Lekha Books

மாதங்கள் சில கடந்தபோது காந்தி - இர்வின் ஒப்பந்தத்தை அனுசரித்து எங்களை விடுதலை செய்தார்கள். வெளியே வந்தபோது எங்கே போவது என்று முடிவெடுக்க முடியாத நிலையில் நான் இருந்தேன். என்னைப்போல சிரமங்களை அனுபவித்த போராளிகள் நிறைய இருந்தார்கள். பெரும்பாலானவர்களுக்கு ரயில்வே பாஸ்கூட கிடைக்கவில்லை.

எனக்கு இரண்டு ஆசைகள் இருந்தன. இரண்டாவது ஆசை ஒரு சால்வை வேண்டும். ஓரத்தில் முந்திரிக் கொடி போட்டிருக்கும் கதர் சால்வையை எனக்கு திரு.அச்சுதன் வாங்கி தந்தார். முதல் விருப்பம் -270-ஐக் கொல்ல வேண்டும்! ஆனால் என்னிடம் எந்தவித ஆயுதமும் இல்லை. ஒரு ரிவால்வர் கிடைத்தால்...! நான் மிகுந்த வெறியுடன் இருந்தேன். அவர் பாளையத்தில் ட்ராஃபிக் வேலையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டு நின்றிருப்பதைப் பார்த்தேன். ஆறடி உயரத்தைக் கொண்ட ஒரு அரக்கன். நான் அடித்தால் அவருக்கு பாதிப்பே உண்டாகாது.பேனாக் கத்தியால் மார்பல் குத்த வேண்டும்! ‘அல்- அமீன்’ லாட்ஜிலிருந்து நான் ஒரு பேனாக் கத்தியைத் திருடினேன்.அதை வைத்துக் கொண்டு போகும் போது நான் திரு அச்சுதனைப் பார்த்தேன். அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.

“போகலையா?”

நான் சொன்னேன்: “இல்ல...”

அவர் கேட்டார்:

“வீட்டுக்குப் போய் வாப்பாவையும் உம்மாவையும் பார்க்க வேண்டாமா?”

நான் சொன்னேன்:

“அதற்கு முன்னால் நான் ஒரு வேலையைச் செய்ய வேண்டியது இருக்கு.”

நான் விஷயங்களைச் சொன்னேன்.அவர் என்னை மானாஞ்சிறைக்கு (குளத்திற்கு அருகில்) அழைத்துக் கொண்டு சென்றார். மிகவும் சாந்தமான குரலில் கேட்டார்:

“நீங்களா சத்தியாகிரகப் போராளி?”

தொடர்ந்து காந்திஜியின் பல்போன கதையை அவர் என்னிடம் சொன்னார்:

“பிறகு -அப்படி கொல்வதாக இருந்தால், வாழத் தகுதி உள்ள ஒரு போலீஸ்காரன்கூட இப்போ இல்லை. இன்றைய அரசியல் அமைப்பில் தவிர்க்க முடியாத ஒரு இனம் போலீஸ்காரர்கள். அந்த அப்பிராணிகள் அரசாங்கத்தின் கருவிகள்... அவ்வளவுதான்... அவர்களைப் பழி வாங்குவதால் என்ன பிரயோஜனம்? மன்னிச்சிடுங்க! வீட்டிற்குப் போங்க...”

திரு.அச்சுதனே என்னை வண்டியில் ஏற்றி அனுப்பி வைத்தார். எர்ணாகுளத்திற்கு வந்து முஸ்லிம் ஹாஸ்டலில் ஒரு மாதம் தங்கினேன். வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு கூச்சமாக இருந்தது. ஏமாற்றமும் கவலையும் தயக்கமும்! இறுதியில் ஒரு இரவு நேரத்தில் படகு வழியாக நான் வைக்கத்தை அடைந்தேன். அங்கேயிருந்து தலையோலப் பறம்பிற்கு நடந்தேன். நான்கைந்து மைல்கள் நடக்க வேண்டும். நல்ல இருட்டு... பாம்பும் மற்ற உயிரினங்களும் இருக்கும் பாதை... ஸ்ருவேலிக் குன்னுக்கு அருகில் இருந்த ஒரு மாமரத்தின் கிளையில் ஒரு மனிதன் தூக்கில் தொங்கி இறந்திருந்தான். இரவு மூன்று மணி தாண்டியிருந்தது. நான் வீட்டு வாசலை அடைந்த போது, ‘யார் அது?’ என்று என்னுடைய தாய் கேட்டாள். நான் வராந்தாவில் கால் வைத்தேன். அம்மா விளக்கைப் பற்ற வைத்தாள். எதுவுமே நடக்காதது மாதிரி என்னிடம் கேட்டாள்:

“நீ ஏதாவது சாப்பட்டியா மகனே?”

நான் எதவும் கூறவில்லை. நான் தேம்பித் தேம்பி அழுதேன். உலகமே உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. என்னுடைய தாய் மட்டும் உறங்காமல் விழித்திருக்கிறாள். நீரையும் பாத்திரத்தையும் கொண்டு போய் வைத்துவிட்டு, என் அன்னை என்னிடம் கைகளையும் கால்களையும் கழுவும்படிக் கூறினாள். தொடர்ந்து சாதம் இருந்த பாத்திரத்தை எனக்கு முன்னால் வைத்தாள்.

வேறு எதுவும் கேட்கவில்லை.

எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. “உம்மா, நான் இன்னைக்கு வருவேன்னு எப்படி உங்களுக்கு தெரிஞ்சது?”

அம்மா சொன்னாள்: “ஓ...சாதமும் குழம்பும் வச்ச எல்லா இரவுகளிலும் நான் உனக்காகக் காத்திருப்பேன்.”

மிகவும் சாதாரணமாக அதைக் கூறிவிட்டாள். நான் வராமல் இருந்த ஒவ்வொரு இரவு நேரத்திலும் அம்மா தூங்காமல் என்னுடைய வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு இருந்திருக்கிறாள்.

அதற்குப் பின்னால் பல வருடங்கள் கடந்தோடிவிட்டன. வாழ்க்கையில் பல விஷயங்களும் நடந்து விட்டன. 

அம்மா இப்போதும் மகனை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

“மகனே, நாங்க உன்னைக் கொஞ்சம் பார்க்கணும்.”