Lekha Books

அன்னக்குட்டி அவர்களின் வார்த்தைகளைப் பொருட்படுத்துவதேயில்லை. அவள் வழக்கம் போல ஜானுடன் சேர்ந்து விளையாடுவாள். அது கேவலமென்று ஒருபோதும் அவள் நினைத்ததில்லை. அவன் ஊர்சுற்றி, வேலைக்காரன் மகன் என்பது பற்றியெல்லாம் அவள் மனம் கொஞ்சமும் எண்ணியதில்லை. தன்னை அழ வைக்கும், சிரிக்க வைக்கும், தன் கூந்தலில் மலர் சூடும் ஜானில்லாமல் அவளுக்கு விளையாட்டில்லை. மகிழ்ச்சியில்லை. சிரிப்பில்லை.

ஸ்கூல் விட்டவுடன் அன்னக்குட்டி நேராக தோட்டத்தை நோக்கி ஓடிவருவாள். அவளுக்கு முன்பே அவளின் வருகையை எதிர்பார்த்து அங்கு காத்து நிற்பான் ஜான். அன்னக்குட்டி வருவதைப் பார்த்ததும் பூச்செடிக்குப் பின் தன்னை முற்றிலும் மறைத்துக் கொள்வான். அவள் அருகில் வந்ததும் "ப்பூ" என்று கூறி தாவி பூச்சாண்டி காட்டுவான். தொடர்ந்து அந்த இரண்டு இளம் உள்ளங்களும் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும்.

மாமரத்திலிருந்து கீழே குதிப்பான் ஜான். அவன் செயல் கண்டு அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிப்பாள். மாமரத்தின் கிளையொன்றில் அவளை உட்கார வைத்துவிட்டு, அவளையே பார்த்தவாறு கீழே நின்றிருப்பான் அவன். மரத்தின் கிளையைப் பிடித்து ஆட்ட, பயத்தால் அவள் "அய்யோ அம்மா" என்று சப்தமிடுவாள். அவளைப்  பிடித்துக் கீழே இறக்கிவிட்ட மறுகணம் கைகொட்டிச் சிரிப்பான் அவன்.

ஜானும் அன்னக்குட்டியும் சில நேரங்களில் ஆசிரியர்களாக மாறிவிடுவார்கள். தண்டனை கொடுக்கிறேன் என்று பூச்செடிகளையெல்லாம் துவம்சம் செய்துவிடுவார்கள். ஒருநாள் ஜான் ஆசிரியராகவும், அன்னக்குட்டி மாணவியாகவும் நடித்தார்கள். கம்பு ஒன்றை ஓங்கியவாறு கேட்டான் ஜான். "பூமி தட்டையா இருக்குமா? உருண்டையா இருக்குமா?"

"உருண்டையா!"

ஜானுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. கம்பால் ஓங்கி ஒரு அடி கொடுத்தான். "அய்யோ அம்மா" என்று அலற ஆரம்பித்து விட்டாள் அன்னக்குட்டி.

திடீரென்று யாரோ ஓடிவரும் சப்தம். அன்னக்குட்டியின் தாயும் தம்பியும் கூர்க்காவும்தான் அவளின் அலறல் சப்தம் கேட்டு ஓடிவந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

கம்பை ஓங்கியவாறு நின்றிருக்கும் ஜான் மீது ஒரு பாய்ச்சல் பாய்ந்தாள் அன்னக்குட்டியின் அன்னை. "ம்... அந்த அளவுக்கு வந்துட்டியா?"

இப்போது ஜானின் கையிலிருந்த கம்பு அன்னக்குட்டியின் தாய் கைக்கு மாறியது. ஜானின் முதுகை ஓங்கி, ஓங்கி பலமுறை பதம் பார்த்தது அது. ஜான் இப்படியும் அப்படியும் புழு மாதிரி நெளிந்தானே தவிர ஒரு முறையேனும் "ஐயோ" என்று கூக்குரலிட வேண்டுமே!

கடைசியில் அவளுக்கே கை வலித்து விட்டது. கம்பை தூரத்தில் எறிந்துவிட்டு எச்சரிக்கும் பாவனையில் கூறினாள். "இனி இந்தப் பக்கம் உன் தலை தெரிஞ்சுது...  அவ்வளவுதான்.."

"ஓடுறா... நாயே... ஓடுறா..." ஜானை விரட்டினான் அன்னக்குட்டியின் தம்பி.

ஜான் இருந்த இடத்தை விட்டு ஒரு அடி நகரவில்லை. கடைசியில் கூர்க்காதான் கையைப் பிடித்து அவனை இழுத்துக் கொண்டு போனான்.

அன்னக்குட்டியை அவள் தாய் எச்சரித்தாள். "இனி அந்தப் பரதேசி நாய் கூட விளையாடு சொல்றேன்."

