Lekha Books

விடிகாலைப் பொழுது அவளுடைய வேதனைகளை இலேசாக்கி குறைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு காரணமாக அந்த இரவு அவனுக்கு உரியதாக ஆனது. அவள் ஆழமான உறக்கத்திற்குள் மூழ்கிப் போய்விட்டாள். காலையில் கண் விழித்தபோது, க்ரீம் நிறத்தைக் கொண்ட காரில் அந்த மனிதன் அங்கு இல்லை. அதற்குப் பிறகு அவள் அவனை எந்தச் சமயத்திலும் பார்க்கவேயில்லை. இப்படித்தான் அவள் பரிமாறும் பெண்ணின் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தாள். அவள் தன்னுடைய பெற்றோரைப் பார்த்து ஒன்றரை வருடங்களாகிவிட்டன. பியாட்ரீஸ் அழுதுவிட்டாள்- மன ஏக்கங்கள் அதிகமாக நிறைந்த தேம்பல்கள்... அவமானங்களும், தொடர்ந்து கிடைத்துக் கொண்டிருந்த வேதனைகளும் அவளுடைய மனதில் ஆழமான காயங்களை உண்டாக்கி விட்டிருந்தன. மது விடுதி கலாச்சாரத்தில் பங்கு பெறுவதற்கு எந்தக் காலத்திலும் அவளால் முடியாது. தன்னுடைய பாதையில் எங்காவது நல்ல விளைவின் நிறங்கள் மலரும் என்ற நம்பிக்கையுடன் அவள் இருந்தாள். ஆனால், அவள் தூண்டிலில் சிக்க வைக்கப்பட்டிருந்தாள். அவளுக்குத் தெரிந்த ஒரேயொரு வாழ்க்கை அதுதான். எனினும், அந்த வாழ்க்கையின் சட்டங்களையும் கொள்கைகளையும் ஏற்றுக்கொள்வதற்கு அவள் தயாராகவே இல்லை. அவள் தளர்ந்து போய்விட்டாள். விம்மல்களுடன் சேர்ந்து கண்களிலிருந்து கண்ணீர்த் துளிகள் உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. திடீரென்று ஒரு ஏமாற்றத்தின் கரங்கள் அவளைச் சூழ்ந்தன. அவளுடைய விம்மல் சத்தங்கள் அங்கு நின்றுவிட்டன. அந்த மனிதன் தூங்கிவிட்டிருந்தான். அவனுடைய குறட்டைச் சத்தம் மிகவும் பயங்கரமானதாகவும் இடைவெளி இல்லாததாகவும் இருந்தது.

அசாதாரணமான ஒரு வெறுமை ஆக்கிரமித்துவிட்டிருப்பதை அவள் உணர்ந்தாள். வெறுப்பு கலந்த கசப்பான நீர் அவளுக்குள் அரும்பியது. அந்தத் தோல்வியைப் பார்த்து உரத்த குரலில் அழ வேண்டும்போல அவளுக்குத் தோன்றியது. தன்னிடம் கொடூரமாக நடந்து கொண்ட- குறைகளைப் பார்த்து கிண்டல் செய்து சிரித்த பல ஆண்களை அவள் பார்த்திருக்கிறாள்- அவை அனைத்தையும் அவள் அமைதியாக ஏற்றுக்கொண்டாள். "ஆனால் இதை என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது. கர்த்தரே... இதை என்னால் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. ஒவ்வொரு வாரமும் இந்த மனிதர்தானே சுமை முழுவதையும் என்மீது கொண்டு வந்து ஏற்றி வைத்தது?" அவன் அவளுடைய வேலைக்குக் கொடுக்க வேண்டிய பணத்தைக் கொடுக்க முடியும். மது புட்டிகள் மூலமும் பணத்தின் மூலமும் உரிமைகள் அனைத்தையும் பயன்படுத்தலாம். ஆனால், இந்த அளவுக்கு கொடூரத்தன்மை... அவளுடைய இதய வேதனைகள் அவனுக்கு தாலாட்டுப் பாடலாக இருந்திருக்கின்றன. திடீரென்று அவளுக்குள் என்னவோ தோன்றி மறைந்தது. ஒன்றரை வருடங்களாக அவளுக்குள் இருந்த ஒட்டுமொத்த கோபங்களும் அவமானங்களுக்கு எதிரான ஒட்டுமொத்த வெறுப்புகளும் அந்த மனிதனுக்கு எதிராகத் திரும்பின.

தொடர்ந்து அவள் செய்த செயல்கள் அனைத்தும் நன்கு பழகிய ஒரு பெண்ணைப்போல இருந்தன.

அவள் அவனுடைய கண்களைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். அவன் ஆழமான உறக்கத்தில் இருந்தான். அவனுடைய வறண்டு போயிருந்த கண்கள் உயிரற்றுப் போய் குழி விழுந்து காணப்பட்டன. அவனுடைய தலையை உயர்த்தி, அடியிலிருந்து தலையணையை எடுத்து அவள் ஆராய்ந்து பார்த்தாள். பணத்தை வெளியே எடுத்து ஐந்து நோட்டுகளை எண்ணி தன்னுடைய பிரேஸியருக்குள் சொருகினாள்.

