Lekha Books

அப்பு ஓலையால் ஆன குடையைத் தோளில் வைத்து, அதன் சாயம் பூசின காலில் பையைத் தொங்கவிட்டுக் கொண்டு வாசலில் இறங்கி நடந்தான். படியைத் தாண்டியபோது அவன் கீழே விழப் பார்த்தான். ஆனால், விழவில்லை. யாராவது அதைப் பார்த்து விட்டார்களா என்பதை அறிவதற்காக அவன் திரும்பிப் பார்த்த போது வசாலைப் பிடித்து நின்றவாறு அக்கா அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. அவள் ஏன் தன்னை அப்படி உற்று நோக்க வேண்டும்? அவன் பார்த்தவுடன், அக்கா ஆமையைப் போல தலையை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டாள்.

'இந்த அக்காவுக்குப் பைத்தியம்தான் பிடிச்சிருக்கு!'

வயலின் மறுகரையை அடைந்தபோது ஆமணக்குச் செடிக்கு அருகில் குட்டி சங்கரன் நின்றிருந்தான். அவனுடைய பையில் இரண்டு நெல்லிக்காய்கள் இருந்தன. சிறிய நெல்லிக்காயை அப்புவிடம் அவன் தந்தான். நெல்லிக்காய் சிறியதாக இருந்தாலும், அது மிகவும் இனிப்பாக இருந்தது. நீரில்லாத ஒரு ஓடையையும் ஒரு சிறு குன்றையும் தாண்டித்தான் அவர்கள் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போக வேண்டும்.

குன்றைத் தாண்டும் போதுதான் அப்புவிற்கு பயமாக இருக்கும். எருமைகளும் பசுக்களும் ஏராளமாக அங்கு நின்றிருக்கும். அதுகூட பரவாயில்லை. சில நேரங்களில் அங்கு குட்டிச்சாத்தான் இருக்குமாம். அப்பு ஒரு நாளும் அதைப் பார்த்ததில்லை. எப்போதும் பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும்.

மதியம் நாராயணனின் சிலேட், பென்சில் அப்புவின் கையிலிருந்து கீழே விழுந்து உடைந்தது. அதைப் பார்த்து நாராயணன் அழுதான். ஆசிரியரிடம் அவன் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லலாம் என்று போகும் போது, அவனைத் தடுத்தான் குட்டிசங்கரன். "கேளு வாத்தியாரிடம் போய் விஷயத்தைச் சொன்னால் அப்புவுக்கு தர்மசங்கடமான நிலையாகிவிடும். இதை அப்படியே விட்டுவிட்டால், நாளைக்கு அப்பு நாராயணனுக்கு முக்கால் அணா கொண்டு வந்து கொடுப்பான்."

அதைக் கேட்டு அப்புவிற்கு நிம்மதி உண்டானது. ஒரு முக்கால் அணா வேண்டும் என்று அக்காவிடம் கேட்டால், அவள் கட்டாயம் கொடுக்கவே செய்வாள்.

மாலை நேரம் வீட்டிற்கு வந்து திண்ணையில் புத்தகங்கள் அடங்கிய பையை வீசி எறிந்த அப்பு தன் அக்காவை அழைத்தான்.

"அக்கா..."

அவன் அழைத்ததைக் கேட்டது அக்கா அல்ல. பெரியம்மா தான். பெரியம்மா சமையலறையை விட்டு வெளியே வந்து கேட்டாள்: "என்ன இன்னைக்கு சீக்கிரமா வந்துட்டே?"

'இன்னைக்கு என்ன இப்படியொரு கேள்வி?' என்று கேட்கத்தான் அவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால், கேட்கவில்லை. அடி விழுந்து விட்டால்...

"எங்கே அக்கா?"

"கஞ்சி இருக்கு. துணியை மாத்திட்டு வா..." அவனுக்குத் தேவை கஞ்சி அல்ல... அக்காதான். நாளைக்கு ஒரு முக்கால் அணா இல்லையென்றால், மானம் போய்விடும்.

"அக்கா எங்கே?"

அவன் வடக்குப் பக்கமிருந்த அறைக்குள் சென்றான். அங்கு அக்கா இல்லை. தாழம்பூவின் வாசனை அந்த அறையெங்கும் பரவி இருந்தது.

"அக்கா எங்கே பெரியம்மா?"

"அக்கா... இங்கே இல்ல..."

"அப்போ எங்கே போயிருக்காங்க?"

"அக்கா... ஒரு இடத்துக்குப் போயிருக்கா."

"எங்கே?"

"அக்கா... வருவா.. வர்றப்போ அப்பு. உனக்கு பந்து கொண்டு வருவா!"

பந்து கொண்டு வரட்டும். அதற்காக அவன் இல்லாமல், அவனிடம் ஒரு வார்த்தைகூடக் கூறாமல் அவள் எப்படிப் போகலாம்?

அவனுக்குக் கோபம் கோபமாக வந்தது. அக்காவாம் அக்கா... அக்கா இப்படி நடக்கலாமா? அப்பு இனிமேல் அவளுடன் பேச மாட்டான். இந்த அக்காவை என்ன செய்வது?

அக்காவின் பெட்டியின் முக்கால் அணா இருக்கும். ஒரு முக்கால் அணா அல்ல. இரண்டு முக்கால் அணா எடுக்க வேண்டும். அதற்கு ஏதாவது அவள் சொன்னால், அப்போது பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

ஆனால், அக்காவின் பெட்டி எங்கே?

அவனுக்கு அழுகை அழுகையாக வந்தது.

பெரியம்மா மீண்டும் அவனை அழைத்தாள். அப்புவிற்கு கஞ்சி தேவையில்லை. அவன் வாசலுக்கு வந்தான். கீழே கிடந்த கல்லை எடுத்து தூரத்தில் எறிந்தான். பிறகு மேற்குப் பக்கமாக நடந்தான்.

"அப்பு, வா...கஞ்சி சாப்பிடு..."

அப்புவிற்கு பெரியம்மாவின் உபசரிப்பு தேவையில்லை.

அக்கா வரட்டும். ரப்பர் பந்தை அவள் தந்தால், அதை வாங்கி தூரத்தில் விட்டெறிய வேண்டும். பெரியம்மா மீண்டும் அவனை அழைத்தாள்.

அப்புவிற்கு எதுவுமே தேவையில்லை. அவனுக்கு அழ வேண்டும் போல் இருந்தது. அக்கா மீது கொண்ட கோபம் முழுவதையும் வெளிப்படுத்தும் விதத்தில் உரத்த குரலில் அழ வேண்டும் போல்...

அக்கா வரும் போது அவனுக்கு உறை போட்ட பந்தும் மிட்டாயும் கொண்டு வந்தால்...? அப்போது என்ன செய்வது?

இருந்தாலும், அக்கா ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் போய் விட்டாளே!

அக்காவாம் அக்கா...

'இந்த அக்காவுக்கு உண்மையிலேயே பைத்தியம்தான் பிடிச்சிருக்கு...'