ஜானுக்கு அழுகை அழுகையாய் வந்தது. தன்னை அவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து அவமானப்படுத்தி விட்டதுபோல் உணர்ந்தான். தன் அன்னக்குட்டியின் முன், தன்னை அவளுடைய தாய் அடித்ததைத்தான் அவனால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவள் வீட்டு கூர்க்கா அவனை கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ளிவிட்டான். அதை நினைக்க நினைக்க அவனுக்கு அவமானமும், கோபமும், வெறுப்பும் மாறி மாறி உண்டாயின. அடித்த கையை முறித்தெறிய வேண்டுமென்ற ஒரு வெறியே அவனுள் பிரவாகமெடுத்தது. தன்னை மனிதன் என்று கூட பாராமல் கழுத்தைப் பிடித்துத் தள்ளிய அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒன்று கொடுக்க வேண்டும் போலிருந்தது அவனுக்கு. பற்களை நறநறவென்று கடித்தான். கைகளை ஒன்றோடொன்று சேர்த்துக் திருகினான். அந்த இளம் இதயத்தில் வேதனை பிரவாகமெடுத்துத் ததும்பியது. தலையில் இனம் புரியாத ஒரு புகைச்சல் ஏற்பட்டு அவனை என்னவோ செய்தது.

பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். அந்த மாளிகை கம்பீரமாக நின்றுகொண்டிருந்தது. அந்த மாளிகைக்குத் தீ வைக்க வேண்டும்- அது நெருப்பில் மடிவதைத் தன் கண் குளிர காணவேண்டும் என்று விரும்பியது அந்த இளம் மனது. என்ன நினைத்தானோ, மாளிகையை நோக்கி 'விறுவிறு'வென்று நடந்தான்.

மாளிகையின் படியில் கால் வைத்ததுதான் வைத்தான்- அவனைப் பிடித்து ஒரு கரம் ஓங்கித் தரையை நோக்கித் தள்ளியது. தள்ளியது வேறு யாருமல்ல- கூர்க்காதான்.

"எங்கேடா போறே, பரதேசி நாயே!"

"தாயோளி, ஒழுங்கா நகரு. இல்லாட்டி கொன்னுருவேன்"- ஜான் சப்தமிட்டான்.

"பால்குடி சரியா மாறல. அதுக்குள்ள தாயோளியாம் தாயோளி."

கூர்க்காவின் கையை ஜான் பலமாகக் கடிக்க, மற்றொரு கையால் அவன் ஜானை தள்ள, ஒரு மூலையில் போய் விழுந்தான் ஜான். ஜான் விழுந்ததைப் பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரித்தான் கூர்க்கா. அடுத்த கணம் அவனைக் கழுத்தைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் தள்ளி கேட்டை பூட்டினான்.

அடுத்தநாள் காலை- எங்கே யாரும் பார்த்துவிடப் போகிறார்களோ என்று பயந்து பயந்து தோட்டத்தை நோக்கிப் போனாள் அன்னக்குட்டி. வழக்கமாக அவளுக்கு முன்பு அங்கே வந்து காத்துக்கிடக்கும் ஜானை அன்று என்னவோ காணவேயில்லை. பூச்செடிகளை விலக்கிப் பார்த்தாள். அப்போதும் அவன் முகம் தெரிவதாயில்லை. மெல்ல அழைத்துப் பார்த்தாள், "ஜான்"- ஆள் இருப்பதற்கான அறிகுறியே இல்லை.

அன்னக்குட்டிக்கு இப்போது சந்தேகம் உண்டாகிவிட்டது. ஜான் வராமல் போனதற்கு ஒருவேளை நேற்று நடந்த சம்பவம்தான் காரணமாக இருக்குமோ? பாவம்... அதற்கு அவள் என்ன செய்வாள்? அவளுடைய தாயல்லவா அவனை அடித்தது? மீண்டும் ஒரு நப்பாசை. அன்னக்குட்டி தேடிப்பார்த்தாள். ஊஹும்... இப்போது உறுதியாகிவிட்டது. ஜான் அன்று வரவேயில்லை.

அவ்வளவுதான். மாமரத்தின் மீது சிலையென சாய்ந்து நின்றுவிட்டாள் அன்னக்குட்டி. மலர்கள் இனிமையான நறுமணத்தை விரவவிட்டு அவளின் மனதை ஆகர்ஷித்துக் கொண்டிருந்தன. வண்டுகள் "ஙொய்" என்று கீதம் இசைத்து அவளைச் சுற்றிலும் இங்குமங்குமாய் பறந்து கொண்டிருந்தன. ஜான் அவளை அடித்த, அவளின் தாய் அவனை அடித்த அந்தக் கம்பு அவளுக்கு வெகு அண்மையிலேயே கிடந்தது. அதை ஏதோவொரு ஆவேசத்துடன் ஒடித்தெறிந்தாள் அன்னக்குட்டி. நேற்று நடந்த சம்பவத்திற்கு யார் உண்மையில் மூலகாரணம் என்று அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தது அந்த இளம் மனது. அவள் உரக்க சப்தமிட்டதால்தானே அவளுடைய தாய் ஓடி வந்து ஜானை அடித்தாள். தான் செய்த தவறுக்குத் தன்னையே நொந்து கொண்டாள் அன்னக்குட்டி. ஆனால் ஜான் தன்னை ஓங்கி அடித்ததால்தானே அவள் உரக்க சப்தமிட்டாள்.