Lekha Books

சாரதாவின் தாய் கூறினாள்: “சரி.... குழந்தை... உன்னுடைய படிப்பும் தொடர வேண்டாமா?''

“என்னுடைய படிப்பும் நடக்கும்....'' நான் உறுதியான குரலில் பதில் கூறினேன்.

அந்த வருடமும் நாங்கள் இருவரும் தேர்ச்சி பெற்றோம். சாரதா பள்ளி இறுதி வகுப்பிலும், நான் சீனியர் பி.ஏ. விலும். இரண்டு ட்யூஷன்கள் இருந்தது இல்லாமல், என் அண்ணன் ஏதாவது அனுப்பிக்  கொண்டிருந்தார். அதை வைத்துக் கொண்டு இப்படியும் அப்படியுமாக நாங்கள் சமாளித்து வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தோம்.

என் அண்ணன், இறுதியில் மீதமிருந்த கொஞ்சம் பணத்தைக் கொண்டு ஒரு காப்பி வியாபாரத்தை ஆரம்பித்தார். அதிலிருந்து கிடைத்த சுமாரான லாபத்தை வைத்து வீட்டுச் செலவுகளை ஒரு வகையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கடன் வாங்கிய பணத்திற்கு ஒழுங்காக வட்டி கொடுக்காத காரணத்தால், அந்தத் தொகை அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. கடன் கொடுத்த மனிதர் வழக்கு தொடுத்திருப்பதாக என் அண்ணன் ஒரு கடிதத்தில் எழுதியிருந்தார். இந்த விஷயங்கள் அனைத்தையும் அறிந்தும், நான் அதைப் பற்றி பெரிதாக நினைக்கவில்லை. எப்படியாவது பி.ஏ.வில் தேர்ச்சி பெற்று, ஒரு வேலையை வாங்கிவிட வேண்டும் என்பது என்னுடைய முயற்சியாக இருந்தது. வேலையில் அமர்ந்த பிறகு, சாரதாவையும் அழைத்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு... ஹா... என்னுடைய ஆசை முழுவதும் அதில்தான் மையம் கொண்டிருந்தது.

தேர்வு முடிந்தது. முடிவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு நான் சில நாட்கள் வெறுமனே இருந்தேன். ஒரு சாயங்கால வேளையில் நான் வழக்கம்போல சாரதாவின் வீட்டிற்குச் சென்றேன். அவள் தெற்கு பக்க வாசலில், மறைந்து கொண்டிருந்த சூரியனைப் பார்த்த வண்ணம் சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு நின்றுகொண்டிருந்தாள். இப்போது அவள் படிப்பதற்கு பணம் இல்லாமல் அழுது கொண்டிருந்த அந்தச் சிறுமி அல்ல. அவள் ஒரு இளம்பெண்ணாக ஆகிவிட்டிருந்தாள். அழகான அந்த மொட்டு விரிந்திருக்கிறது. அதைச் சற்று முத்தமிட... அதன் நறுமணத்தை முகர்ந்து சந்தோஷப்பட எனக்கு அளவற்ற ஆசை உண்டானது. நான் ஓசை எதுவும் உண்டாக்காமல் அவளுக்குப் பின்னால்... அவளின் அருகில் போய் நின்றேன். என்னுடைய இதயம் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. என்னுடைய நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கைகள் மேலே உயர்ந்தன. மறைந்து கொண்டிருந்த சூரியனின் செங்கதிரின் பிரகாசத்தை வாங்கி, முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமான ஒளியுடன் காட்சி யளித்த அவளுடைய முகம் கோபம் கலந்த ஒரு பார்வையுடன் என்னை நோக்கித் திரும்பியது. எனக்கே தெரியாமல் நெருப்பை மிதித்து விட்டதைப் போல, நான் இரண்டு அடிகள் பின்னோக்கி விலகி நின்றேன்... அவள் மென்மையாக சிறிது புன்னகையைத் தவழ விட்டுக்கொண்டே அங்கிருந்து ஓடிச் சென்றுவிட்டாள். சிறிது நேரம் கடந்ததும், அவள் அழகாக சிரித்துக்கொண்டே எனக்கு அருகில் வந்து கேட்டாள்: “ஏன் என்னை பயமுறுத்துறீங்க?''

நான் வெட்கத்துடன் தலையை குனிந்து கொண்டேன்.

தேர்வின் முடிவு வெளியானது. தேர்ச்சி பெற்றவர்களின் பட்டியலில் நானும் இருந்தேன். சாரதாவும் பெயர் கிடைக்கிற அளவில் வெற்றியைப் பெற்றாள்.

