Lekha Books

இன்று அவளை எறிந்து பேசும்போதுகூட அதேமாதிரிதான் தான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால்கள் என்று ஒரே பிடிவாதமாயிருக்கிறான். அவன் தன்னை எடுத்தெறிந்து பேசுவதற்காக அவனை ஸைனபா வெறுக்கவில்லை. தன்னுடைய தாயை அவன் வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் பேசுவதைத்தான் அவளால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. இது ஒரு புறமிருக்க, மூன்றாவது முறையாகத் திருமணக் கோலத்தில் வந்து நின்ற அவனை அவளால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. அவள்தான் அவனுக்கு இரண்டாம் தாரமாக வாழ்க்கைப்பட்டாள். அங்கு ஆண்கள் சாதாரணமாகவே பல திருமணங்கள் செய்து கொள்வதுண்டு. விவாகரத்தும் சர்வ சாதாரணமாக நடைபெற்றது. ஒருநாள் அவனும் அவளை விவாகரத்து செய்துவிட்டான். தன்னுடைய எதிர்காலத்தை நினைத்துப் பார்த்த ஸைனபா உண்மையிலேயே நடுங்கிப் போனாள். அவளை இனி யார் திருமணம் செய்துகொள்ள முன்வருவார்கள்?

எல்லாரும் அந்த இடத்தை விட்டுப் போனபின், வானத்தின் நீலத்தையே வெறிக்கப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள் ஸைனபா. ‘‘அல்லாஹு'' என்று அவளுடைய உதடுகள் முணுமுணுத்தன. தனிப்பறவையாக நின்று கொண்டிருக்கும் அந்த அன்பு அன்னையின் கழுத்தை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு அழுதன அவள் பெற்ற குழந்தைகள்.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல நிலைமை மேலும் மோசமாகிக் கொண்டே வந்தது. அதே தெருவிலிருந்த மர வியாபாரியின் வீட்டிற்கு வேலை செய்யப் போனாள் ஸைனபா. இரண்டு மாதம்தான் அங்கு வேலை செய்தாள். அதற்குப் பிறகு அங்கு வேலை செய்வதை அவளாகவே நிறுத்திக்கொண்டு விட்டாள். அங்கு வேலை செய்யும் இதர வேலைக்காரர்களின் தொல்லை தாங்க முடியாமல்தான் அவள் நின்றுவிட்டாள். ஆனால், தான் வேலைக்குச் செல்லாத உண்மைக் காரணத்தை அவள் யாரிடமும் கூறவில்லை. அவள் எதிர்பார்ப்புடன்தானிருந்தாள். இனியும் ஒரு நிக்காஹ் அந்த வீட்டில்  நடக்காமல் போய்விடும் என்பது என்ன நிச்சயம்? தவிர, குடும்பத்திற்கே கெட்ட பெயர் வரும்படி தான் நடந்து கொள்வதா? வாசலில் காலடிச் சப்தம் கேட்கும் ஒவ்வொரு தருணமும், அவளையும் மீறி அவளுடைய  இரண்டு விழிகளும் ஜன்னல் வழியே வெளியே எட்டிப் பார்க்கும். அது "கித்தாப்' ஓதுவதற்கு வரும் முஸல்மானாகவோ வாடகை வாங்க வரும் வீட்டின் சொந்தக்காரராகவோ இருக்கும்.

ஸைனபாவின் எதிர்பார்ப்புகூட நாளாக நாளாக தேயத் தொடங்கியது. வெறுமையான நாட்கள் மாதங்களாக, வருடங்களாகப் பரிணாமமெடுத்து ஓடி மறைந்து கொண்டிருந்தன. அழும் குழந்தைகள், உணவு கேட்டுக் குடைந்தெடுக்கும் வயிறு, வெறுப்பைத் தவிர வேறு எதையும் அறியாத மனது- உலகின்மீதே அவளுக்கு வெறுப்பு ஏற்படத் தொடங்கியது. குறிப்பாக ஆண்களின்மீது. ‘‘உடம்பு பளபளப்பா இருக்குறப்போ மட்டும் கரும்பே, தேனேன்னு பல்லை இளிச்சுக்கிட்டு வருவான்க. உடம்புல ரத்தம் இல்லாமப் போச்சின்னா பெறகு கேட்கவே வேணாம்... எங்க போவான்களோ தெரியாது. வேற எவளாவது ஒருத்தி கிடைக்கமாட்டாளான்னு போயிடுவான்க. இவன்களும் மனுஷ ஜென்மங்கள்தானா? தூ... நாய் பொழைக்கும் இதவிட நல்லா...'' என்று குமுறுவாள். நாட்கள் செல்லச் செல்ல இந்த உலகின்மீது- உலகிலுள்ள ஆண்கள்மீது அவள் கொண்ட வெறுப்பும் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. அவள் இப்போது துணிச்சலுடன் உலகைப் பார்க்க ஆரம்பித்தாள். வீட்டுக்கு உள்ளேயிருந்தவாறு தெருவை நோக்கிக் கொண்டிருந்த அவளின் விழிகள், வாசற்படியைத் தாண்டி வெளியே வந்து தெருவை அலசின. அவளைத் தட்டிக் கேட்க யாரால் முடியும்? அதற்கான உரிமை யாருக்கு இருக்கிறது?

