Lekha Books

 

இதற்கிடையில் மேலேயும் சுற்றியும் கிழிந்த தார்ப்பாய் துண்டுகளையும், மூங்கில் துண்டுகளையும் வைத்து கட்டினான்.

'எலும்புகளெல்லாம் மூடி'- தன்னையும் அறியாமல் அவள் கூறி விட்டாள். தொடர்ந்து அவள் சிரித்தாள்.

'என்ன புள்ளே சிரிக்குறே?'

'சும்மா...'

கண்ணம்மா உட்பகுதியைச் சீராக்குவதற்கு உதவினாள். பாத்திரத்தை எடுத்துக் கொண்டு மைதானத்திற்கு நடந்து சென்று சாணத்தையும், மண்ணையும் கொண்டு வந்தாள். உள்ளே மெழுகி மினுமினுப்பாக்கி, பார்த்து விட்டு சிரித்தாள்.

'என்ன புள்ளே சிரிக்கிறே?'

'சும்மா...'

மரப் பெட்டிகளை உள்ளே கொண்டு வந்தான் முருகச்சாமி. அவள் தடுத்தாள்.

'நில்லு... தரை காயட்டும்.'

முருகச்சாமியும் அவளும் சிரித்தார்கள்.

வெயில் இருந்ததால், தரை சீக்கிரமே காய்ந்தது.

சாயங்காலம் மரப் பெட்டிகளை அவளே உள்ளே கொண்டு வந்து சேர்த்து வைத்தாள். மேலே கிழிந்த துணிகளை விரித்தாள். பிறகு கிழிய ஆரம்பித்திருந்த ஒரு சிவப்பு நிற புடவையை மடித்து விரித்தாள்.

'கட்டில்...'- அவள் சிரித்தாள்.

முருகச்சாமியும் தாடியைச் சொறிந்து கொண்டே சிரித்தான்.

இரவில் மைதானத்தில் அமர்ந்து சோற்றை அள்ளித் தின்றபோது அழைத்தாள்:

'முருகண்ணா.'

'புள்ளே?'

'நானும் வீட்ல வந்து இருக்கட்டுமா?'

'இருக்கணும், புள்ளே.'

அவள் சாப்பிட்டு முடித்து, சட்டிகளை அடுக்கி வைத்து விட்டு, குளித்து கூந்தல் உலர்வது வரை, மைதானத்தில் நடந்தாள். பிறகு சாமிக் கடைக்குச் சென்று பீடி வாங்கினாள். பாதியைப் பிய்த்து வாய்க்குள் போட்டு கடித்து மென்றாள்.

வெறுமனே சிரித்தாள்.

கடைகள் அடைக்கப்பட்டன. விளக்குகள் கண்களை மூடின. வாகனங்களின் போக்குவரத்து குறைந்து, ஆலமரத்திற்குக் கீழேயும் அலரி மரத்திற்கு அடியிலும் இருட்டு வந்து கூடாரங்கள் அமைத்தது. அந்த கூடாரங்களுக்குள்ளிருந்து குசுகுசுக்கல்கள்... அடக்கி வைக்கப்பட்ட சிரிப்புகள்.

அவள் குடிசைக்குள் தலையை நீட்டியபோது, முருகண்ணன் அங்கு இருக்கிறானா என்பதே தெரியவில்லை. இருட்டு...

'முருகண்ணா.'

'புள்ளே...'

அவள் அவனுடைய கையைப் பற்றி, பீடியைத் தந்தாள்: 'தின்னு...'

முருகச்சாமி சிரித்தான். அவளுடைய சிரிப்பை இருட்டில் முருகச்சாமி பார்க்கவில்லை.

அவள் கட்டிலில் அமர்ந்தாள். யாரும் பேசிக் கொள்ளவில்லை.

பிறகு... படுத்தார்கள்.

யாரும் பேசிக் கொள்ளவில்லை.

மறுநாள் காலையில் எழுந்து, கோட்டைச் சுவரின் மீது ஏறி கைகளில் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, கீழே பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.

சிவப்பு சூரியன் தூரத்திலிருந்து வந்து கொண்டிருந்தது. அவள் மைதானத்தின் பக்கம் கண்களை ஓட்டினாள். ஓரங்களில் அலரி மரங்கள், மெல்லிய காற்றில் மலர்களை உதிர்த்துக் கொண்டிருந்தன. காற்றும் நிறங்களும் சேர்ந்து பாட்டு பாடின.

ஓடி உள்ளே சென்றாள். முருகண்ணன் எழுந்து குளிப்பதற்காகச் சென்றிருந்தான். குடிசையைப் பெருக்கி சுத்தமாக்கினாள். விரிப்பை உதறி விரித்தாள். பிறகு தகரடப்பாவை எடுத்து கடைக்குச் சென்று ஒரு தேநீர் வாங்கி குடிசைக்குக் கொண்டு வந்து, மூடி வைத்தாள்.

அன்று சாயங்காலம் சாராயக் கடைக்கு அருகிலிருந்த ஒற்றையடிப்பாதையில் வைத்து பார்த்தபோது, தங்கப்பன் யாரிடம் என்று இல்லாமல் கூறினான்:

'கிழட்டு அரசன் அரண்மனை கட்டியிருக்கிறான். இளவரசி அங்கே வாழ போய் விட்டாள்.'

'த்தூ...'- நீட்டித் துப்பி தலையை வெட்டியவாறு நடந்த போது, மனதில் ஒரு யானை நடந்து கொண்டிருப்பதாக கண்ணம்மா நினைத்தாள்.

மறுநாள் மீனாச்சி அவளிடம் கூறினாள்:

'அதிர்ஷ்டக்காரி!'

பதில் கூறவில்லை.பெண்கள் சத்தம் போட்டு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அவள் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

பிச்சை எடுப்பதற்காகச் சென்றபோது, ரங்காயி அவளுடைய காதில் முணுமுணுத்தாள்:

'முருகண்ணன் நல்லவன்டி.'

பதில் கூறவில்லை.

அதற்குப் பிறகு பெண்களும் ஆண்களும் மறந்து விட்டார்கள் என்பதை கண்ணம்மா நினைத்துப் பார்த்தாள். தங்கப்பன் வழியில் வைத்து பார்த்தான். சிரிக்க முயற்சிக்கும்போது, அவள் சீறுவாள்.

'த்தூ...'

அவன் வழியை மாற்றிக் கொண்டு செல்வான்.

அட்டைப் பெட்டிக்கு அடியிலிருந்து எதையோ தேடி எடுத்தபோது, ஒரு மயிலிறகு கண்ணைப் பார்த்தாள். முன்பு எப்போதோ சேரித்து வைத்தது. எடுத்து இப்படியும் அப்படியுமாக திருப்பித் திருப்பி பார்த்தபோது, சிரிப்பு வந்தது.

'என்ன புள்ளே?'- முருகண்ணன் கேட்டான்.

'மயிலிறகு குட்டி போடும்னு சொல்றாங்க.'

'அப்படி சொல்றதுண்டு.'

அதற்குப் பிறகு இருவரும் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை.

இரவில் படுத்திருந்தபோது, முருகண்ணனிடம் கேட்டாள்- வீடு மிகவும் உறுதியாக இருக்கிறதா என்று. அர்த்தம் புரியாமல் அவன், முகத்தையே பார்த்தான்.

'பிள்ளை தொட்டில் கட்டினால், ஒடிஞ்சிடுமா?'

'அப்போ, உனக்கு?'

'இல்ல... சும்மா கேட்டேன்.'

இரண்டு பேரும் சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

எங்கெங்கிருந்தெல்லாமோ தான் சேகரித்துக் கொண்டு வந்து கட்டிலில் ஒட்டி வைத்த திரைப்படங்களின் சுவரொட்டிகளைப் பார்த்துக் கொண்டே அவள் படுத்திருந்தாள்.

மறுநாள் சாயங்காலம் முருகண்ணன் உறுதியான இரண்டு மரக்கொம்புகளைக் கொண்டு வந்தான். குடிசையில் ஓரத்தில் வைத்தான். எதற்கு என்று கேட்கவில்லை. வாயை மூடிக் கொண்டு சிரித்தாள்.

அது நடந்து, ஒரு வாரம்தான் ஆகியிருக்கும். அப்போதுதான் எமன்கள் வடிவத்தில் வந்து எல்லாவற்றையும் பிடித்து இழுத்துப் போட்டு கீழே தள்ளியது...

உலகம் சுக்கு நூறாக தகர்ந்தது.

கண்ணம்மா சுற்றிலும் பார்த்தாள். எல்லோரும் போய் விட்டிருந்தார்கள். அவள் எழுந்து பிள்ளையார் கோவிலுக்கு, முன்னால் போய் நின்றாள். கருங்கல் படியில் மோதி, முருகச் சாமியின் நெற்றியில் இரத்தம்...

பிள்ளையாரையே சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

'உனக்கு எங்களை வேண்டாம். நாங்க போறோம்.'

சுமையை எடுத்து தோளில் தொங்க விட்டாள். முருகச்சாமி சென்ற வழியில் நடந்தாள்.

கோட்டைச் சுவரைக் கடந்தாள். பெரிய ஹோட்டலின் அருகில் சென்றாள். முருகண்ணன் ஓரத்தில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான். சாயங்கால வானத்தைப் போல இருந்தது.

'வா புள்ளே, போகலாம்.'

'எங்கே?'

'எங்கேயாவது போய் வீடு உண்டாக்கணுமே!'

'நீயா?'

'ஆமா...

ஈரமான அவளுடைய கண்களில் சூரியன் உதித்தது.

வெளிநாடுகளிலிருந்து வரும் சுற்றுலா பயணிகளுக்கு சந்தோஷமாக நடந்து செல்லக் கூடிய வகையில், அகலமும் சுத்தமும் உள்ள நகரத்தின் தெருவின் வழியாக நடந்து செல்லும்போது, அவள் மனதிற்குள் நினைத்தாள்: 'சுடுகாடு போல ஆயிடுச்சு...!'