Lekha Books

அந்த வயதான துறவி இறந்துவிட்டார் என்பதையும், தன்னுடைய ஆசீர்வாதங்களை தெய்வமகனுக்கு அவர் தந்து சென்றிருக்கிறார் என்பதையும், தன்னுடைய இடத்தில் அவர் அவனை விட்டுச் சென்றிருக்கிறார் என்பதையும் அவர்கள் தெரிந்து கொண்டார்கள். அதனால் அவர்கள் வயதான துறவியைப் புதைத்துவிட்டு, தாங்கள் கொண்டு வந்திருந்த ரொட்டியை தெய்வமகனிடம் கொடுத்தார்கள். அவனுக்கு மேலும் உணவு கொண்டு வருவதாக வாக்குறுதி அளித்துவிட்டு, அவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

தெய்வமகன் வயதான துறவியின் இருப்பிடத்திலேயே தங்கிவிட்டான். அவன் அங்கேயே தன் வாழ்வைத் தொடர்ந்தான். கிராமத்து மக்கள் அவனுக்குக் கொண்டு வந்து தந்த உணவைச் சாப்பிட்டான். அவனுக்குச் சொல்லப்பட்ட விஷயங்களை அவன் தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருந்தான். ஆற்றிலிருந்து வாய்க்குள் நீரை மொண்டு கொண்டு வந்து கரிந்து போன மரத்துண்டுகளின் மீது கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் இந்த மாதிரி அந்த இடத்தில் ஒரு வருடம் வாழ்ந்தான். ஏராளமான பேர் அவனை வந்து பார்த்தார்கள். அவனுடைய பெயர் தூர இடங்களுக்கும் போய் பரவியது. காட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு ஆன்மிக மனிதன் என்றும், மலைக்குக் கீழேயிருந்து தன் வாய்க்குள் நீரைக் கொண்டு வந்து கரிந்து போன மரத்துண்டுகளுக்கு தன்னுடைய ஆன்மாவை சந்தோஷப்படுத்துவதற்காக நீர் ஊற்றிக் கொண்டிருக்கிறான் என்றும் செய்தி பல இடங்களுக்கும் பரவிக் கொண்டிருந்தது. மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக வந்து அவனைப் பார்த்தார்கள். வசதி படைத்த வியாபாரிகள் குதிரைகளில் பயணம் செய்து வந்தார்கள். வரும்போது அவனுக்கு பரிசுப் பொருட்களைக் கொண்டு வந்தார்கள். ஆனால், அவன் தனக்கு அவசியம் தேவை என்பதை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டான். எஞ்சியவற்ற¬ அவன் ஏழை மக்களிடம் கொடுத்துவிடுவான்.

இந்த வகையில் தெய்வமகனின் வாழ்க்கை நடந்து கொண்டிருந்தது. அவன் தன் வாய்க்குள் நீரை மொண்டு கொண்டு வந்து பாதி நாள் மரக் கட்டைகளுக்கு நீர் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தான். மீதி பாதி நாளை அவன் ஓய்வு எடுப்பதிலும் தன்னை பார்க்க வரும் மக்களை சந்திப்பதிலும் செலவிட்டான். இந்த மாதிரியான வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும் என்பதுதான் தனக்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்பதையும், அதன் மூலம் தான் பாவத்தை அழிக்க முடியும் என்பதையும், தன்னுடைய பாவச் செயல்களுக்கு பரிகாரம் காண முடியும் என்பதையும் அவன் சிந்தித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான்.

இந்த மாதிரியான வாழ்க்கையை அவன் இரண்டு வருடங்கள் வாழ்ந்தான். ஒருநாள் கூட மரத் துண்டுகளுக்கு நீர் ஊற்றுவதை அவன் தவிர்த்ததே இல்லை. எனினும், அவற்றில் ஒன்று கூட முளைக்கவில்லை.

ஒருநாள் அவன் தன்னுடைய அறைக்குள் உட்கார்ந்திருந்த போது, வெளியே ஒரு மனிதன் குதிரை மீது ஏறி கடந்து போய்க் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். அப்படிப் போகும்போது அவன் பாடியவாறு சென்றான். தெய்வமகன் அப்படிச் செல்லும் மனிதன் யாராக இருக்கும் என்பதைப் பார்ப்பதற்காக வெளியே வந்தான். ஒரு திடகாத்திரமான, நன்கு ஆடைகள் அணிந்திருந்த ஒரு இளைஞன் ஒரு அழகான, முறையான அமைப்புகளைக் கொண்ட குதிரையின் மீது ஏறி பயணித்துக் கொண்டிருப்பதை அவன் பார்த்தான்.

தெய்வமகன் அவனைத் தடுத்து நிறுத்தினான். அவன் யார் என்பதையும் எங்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறான் என்பதையும் கேட்டான்.

