Lekha Books

ஜான் அடித்தான் என்பதற்காக தான் அழலாமா? கூடாது. தான் சப்தமிட்டதற்காக, தன் தாய் வந்து ஏன் ஜானை அடிக்க வேண்டும்? அதற்காக தன் தாயை தண்டிக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்தாள் அவள். இன்று இரவு சாப்பிடக்கூடாது. இதுதான் அவளுக்குக் கொடுக்கும் சரியான தண்டனை. அவள் அடித்தாள் என்பதற்காக ஜான் வராமல் இருந்துவிடுவதா?

அந்த இளம் இதயத்துக்குள் ஒரு பெரிய போராட்டமே நடந்தது. அவளையும் மீறி கண்களில் பெருக்கெடுத்த நீர் கன்னத்தின் வழியே ஒழுகியது.

"மாட்டேன். இனி நான் வரமாட்டேன்"- அன்னக்குட்டி திரும்பிப் பார்த்தாள். மதில்மேல் அமர்ந்திருந்தான் ஜான். அன்னக்குட்டியின் முகத்தில் ஒரு இனம்புரியாத பிரகாசம் சுடர்விட்டது. "ஜான் வா வா...." இரண்டு கைகளையும் நீட்டியவாறு அவனை  அழைத்தாள்.

"போ, போ உன் கூட விளையாட நான் இனிமேல் வரவே மாட்டேன்"- அலட்சிய பாவனையில் கூறினான் அவன்-.

"ஏன் அப்பிடிச் சொல்றே? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்?"

"யாரும் ஒண்ணும் செய்யல. நான் உன்கூட விளையாட வரமாட்டேன். அவ்வளவுதான் சொல்வேன். நான் ஊர் சுத்தி, பரதேசி. உன் கூட விளையாட எனக்கு என்ன தகுதி இருக்கு?"

"அப்பிடி உன்னை யாரு சொன்னா?"

"நீ சொல்லாட்டியும் உங்கம்மா சொல்லல?"

"அதுக்கு நான் என்ன செய்ய முடியும்? நானா அப்பிடி எங்கம்மாவை சொல்லச் சொன்னேன்?"

"பாவம் நாங்க ஏழைங்க. நீங்க பணக்காரங்க. அதனால் தான் உங்கம்மா என்னை அடிச்சாங்க. எனக்கு எல்லார் மேலயும் கோபம் கோபமா வருது!"

"என் மேலயுமா?"

"ம்...!"

"இனி நீ வரமாட்டியா?"

"மாட்டேன்."

"என்னைக் கண்டாக்கூட பேசமாட்டியா?"

"மாட்டேன்."

"என்னைக் கண்டா என்ன செய்வே?"

"ஓடிடுவேன்."

"ஐயே, உனக்கு என்னைக் கண்டா பயம். அதனாலதான ஓடிடுவேன்ற..."- கைகொட்டிச் சிரித்தாள் அன்னக்குட்டி.

"போடீ, எனக்குப் பயமும் இல்ல ஒண்ணுமில்ல"- ஜானுக்கு உண்மையாகவே கோபம் வந்துவிட்டது.

அன்னக்குட்டி அப்போதும் அவனை கேலி செய்வதை நிறுத்தவில்லை... "ம்... யாருகிட்ட காது குத்துறே..."

"என்கிட்ட உனக்கு பயம்."

"இப்ப பாப்பமா யாருக்கு உண்மையிலேயே பயம்னு?"

"எங்கே பார்ப்போம்"- இரண்டடி முன்னால் வந்து நின்றாள் அன்னக்குட்டி. அவளின் முன் அவன் மதிலிலிருந்து ஒரு குதிகுதிக்க, பயந்து போய் அவள் ஒரு அடி பின்னால் தள்ளி நின்றாள்.

"இப்ப பாத்தியா, யாருக்கு யார் மேல் பயம்னு?"

"எங்கே ஜான் பயப்படறதைப் பார்க்கலாம்!"

"எங்கே பார்ப்போம். ஒனக்கு ஒரு வெள்ளைக் காக்கா பிடிச்சுத் தர்றேன்."

நேற்று மாதிரி உரக்க சப்தமிடுவதுபோல் நடித்தாள் அன்னக்குட்டி. “அழு... உங்கம்மா வந்து என்னை மட்டும் அடிக்கட்டும். பிறகு நானும் அடிப்பேன்?”

“பார்க்கலாமா?” - அவனை மிரட்டுகிற பாணியில் கேட்டாள் அன்னக்குட்டி.

“ம்... பார்ப்போம்” -தைரியமாகக் கூறினான் ஜான்.

“என்னை நீ அடிச்சா, நான் கத்துவேன்.”

“எங்கே கத்து பார்க்கலாம்” -அருகில் கிடந்த ஒரு கம்பை எடுத்து அவளின் கையில் ஓங்கி ஒரு அடி கொடுத்தான்.

அவளுக்கு உண்மையிலேயே வலி எடுத்தது. “நான் கத்துவேன்” - அவள் மீண்டும் கூறினாள்.

