Lekha Books

"இன்னொருவனின் பாவம் தன் மூலம் நம்மை எத்த னையோ பிறவிகள் வழியாக வேட்டையாடிக் கொண்டிருக்கிறது" என்றார் அவர்.

முத்துவின் மனதிற்குள் அந்த வார்த்தைகள் ஆழமாகப் பதிந்து விட்டன. ஒருவேளை, முத்துவால் பின்பற்ற முடியாமல்போன உபதேசமாக அது இருக்கலாம்.

தூக்கம் வராமல் தன் தந்தை இப்படியும் அப்படியுமாகப் புரண்டு கொண்டு படுக்கும்போது கட்டில் கிறீச்சிடுவதை கண்களை விழித்துக் கேட்டவாறு படுத்திருந்தாள் காவேரி. அவளுக்கு சிறிதுகூட உறக்கம் வரவில்லை. அந்த இரவில் என்ன காரணத்தாலோ தன்னாலும் தன் தந்தையாலும் சிறிதுகூட உறங்க முடியவில்லை என்று அவள் அப்போது நினைத்தாள்.

இனிமேல் வரப்போகிற இரவுகளில் தன் தந்தையால் உறங்கவே முடியாதோ என்று நினைத்து அவள் பயந்தாள். "ஒருவேளை முத்து மாமாவோட வாழ்க்கையில் இருந்ததைப்போல பயணங்களின் சிரமங்கள் நிறைந்த அலைச்சல்கள் இனிமேல் இருக்கலாம். ஒரு கோவிலை விட்டு இன்னொரு கோவிலுக்கு...” காவேரி மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.

அப்போது முனுசாமி ஆழம் குறைவான உறக்கத்திற்குள் விழுந்து விட்டிருந்தான். அவன் சத்தமாக குறட்டை விடுவதைக் கேட்டவாறு காவேரி மெதுவாகத் தன் கண்களை மூடினாள்.

முனுசாமி அப்போது தன்னுடைய கனவுகளில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தான். ஆனால், அவனுடைய கனவுகளில் அப்போது வந்து கொண்டிருந்தவை முத்து சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் கோவில்கள் அல்ல. ஆழம் தெரியாத சில கிணறுகள்தான் கனவில் தோன்றின.

வரிசையாக வந்து கொண்டிருக்கும் கிணறுகள்... பல அளவுகளையும் மேல்வட்டத்தையும் கொண்டிருந்த கிணறுகள்... அந்தக் கிணறுகளின் ஆழங்களிலிருந்து வேறு ஏதோ உலகத்திலிருந்து வருவதைப்போல சில கொச்சையான சத்தங்கள்... கருங்கற்களால் கட்டப்பட்ட சுற்றுச் சுவருடன் காதுகளை ஒட்டி வைத்துக் கொண்டு கேட்டபோது, நீரோட்டத்துடன் இரண்டறக் கலந்து வேறொரு வித்தியாசமான சத்தமும் கேட்டது.

யாரோ உரத்த குரலில் அழைத்தார்கள்:

“மணி அண்ணே!''

ஒரு நடுக்கத்துடன் முனுசாமி அந்தக் குரலை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டான்.

“மணி அண்ணே!''

"அது முத்துவின் குரல்தான்... என் அன்பு முத்து...' முனுசாமி தனக்குள் கூறிக் கொண்டான்.

அடுத்த நிமிடம் அவன் கண்களைத் திறந்தான். நான்கு பக்கங்களிலும் திகைப்புடன் பார்த்தவாறு, கட்டிலில் சப்பணம் போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு, கண்களை மூடிக் கொண்டு மெதுவான குரலில் அவன் பிரார்த்தனை செய்தான்.

நள்ளிரவு வேளையில் எப்போதோ ஒரு சத்தம் கேட்டு காவேரி திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தாள். பதைபதைப்புடன் அவள் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தாள். ஜன்னல் வழியாக வந்து கொண்டிருந்த மங்கலான நிலவொளியில் தன் தந்தையின் கட்டில் ஆள் இல்லாமல் கிடப்பதை அவள் பார்த்தாள்.

“அப்பா...'' அவள் ஓலமிட்டாள்.

தலைமுடியை அள்ளிக் கட்டி, தன் தாயைக் குலுக்கி எழ வைத்து, அவள் வெளியே வேகமாக ஓடினாள்.

மங்கலான இருட்டுக்கு மத்தியில் அமைதியாக இருந்த நிலப்பகுதியில் அவள் பார்வையை ஓட்டினாள்.

அங்கு எங்கும் யாரும் இல்லை.

“அப்பா...'' அவள் மீண்டும் உரத்த குரலில் அழைத்தாள்.

அதற்கு பதில் என்பது மாதிரி இருட்டின் ஆழத்திற்குள்ளிருந்து ஏதோ சில நரிகள் உரத்த குரலில் ஊளையிட்டன.

தொடர்ந்து வந்த தன்னுடைய தொண்டையே கிழிந்து விட்டதைப் போன்ற அழுகைச் சத்தம் நரிகளின் ஊளைச் சத்தத்திற்குள் மூழ்கிப் போனதை காவேரி உணரவில்லை. நரிகளின் ஒரு பெரிய கூட்டம் அப்போது அந்த கிராமத்தை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது.