Lekha Books

அப்போது பசுக்களையும் மனைவி யையும் குழந்தைகளையும் அழைத்துக்கொண்டு வந்து சங்ஙம்புழ திருச்சூரில் குடியேறினார். மங்களோதயம் அன்று கேரளத்திலேயே மிகப்பெரிய பதிப்பகமாகத் திகழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஜி. சங்கரக்குருப்பு, பொன்குன்னம் வர்க்கி, எஸ்.கெ. பொற்றெக்காட், பி.ஸி. குட்டிகிருஷ்ணன், குட்டி கிருஷ்ணமாரார், தகழி சிவசங்கரப் பிள்ளை, வெட்டூர் ராமன்நாயர், வைலோப்பிள்ளி ஸ்ரீதரமேனன், பி. கேசவதேவ், ஈ.எம். கோவூர், என்.வி. கிருஷ்ணவாரியர், போஞ்ஞிக்கரை ராஃபி, குற்றிப்புழ கிருஷ்ணபிள்ளை, வைக்கம் அப்துல்காதர்- இப்படிப் பலரும் மங்களோதயத்திற்கு வருவார்கள்.

முண்டசேரி, சங்ஙம்புழ, நான்- ஒரு விதத்தில் நாங்கள் நண்பர்களைப்போல் ஆகிவிட்டோம். இரவு ஒன்று, இரண்டு மணி வரை என்னுடைய அறையில் அவர்கள் இருப்பார்கள். சில நேரங்களில் மங்களோதயம் புக் ஸ்டாலின் மேனேஜர் கிருஷ்ணன் நாயரும் எங்களுடன் இருப்பார். சில சமயங்களில் தகழி, பொன்குன்னம் வர்க்கி ஆகியோர்கூட இருப்பதுண்டு. உரையாடல், தின்பண்டம், மது, வெற்றிலை- பாக்கு, இசை- இவ்வளவும் அங்கு இருக்கும். என்னிடம் ஒரு க்ராமஃபோனும் சில அருமையான இசைத்தட்டுகளும் இருந்தன.

அந்த க்ராமஃபோனை எனக்குத் தந்தது ஏ.கெ.டி.கெ.எம்.தான். நான் ஒரு க்ராமஃபோனை வாங்கப் போகிறேன் என்பதைக் கேள்விப்பட்டதும், “எதற்காக தேவையில்லாம பணத்தைச் செலவழிக்கிறீங்க? இதைக் கொண்டு போங்க'' என்றார் அவர்.

ஏ.கெ.டி.கெ.எம்மிற்கு பொதுவாக எழுத்தாளர்கள் என்றால் ரொம்பவும் பிரியம். குறிப்பாக முண்டசேரியையும், சங்ஙம்புழயையும், என்னையும். ஒருமுறை அவர் எனக்கு திருச்சூரில் ஒரு வீடும் நிலமும் வாங்கித் தருவதாக இருந்தது. இடத்தையும் வீட்டையும் என்னை அழைத்துக்கொண்டு போய் காண்பித்தார். என்னுடைய பெயரில் அவற்றை அவர் வாங்கித் தருவார். எனக்கு வரும் ராயல்டி பணத்தில்  இருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கழித்துக்கொள்வதாக ஏற்பாடு. சனி தசை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். நான் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டேன்.

முண்டசேரியும் சங்ஙம்புழயும் நானும் அஞ்சாம்ப்ரானின் முன்னால் சர்வ சாதாரணமாக உட்காருவோம். (பின்னர் எல்லாருமே உட்கார ஆரம்பித்தார்கள். அதற்காக அவர் மனம் வருத்தப்படவில்லை). எங்களை அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்று உள்ளே உட்கார வைத்து சாப்பிட வைப்பார். கேட்டில் காவலாளிகள் இருப்பார்கள். அரண்மனைக்குள் வைத்து பொதுவாக கிறிஸ்துவர்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சாப்பாடு தருவது வழக்கமில்லை. நாயர்களுக்குத் தருவார்களோ என்னவோ? ஒரு நாள் நாங்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். முண்டசேரி, சங்ஙம்புழ, நான் மூவரும்தான். இரண்டு பட்டர் பிராமணர்கள் சாப்பாடு பரிமாறுகிறார்கள்.

ஏ.கெ.டி.கெ.எம். பக்கத்தில் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கிறார். சில பெண்களும் அங்கு இருக்கிறார்கள். சில நம்பூதிரிமார்களும் இருந்தார்கள். சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்பொழுது சாம்பாரில் இருந்த ஒரு முருங்கைக்காய் என் வாயில் சிக்கிக்கொண்டது. அவனை நான் என்ன செய்வது? மென்று தின்னுவதென்பது முடியாத காரியம். வெளியே துப்பவும் முடியவில்லை. நான் அவனை மேல் உதட்டுக்கு இடையில் நீளவாக்கில் இருக்கச் செய்துவிட்டு, சாப்பிட்டு முடித்தேன். கடைசியில் ஏ.கெ.டி.கெ.எம்.மிடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன். பிறகு அவரிடம் கேட்டேன். “இவனை நான் என்ன செய்வது? சாப்பாட்டு விதி இங்கே எப்படி?''

“சுத்த முட்டாள்தனமா இருக்கே!''

எல்லாரும் சிரித்தார்கள். அஞ்சாம்ப்ரான் சொன்னார்:

“பஷீர்... அதை எடுத்து இலையோட ஒரு மூலையில் வைக்க வேண்டியதுதானே? எதற்கு இந்த தேவையில்லாத தியாகம்?''

