Lekha Books

தலை உடைந்தும் குருதி சிந்தியும் அவர்கள் கோழிக்கோட்டின் கடல் பகுதியில் கிடந்தார்கள். நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்கள்! ‘மாத்ருபூமி’ பத்திரிகையில் ஒரு தலைவர் வெளியிட்ட கவலை கலந்த அறிக்கைகளில் ஒன்று:

‘தாய்நாடு மீது கொண்டிருக்கும் கடமையை நிறைவேற்றுவதற்காக கோழிக்கோட்டின் கடற்கரையில் ஒன்று சேர்ந்த அப்பாவிகளான மானவர்களை- ஆயுதம் ஏந்தாதவர்களும்,எந்தத் தவறும் செய்யாதவர்களுமான சிறுவர்களை-இரக்கமே இல்லாமலும் கொ*ரமாகவும் லத்திகளால் அடித்து தலையை உடைப்பதற்கும்,கைகளையும் கால்களையும் அடித்து ஒடிப்பதற்கும்,மலையாளம் பேசும் பெண்கள் பெற்றெடுத்தவர்கள் என்று கூறப்படும் போலீஸ்காரர்களுக்குக் கை உயர்ந்தது அல்லவா?. இந்த நகரத்தின் நல்ல மனிதர்கள் என்றும்; வசதி படைத்தவர்கள் என்றும்; பெரிய மனிதர்கள் என்றும் கூறிக் கொள்பவர்கள் இவை அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டும் கேட்டுக் கொண்டும் அடங்கி  இருப்பதைப் பார்க்கும்போது, உயர் அதிகாரிகளின் கட்டளைகளைக் கண்களை மூடிக்கொண்டு பின்பற்றுகிற அறிவில்லாத போலீஸ்காரர்களை நான் எதற்காகக் குறைகூற வேண்டும்?’

அந்த வகையில் கேட்போரும் கேள்வியும் இல்லாத காலம். எனினும் பொதுமக்கள் அடங்கவில்லை. ஒன்றாகச் சேர்ந்து படையின் பாடல்!

 ‘வருக வருக தோழர்களே! நமது போராட்டத்திற்கு நேரம் வந்து விட்டது!’

அந்த வகையில் நானும் சென்றேன். யாரிடமும் எதுவும் கேட்காமல் படிப்பைத் துறந்துவிட்டு கோழிக்கோட்டிற்குச் சென்றேன். அன்று மாலையில் என் அம்மா சமையலறையில் சமையல் செய்தாள் . அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது. நான் அம்மாவிடம் இறுதியாக ஒரு டம்ளர் நீர் வாங்கிக் குடித்துவிட்டு, அவளை ஒருமுறை  பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டேன்.

யாராவது பின் தொடர்ந்து வருவார்களோ என்று பயந்தேன். மறுநாள் படகுத் துறையிலிருந்து எர்ணாகுளத்தில் இறங்கி, இடப்பள்ளிக்கு நடந்து ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு வந்தேன். மாலை நேரம் கடந்து விட்டிருந்தது. வண்டி வருவதற்கு மிகவும் தாமதமானது. அப்போது நான்கைந்து போலீஸ்காரர்கள் விளக்குடன் அங்கு வந்தார்கள். நான் பயம் கொண்டு நடுங்கினேன். ஒவ்வொருவரையும் அழைத்து அவர்கள் கேட்டார்கள். நான் உறங்கிக் கொண்டிருப்பதைப்போல படுத்துவிட்டேன். ஒருவன் லத்தியால் என்னுடைய வயிற்றில் தட்டி அழைத்தான். விளக்கை என்னுடைய முகத்திற்கு அருகில் வைத்துக்கொண்டு அவன் கேட்டான் ,

“நீ எங்கேடா போறே?”

என்ன கூறுவது காங்கிரஸில் சேர்வதற்காகத் திருவிதாங்கூரிலிருந்து கோழிகோட்டிற்குச் செல்கிறேன் என்று கூறுவதற்கு நான் பயந்தேன்.

நான் பொய் சொன்னேன்: “ஷொர்னூருக்குப் போறேன்.”

“எதற்கு?”

மீண்டும் ஒரு பொய்: “அங்கே என்னோட மாமா தேநீர்க்கடை வச்சிருக்கார்.”

என்னுடைய அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அதற்குப் பிறகு எதுவும் கேட்கவில்லை. அவர்கள் ஒரு திருடனைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஷொர்னூருக்கு டிக்கெட் வாங்கினேன். அங்கு இறங்கி பட்டாம்பி வரை நடந்தேன். மீண்டும் புகைவண்டியில் பயணம் செய்து, கோழிக்கோட்டை அடைந்தேன். முஹமது அப்துல் ரஹ்மானின் அல்-அமீன் பத்திரிகையின், அல்-அமீன் லாட்ஜில் தங்கினேன். நான் முதலில் செய்தது -என்னுடைய ஊரைச் சேர்ந்த ஸைத் முஹம்மதுவிற்கு பெல்லாரி சிறைக்கு யாருக்கும் தெரியாமல் ஒரு கடிதம் எழுதியதுதான். ‘என்னுடைய எல்லாவற்றையும் பாரத மாதாவின் பாதங்களில் அர்ப்பணம் செய்யத் தீர்மானித்து விட்டேன். அடிமைச் சங்கிலியை உடைப்பதற்கு என்னுடைய அனைத்து சக்தியையும் நான் அளிக்கிறேன். வெகு சீக்கிரமே நான் கைது செய்யப்படுவேன்!’