என்னுடைய வாழ்வின் அனைத்து பிரகாசங்களுக்கும் காரணமாக இருக்கக்கூடியது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்த பி.ஏ. பட்டம் எனக்குக் கிடைத்தது. என்னுடைய மனம் லட்சிய வேட்கையுடன் இருந்தது. என்னுடைய எதிர்காலத் திட்டங்களைப் பற்றி சாரதாவிடம் கூறுவதற்காக நான் அவளின் வீட்டைத் தேடிச் சென்றேன். அவள் மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் என்னை வர வேற்றாள். நான் அவளிடம் கூறினேன். “சாரதா, உன்னுடன் நான் சிறிது நேரம் உரையாட விரும்புகிறேன்.''

“ஏன் சிறிது நேரம்?'' அவள் சொன்னாள்: “என் நேரம் வேறு யாருக்காவும் இல்லையே!'' அவள் எனக்கு முன்னால் சற்று தூரத்தில் உட்கார்ந்தாள். அவளுடைய முகத்தையே நான் கூர்ந்து பார்த்தேன். இளமை கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்த அழகான அந்த முகத்தில், பிடித்து இழுக்கக்கூடிய ஒரு புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தாலும், அந்த புன்னகையில் கலந்திருந்த உணர்ச்சி என்ன என்பதை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

நான் கேட்டேன்: “சாரதா, இனி என்ன செய்யவேண்டும் என்று நீ நினைக்கிறாய்?''

உடனடியாக அவள் பதில் கூறினாள்: “இந்தக் கேள்வியை உங்களிடம் கேட்டால் நீங்கள் அதற்கு என்ன பதில் சொல்வீர்கள்?''

“நான் இனி வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.''

அவள் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள்: “அதையேதான் நானும் நினைக்கிறேன்.''

“எப்படி?''

“எப்படி?'' அவள் திரும்பக்கேட்டாள்.

“இனி ஒரு வேலையைத் தேடிப்பெறவேண்டும்.''

“அதற்குப் பிறகு?'' அவள் அர்த்தம் பொதிய கேட்டாள்.

“அதற்குப் பிறகு என் சாரதாவை...''

“முழுசா சொல்லுங்க...'' அவள் அமைதியாக இருந்தாள்.

“என் சாரதாவை திருமணம் செய்வேன்.'' என் தொண்டை இடறியது.

“அப்படியே நடக்கட்டும்.'' அவள் மிடுக்கான குரலில் கூறினாள்.

“என்ன? அதில் பிரச்சினை இருக்கிறதா?'' நான் பதைபதைப்புடன் கேட்டேன்.

அவள் அதற்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை.

நான் ஆர்வத்துடன் கூறினேன்: “சாரதா, நான் உன்னை அளவுக்கும் அதிகமாக காதலிக்கிறேன்...''

“நானும்...'' அவள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டாள்.

“நான் எதிர்பார்த்து இருக்கலாமா?''

அவள் தன் தலையை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே கூறினாள்: “ஏமாற்றமடைய வேண்டாம்.. ஒரு நல்ல வேலையைப் பெறுவதற்கு முயற்சி செய்யுங்கள்...''

ஒரு நல்ல வேலை- என் சாரதாவிற்கு நல்லது என்று தோன்றக்கூடிய ஒரு வேலை- அதை அடைவதுதான் என்னுடைய அடுத்த முயற்சியாக இருந்தது. எல்லா பிரிவின் உயரதிகாரிகளுக்கும் நான் மனு அனுப்பினேன். தகுதியுள்ள வேலை களுக்கு மட்டுமே நான் விண்ணப்பித்தேன். இரண்டு வாரங்கள் கடந்த பிறகும், யாருடைய பதிலும் எனக்கு வரவில்லை.

நான் பி.ஏ.வில் தேர்ச்சி பெற்றுவிட்டதால், வக்கீலின் உதவி முடிவுக்கு வந்தது. அதுவரை எனக்கு உதவி செய்வதாக மட்டுமே அவர் ஏற்றுக் கொண்டிருந்தார். என்னை வேலையிலிருந்து போகச் சொன்னபோது, அவர் எனக்கு இனாமாக பத்து ரூபாய் கொடுத்தார். நேரம் இருக்கும்போது தன்னை வந்து பார்க்குமாறு கூறினார். முதலாளியும் என்னை வேலையிலிருந்து போகச் சொல்லிவிட்டார். வக்கீல் தந்த பத்து ரூபாயை வைத்து என்னுடைய சில்லறைக் கடன்கள் சிலவற்றை அடைத்தேன். அதற்குப் பிறகு இருபது ரூபாய் வரை கடன் இருந்தது. தங்கிக் கொண்டிருந்த வீட்டிற்கு சுமார் 15 ரூபாய் கொடுக்க வேண்டியிருந்ததால், சாப்பிடுவதற்கு அங்கு செல்வதற்கு சற்று தயக்கமாக இருந்தது. அதைத் தொடர்ந்து இரண்டு மூன்று வாரங்கள் நண்பர்களின் விருந்தாளியாக இருந்தேன்.