Lekha Books

நான் எதுவும் கூறவில்லை. எனக்கு பகத்சிங்கின் சாயல் இருக்கிறது என்பதைப் பற்றி நான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது செயலாளர் மீண்டும் என்னிடம் கேட்டார்:

“உண்மையிலேயே நீங்க முஸ்லிம்தானா?”

நான் கேட்டேன்: “உங்களுக்கு என்ன சந்தேகம்?” தொடர்ந்து அப்போது வரையிலான என்னுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை நான் அவரிடம் கூறினேன். இறுதியில் அவர் கேட்டார்:

“நாளை கடற்கரையில் உப்பு காய்ச்ச போகத் தயாரா?”

“தயார்!” - நான் சொன்னேன்.

அந்த வகையில் மறுநாள் பொழுது விடியும் நேரத்தில் எழுந்தேன். சட்டி, கொடி ஆகியவற்றுடன் நாங்கள் போவதற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தோம். அந்த நேரத்தில் படிகளில் ‘சடபட’ ஒலிப்பதைக் கேட்டு, திடுக்கிட்டு நாங்கள் பார்த்தோம். ஆறேழு போலீஸ்காரர்களுடன் இன்ஸ்பெக்டர் உள்ளே வந்தார். எங்களை- பதினொரு பேரையும் கைது செய்து கொண்டு போனார்கள்.

அது ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமையின் காலை நேரம். நாங்கள் யாரும் எதுவும் சாப்பிட்டிருக்கவில்லை. எனக்கு உறக்கமும் களைப்புமாக இருந்தது. எங்களுக்குப் பின்னால் ஒரு மக்கள் கூட்டமும் வந்து சேர்ந்தது. காவல் நிலையத்தை நெருங்கியபோது, என்னுடைய தைரியம் அனைத்தும் எங்கு போனதோ தெரியவில்லை. முதல் தடவையாக நான் காவல் நிலையத்திற்குச் செல்கிறேன் .வாளும் துப்பாக்கியும் கை விலங்குகளும் சுவரில் மிகவும் பயங்கரமாக மினுமினுத்துக் கொண்டிருந்தன. அவற்றின் கொடூரமான பிரகாசமும், ஸ்டேஷனில் நின்றிருந்த போலீஸ்காரர்களின் குரூரமான முக வெளிப்பாடும் என்னை மிகவும் பயப்பட வைத்தன. நரகத்தைப் பற்றிய ஒரு நினைப்பு எனக்கு வந்தது.

எங்களை வரிசையாக வாசலில் நிற்க வைத்தார்கள்.சிறிய பூனைக்கண்களைக் கொண்ட இன்ஸ்பெக்டர் உள்ளே போனார். எங்களுக்கு முன்னால் ஆஜானுபாகுவான ஒரு போலீஸ்காரர் அங்குமிங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தார். சிவந்து கூர்மையாக  இருந்த கண்கள் எங்கள் ஒவ்வொருவரையும் பார்த்தன. அவருடைய எண் 270. முதலாவதாக நின்றிருந்த கேப்டனின் பின் கழுத்தைப் பிடித்து அவர் உள்ளே தள்ளி விட்டார். உள்ளேயிருந்து அடியும் உதையும் அழுகைச் சத்தமும் கேட்டன. என்னுடைய இதயம் பதறியது. நான் நான்காவதாக நின்றிருந்தேன்.பத்து நிமிடங்கள் கழித்து இரண்டாவது ஆளையும் அழைத்துக் கொண்டு சென்றார்கள்.

அவருடைய இதயம் நொறுங்கிப் போகும் அளவிற்கு ஒலித்த அழுகைச் சத்தத்தை கேட்டபோது, நான் நடுங்கிவிட்டேன். மன்னிப்பு கேட்டு விடலாம் என்று நான் முடிவெடுத்தேன். ஒரு நிமிடத்திற்கு மட்டுமே... உடனடியாக எனக்குத் தோன்றியது. எதற்காக மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும்? தவறு எதுவும் செய்து விடவில்லையெ! சுதந்திரம்- அதற்காக எத்தனையெத்தனை இளம்பெண்களும் வாலிபர்களும் மரணத்தைத் தழுவி இருக்கிறார்கள்! நான் பகத்சிங்கையும் தோழர்களையும் நினைத்துக் கொண்டே மரணத்தைத் தழுவிவிடலாம். அதுதான் என்னுடைய கடமை!

முன்னால் நடந்து கொண்டிருந் 270 ஒவ்வொருவரிடமும் கேட்டார்-ஒவ்வொருவரின் நாடும் என்ன என்று. ஒவ்வொருவரும் சொன்னார்கள்:

“கண்ணூர்,தலைச்சேரி, பொன்னானி.”

அவர் என்னிடம் கேட்டார்:

“உன்னுடைய?”

நான் சொன்னேன்: “வைக்கம்...”

“வைக்கம்!”- அவர் ஆச்சரியத்துடன் என்னைப் பார்த்தார். திருவிதாங்கூர்காரன்!

“பெயர்?”

நான் என்னுடைய பெயரைச் சொன்னேன்.தலையை நிமிர்த்திக்கொண்டு 270 என்னிடம் கேட்டார்:

“திருவிதாங்கூரில் சுய ஆட்சி கிடைத்துவிட்டதா?”

நான் சொன்னேன்:

“இல்லை... உள் மாநிலங்களில் போராட்டம் வேண்டாம்னு காந்திஜி சொல்லியிருக்கார்.”

