Lekha Books

'இது என்ன முருகண்ணா?'

பதில் இல்லை.

திரும்பிப் பார்த்து சற்று சிரித்தான். கையில் தொங்க விடப்பட்டிருந்த கம்பி போட்ட பாத்திரத்திலிருந்து லட்டு ஒன்றை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான். அதன் ஒரு பகுதியை யாரோ பிய்த்து எடுத்திருந்தார்கள். அவளும் ரங்காயியும் சேர்ந்து பங்கு வைத்து தின்றார்கள்.

பிறகு... அணிந்திருந்த ஆடையில் கையைத் துடைத்துக் கொண்டே கண்ணம்மா கேட்டாள்: 'விறகா?'

முருகச்சாமிக்கு கோபம் வந்து விட்டது. அதை தொடக் கூடாது என்று கோபத்துடன் கூறவும் செய்தான்.

கண்ணம்மாவிற்கும் ரங்காயிக்கும் அர்த்தம் புரியவில்லை. ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். ரங்காயி மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: 'முருகண்ணனுக்கு கோபம்! பேசாதே...'

மறுநாளும் இன்னொரு மரக் கொம்பினை இழுத்துக் கொண்டு வந்தான். அதற்குப் பிறகு இரண்டு நாட்களுக்கு முருகண்ணனைப் பார்க்க முடியவில்லை. மூன்றாவது நாள் ஒரு கட்டு மரக் கொம்புகளுடன் வந்தான். பனை மரத்தின் பட்டைகளுடன் வரும் கோவில் யானையைப் பற்றி கண்ணம்மா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

மரக் கொம்புகளை அடுக்கி, கயிறுகளைக் கொண்டு கட்டி, பத்திரப்படுத்தி வைத்து விட்டு, எல்லா பெண்களிடமும் கூறுவதைப் போல அவன் சொன்னான்:

'தொடக் கூடாது.'

முருகண்ணனுக்குச் சொந்தமானவை அவை என்பதால், விறகு தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தபோது கூட, அதை யாரும் தொடவில்லை.

பிறகு... கிழிந்த தார்ப்பாய் துண்டுகள், சேதமடைந்த நிலையில் இருந்த மரப் பெட்டி, பனையோலைகள் - இப்படி பலவற்றையும் சேர்த்துக் கொண்டு வந்து வைத்தான்.

தங்கப்பன் அவளிடம் சொன்னான்: 'முருகச்சாமிக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிருச்சு.'

'யார் சொன்னது?'

'கண்ட கண்ட இடங்களிலிருந்தெல்லாம், கிழிந்து போன பொருட்களைக் கொண்டு வந்து சேர்ந்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.'

கண்ணம்மா எதுவும் கூறவில்லை.

அப்போது தங்கப்பன் அருகில் வந்து அமர்ந்தான். அவள் பார்த்ததாக காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

பிள்ளையார் கோவிலின் மீது பரவி நின்று கொண்டிருந்த ஆல மரத்தின் மேற்பகுதி சலசலத்துக் கொண்டிருந்தது.

இலைகள் உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன.

'நல்ல காற்று!'- தங்கப்பன் கூறினான்.

'ம்...' - அவளும் முணுமுணுத்தாள்.

தங்கப்பன் மேலும் சிறிது அருகில் நகர்ந்து உட்கார்ந்தான். அவனுடைய விரிந்த நெஞ்சுப் பகுதியையும், சதைப் பிடிப்பான கைகளையும் தான் ஓரக் கண்களால் பார்த்ததை கண்ணம்மா நினைத்துப் பார்த்தாள். அதற்குப் பிறகும், சிலையைப் போலவே அமர்ந்திருந்தாள்.

இலைகளே தெரியாமல் பூத்து நின்று கொண்டிருக்கும் கோட்டை மைதானத்திலிருக்கும் அலரியைப் போல மேற்கு திசை வானம் இருந்தது. கண்ணம்மா அந்த திசையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கீழே விழுந்து கிடந்த சிவப்பு நிற மலர்கள் இருளோடு கரைந்து விட்டிருந்தன.

'கண்ணம்மா.'

'ம்...?'

பிறகும்... பேரமைதி.

மேற்கு திசை வானத்திலிருந்து அதற்குப் பிறகும் பூக்கள் உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன.

'கண்ணம்மா...'

'ம்...?'

'உன் ஊர் எது?'

அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தாள்.

'நீ சிரிக்கிறப்போ...'- அவன் முழுமை செய்வதற்கு தயங்கிக் கொண்டு நின்றான்.

'சொல்லு...'

'பிள்ளையார் கோவில்ல இருக்குற கல் விளக்கை எரிய வச்சதைப் போல...'

அவளுடைய சிரிப்பே மலர்ந்து இருந்தது.

'கண்ணம்மா... நீ என் கூட வசிப்பாயா?'

தங்கப்பனின் முகத்தைப் பார்க்காமலிருக்க முடியவில்லை. ஒரு நிமிடம் கழித்து கேட்டாள் : 'வீடு இருக்குதா?'