“நான் என்ன ரொம்ப படிச்சவனா?''

அந்தக் காலத்தில் மங்களோதயத்தில் அச்சாகும் எந்த புத்தகமாக இருந்தாலும், ஒரு பிரதியை எனக்குத் தருவார்கள். அது அங்கு போடப்பட்டிருக்கும் உத்தரவு என்றுகூட சொல்லலாம். முண்டசேரி, சங்ஙம்புழ- இருவருக்கும்கூட இப்படி தருவார்கள் என்று நினைக்கிறேன். அப்படி புத்தகங்கள் கொடுத்து வரும் காலத்தில், மங்களோதயம் அனந்தநாராயண சாஸ்திரியின் முன்னுரையுடன் ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையைப் பிரசுரிக்கிறது. பைன்ட் செய்யப்பட்ட தடிமனான புத்தகம். ஏழரை ரூபாய் அதன் விலை.

புத்தகம் மிகப் பெரியது. பகவத் கீதை பிரசுரமாகி ஒரு வாரம் கழிந்த பிறகும், எனக்கு வழக்கமாகத் தருவது மாதிரி அதன் ஒரு பிரதியை அவர்கள் தரவில்லை.

என்ன காரணம்?

நான் புக் ஸ்டால் மேனேஜர் கிருஷ்ணன் நாயரைப் பார்த்து கேட்டேன்.

சற்று உருண்டு, தடித்த நல்ல ரசிகர் அவர். அவர் கிண்டலாக என்னைப் பார்த்து ஒரு சிரிப்பு சிரித்தவாறு கேட்டார்:

“முஸ்லிம்களுக்கு எதற்கு பகவத் கீதை?''

நான் அவரின் கையைப் பிடித்து இலேசாக முறுக்கினேன். அவர் சொன்னார்:

“என்னைக் கொன்னுடாதீங்க. நாராயணய்யர் கிட்ட இது விஷயமா பேசிக்கோங்க!''

நான் சென்று நாராயணய்யரிடம் கேட்டேன். அவரும் ஒரு கிண்டல் சிரிப்புடன் என்னைப் பார்த்துச் சொன்னார்:

“தம்புரானையே போய் கேளுங்க.''

சரிதான்!

“தம்புரான் சொல்லித்தான் மற்ற புத்தகங்களை எல்லாம் தந்தீங்களா?''

“முஸ்லிம்களுக்கு பகவத்கீதை எதற்கு?''

கேட்க நன்றாகத்தான் இருக்கிறது- இந்துக்களின் நியாயம்! நாராயணய்யர் அமைதியான ஒரு மனிதர். அதனால் அவர் கையைப் பிடித்து நான் முறுக்கவில்லை.

நான் கேட்டேன்:

“முஸ்லிம்களுக்கு நாராயணீயத்தை எதற்காகத் தந்தீங்க?''

நாராயணய்யர் வாயே திறக்கவில்லை.

நான் கேட்டேன்:

“முஸ்லிம்களுக்கு தேவிமாஹாத்மியத்தை எதற்காகத் தந்தீங்க? ஸ்ரீமத்பகவத் கீதையை எனக்குத் தரலைன்னா...?''

“வைக்கம் முஹம்மது பஷீர் மிரட்டுறார்னு தம்புரான்கிட்ட சொல்லிடுவேன்...''

அவர் சொன்னாரா இல்லையா? எனக்குத் தெரியாது. எனக்கு பகவத் கீதையை அவர்கள் தரவில்லை. சங்ஙம்புழயும் முண்டசேரி யும் பகவத்கீதை விஷயத்தில் என்னை மாதிரி பிடிவாதமாக இருந்தார்களா என்பது பற்றி எனக்குத் தெரியாது. இது விஷயமாக எங்களுக்குள் எதுவும் நாங்கள் பேசிக்கொள்ளவில்லை. இருந்தாலும் என் பிடிவாதத்தை நான் விட்டுத் தருவதாக இல்லை. எனக்கு கட்டாயம் பகவத் கீதை தந்தாக வேண்டும். அதை வாங்கினால் மட்டுமே நான் அமைதியாக இருப்பேன். ஆனால், அதை எப்படி வாங்குவது?

ஒரு நாள் நான் மேலே ஏறிச் செல்லும்போது, எல்லாராலும் மதிக்கப்படும் பிராமணரான அனந்தநாராயண சாஸ்திரி அங்கே அமர்ந்திருந்தார். ஏ.கெ.டி.கெ.எம்மிற்கு முன்னால் கறுத்து மெலிந்துபோய், தலையின் உச்சியில் கொஞ்சம் முடியை வைத்துக்கொண்டு கூர்மையான கண்களைக் கொண்ட ஒரு மனிதர். மிகவும் வேகமாக அவர் பேசுவார். “வாங்க... வாங்க பஷீர்... உட்காருங்க'' என்றார். நான் அவருக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தேன்.

“பகவத்கீதையைப் பார்த்தீங்களா?''

“தூரத்துல பார்த்தேன்!''

“அதென்ன?'' கேட்க வந்ததை இழுத்தார்.

நான் சொன்னேன்:

“நான் முஸ்லிமாச்சே! பகவத்கீதையை நான் தொடலாமா? அசுத்தமாயிடுமே!''

நான் ஏ.கெ.டி.கெ.எம்மை உற்றுப் பார்த்தேன். அவர் நான் சொன்னதைக் காதிலேயே வாங்காதது மாதிரி இருந்தார்.

“நீங்க எழுதின முன்னுரை நல்லா இருக்குன்னு சொன்னாங்க. நான் படிச்சுப் பார்க்கல...''