“அப்படியா?” -அவர் பயங்கரமாக உறுமினார். மிகுந்த கோபத்துடன் எனக்கு அருகில் வந்தார். என்னுடயை இரண்டு கன்னங்களிலும் ‘படபடே’ என்று இரண்டு அடிகள்! தொடர்ந்து பின்கழுத்தைப் பிடித்து குனியும்படி நிற்க வைத்து அடிக்க ஆரம்பத்தார். செம்பு பானையின்மீது அடிப்பதைப்போல சத்தம் கேட்டது. பதினேழு வரையோ... இல்லாவிட்டால் இருபத்தி ஏழு வரையோ... நான் எண்ணினேன். அதற்குப் பிறகு நான் எண்ணவில்லை. எதற்காக எண்ண வேண்டும்?

இறுதியில் இரண்டு போலீஸ்காரர்களின் உதவியுடன் மிகவும் மோசமான நிலையில் இருந்த என்னை உள்ளே கொண்டு போனார்கள். இன்ஸ்பெக்டர் என்னுடைய நிலையைப் பார்த்துக் கேட்டார்:

“என்ன?”

ஒரு போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

“நம்பியார் உடம்பை ஒரு வழி பண்ணிட்டார்.”

எந்தவித உணர்ச்சி மாறுபாடும் இல்லாதது மாதிரி போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் முனகினார்:

“ம்...”

வேறொரு போலீஸ்காரர் என்னுடைய சட்டைய அவிழ்த்து என் உயரம், உடல் அளவு, அடையாளம் ஆகியவற்றைப் பார்த்தார்.

சிமென்ட் போடப்பட்டிருந்த ஒரு சிறிய அறை அது. இரும்புக் கம்பிகள் போடப்பட்டிருந்த கதவுக்கு மேலே ஒளியுடன் எரிந்து கொண்டிருந்த பல்பு... லாக்-அப் அறையின் மூலையில் ஒரு குடத்தில் நிறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த சிறுநீர் பயங்கரமான வாசனையைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. அன்று எங்களுக்கு உணவு கொடுக்கப்படவில்லை.இரவில் கடுமையான குளிர் இருந்தது. படுப்பதற்குப் பாய் இல்லை. மறுநாள் காலையில் எழுந்தபோது ஒவ்வொருவருடைய முகமும் நீர் கட்டி வீங்கிப் போயிருந்தன. எங்களால் சிறிதளவில்கூட நடக்க முடியவில்லை. கை விலங்குகள் போட்டு எங்களைக் கோழிகோட்டின் கடைவீதி வழியாக, துப்பாக்கிகள், வாள் ஆகியவற்றைத் தாங்கியிருந்த போலீஸ்காரர்கள் சூழ்ந்திருக்க நீதி மன்றத்திற்குச் கொண்டு சென்றார்கள்.

பதினான்கு நாட்கள் ரிமாண்டில் வைக்கச் சொல்லி கோழிக்கோடு சப்-ஜெயிலுக்கு அனுப்பப்பட்டோம். அங்கு இருக்கும்போது நண்பர்கள், 270 என்னுடைய உடலை கையைச் சுருட்டி வைத்துக் கொண்டு உதைத்துவிட்டு, இறுதியாக முழங்கைகளைக் கொண்டு தாக்கினார் என்றார்கள். ஒரு இரக்க மனம் கொண்ட கைதி எண்ணெய் தேய்த்துத் தடவி விட்டார். ஆனால் ஒன்பது இடங்களில் ரூபாய் அளவில் வட்டமாக கறுத்துப்போய் காணப்படுவதாக அவர் சொன்னார்.

எனக்கு இரண்டு மாதங்கள் கடும் தண்டனை அளிக்கப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து என்னை கண்ணூர் மத்திய சிறைச்சாலைக்கு மாற்றினார்கள். டி.பிரகாசம், பாட்லிவாலா, இ.மொய்து மவ்லவி ஆகியோருடன் அங்கு 600 அரசியல் கைதிகள் இருந்தார்கள். சிறையில் உணவு மிகவும் மோசமாக இருந்தது. கஞ்சியில் புழு மிதந்து கிடக்கும். எடுத்து எறிந்துவிட்டுத்தான் நாங்கள் கஞ்சியைக் குடிப்போம். புதிதாக தண்டனை பெற்று வருபவர்களிடமிருந்து வெளியே உள்ள செய்திகளைத் தெரிந்து கொள்வோம். அவர்களிடமிருந்தது பகத்சிங்கும் மற்றவர்களும் தூக்கில் போட்டுக் கொல்லப்பட்ட செய்தியைத் தெரிந்து, மூன்று நாட்கள் நாங்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்தோம். என்னுடைய முதல் உண்ணாவிரதம் அதுதான். மூன்றாவது நாள் நீர் குடித்தபோது தொண்டையே வெடித்துவிட்டதைப் போல நான் உணர்ந்தேன்.

இந்தியாவின் பல பகுதிகளையும் சேர்ந்த கைதிகள் அங்கே இருந்தார்கள். போராளிகள், அராஜக கட்சியைச் சேர்ந்தவர்கள், சோஷலிஸ்டுகள், கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள் - இப்படிப் பல கொள்கைகளையும் கொண்டவர்கள் - எல்லோருடைய இலக்கும் இந்தியா விடுதலை பெறவேண்டும் என்பதுதான்.