Lekha Books

ஆனால், எனக்கு ஏற்ற உணவைத் தருவதற்கு வறுமையில் சிக்கிக் கிடக்கும் தங்களால் முடியாமல் போய்விடுமோ என்ற தயக்கம் காரணமாக தங்களுடைய விருப்பத்தை என்னிடம் அவர்கள் மனம் திறந்து கூறவில்லை. நான் அங்கு செல்லும்போதெல்லாம், அவர்கள் எனக்கு தேநீர் உண்டாக்கித் தருவார்கள். நான் ஒருநாள் அங்கு போகாமல் இருந்துவிட்டால், சாரதாவின் தந்தையோ தாயோ என்னைத் தேடி வந்துவிடுவார்கள்.

இப்படியே மாதங்கள் சில ஓடின. ஒவ்வொரு நாளும் சாரதாவின் வீட்டில் குறைந்தபட்சம் ஒரு அரை மணி நேரமாவது போய் இருப்பது என்பது என்னுடைய அன்றாடச் செயல்களில் ஒன்றாக ஆனது. தினமும் அவளைப் பார்க்கவில்லையென்றால்- அவளுடைய வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு ஓடும் ஓட்டத்தைப் பார்க்கவில்லையென்றால் எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கும்! ஒரு அமைதியற்ற நிலை! சில நேரங்களில் நான் அவளை அருகில் வரும்படி அழைப்பேன். எவ்வளவுதான் யாரெல்லாம் வற்புறுத்திக் கூறினாலும், அவள் எனக்கு அருகில் வரவே மாட்டாள். சில வேளைகளில் அவளுடைய அன்னை கூறுவாள்: “அடியே! உன் அண்ணன்தானே அது? பக்கத்துல போ.'' அவள் கைக்கு எட்டாத தூரத்தில் வந்து நிற்பாள். அவ்வளவுதான். ஏதாவது கேட்டால், உடனடியாக பதில் கூறுவாள். நீண்ட நேரம் உரையாடிக் கொண்டிருப்பதற்கு அவள் அனுமதிக்கவே மாட்டாள். அதிகமாக கேள்விகள் உண்டாகாத வகையில் அவள் பதில் கூறிவிட்டு, காத்துக் கொண்டு நின்றிருக்காமல் அங்கிலுந்து ஓடி விடுவாள். ஆனால், நான் அங்கு சென்ற பிறகு அவள் என்னுடைய பார்வையிலிருந்து மறையவே மாட்டாள்.

இப்படியே அந்த வருட பள்ளிக்கூட வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. சாரதா ஏழாவது வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றாள். விடுமுறை ஆரம்பமாகி விட்டதால், நான் வீட்டிற்குச் செல்ல தயாரானேன். சாரதாவைப் பிரிவதற்கு எனக்கு சற்று கவலையாகவே இருந்தது. அதற்கு என்ன காரணம் என்று எனக்கே சரியாகத் தெரியாமலிருந்தது. விடுமுறையின்போது வீட்டிற்குச் செல்லவில்லையென்றால் என் தாய் வருத்தப்படுவாள். எது எப்படி இருந்தாலும் நான் பயணத்திற்குத் தயாராகிவிட்டு, சாரதாவைப் பார்ப்பதற்காகச் சென்றேன். வீட்டிற்குச் செல்கிறேன் என்று நான் அவளிடம் கூறினேன். அவள் எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால், இது வரை பார்த்திராத ஒரு முக வெளிப்பாட்டை நான் அவளிடம் பார்த்தேன். அது என்னவென்று கூறுவதற்கு என்னால் முடியவில்லை. “இதோ நான் வருகிறேன்.'' என்று கூறிவிட்டு அவள் அங்கிருந்து ஓடிச் சென்று விட்டாள். நான் அங்கேயே அமர்ந்திருந்தேன்.

சிறிது நேரம் தாண்டியவுடன் பின்னால் எதையோ மறைத்துப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் வந்து நின்றாள். அவள் கேட்டாள். “அண்ணா! இன்றைக்கே நீங்க போறீங்களா?'''

“ஆமா... நான் இப்போதே புறப்படுகிறேன். விடுமுறைக் காலம் முடிந்ததும், நான் திரும்பி வருவேன்.'' நான் தொடர்ந்து கேட்டேன். “சாரதா நீ எனக்கு கடிதம் எழுதுவாயா?''

“நான் பதில் கடிதம் போடுவேன்.'' அவள் மென்மையாக புன்னகைத்தாள்.

“நான் கேட்டேன். “அப்படியென்றால் நான் முதலில் கடிதம் எழுதணும்.. அப்படித்தானே?''

“ம்....'' அவள் ஒரு சிறிய முல்லைப்பூ மாலையை என்னுடைய மடியில் போட்டுவிட்டு ஓடி விட்டாள்.