ஏழாம் நம்பர் அறையை விட்டு மெதுவாக அவள் வெளியே வந்தாள். அப்போதும் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. எப்போதும் போகக் கூடிய இடத்திற்கு அவள் செல்லவில்லை. அவனுடைய குறட்டைச் சத்தம் சத்தமாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்த அந்தச் சிறிய அறையில் இருப்பதற்கும் அவளால் முடியாது. ந்யாகுத்தியின் அறையை நோக்கி தான் நடந்து செல்வதாக அவளுக்குத் தோன்றியது. பியாட்ரீஸ் கதவைத் தட்டினாள். முதலில் பதில் எதுவும் வரவில்லை. தொடர்ந்து ந்யாகுத்தியின் உறக்கம் கலந்த குரல் மழைக்கு மத்தியில் சத்தமாக கேட்டது.

"யார் அது?''

"நான்தான்... கொஞ்சம் திற.''

"யார்?''

"பியாட்ரீஸ்...''

"இந்த இரவு நேரத்திலா?''

"தயவு செய்து...''

விளக்குகள் எரிந்தன. கதவுகள் திறக்கப்பட்டன. அவள் உள்ளே நுழைந்தாள். பியாட்ரீஸூம் ந்யாகுத்தியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். ந்யாகுத்தி மிகவும் அழகான ஒரு இரவு உடையை அணிந்திருந்தாள்.

"பியாட்ரீஸ்... அங்கே என்ன பிரச்சினை?''

இரக்கம் கலந்த குரலில் இறுதியில் ந்யாகுத்தி கேட்டாள்.

"நான் மிகவும் தளர்ந்து போய் இருக்கிறேன். நான் இங்கே கொஞ்ச நேரம் ஓய்வு எடுக்கட்டுமா? பிறகு... ந்யாகுத்தி, உன்னிடம் நான் கொஞ்சம் பேச வேண்டும்...''

அவளுடைய குரலில் அப்போது உறுதியும் அழுத்தமும் இருந்தன.

"பிறகு... என்ன நடந்தது?''

"உன்னிடம் நான் ஒரே ஒரு விஷயத்தைக் கேட்கணும்னு நினைக்கிறேன், ந்யாகுத்தி.''

அப்போது அவர்கள் நின்று கொண்டே இருந்தார்கள். தொடர்ந்து ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் அவர்கள் இருவரும் கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்தார்கள்.

"ந்யாகுத்தி, நீ ஏன் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தாய்?''

பியாட்ரீஸ் கேட்டாள். மவுனம் நிறைந்த இன்னொரு நிமிடம். ந்யாகுத்தி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். பியாட்ரீஸ் பதிலுக்காக காத்திருந்தாள். இறுதியில் வெளியே வந்த ந்யாகுத்தியின் குரலில் நடுக்கம் இருந்தது.

"அது ஒரு நீளமான கதை, பியாட்ரீஸ். என்னுடைய வீட்டில் உள்ளவர்கள் பெரிய பணக்காரர்களாகவும் உண்மையான கிறிஸ்துவர்களுமாக இருந்தார்கள். நாங்கள் கடுமையான கட்டுப்பாடுகள் நிறைந்த சூழ்நிலைகளில் வாழ்ந்தோம். வேற்று மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களுடன் சேர்ந்து நடக்கக்கூடாது... அவர்களுடைய சடங்குகளில் பங்கு பெறக்கூடாது... எதை, எப்போது, எப்படி சாப்பிட வேண்டும் என்பதற்குக்கூட சட்டங்கள்... நடக்கும்போது ஒரு கிறிஸ்துவப் பெண்ணைப்போல நடக்க வேண்டும். ஆண் பிள்ளைகளைப் பார்க்கவே கூடாது. கட்டுப்பாடுகள்... கட்டுப்பாடுகள்... எங்கு பார்த்தாலும் கட்டுப்பாடுகள்... ஒருநாள் பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து திரும்பி வீட்டுக்குச் செல்வதற்கு பதிலாக, நானும் இன்னொரு பெண்ணும் சேர்ந்து ஓடி வந்துவிட்டோம்.

நான் வீட்டுக்குச் சென்று நான்கு வருடங்களாகி விட்டன.''

பேரமைதி நிலவிய ஒரு நிமிடம். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள்.

"இன்னொரு கேள்வியைக் கேட்கணும், ந்யாகுத்தி, நீ இதற்கு பதில் கூற வேண்டும் என்றில்லை. நீ என்னை வெறுக்கிறாய்... என்னை ஒதுக்குகிறாய் என்று எனக்கு எப்போதும் தோன்றுகிறது, ந்யாகுத்தி:''

"இல்லை... இல்லை பியாட்ரீஸ். எந்தச் சமயத்திலும் உன்னை நான் வெறுத்ததே இல்லை. எந்தக் காலத்திலும் நான் யாரையும் ஒதுக்கியதில்லை. எனக்கு அந்த விஷயத்தில் ஆர்வமும் இல்லை. ஆண்கள்கூட என்னை அசைத்ததில்லை. எனினும், நிமிட நேர சந்தோஷத்துக்காக நான் ஆசைப்படுகிறேன். என்னை நானாக ஆக்கும்... வழி தவறிய கண்களின் ஆறுதல் எனக்குத் தேவைப்படுகிறது. ஆனால், நீ... நீ... இவற்றை எல்லாம்விட மேலானவள். என்னிடம் இல்லாத ஏதோ ஒன்று உன்னிடம் இருக்கிறது... என்னிடம் இல்லாத என்னவோ உன்னிடம் இருக்கிறது, பியாட்ரீஸ்...''