Lekha Books

திரண்டு நின்றிருந்த மக்கள் கூட்டத்திற்கு நடுவில் கார், சத்தியாகிரகம் நடைபெறும் ஆசிரமத்தை நோக்கி மெதுவாக நகர்ந்தது. மாணவர்களில் பலரும் காரின் பக்கவாட்டில் தொங்கிக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். அந்தக் கூட்டத்தில் நானும் இருந்தேன். அந்த ஆரவாரத்திற்கு மத்தியில் எனக்கு ஒரு ஆசை! உலகமே வணங்கும் அந்த மகாத்மாவை ஒரு தடவை தொடவேண்டும்! ஒரு தடவையாவது தொடாவிட்டால் நான் இறந்து விழுந்துவிடுவேன் என்பதைப்போல் நான் உணர்ந்தேன். லட்சக்கணக்கான மக்களுக்கு நடுவில் யாராவது பார்த்துவிட்டால்..? எனக்கு பயமும் பதைபதைப்பும் உண்டாயின. எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டு நான் காந்திஜியின் வலது தோளை மெதுவாக ஒரு முறை தொட்டேன்! விழப் போனதால் கையைப் பிடித்தேன். தோலுக்கு பலமே இல்லை. மென்மையாக இருந்தது. காந்திஜி என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்.

அன்று சாயங்காலம் வீட்டிற்குச் சென்று அம்மாவிடம் பெருமையுடன் நான் சொன்னேன்:

“அம்மா, நான் காந்திஜியைத் தொட்டேன்!”

காந்திஜி என்றால் என்ன பொருள் என்று தெரியாத என்னுடைய தாய் பயந்து பதைபதைத்துப் போனாள். “ஹோ...என் மகனே!”- அம்மா திறந்த வாயுடன் என்னைப் பார்த்தாள்.

நான் நினைத்துப் பார்த்தேன்...

தலைமை ஆசிரியர் ஆலய நுழைவு சத்தியாகிரகத்திற்கு எதிரானவர். காந்திஜிக்கும் எதிரானவர். அதனால் மாணவர்கள் யாரும் கதர் ஆடை அணியக்கூடாது என்று அவர் தடை போட்டிருந்தார். சத்தியாக்கிரக ஆசிரமத்திற்குப் போகக்கூடாது என்றும் கூறியிருந்தார்.

நான் அன்று கதராடைதான் அணிந்திருந்தேன். ஆசிரமத்திற்கும் போய்க் கொண்டிருந்தேன். ஒருநாள் நான் வகுப்பறைக்குச் சென்றபோது தலைமை ஆசிரியர் என்னை அழைத்து, கோபம் கலந்த கிண்டலுடன் சொன்னார்:

“அடடா! அவனுடைய ஆடைகளைப் பார்த்தீங்களா?”

நான் எதுவும் பேசவில்லை. மீண்டும் அவர் கேட்டார்:

“உன்னோட வாப்பா இதை அணிஞ்சிருக்காராடா?”

நான் சொன்னேன்: “இல்ல”

இதற்கிடையில் ஒருநாள் நான் மணியடித்து இரண்டு மூன்று நிமிடங்கள் கடந்த பிறகு, வகுப்பறைக்குச் சென்றேன். அவர் பிரம்பு சகிதமாக வாசலில் நின்றிருந்தார். என்னை அழைத்துக் கேட்டதற்கு நான் சொன்னேன் “ஆசிரமத்திற்குப் போயிருந்தேன்” என்று.

“அங்கு உன்னுடைய யார் இருக்கிறார்கள்?” - அவர் நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு ‘படபடோ’ என்று ஆறு அடிகளை என் உள்ளங்கையில் தந்தார். “இனிமேல் போகக் கூடாது, புரியுதாடா?”

என் பின் பாகத்தில் மேலும் ஒரு அடி விழுந்தது.

“இனிமேல் போனால் உன்னை ‘டிஸ்மிஸ்’ பண்ணிடுவேன்.”

ஆனால், நான் அதற்குப் பிறகும் சென்றேன்.

நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்...

அந்தக் காலத்தில் என்னிடம் ஒரு கதர் சட்டையும் ஒரு கதர் வேட்டியும் இருந்தன. ஒரு சட்டையும் ஒரு வேட்டியும் மட்டும் அன்று கதர் விடுதலையின்-எதிர்ப்பின் அடையாளமாக இருந்தது. வெளிநாட்டு ஆடைகளை அணியக்கூடாது என்பதில் நான் பிடிவாதமாக இருந்தேன்.

இதற்கிடையில் எப்போதாவது நான் இறந்துவிட்டால் என்னை அந்தக் கதர் ஆடையில் அடக்கம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் கூறுவேன்.

அம்மா கேட்பாள்:

“காந்திக்கு எங்கே இருந்துடா இந்த சாக்கு மாதிரி இருக்குற வேட்டி கிடைச்சது?”- கதர் உடலில் பட்டால் அரிப்பு எடுக்கும் என்பது அம்மாவின் நம்பிக்கை!

