Lekha Books

“ஒரு புத்தகத்தைப் பல தடவை விற்க வேண்டாம். கடைகளைத் தேடியும் வீடுகளைத் தேடியும் போகவும் வேண்டாம். அந்த விஷயத்தை நாங்க பாத்துக்குறோம். நீங்க உட்கார்ந்து எழுதினா போதும். வீட்டை உடனே திருச்சூருக்கு மாத்துங்க. வீடு ஒண்ணு உடனே நான் ஏற்பாடு பண்ணுறேன். இங்கே முண்டசேரி மாஸ்டர் இருக்காரு. அவரை உங்களுக்கு அறிமுகம் உண்டா?''

“ஒண்ணு ரெண்டு தடவை பார்த்திருக்கேன்!''

“அது போதாது. ஆள் ரொம்ப ரொம்ப நல்லவர். நல்லா அவர்கூட பழகிக்கணும். இங்கே வந்து தங்குங்க. கேசவதேவ்வையும் தகழி சிவசங்கரப் பிள்ளையையும் உங்களுக்குப் பழக்கம் உண்டா? அவங்க ஆளுக்கு ஒரு புத்தகத்தை இங்கே தந்திருக்காங்க. "தோழர்கள்”, "அன்றைய நாடகம்' -இந்தப் புத்தகங்கள்தான் அவங்க தந்தது!''

அந்தக் கதை எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். தேவுக்கும் தகழிக்கும் என்ன கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதும் எனக்குத் தெரியும். அதை மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான் லேசான கோபத்துடன், ஆணவத்துடன் நான் அவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.

நான் சொன்னேன்.

“எழுத்தாளர்களும் வாழணும். புத்தக வியாபாரிகள் வச்சிருக்கிற மாதிரி கார்களோ, மாளிகைகளோ அவங்களுக்கு வேண்டாம்னுகூட வச்சுக்கோங்க.. இருந்தாலும்... நான் எவ்வளவு பணத்தைச் செலவழிச்சு வாழ்ந்திருக்கிற ஒரு மனிதன்! தேவையான அளவுக்கு கெட்ட பழக்கங்களும் என்கிட்ட இருக்கு. எழுத்தை மட்டும் வச்சு வாழணும்ன்ற தியாக புத்தி எல்லாம் என்கிட்ட கிடையாது. வேற தொழிலைப் பார்க்கவும் எப்பவும் தயாரா இருக்கேன்.''

“என்ன தொழில்?''

“மீன் பிடிக்கிறது...''

“சே... நாத்தம் புடிச்ச தொழிலாச்சே அது!''

“எதுலதான் நாத்தம் இல்ல? ஒரு காசுக்கு சோப்பு வாங்கி தேச்சா, நாத்தமெல்லாம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போயிடும். அரையணா கையில இருந்தா போதும், ஒரு அருமையான தூண்டில் தயார் பண்ணிடலாம். மீன் பிடிச்சு எட்டணாவுக்கு விற்கலாம். அதை வச்சு வாழவும் எனக்குத் தெரியும்.''

“எழுத்தாளரா இருந்துக்கிட்டு, மீன் பிடிக்கப் போறது அவ்வளவு நல்ல விஷயமா?''

“அது மட்டுமல்ல... இன்னும் எத்தனையோ தொழில்களை எனக்குத் தெரியும். நல்லா சோறு ஆக்குவேன். நல்லா சமையல் பண்ணுவேன். பெங்காலி, பஞ்சாபி, மராத்தி, குஜராத்தி, காஷ்மீரி, பெர்ஷியன்- எல்லா வகை சமையல்களையும் நான் மிக அருமையா பண்ணுவேன். நல்லா சமையல் பண்ணி ஏதாவது ஹோட்டல்ல கொண்டு போய் விற்க வேண்டியதுதான்!''

“ஹோட்டல்ல சமையல்காரன் வேலை பார்த்திருக்கீங்களா?''

“ஹோட்டல்ல பாத்திரம் கழுவுற வேலை பார்த்திருக்கேன்.''

“அப்படியா? பிரியாணி பண்ண தெரியுமா? வெஜிட்டபிள் பிரியாணி!''

மூன்று விதங்களில் வெஜிட்டபிள் பிரியாணியை எப்படி எப்படி பண்ணலாம் என்பதை நான் சொல்லிக் கொடுத்தேன்.

“சமையல்ல பயங்கர ஆர்வமுள்ள ஆளா இருப்பீங்க போலிருக்கே! நமக்கு ஒருநாள் சமையல் பண்ணணும். ஒரு சமையல் புத்தகம் எழுதலாமே? சமையல் திட்டம்.''

(இதே கேள்வியை பிற்காலத்தில் ஸ்ரீமான் டி.ஸி. கிழக்கேமுரி கேட்டிருக்கிறார்)

நான் சொன்னேன்:

“எழுதலாம்!''

