Lekha Books

யாரோ டார்ச் விளக்கை அடிப்பதைப் போன்று ஒரு விளக்கு வெளிச்சம் அவ்வப்போது தெரிந்தது. நான் நிற்குமிடத்திற்குப் பக்கத்தில் டி.க்யூலாவின் மேஜைக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும் அதே கண்ணாடி பொருட்களால் செய்யப்பட்ட, டாக்டர்கள் சோதித்துப் பார்ப்பதற்காக நோயாளிகளைப் படுக்கச் செய்வார்களே, அதே வகைப்பட்ட ஒரு கட்டில் இருந்தது. அதில் இருந்த தலையணைமேல் உள்ளே இருந்து வந்த ஒரு துளி விழுந்து கொண்டிருந்தது. நான் அதைத் தொட்டுப் பார்த்தேன். யாரோ முத்தம் கொடுப்பதைப் போன்ற ஒரு சுகம் என் விரல் நுனியில், அதைத் தொட்டதும் எனக்கு உண்டானது. அது எனக்கு உண்மையிலேயே ஆச்சரியத்தைத் தந்தது. அதே நேரத்தில் அதிர்ச்சியையும். அந்த உணர்வுடனே நான் நினைத்துப் பார்த்தேன்: "ப்ளட் பிஸினஸ் இப்படி எல்லாம் நடக்குதுன்னு யாருக்குத் தெரியும்? காசு தயார் பண்ண என்னவெல்லாம் மனிதர்கள் செய்யிறாங்க? உஷாவுக்கு இரத்தம் தேவைப்படலைன்னா, இங்க இருக்குற வினோத விஷயங்களை எல்லாம் நான் பார்த்திருக்க முடியுமா?" போர்த்தியிருந்த துணிக்குக் கீழே இருந்த உஷாவின் பந்துபோன்று வீங்கியிருந்த வயிறை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். ஓ... அந்த வயிறில் எனக்கு மட்டும் ஒரு முத்தம் பதிக்க முடிந்தால்...! இந்தக் கண்ணாடித் தலையணையின் முத்தத்தைப் போலத்தான் இருக்கும். உஷாவின் உதடுகள் தரும் முத்தம். அது மட்டும் நிச்சயம். எது எப்படியோ... இரத்தத்தை வாங்கிக் கொண்டு சீக்கிரம் கிளம்ப வேண்டும் என்று எண்ணியவாறு நான் பார்த்தபோது டி.க்யூலாவைக் காணவில்லை. லிஃப்டில் நான் தனியாக சிக்கிக்கொண்டதைப் போன்ற ஒரு அனுபவத்தை நான் உணர்ந்தேன். தனியாக அங்கு நின்று கொண்டிருப்பதற்கு உண்மையிலேயே நான் பயந்தேன். அப்போது டி.க்யூலா புகை மண்டலத்துக்கு உள்ளேயிருந்து நீளமான பெட்டிகளுக்குப் பக்கத்தில் நடந்து வருவதைப் பார்த்தேன். அவர் இப்போது சிவப்பு வர்ணத்தில் ஒரு கவுன் அணிந்திருந்தார். காலில் செருப்பு இல்லை. கைகளை நெஞ்சின் மீது கோர்த்திருந்தார். என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தவாறு வந்தார். 'ப்ளட் எடுக்குறதுன்னா கவுன் அணியணும் போல இருக்கு' என்று நான் நினைத்துக் கொண்டேன். எது எப்படியிருந்தால் நமக்கென்ன? எல்லாமே விஞ்ஞானபூர்வமாக நடப்பதுபோல் நான் உணர்ந்தேன். மேனேஜர் தேர்வு செய்த ஆள் உண்மையிலேயே தரமான மனிதர்தான். சந்தேகமே இல்லை. அவர் அருகில் வந்து எனக்கு நேராகக் கையை நீட்டினார். நான் மருத்துவமனையில் வாங்கி வந்த சீட்டை அவர் கையில் கொடுத்தேன். டி.க்யூலா அதைப் பெறாமல் என் கையைப் பிடித்தவாறு சொன்னார்: "மிஸ்டர் கோபி... இங்கே எந்தவிதமான ஃபார்மாலிட்டியும் தேவையில்ல. வாங்க..."

நான் அவர் பற்றியிருந்த கையை விலக்கினேன். கையிலிருந்த பர்ஸைத் திறந்தவாறு சொன்னேன்: "பணம் கொண்டு வந்திருக்கேன். ஒரு குப்பிக்கு எவ்வளவு நான் தரணும்?" நான் இப்படிக் கேட்டதற்குக் காரணம் திடீரென்று என் மனதில் ஒரு சந்தேகம் எழுந்ததே. இந்த ஷோ வேலைகளை எல்லாம் காண்பித்து, இந்த ஆள் என்னிடம் அதிக பணம் வாங்கலாம் என்று பார்க்கிறாரோ? அது முன்கூட்டியே தெரிந்துவிட்டால், வேறொரு இரத்த வங்கியைத் தேடிப் போகலாமே!