'இல்ல...'

சிரிப்பு வந்து விட்டது. மைதானத்தின் மரங்களின் கீழ்ப் பகுதிக்கும், கடைத் திண்ணைக்கும், கோவிலின் முன் பகுதிக்கும் அழைக்கிறான். இப்படி எவ்வளவோ ஆண்கள் அழைத்திருக்கிறார்கள்.

மேற்கு திசை வானத்தின் சிவப்பு மலர்கள் மேலும் மேலும் உதிர்ந்து விழுவதை கண்ணம்மா பார்த்தாள்.

'கண்ணம்மா!'

அவள் முனகவில்லை.

திரும்பவும் அழைத்தான். பிறகு கிழிந்த வெள்ளை நிற ரவிக்கைக்கு வெளியே தெரிந்த கறுத்த கழுத்தைச் சுற்றி, மெதுவாக தடவினான்.

அவள் அதிர்ச்சியடைந்து, வெறித்துப் பார்த்தாள்.

அவன் கையை எடுக்கவில்லை.

கண்ணம்மா கையை நீட்டி அவனுடைய முகத்தில் அடித்தாள்: 'நாயே! த்தூ...'

தங்கப்பன் கையை எடுத்து விட்டு, எழுந்து நின்றான்.

தான் நாவின் நூலை அவிழ்த்து விடுவதை கண்ணம்மா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

தங்கப்பன் சுற்றிலும் பார்த்துக் கொண்டே, இருட்டைப் பார்த்து சீட்டியடித்தான்.

அவன் போய் மறைந்ததும், குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தாள்.

'ஏன் புள்ளே, சிரிக்கிறே?'- என்று கேட்டவாறு முருகச்சாமி அங்கு வந்தான்.

தலையில் வைத்திருந்த சுமையை மரக்கொம்புகளுக்குக் கீழே இறக்கி வைத்து விட்டு, அவளுடைய முகத்தையே பார்த்தான்.

அப்போதும் சிரிப்பு நிற்கவில்லை.

'அந்த மாதிரி சிரிக்கக் கூடாது, புள்ளே.'

அதைக் கூறி விட்டு அவன் துணியை மாற்றி அணிந்து கொண்டு, மைதானத்திலிருந்த குழாய்க்கு அருகில் போய் அமர்ந்து குளிக்க ஆரம்பித்தான்.

வெளியே புறப்பட்டு வந்த சிரிப்பை அடக்கி நிறுத்துவதற்கு கண்ணம்மா படாத பாடு பட்டாள். இரவில் பிள்ளையார் கோவிலின் அரைச் சுவருடன் சேர்ந்து படுத்திருந்தபோது கூட, உதட்டில் சிரிப்பு வெளிப்பட்டது.

அந்தப் பக்கத்தில் யாரோ முணுமுணுக்கிறார்கள்.

யார்? காதுகளைத் தீட்டி வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள். ரங்காயிதான் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். யாருடன்? அது ஒரு கேட்ட குரலாக இருந்தது. போலீஸ்காரனின் குரலா? அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். மெதுவாக எழுந்து எதிர் பக்கத்திற்குச் சென்றாள். முருகச்சாமி மூடி போர்த்திப் படுத்திருந்ததற்கு அருகில் போய் படுத்தாள். கறுப்பு நிற புடவையின் முந்தானையை இழுத்து முகத்தை மூடிக் கொண்டாள்.

ஆலமரத்தின் மேற்பகுதியிலிருந்து வந்த சலசலப்பு கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. இழுத்துப் பிடித்து முத்தம் தரக் கூடிய சத்தத்துடன் ஒரு காற்று கடந்து சென்றது.

ரங்காயியின் சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது.

அசையாமல் படுத்திருந்தாள்.

வெறுப்பா? பயமா? இல்லாவிட்டால்.... வேதனையா? படுத்திருப்பதற்கோ எழுந்திருப்பதற்கோ முடியாத பருவம்... உள்ளங்கைகளை மார்புப் பகுதியில் வைத்து தேய்த்தாள். எப்போது தூங்கினோம் என்பதே தெரியவில்லை.

மறுநாள் முருகச்சாமி யாசிப்பதற்காகச் சென்றான். அவன் கோட்டைச் சுவருக்கு அருகில் என்னவோ செய்து கொண்டிருந்தான். அருகில் சென்று பார்த்தாள். மரக் கால்களை நட்டுக் கொண்டிருந்தான். மூன்று கால்கள்... ஒரு கால் சுவரேதான்... கால்களை நட்டு, மரக் கொம்புகளை இணைத்து வைத்து, ஆணி அடித்தான்.

அதை பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். சதைகள் பெரும்பாலும் அழுகிப் போய், எலும்புகள் உந்தித் தள்ளி நின்று கொண்டிருக்கும் ஒரு பிணம் மிதந்து செல்வதை ஒரு முறை பார்த்திருக்கிறாள். அது ஞாபகத்தில் வந்தது.