Lekha Books

'இன்னைக்கு நீ கயிறு பிரிச்சல்லடீ...'

மூத்த மகன் கிருஷ்ணன் குட்டிதான் பதில் சொன்னான்.

'ஆமாம்பா... மூணு முடி கயிறை அம்மா பிரிச்சாங்க. நான்தான் கடையில கொண்டு போய் கொடுத்தேன். ஒண்ணரை அணா கிடைச்சது. அம்மாவோட கையில இருக்கு.'

சமையலறையில் இருந்தவாறு கார்த்தியாயனி கூறினாள்:

'அதை இப்போ தர முடியாது.'

'நீ அதை வச்சு என்ன செய்யப் போறே?'

'அதை ஏன் தெரிஞ்சிக்கணும்? தர முடியாது.'

மீன்காரன் படிக்கு அருகில் நின்றவாறு கேட்டான்:

'வேணுமா?'

சமையலறையிலிருந்து கார்த்தியாயனி வெளியே வந்து மீன்காரனை போகச் சொன்னாள். பிறகு அவள் சொன்னாள்:

'ஒண்ணரை அணா இருக்கு. அதைக் கொடுத்து மீன் வாங்கி சந்தோஷமா எல்லாரும் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டால்... காலையில் வெளியே போறப்போ, எதைக் கொடுதது அனுப்புவது? நாளை ஒரு வேலையும் கிடைக்கலைன்னா, ஒரு பாத்திரம் தேநீராவது குடிக்க வேண்டாமா?'

பப்பு நாயரால் பதில் கூற முடியவில்லை. சமையலறைக்குள் இருந்தவாறு கார்த்தியாயனி, பப்பு நாயர் பட்டினி கிடந்து பிள்ளைகளைக் காப்பாற்றுவதைப் பற்றி என்னவோ கூறுகிறாள். அவள் கூறுவது அனைத்தும் சரிதான். இப்படி பகல் முழுவதும் வேலை செய்யும் ஆள் மதிய வேளையில் சாப்பிட வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அதிக நாட்கள் வேலை செய்ய முடியாது. ஏதாவது ஆகி விட்டால், பிறகு.... பிள்ளைகள் எப்படி பிழைப்பார்கள்? அவள் இறுதியில் கூறினாள்:

'இது பிள்ளைகளிடம் பாசம் வைத்திருக்கும் செயல் இல்ல.'

பப்பு நாயர் எல்லாவற்றையும் கேட்டான். அவன் அதைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தான்.