அப்போது அவர் எனக்கு மிகவும் அருகில் வந்து என் தோளில் கை வைத்தவாறு, புன்சிரிப்பு தவழ ஒரு மெல்லிய குரலில் சொன்னார்: "பணம் எதுவும் வேண்டாம். இரத்தத்துக்கு யாராவது பணம் வாங்குவாங்களா, மிஸ்டர் கோபி? இரத்த உறவுக்குத்தான் விலை. இரத்தத்துக்குப் பணம் வாங்குறவங்க உண்மையிலேயே கொடுமைக்காரங்கன்னுதான் சொல்லுவேன்..." அவரின் கண்கள் நெருப்பு போன்று சிவப்பாக இருந்தன. "நாம ஒருவருக்கொருவர் இரத்தம் கொடுத்துக்கறோம். அந்த வகையில நாம நிரந்தர வாழ்க்கைக்குள்ளே நுழையிறோம். என் மூலமா நீங்க. உங்க மூலமா நான். நம்ம மூலமா உஷா."

நான் அதிர்ந்து போனேன். உஷாவைப் பற்றி இந்த மனிதருக்கு எப்படித் தெரியும்? அப்போது அவர் சொன்னார்: "இங்கே இரத்த உறவு தேடுறவங்களோட எல்லா விவரங்களையும் நான் தேடிக் கண்டுபிடிச்சிடுவேன். காரணம்- இரத்த உறவுன்றது அவ்வளவு பெரிய விஷயம். அந்த உறவு எல்லைக்குள் அடங்காதது. வாங்க... மிஸ்டர் கோபி. பயப்பட வேண்டாம். நான் உங்களுக்கு இரத்தம் தர்றேன். நீங்க அதுக்கு பதிலா எனக்கு இரத்தம் தர்றீங்க. அவ்வளவுதான் விஷயம். அதாவது -இரத்த மாற்றம்..."

"அப்படின்னா... ஸ்டாக் எக்ஸ்சேஞ்ஜ்ன்னு அழைக்கிற மாதிரி, ப்ளட் எக்ஸ்சேஞ்ஜ்ன்னு இந்த இடத்தை அழைக்கணும். அதுதான் சரியா இருக்கும்"- நான் மனதிற்குள் நினைத்தேன். ப்ளட் பேங்க் என்று அழைப்பது எனக்கு சரியாகப் படவில்லை.

டி.க்யூலா என் கையைப் பிடித்து, என்னை கட்டிலில் படுக்க வைத்தார். "இதற்காகவா நான் இவ்வளவு தூரம் ஓடி வந்தேன்" -நான் எண்ணினேன். இதை மருத்துவமனையிலேயே செய்திருக்கலாமே!

நான் கட்டிலில் படுத்தேன். கட்டிலும் தலையணையும் என்னை கால் முதல் தலை வரை முத்தம் கொடுப்பது போலவும், தாலாட்டுவது மாதிரியும் நான் உணர்ந்தேன். அந்த சுகத்தை அனுபவித்தவாறு, நான் கண்களை மூடினேன். "சாதாரணமா ஊசி போடறப்போ என்ன வலி தெரியுதோ, அந்த அளவுக்கு வலி இரத்தம் எடுக்குறப்போ இருக்காது" என்று நினைத்தேன். அப்படியே வலித்தாலும், பரவாயில்லை. உஷாவிற்காக நான் எந்த வலியையும் ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இருந்தேன்.

என் மார்பின்மீது டி.க்யூலா கையை வைத்தார். நான் கண்களைத் திறந்தேன். டி.க்யூலா என் மார்பில் இருந்த கைகளை எடுக்காமல் எனக்கு நேராகக் குனிந்தார். நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அவர் சிரித்தவாறு தன் முகத்தை என் முகத்திற்கு மிகவும் நெருக்கமாகக் கொண்டு வந்தார். அவரின் இரண்டு நீளமான பற்களையும் நான் பார்த்தேன். அறத்தை வைத்துக் கூர்மையாக்கியதுபோல் அவற்றின் முனைகள் இருந்தன. டி.க்யூலா முதலில் என் உதடுகளில் ஒரு முத்தம் தந்தார். அங்கே இருந்து அவரின் உதடுகள் என் கழுத்துப் பக்கம் வருடியவாறு நகர்ந்தன. என் மார்பின் மீது இருந்த அவரின் கை இப்போது உதடுகளுக்கு மத்தியில் தொடுவதை என்னால் உணர முடிந்தது. பல வருடங்களுக்கு முன்னால் கோவில் மைதானத்தில் கதகளி பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, அதிர்ச்சியடைந்ததுபோல் இப்போது அதிர்ச்சியடைந்தேன். "ஓ... இதுதான் விஷயமா?”- நான் ஒரு மின்னலைப் போன்ற வேகத்தில் நினைத்தேன். இந்த ஆள் வேறு மாதிரியான ஆள் போலிருக்கிறது! எனக்கு பயங்கரமான கோபம் வந்தது. ச்சே... வெட்கக் கேடு! எனக்கு இப்போது இருபத்தெட்டு வயது நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. என்னதான் உஷாவுக்காகக் கஷ்டப்படுகிறேன் என்றாலும், இதையெல்லாம் சகித்துக் கொள்ள வேண்டுமா என்ன? நான் வேகமாக எழுந்து டி.க்யூலாவைத் தள்ளிவிட்டேன்.