"நான் ஒரு கொள்ளைக்காரன்". அந்த மனிதன் கடிவாளத்தை இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டே சொன்னான்: "நான் வழியில் பயணம் செய்து கொண்டே மனிதர்களைக் கொல்வேன். எந்த அளவுக்கு அதிகமாக மனிதர்களைக் கொல்கிறேனோ, அந்த அளவுக்கு சந்தோஷமாக நான் பாடல்களைப் பாடுவேன்."

தெய்வமகன் அதைக் கேட்டு மிகுந்த அதிர்ச்சிக்கு ஆளானான். அவன் தன் மனதில் நினைத்தான்.

'இந்த மாதிரியான ஒரு மனிதனிடமிருந்து பாவச் செயலை எப்படி அழிக்க முடியும்? என்னை அவர்களாகவே தேடி வந்து தங்களுடைய பாவங்களை ஒத்துக் கொள்ளக்கூடிய மனிதர்களிடம் மிகவும் சாதாரணமாகப் பேசிவிட முடியும். ஆனால், இந்த மனிதன் தான் செய்யக்கூடிய பாவச் செயல்களைப் பற்றி தானே பெருமைப்பட்டுக் கொள்கிறோனே!"

அதனால் அவன் எதுவும் கூறாமல், மீண்டும் சிந்தனையில் மூழ்கினான்: "நான் இப்போது என்ன செய்வது, இந்த கொள்ளைக்காரன் இங்கிருந்து குதிரைமீது ஏறிச் சென்றுவிடுவான். போகும் வழியில் பார்க்கும் மனிதர்களை பயமுறுத்தி விரட்டுவான். அவர்கள் எல்லாரும் என்னிடம் வருவதை நிறுத்திக் கொள்வார்கள். அவர்களுக்கு அது ஒரு இழப்பாக இருக்கும். எப்படி வாழ்வது என்று எனக்குத் தெரியாமல் போய்விடும்."

தொடர்ந்து தெய்வமகன் திரும்பி கொள்ளைக்காரனைப் பார்த்துச் சொன்னான்:

"தாங்கள் செய்த பாவச் செயல்களைப் பெருமையாக நினைத்துக் கொண்டு என்னை இங்கு பார்க்க வருபவர்கள் வருவதில்லை. தங்களுடைய பாவச் செயல்களுக்காக வருத்தப்பட்டுக் கொண்டும், அவற்றுக்கு மன்னிப்பு தேடிக் கொண்டும்தான். அவர்கள் வருகிறார்கள். நீ கடவுளுக்கு பயப்படுவதாக இருந்தால், உன்னுடைய பாவச் செயல்களுக்காக வருத்தப்படு. அதே நேரத்தில் உன்னுடைய பாவச் செயல்களுக்காக உன் இதயத்தில் நீ சிறிது கூட வருத்தப்படவில்லையென்றால், நீ உன் வழியில் போய்க் கொண்டே இருக்கலாம். நீ இந்தப் பக்கம் மீண்டும் எந்தச் சமயத்திலும் வரவே வேண்டாம். என்னைத் தொந்தரவு பண்ணாதே. மக்களை பயமுறுத்தி அவர்களை என்னிடமிருந்து விலகி ஓடச் செய்யாதே. நீ இதய சுத்தியுடன் நடந்து கொள்ளவில்லையென்றால், கடவுள் உனக்கு தண்டனை அளிப்பார்."

அதைக் கேட்டு கொள்ளைக்காரன் சிரித்தான்.

"நான் கடவுளுக்கு பயப்படவே இல்லை. அதே நேரத்தில் நீங்கள் சொல்வதையும் காதில் வாங்கிக் கொள்வதாக இல்லை. நீங்கள் என்னுடைய குருநாதர் இல்லை." அவன் சொன்னான்: "நீங்கள் உங்களுடைய பக்தியை வைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். நான் என்னுடைய கொள்ளையடிக்கும் செயலை வைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். நாம் எல்லாரும் வாழ்ந்தாக வேண்டும். நீங்கள் உங்களைத் தேடிவரும் வயதான கிழவிகளுக்கு அறிவுரை கூறலாம். ஆனால், எனக்குக் கற்றுத் தருவதற்கு உங்களிடம் எதுவுமே இல்லை. நீங்கள் என்னிடம் கடவுளைப் பற்றி ஞாபகப்படுத்தியதற்காகவே, நாளைக்கு நான் இரண்டு மனிதர்களை அதிகமாகக் கொல்ல வேண்டும். நான் உங்களைக் கொல்லலாம். ஆனால், என்னுடைய கைகளை இப்போது கறைப்படுத்திக் கொள்ள நான் விரும்பவில்லை. எதர்காலத்தில் என்னுடைய பாதையில் நீங்கள் குறுக்கிடாமல் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்."

இந்த பயமுறுத்தும் வார்த்தைகளைக் கூறிவிட்டு, கொள்ளைக்காரன் குதிரையுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினான். அவன் மீண்டும் அந்தப் பக்கம் வரவே இல்லை. தெய்வமகன் முன்பு இருந்ததைப் போலவே முழுமையான மன நிம்மதியுடன் மேலும் எட்டு வாழ்ந்தான்.