Lekha Books

நான் கை கூப்பினேன். அவர்கள் போனார்கள். நடந்து வருகிறபோது, மங்களோதயத்தில் இருந்து ஒரு ஆள் ஓடி வந்து சொன்னான்:

“உங்களை எங்கெல்லாம் தேடுறது? தம்புரான் உங்களைக் கூட்டிட்டு வரச்சொன்னார். உடனே நீங்க வரணும்!''

ஒரு ரிக்ஷா வண்டியில் ஏறி நான் உடனே சென்றேன். அஞ்சாம்ப்ரானின் முன்னால் ஒரு கறுத்த நம்பூதிரி பணிவுடன் நின்றிருந்தார். ஏ.கெ.டி.கெ.எம். கம்பீரமான குரலில் சொன்னார்:

“நாம தேசமங்கலம் வரை போயிட்டு வரலாம். கார் இருக்கு. எங்களுக்குச் சொந்தமான யானை ஒண்ணு மூணு நாலு நாட்களா மதம் பிடிச்சு ஏகப்பட்ட நஷ்டங்களை உண்டாக்கிக்கிட்டு இருக்கு. ஊர்ல இருக்குற ஒருத்தருக்குக்கூட தூக்கம் வரல. அவன் உண்மையிலேயே ஒரு பயங்கரமானவன். மூணு நாலு ஆளுங்க ஏற்கெனவே அவன்கிட்ட மாட்டி செத்திருக்காங்க. அவனைச் சுட்டு காலி பண்ணணும்னு இன்ஸ்பெக்டரோட தலைமையில் ஒரு ரிசர்வ் போலீஸ் கூட்டமே வேன்ல போயிருக்காங்க. அவங்க அவனைச் சுட்டு கொன்னுடுறதுக்கு முன்னாடி நாம் அங்கே போகணும். இங்க உட்கார்ந்திருக்குற இந்த நம்பூதிரி யானைக்காரர். ரெண்டு மூணு ராத்தல் அபின் வாங்கணும்னு வந்தாரு. தேவையான அளவு கிடைக்கல. கஞ்சா தாராளமா கடைகள்ல கிடைக்குது. ரெண்டு மூணு குலை பழம் வாங்கி அதை நல்லா குழைச்சு, சின்ன சின்ன உருண்டையா ஆக்கி, அதற்குள்ள கொஞ்சம் அபினை உருட்டி வைக்கணும். அதை அவன் சாப்பிட்டான்னா, அவனுக்கு மயக்கம் வர ஆரம்பிச்சிடும். அதற்குத் தேவையான அபின் நமக்குக் கிடைக்கலியே! பிறகு பலகையில் ஆணிகளை அடிச்சு வைக்கணும். கூர்மையான பாகம் வெளியே தெரியிற மாதிரி இருக்கணும். அதை மிதிச்சிச்சுன்னு வச்சுக்கோங்க. யானை அப்படியே நின்னுடும். ஆனா, அப்படிச் செய்றது துரோகம்ன்றது மாதிரி என் மனசுல படுது. பஷீர்... நீங்க வந்து அதோட வாலைப் பிடிச்சு, தலையைச் சுற்றி, தூரத்துல தூக்கி எறியாம இருக்கணும்... வாங்க- போவோம்.''

அவர் சொன்னதைக் கேட்டு நான் வெலவெலத்துப் போனேன். வியர்வை அருவியாய் கொட்ட நான் நின்றிருந்தேன். சொல்லப் போனால் நான் மிகவும் பயந்துவிட்டேன். இருந்தாலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்:

“கொஞ்ச நாளா வலது கையில ஒரு பிரச்சினை...''

“ஏன்... இடது கையால முடியாதா?''

“முடியாது...''

“பரவாயில்ல... இந்த நம்பூதிரி ஒரு வர்மக்கலை தெரிஞ்ச ஆளு. அவர் உங்க கையைப் பிடிச்சு சரி பண்ணிடுவாரு...''

நாங்கள் மூன்று பேரும் காரில் ஏறி உட்கார்ந்தோம். சங்ஙம்புழ, முண்டசேரி ஆகியோரையும் தேடிப் பார்த்தோம். ஆனால், அவர்கள் கிடைக்கவில்லை. நாங்கள் புறப்பட்டோம்.