அதற்கு அவர் கடிதம் எழுதினார்: ‘எனக்கு இனியும் சில நாட்களே இருக்கின்றன. வெகு சீக்கிரமே நான் விடுதலை ஆகிவிடுவேன். நாம் இருவரும் கலந்து பேசிய பிறகு, காங்கிரஸில் சேர்ந்தால் போதும்.’ அவர் அல்-அமீன் பத்திரிகையின் உதவி ஆசிரியராகவும் அப்போதிருந்த தலைவர்களில் ஒருவராகவும் இருந்தார். ஒற்றைப்பாலத்தில் இ.மொய்து மவ்லவியுடனும் மற்றவர்களுடனும்  சேர்ந்து அங்கிருந்த சூப்பிரெண்டின் கடுமையான தண்டனைகளை அனுபவித்த மனிதர் அவர். அவர் வரும் வரையில் தங்கியிருக்க எனக்குப் பொறுமை இல்லாமல் இருந்தது. பாரதம் வெகு சீக்கிரமே விடுதலை பெற்றுவிடும்! விடுதலைப் போராட்டத்தில் எனக்கும் பங்கு இருக்க வேண்டும்! என்னுடைய ஊரிலிருந்து என்னுடைய ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் அதிகமாக வந்து சேரவில்லை. அந்தக் குறையை நான் சரி செய்ய வேண்டும். அந்த நேரத்தில் என்னுடைய தந்தையும் வந்துவிட்டார். ஸைத் முஹம்மதுவின் கடிதத்தைக் காண்பித்துவிட்டு, வாப்பாவிடம் நான் சொன்னேன்: “நான் காங்கிரஸில் சேர மாட்டேன். பள்ளிக்கூடத்திற்கும் போகப் போவதில்லை. ஒரு வேலையைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். சீக்கிரமே கிடைக்கும்.” அந்த வகையில் எப்படியோ என் வாப்பாவைச் சமாதானப்படுத்தி அனுப்பி விட்டேன்.

தொடர்ந்து நான் நேராக காங்கிரஸ் அலுவலகத்திற்குத் தான் சென்றேன். அங்கேயும் எனக்கு விரக்தி அடையும் சூழ்நிலை உண்டானது. நான் ஒரு சி.ஐ.டி. என்று அவர்கள் தவ*க நினைத்தார்கள். என் டைரி அந்த எண்ணத்திற்கு பலம் சேர்த்தது. அதில் ஆங்கிலம், தமிழ், இந்தி, அரபி, மலையாளம்- இப்படிப் பல மொழிகளிலும் நான் எழுதியிருந்தேன். அதை பெஞ்சின்மீது வைத்து விட்டு நான் சிறுநீர் கழிக்கச் சென்றுவிட்டேன். திரும்பி வந்தபோது, செயலாளர் அதைத் திறந்து வாசித்துக் கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்துவிட்டேன். அவருக்கு அப்படி எதுவும் பெரிதாகப் புரியவில்லை என்றாலும், என்மீது சந்தேகப்படுவதற்கு அது காரணமாக அமைந்து விட்டது. நான் ஸைத் முஹம்மதுவின் கடிதத்தைக் காட்டினேன். அப்படியும் சந்தேகம் தீரவில்லை. என்னுடைய நடவடிக்கைகளையும் என்னுடைய பார்வைகளையும் அவர் விடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அலுவலகத்தில் அரசியல் தலைவர்களின் படங்கள் மாட்டப்பட்டிருந்தன. ஃபெல்ட் தொப்பியைச் சாய்வாக வைத்துக் கொண்டு, பெரிய காலர்களைக் கொண்ட வெள்ளைநிற சட்டையை அணிந்து, மேலுதடு முழுக்க மெல்லிய மீசையை வைத்துக்கொண்டு, சோகம் நிறைந்த கம்பீரமான முக பாவனையுடன் காட்சியளித்த படத்தில் இருப்பது யார் என்று நான் கேட்டேன். அதற்குக் காரணம்- வெள்ளைக் காரர்களின் தோற்றத்தில் இருந்த அந்த தலைவர்மீது எனக்கு வெறுப்பு உண்டானது. செயலாளர் சொன்னார்:

“பகத்சிங்“

அதைக் கேட்டவுடன் எனக்குள் ஒரு சிலிர்ப்பு உண்டானது. வீரத்தின் உறைவிடமான பகத்சிங்! அப்போது அவரைத் தூக்கில் போடவில்லை! பகத்சிங், ராஜ்குரு, சுகதேவ்-பஞ்சாப்பைச் சேர்ந்த அந்த மூன்று புரட்சியாளர்களைப் பற்றி நான் பத்திரிகைகளில் படித்திருக்கிறேன். அசெம்ப்ளி ஹாலில் குண்டு எறிந்ததையும் வைஸ்ராய் வந்த புகை வண்டியைத் தகர்க்க முயற்சித்ததையும் நான் தெரிந்து வைத்திருந்தேன். அந்தப் புகைப்படத்தையே நீண்ட நேரம் பார்த்து செயலாளர் சொன்னார்:

“பகத்சிங்கின் முகச் சாயல் உங்களுக்கு இருக்கு. மீசையும் காலரும் அதே மாதிரி இருக்கு. அந்த ஃபெல்ட் தொப்பியை வைத்துவிட்டால் போதும்”