“கத்து யாரு வேண்டாம்னா...” -அவன் மேலும் அடித்தான்.

அவளுக்குத் தாங்க முடியாத அளவுக்கு வேதனை எடுத்தது. கண்களில் கண்ணீர்கூட அரும்பிவிட்டது. “ஜான் போதும், இனி அடிக்காதே!”

கம்பை ஓங்கியவாறு அவன் கூறினான். “இனியும் அடிப்பேன். நீ வேணும்னா கத்து. உன் அம்மா, கூர்க்கா -யார் வேணும்னாலும் வரட்டும்.”

“ஜான், இனி கத்தமாட்டேன். நான் நேத்து அழுததுனாலதான் உனக்கு அடி கெடச்சுது. இனி ஒருநாளும் அப்படி கத்தமாட்டேன்.”

ஜானுக்கும் மனம் இளகிவிட்டது. அவளை ஓடிச்சென்று கட்டிப் பிடித்துக்கொண்ட அவன், அவளின் கண்ணீரை இரண்டு கைகளாலும் துடைத்தான். அவளின் கையைப் பிடித்து ‘விர் விர்’ரென்று சுற்றினான். அழுத முகம் சிரித்தது. கோழியைப் போல, நாயைப் போல அவன் சப்தம் எழுப்பினான். அவளுக்குச் சிரித்துச் சிரித்து வயிறே புண்ணாகி விட்டது. ஜான் செடிகளுக்குப் பின்னே மறைந்து கொள்ள, அவனை அவள் கண்டுபிடித்தாள். இருவரும் குலுங்கிச் குலுங்கி சிரித்தார்கள். அவ்விரு இதயங்களும் ஆனந்த கீதம் இசைத்து மகிழ்ந்தன.

அன்னக்குட்டி கூறினாள், “ஜான் இன்னைக்கு நானும், அப்பாவும் கார்ல சவாரி போறோம். நீ வர்றியா?”

பாவம், அவளுக்கெங்கே தெரியப்போகிறது அவளுடைய தந்தை காரில் அவனைப் போன்ற ஏழைக்கு இடமில்லையென்று? ஜான் கூறினான். “நான் வரல...”

“அப்பிடின்னா உன் அப்பா கார்ல நீ வர்றியா?”

“எங்க அப்பாக்கிட்ட கார் இல்ல.”

“என் அப்பாக்கிட்ட இருக்குறப்போ உன் அப்பாகிட்ட மட்டும் ஏன் கார் இல்ல? சீக்கிரம் உன் அப்பாகிட்ட ஒரு காரு வாங்கச் சொல்லு.”

“அவ்வளவுதான். உதைக்க வந்துடுவாரு. சோத்துக்கு அரிசி வாங்கவே கையில காசு இல்ல. ஒரு சட்டை வாங்கணும்னு சொன்னதுக்கே, எத்தினி அடி கெடைச்சது தெரியுமா?”

“உனக்கு நான் சட்டை தர்றேன். என் ட்ரங்க் பெட்டி நிறைய எனக்கு ட்ரெஸ் இருக்கு. நான் எடுத்துட்டு வரட்டா?”

“எனக்கு வேண்டாம். பொம்பள போடற ட்ரஸ்ஸ ஆம்பள யாராவது போடுவாங்களா?”

“அது என்ன அப்பிடி சொல்றே? எங்க வீட்டை சுத்தம் செய்றவளோட மகன் என் சட்டையைப் போட்டிருக்கான்.’

ஜானுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. “நான் என்ன உங்க வீட்டு வேலைக்காரி மகனா? உன்னை சட்டையைப் போயி தீயிலே போடு.” ஜான் சிலையாக நின்றுவிட்டான். தனக்கும் அன்னக்குட்டிக்குமிடையே உள்ள பொருளாதார இடைவெளி குறித்து அந்த இளம் இதயம் சிந்தித்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தது. அன்னக்குட்டியிடம் இருக்கும் ட்ரங்க் பெட்டியுமில்லை, ஆடையுமில்லை அவனிடம்.

காலை முதல் மாலை வரை உழைத்து அழுக்குப் புரண்ட- எண்ணெய் படிந்த ஆடைகளோடு வீடு திரும்பும் தன் தந்தையையும் அன்னக்குட்டியை அருகில் உட்கார வைத்து காரில் சவாரி போகும் அவள் தந்தையையும் ஒரு கணம் நினைத்துப் பார்த்தான் ஜான். மாளிகையின் மொட்டை மாடியில் ஊஞ்சலில் ஆடியவாறு “பைங்கிளியே...” என்று அம்முக்குட்டி பாடுவதை அவன் பலமுறை கண்டிருக்கிறான். அவனுக்கு அந்தச் சிறுகுடிலில் படுக்க ஒரு கிழிந்து போன ஓலையால் ஆன பாய் மட்டுமே இருக்கிறது. தன் வீட்டு பலகாரங்கள் குறித்து ஆர்வம் பொங்க அவள் பலமுறை கூறியிருக்கிறாள். அவற்றில் ஒன்றைக்கூட அவன் இதுவரை கண்ணால் கண்டது இல்லை.