தேசமங்கலம் வீட்டை நெருங்கினோம். அப்போது அங்கே ரிசர்வ் போலீஸ் வந்த வேன் நின்று கொண்டிருந்தது- நெளிந்து போன கோலத்தில். அதற்குள் துப்பாக்கிகளைக் கைகளில் வைத்துக்கொண்டு போலீஸ்காரர்களும், துப்பாக்கியும் ரிவால்வரும் வைத்தவாறு ஒரு இன்ஸ்பெக்டரும் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்ததும் ஆண் யானை இறங்கி வந்தது. மதம் பிடித்திருக்கும் யானையைப் பார்த்ததும், வேனில் இருந்த போலீஸ்காரர்கள் துப்பாக்கியை நீட்டி குறி பார்த்தார்கள். யானை வேகமாகப் பாய்ந்து வந்து வேனை முட்டத் தொடங்கியது. அவ்வளவுதான். போலீஸ்காரர்களும் பயந்து நடுங்கிவிட்டார்கள். பின்பக்கத் கதவு வழியாக போலீஸ்காரர்களும் இன்ஸ்பெக்டரும் விழுந்தடித்துக்கொண்டு ஓடினார்கள். அப்போது போனவர்கள் தான். அவர்களைப் பற்றி இப்போது வரை எந்தவித தகவலையும் காணோம். இரண்டு மைல் தூரத்தில் இன்ஸ்பெக்டரின் தொப்பி கிடந்தது. யானை வேனின் முன் பாகத்தைக் குத்தியது. எங்கோ இருந்து கொஞ்சம் வென்னீர் அவன் முகத்தில் வந்து விழுந்தது. அவன் வேகமாக ஓடி ஒரு தென்னந்தோப்பையும், ஒரு வீட்டையும் துவம்சம் பண்ணினான். அவற்றை ஒன்றுமே இல்லாமல் ஆக்கினான். எல்லாம் முடிந்து குன்றின் பக்கத்தில் வந்து நின்றிருக்கிறான்!

இவ்வளவு விஷயங்களும் வேறு சில யானைக்காரர்கள் மூலம் எங்களுக்குத் தெரிய வந்தன. நாங்கள் தைரியமாக காரை விட்டு வெளியே இறங்கி நின்றோம். நாங்கள் பார்த்தோம். நான் பார்த்தேன்.... ஈஸ்வரா! இப்படியே பூமிக்குக் கீழே நீராக மாறிப் போய் மறைய முடிந்தால் நன்றாக இருக்குமே! விஷயம் என்னவென்றால், யானை எங்களுக்கு நேராக குன்றின் மேல் நின்றிருக்கிறது. சிவந்த நிறத்தில் இருந்தான். காதுகளை அசைக்காமல் இலேசாக தலையைச் சாய்த்து கொம்புகளை உயர்த்தி எங்களைப் பார்த்தான்.

"மகானான கஜேந்திரா! ஏதாவது மனம் போனபடி நடந்திடாதே. என்னை நீதான் காப்பாத்தணும். நான் ஒரு அப்பாவி மனிதன். உன்னைப் பற்றி ஏதாவது அது இதுன்னு சொல்லியிருந்தா, அதையெல்லாம் பெரிசா நினைக்காம என்னை நீ மன்னிக்கணும். நீதான் எவ்வளவு பெரிய கடவுள்!' என்று சொல்லியவாறு அமைதியாக மனதிற்குள் பிரார்த்தித்தேன்.

“என்ன... ஒரு கை பாக்குறீங்களா? நம்பூதிரி... பஷீரோட கையைப் பிடிச்சு தடவி சரி பண்ணுங்க...''

நான் சொன்னேன்:

“மன்னிக்கணும். நான் அந்த இன்ஸ்பெக்டரோட தொப்பியை எடுத்துக்கொண்டு போய் கொடுக்கட்டுமா? தொப்பி இல்லாம அந்த ஆளு வெறுமனே அலைஞ்சு திரிஞ்சா அது அவ்வளவு நல்லா இருக்காது. நான் ஓடுறேன். வேற எங்கேயாவது வச்சு பார்ப்போம்!''

“அப்படின்னா கார்ல ஏறுங்க வீட்டுக்குப் போவோம்!''

காரில் ஏறி கஜேந்திரனை மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்தேன். அவன் மண்ணைக் கிளறி சிவப்பு நிறத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறான். எந்த நிமிடத்திலும் கீழ்நோக்கி அவன் ஓடி வர வாய்ப்பு இருக்கிறது. இருந்தாலும் அவன் நிறத்தைப் பார்த்தபோது, ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை கிடைக்கக்கூடிய ஒரு அருமையான ஐடியா என் மனதில் உதித்து மறைந்தது. கம்யூனிஸ்ட் பார்ட்டி! குட்! உயிருடன் திருச்சூர் செல்வோம்!

நாங்கள் வீட்டின் கேட்டை நெருங்கியதும், காரை விட்டு இறங்கி நடந்தோம். சிறிது தூரம் சென்றதும், பாதையில் அதிர்ச்சியடைய வைத்த ஒரு காட்சி!

சுமார் இருபது நாயர் இளம் பெண்கள்- அவர்கள் பதினேழு, பதினெட்டு, பத்தொன்பது, இருபது வயதுகளில் உள்ளவர்கள். எல்லாரும் நல்ல வெண்மை நிறத்தில் இருந்தார்கள். அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவர்கள். வெள்ளை முண்டு கட்டியிருந்தார் கள். தார்ப் பாய்ச்சி இருந்தார்கள். மேலே மருந்துக்குக்கூட எந்த ஆடையும் இல்லை. எல்லாருடைய தலையிலும் விறகு கட்டுகள். அதை இரண்டு கைகளாலும் பிடித்துக் கொண்டு, நெஞ்சை முன்பக்கமாகத் தள்ளிக்கொண்டு அவர்கள் நடந்து வந்தார்கள். மார்பகங்கள்! மார்பகங்கள்! நிர்வாண மார்பகங்கள்! எத்தனை மார்பகங்கள்! எதற்கு எண்ண வேண்டும்? எல்லாம் உயிரின் ஆதாரம்!