என் அன்னையும் அண்ணனும் தங்கையும் நான் வருவதை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார்கள். அவர்கள் என்னை ஆனந்தக் கண்ணீருடன் வரவேற்றார்கள். கல்லூரியில் படிப்பதற்காகச் சென்றிருந்த மகன்- வேலையில் அமரப் போகிற மகன் வந்திருக்கும் தகவலை என் தாய் பக்கத்து வீட்டில் இருப்பவர்கள் எல்லாருக்கும் தெரிவித்தாள். என் தங்கைக்கு ஒரு சிறிய முண்டும், இரவிக்கையும் நான் கொண்டு வந்திருந்தேன். அவள் அதை அணிந்து "ஓண விளையாட்டு' விளையாடி சந்தோஷப்பட்டாள். படிப்பைப் பற்றியும் தங்கியிருந்த இடத்தைப் பற்றியும் நான் என் அண்ணனுக்கும் தாய்க்கும் விளக்கிக் கூறினேன். சாரதாவைப் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை. எதிர்பார்த்ததைவிட அதிகமான பணம் செலவாகி விட்டது என்றும், வங்கியில் போடப்பட்டிருந்த பணம் பெரும்பாலும் தீர்ந்துவிட்டது என்றும் நான் கூறியபோது, என் தாய்க்கும் அண்ணனுக்கும் அதிர்ச்சி உண்டாகிவிட்டது. எது எப்படி இருந்தாலும், வியாபாரத்தில் போடப்பட்டிருந்த பணத்தையும் கல்விக்குச் செலவிடலாம் என்று அவர்கள் முடிவு செய்தார்கள்.

என்னுடைய கடிதத்திற்கு சாரதா பதில் கடிதம் போட்டிருந்தாள். விடுமுறைக் காலத்திலும் அவள் படிப்பு விஷயத்தில் அக்கறை செலுத்திக் கொண்டிருப்பதாகவும், அவளுடைய தந்தையும் தாயும் தினமும் என்னைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள் என்றும், அவள் சில புதிய பாடல்களைக் கற்றுக் கொண்டிருப்பதாகவும் தன்னுடைய பதில் கடிதத்தில் அவள் எழுதியிருந்தாள். விடுமுறைக் காலம் முடிவுக்கு வந்தபோது, என்னுடைய மனதில் பல சிந்தனைகளும் உண்டாயின. அடுத்த வருடம் சாரதாவிற்கு கல்விக் கட்டணத்திற்காகவும், புத்தகங்கள் வாங்குவதற்காகவும் நான் மிகவும் அதிகமாக சிரமப்பட வேண்டியதிருக்கும். வியாபாரத்தில் போடப்பட்டிருக்கும் பணத்தையும் வங்கியில் மீதமிருக்கும் பணத்தையும் வைத்து அதிகபட்சம் ஒரு வருடம் சமாளிக்கலாம். அதற்குப் பிறகு என்ன செய்வது? சாரதாவை பள்ளி இறுதி வகுப்பில் தேர்ச்சி பெறுவது வரையாவது படிக்க வைக்கிறேன் என்று வாக்குறுதி அளித்திருக்கிறேன். எது எப்படி இருந்தாலும்- அந்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றியே ஆகவேண்டும் என்று நான் தீர்மானித்தேன்.

விடுமுறைக் காலம் முடிந்ததும், நான் வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டேன். வீட்டில் எனக்கு கிடைத்த வரவேற்பைவிட, அதிகமான சந்தோஷம் நிறைந்த வரவேற்பை சாரதாவின் தாயும் தந்தையும் எனக்கு அளித்தார்கள். வீட்டின் விசேஷங்களைப் பற்றி தெரிந்துகொள்வதற்காக அவர்கள் எல்லாரும் எனக்கு அருகில் வந்து நின்றார்கள். சாரதா தன் அன்னைக்குப் பின்னால் சற்று மறைந்து நின்று கொண்டிருந்தாள். வீட்டில் நிலவிக் கொண்டிருந்த வறுமைச் சூழலை மறைத்துக்கொண்டு நான் சில பொய்களைக் கூறினேன். கூறி முடித்தவுடன், சாரதாவின் தந்தையும் தாயும் அங்கிருந்து கிளம்பிப் போய்விட்டார்கள். சாரதா அங்கேயே எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். நான் அவளிடம் கேட்டேன். “என்ன... சாரதா! விடுமுறைக் காலம் சந்தோஷமாக முடிந்ததா?'''

“ம்...'' அவள் தன்னுடைய காலின் பெருவிரலை தரையில் வரைந்துகொண்டே கேட்டாள்: “நான் கொடுத்த மாலை எங்கே?''

நான் பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து காய்ந்து சுருங்கிப் போய் இருந்த  அந்த மாலையை எடுத்து அவளிடம் காட்டினேன். அவள் நன்றிப் பெருக்குடன் என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்துவிட்டு ஓடிச் சென்றாள்.

விடுமுறைக் காலம் முடிவடைந்து, கல்விக் கூடங்கள் திறக்கப்பட்டன. சென்ற வருடத்தைப் போலவே சாரதாவிற்கு தேவைப்பட்ட புத்தகங்களையும் ஆடைகளையும் நான் வாங்கிக் கொடுத்தேன். கல்விக் கட்டணத்தையும் முறையாகக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தேன்.