இளமை மாறாத அந்த முகத்தைக் காண இந்த உலகில் ஆள் இல்லாமற் போய் விடவில்லை. அந்த வீட்டில் அடுப்பு மூட்டி இரண்டு  நாட்கள் ஆகிவிட்டன. பசி தாளாது குழந்தைகள் தொண்டை கிழிய அழுதார்கள். அழுது அழுது, அதற்கடுத்து அழுவதற்குக்கூட அவர்களுக்குச் சக்தியில்லாமல் போய், கொஞ்ச நேரத்தில் அப்படியே உறங்கிவிட்டார்கள். "மினுக் மினுக்’’கென்று  மங்கலாக எரிந்து கொண்டிருந்த சிம்னி விளக்கின்முன் குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்திருந்தாள் ஸைனபா. வாழ்க்கையின் கஷ்டங்களையெல்லாம்  தாங்கித் தாங்கி அவளுடைய உடம்புகூட சற்று வளைந்துவிட்டது. அப்போது யாரோ கதவைத் தட்டும் ஓசை கேட்டது. கிழிந்துபோன துணியினால் தலையை மூடிக்கொண்ட அவள் உள்ளே இருந்தவாறு கேட்டாள். ‘‘ம்... யார் அது?''

மெதுவான குரலில் பதில் வந்தது. அவள் ஏக்கத்துடன் பார்த்தாள். துலாபாரத்தின் இரண்டு தட்டுகளும் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. என்ன முடிவு எடுப்பது? அவள் யோசித்தாள். அவன் படியேறி மேலே வந்தான்.

அவன் திரும்பிச் செல்ல முயலும்போது அவள் கேட்டாள்: ‘‘நீங்க... நீங்க...''

‘‘ம்... என்ன?''

‘‘என்ன நீங்க கட்டிக்கிறீங்களா?''

அவன் கலகலவென சிரித்தவாறு கூறினான்:

‘‘நான் இனியும் வராமப் போயிடுவேனா, என்ன?''

மறுநாள் அந்த வீட்டின் அடுப்பு புகைந்தது. குழந்தைகள் கலகலவெனச் சிரித்தவாறு தங்கள் கவலையை மறந்து வீட்டின் முற்றத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். குழந்தைகள் விளையாடுவதை வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக்கொண்டிருந்த அந்தத் தாய் வானத்தை நோக்கியவாறு முணுமுணுத்தாள். ‘‘எல்லாத்தையும் பொறுத்துக்கொள் கடவுளே! மாலிக்குள் ஜப்பராய தம்புரானே!''

நான்காம் நாள் அவளுடைய வீட்டுக் கதவை யாரோ தட்டினார்கள். வெளியே வந்து பார்த்தபோது அங்கே அதே தெருவில் குடியிருக்கும்  நாயர் வீட்டுச் சிறுவன் ஒருவன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனை ஸைனபா நன்றாக அறிவாள். நல்ல புத்திமதி கூறி அவனை அனுப்பி வைத்தாள் அவள். வீட்டுக்குள் வந்த அவள் முகத்தைத் தன் காலிடுக்கில் புதைத்துக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

‘‘என்ன உம்மா?'' குழந்தைகள் அவளுடைய கழுத்தைக் கைகளால் சுற்றிக் கொண்டனர். அவள் ஒன்றும் பேசவில்லை. கண்ணீரைக் கையால் துடைத்தவாறு அடுப்படியை நோக்கி நகர்ந்தாள்.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல அவளுக்கென்றிருந்த சில நம்பிக்கை களும் படிப்படியாகத் தகர ஆரம்பித்தன. இஸ்லாமையும் காபரை யும்கூட அவள் மறந்துவிட்டாள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். எல்லாமே அவளைப் பொறுத்தவரை ஆண் வர்க்கத்தின் பிரதிநிதிகள்தான். ஒவ்வொரு ஆணுமே அவளைப் பொறுத்தவரை கெட்டவர்கள்தாம். அவளுக்கு வேண்டியதெல்லாம் பணம். அது அவளுக்குக் கிடைத்தது. அவள் மட்டும் தனியே உட்கார்ந்து அதை எண்ணிக் கொண்டிருப்பாள்.

இப்படித்தான் அவள் மூன்றாவது முறையாக கர்ப்பிணியானாள். அவளுக்குப் பிறந்தது என்னவோ, கங்காருக்குட்டி போன்ற இந்தத் தொத்தல் குழந்தைதான். அப்போது அவளுடைய உள்ளத்தில் எழுந்த கேள்வி இதுதான். இந்தக் குழந்தையின் உண்மையான தந்தை யாராக இருக்க முடியும்? அருகிலுள்ள பெண்கள் சில நேரங்களில் இதை அவளிடம் கேட்பார்கள். அந்த மாதிரியான நேரங்களில் அவள் ஒன்றுமே பேசாமல் மௌனமாக நின்று கொண்டிருப்பாள். அதற்கு அவள் என்ன பதிலைக் கூறுவாள்?