நான் கூறுவேன்:

“இது நம்மோட இந்திய நாடு உண்டாக்கியது”

அந்த வகையில் காந்திஜி, அலி சகோதரர்கள், மவுலானா அபுல்கலாம் ஆஸாத், ஜவஹர்லால் நேரு, சுய ஆட்சி, பிரிட்டீஷ் ஆக்கிரமிப்பு-இவைதான் பேசப்பட்ட விஷயங்களாக இருந்தன. அந்த ஊரில் இருந்த வயதான மனிதர்களுக்கு சீனாவைப் பற்றியோ, இங்கிலாந்தைப் பற்றியோ சந்தேகங்கள் கேட்பதற்கு இரண்டே இளைஞர்கள்தான் இருந்தார்கள். ஒருவர்-திரு.கெ.ஆர்.நாராயணன். எல்லோருக்கும் நன்கு தெரிந்த திரு.நாராயணன், அப்போது வந்து கொண்டிருந்த பெரும்பாலான பத்திரிகைகளின் கட்டுரையாளராக இருந்தார். யாராவது எதைப் பற்றியாவது என்னிடம் சந்தேகம் கேட்டால், ‘எனக்குத் தெரியாது’ என்று நான் அப்போது சொன்னதில்லை. ஆனால், ஒருமுறை எனக்கு பதில் கூற முடியவில்லை.

அம்மா கேட்டாள்:

“டேய் இந்த காந்தி நம்முடைய பட்டினியை இல்லாமல் செய்வாரா?”

ஒரு பெரிய பிரச்சினை.. பாரதத்தை ஒட்டுமொத்தமாக பாதித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அதைப்பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. எனினும் நான் சொன்னேன்:

“பாரதம் விடுதலை அடைந்தால் நம்முடைய பட்டினி இல்லாமல் போய்விடும்.”

இது நடந்தது ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து முப்பதாவது வருடத்தில். அந்த காலகட்டத்தில் என்றுதான் நினைக்கிறேன்- காந்திஜி அவருடைய புகழ்பெற்ற பதினொரு விஷயங்கள் கொண்ட கடிதத்தை அப்போதைய வைஸ்ராய் இர்வின் பிரபுவிற்கு சபர்மதி ஆசிரமத்திலிருந்து அனுப்பினார். ரெனால்ட் என்ற ஒரு ஆங்கிலேய இளைஞர்தான் கடிதத்தைக் கொண்டு சென்றார் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால், திருப்தியான பதில் கிடைக்கவில்லை. கடிதத்தில் கூறியிருந்ததைப்போல காந்திஜி சத்தியாகிரகப் போராட்டத்தை ஆரம்பித்தார். உப்புச் சட்டத்தை மீறுவதற்கு எழுபது தொண்டர்களுடன் காந்திஜி தண்டி கடற்கரைக்குச் சென்றார். இந்தியாவின் வறுமையில் உழன்று கொண்டிருக்கும் ஏழைகள் கஞ்சிக்கும் குழம்புக்கும் பயன்படுத்தும் உப்புமீதுகூட வெளிநாட்டிலிருந்து நுழைந்து கொண்டு ஆக்கிரமிப்பு நடத்திக் கொண்டிருந்த பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தன் கையை வைத்தது இந்தியாவைக் குலுக்கிய காந்திஜியின் அந்த தண்டி யாத்திரைக்கு முன்னால் அவர் சொன்னார்:

“ஒன்று-நான் விருப்பப்படும் விஷயங்களைச் சாதித்து முடித்து ஆசிரமத்திற்குத் திரும்பி வருவேன். இல்லாவிட்டால் என்னுடைய உயிரற்ற உடல் அரபிக் கடலில் கிடப்பதைப் பார்க்கலாம்!”

காந்திஜி இறப்பதா? இமயம் முதல் கன்னியாகுமாரி வரை அதிர்ந்தது. ஒட்டுமொத்த பாரதமும் திகைத்து நின்றது. பரிட்டிஷ் அரசாங்கமும் இந்தியர்களான நாட்டு ராஜாக்களும் தங்களுடைய அனைத்து சக்திகளையும் பயன்படுத்தி ஆயுதங்கள் ஏந்தாத இந்து, முஸ்லிம், கிறிஸ்துவ, பார்சி, சிக்கிய மதங்களைச் சேர்ந்த சத்தியாகிரகப் போராளிகளை எதிர்த்தார்கள். ராணுவம், போலீஸ் சிறை, தூக்குமரம்-இவைதான் ஆட்சி என்று ஆனது. காந்திஜியையும் மற்றவர்களையும் தண்டி கடற்கரையில் கைது பண்ணினார்கள்.

வேறு எல்லா இடங்களிலும் போல கேரளத்திலும் நிலைமை அமைதியாக இல்லை. கோழிக்கோட்டில் கடல்பகுதியில் உப்புச் சட்டத்தை மீறி நடந்தவர்களை, இந்தியர்களான போலீஸ் சூப்பிரெண்டின் கட்டளைப்படி கடுமையாக தண்டித்தார்கள். பூட்ஸ் கால்களால் மிதிப்பது, லத்தியால் அடிப்பது-இதைத்தான் அவர்கள் செய்தார்கள். அதுவும் இந்தியர்களான போலீஸும் ராணுவமும்!

கேளப்பன், முஹம்மது அப்துல் ரஹ்மான் ஆகியோரைக் கைது பண்ணினார்கள். தொடர்ந்து சட்ட மீறுதல்களும் கைதும் போலீஸின் ஆக்கிரமிப்பும். அப்போது கோழிக்கோட்டில் கடல் பகுதியில் மாணவர்களிடம் நடந்து கொண்ட முறைதான் மிகவும் கொடுமையானது. பிஞ்சு மாணவர்கள்! கேரளத்தின் எதிர்காலப் பிரஜைகள். அவர்களைக் கேரளத்தைச் சேர்ந்த போலீஸ் அடித்து தரையில் வீழ்த்தியது.