அப்போது மசால் தோசை, காபி, தண்ணீர் எல்லாம் வந்து சேர்ந்தன. அதைச் சாப்பிட்டு முடித்ததும் நாங்கள் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தோம். எல்லா புத்தகங்களையும் மங்களோதயம் பதிப்பிக்கும். மொத்த விலையில் முப்பத்து மூன்று சதவிகிதத்தை எனக்கு அவர்கள் தருவார்கள். இதை யாரிடமும் நான் சொல்லக்கூடாது. இந்த மாதிரி இதற்கு முன்பு புத்தகத்தின் விலையில் எந்த ஒரு எழுத்தாளருக்கும் சதவிகித அடிப்படையில் காசு கொடுத்ததில்லை. ஒப்பந்தம் போட்டுவிடலாம். சம்மதம்தானே? முன் பணம் தரத் தயார். சரி என்று சம்மதித்தேன். (பின்னர் நான் அதை நாற்பது சதவிகிதமாக்கி விட்டேன்). திருச்சூருக்கு வீட்டை மாற்றினேன். புத்தகங்கள் விற்பனை ஆன பிறகல்ல எனக்குப் பணம். புத்தகம் பதிப்பித்த அன்றே மங்களோதயம் மேனேஜர் நாராயணய்யர் பி.ஏ. என் கையில் காசோலையைத் தருவார். முண்டசேரியும் நானும் மிகவும் நெருங்கிய நட்புடன் இருந்தோம். நாங்கள் பகல் நான்கு மணியில் இருந்து இரவு இரண்டு மணி வரை சுற்றித் திரிவோம். அப்போது ஹோட்டல்கள் எல்லாம் மூடப்பட்டு விடும். ஏதாவது சாப்பிட வேண்டாமா?

“வாடா...'' முண்டசேரி கூறுவார்: “வீட்ல ஏதாவது இருக்கான்னு பார்ப்போம்!''

எல்லாரும் உறங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள். நானும் முண்டசேரியும் அவரின் வீட்டிற்குள் நுழைந்து சமையலறையில் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று தேடுவோம். “ம்... சரி... மேஜையில் என்னவோ இருக்கு!'' இருக்கிற எதையாவது சாப்பிட்டுவிட்டு நான் புறப்படுவேன்.

அப்படி இருக்கின்ற சூழ்நிலையில் சங்ஙம்புழ கிருஷ்ண பிள்ளைக்கு உடல் நலம் சரியில்லை என்ற செய்தி வந்தது. ஏ.கெ.டி.கெ.எம். முண்டசேரியையும் என்னையும் காரில் அழைத்துக் கொண்டு போனார். இடப்பள்ளியில் இருந்த சங்ஙம்புழயைப் பார்த்தோம். ஏ.கெ.டி.கெ.எம்.மின் வற்புறுத்தல் காரணமாக சங்ஙம்புழ திருச்சூருக்கு தன் வீட்டை மாற்ற சம்மதித்தார். சங்ஙம்புழ இலேசாக இருமிக்கொண்டிருந்தார். மஃப்ளரைக் கழுத்தில் சுற்றியிருந்தார். வழியில் நாங்கள் குற்றிப்புழ கிருஷ்ணபிள்ளையைப் பார்த்தோம். அப்போது அவர் திருமணம் எதுவும் செய்து கொள்ளாமல் ஒரு சன்னியாசியைப் போல, ஆலுவாவில் பெரியாறுக்குப் பக்கத்தில் வசித்துக் கொண்டிருந்தார். சமையலுக்கு ஒரு ஆளை வைத்திருந்தார். எங்களைப் பார்த்ததும் அவர் உலகத்தையே நடுங்க வைத்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு பிரச்சினையைச் சொல்லத் தொடங்கினார்.

“விறகு இல்ல... மனிதன் எப்படி வாழ்வது?''

இருந்தாலும் குடிக்க பால் தந்தார். குற்றிப்புழயையும் காரில் ஏற்றிக்கொண்டு நாங்கள் பறவூருக்கு வந்தோம். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு ஏ. பாலகிருஷ்ணபிள்ளையின் வீட்டிற்குப் போனோம். இலேசாக முடி வெட்டப்பட்ட தலை, நரைத்துப் போன தாடி- மீசை, பிரகாசமான கண்ணாடி- இவற்றுடன் சட்டையும் வேஷ்டியும் அணிந்து செடிகளுக்கு நடுவில் நின்றிருந்தார் பாலகிருஷ்ணபிள்ளை.

முண்டசேரியும் குற்றிப்புழவும் ஏ.கெ.டி.கெ. எம்மும் எவ்வளவோ விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் அவர்கள் பேசியதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். இடையில் கண்ணாடியைத் துடைத்தவாறு பாலகிருஷ்ணபிள்ளை என்னைப் பார்த்தார்:

“பஷீர், உங்களுக்கு என்ன வேணும்?''

“ஒண்ணும் வேண்டாம் சார்!''

“நிறைய எழுதணும். எதுக்கு இந்த அமைதி?''

முண்டசேரி சொன்னார். கனமான- அதேசமயம் தாழ்ந்த குரலில்:

“அந்த ஆளைப்பற்றி ஒண்ணுமே சொல்ல வேண்டாம்.''

கடைசியில் நாங்கள் அங்கிருந்து புறப்பட்டோம். எல்லாரும்

ஏ. பாலகிருஷ்ணபிள்ளையை வணங்கினோம். எல்லாரையும்

ஏ. பாலகிருஷ்ணபிள்ளை வணங்கினார்.

குற்றிப்புழயை ஆலுவாவில் இறக்கி விட்டோம். நாங்கள் திருச்சூருக்கு வந்தோம். வாய்ப்பு கிடைக்கிறபோது எழுத்தாளர் களுக்கு ஏதாவது நல்லது செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கக் கூடிய ஒரு மனிதர் முண்டசேரி. அவர் சொன்னதைக் கேட்டு ஏ.கெ.டி. கெ.எம். யாருக்கும் தெரியாமல் ஏ. பாலகிருஷ்ண பிள்ளைக்கு என்னவோ உதவி செய்தார்.