்த மாலை... அதை விட்டெறிந்து விடாதீர்கள்!'' பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்த மாலையை நான் எடுத்துப் பார்த்தேன். காய்ந்து போய் காணப்பட்ட அந்த மாலை என்னைப் பார்த்து "வக்கணை' காட்டுவதைப்போல தோன்றியது. நான் அந்த மாலையையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். படிப்படியாக அது ஒரு விஷத்தன்மை கொண்ட பாம்பாக வடிவமெடுப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. நான் அதை அந்த அலைகளுக்குள் வீசி எறிந்தேன்.

அதோ... அந்த மாலைக்குச் சொந்தக்காரி தன்னுடைய கணவனின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கடற்கரையில் நடந்து வந்துகொண்டிருக்கிறாள். ஆமாம்... சாரதாவும் திவாகரனும் கைகளைக் கோர்த்து இறுகப் பற்றிக்கொண்டு, பலவித சல்லாபங்களுடன் நடந்து கொண்டிருக் கிறார்கள். அவள் அருகில் நெருங்கி வர வர, ஒரு பயங்கரமான பிசாசாக மாறுவதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. வாயை அகல திறந்து வைத்துக்கொண்டு, நீளமான பற்களை வெளியே நீட்டிக்கொண்டு, அந்தப் பிசாசு என்னை விழுங்க வந்துகொண்டிருக்கிறது என்று நான் நினைத்தேன். எங்கேயாவது ஓடி தப்பித்துக்கொள்வதற்காக நான் நாலா பக்கங்களிலும் பார்த்தேன்.