Lekha Books

ஒரு பாதம் போர்த்தியிருந்த துணிக்கு வெளியே நீட்டிக்கொண்டிருந்தது. பாதம் பஞ்சைப்போன்று மென்மையாக இருந்தது. நகங்களுக்குப் பொன்நிறத்தில் பாலீஷ் தீட்டியிருந்தாள். இரண்டு விரல்களில் வெள்ளியால் ஆன மெட்டிகள் இருந்தன. உஷாவின் பொன்நிற நகங்களின் பிரகாசம் என் கண்களில் பட்டு எனக்கு மூச்சை அடைப்பதுபோல் இருந்தது. அதற்குள் நான் பதிவு எண்ணைத் தேடி எடுத்து ஒரு பேப்பரில் எழுதினேன். தொடர்ந்து உயிரற்ற ஒரு சவத்தைப்போல அங்கேயிருந்து நான் கிளம்பினேன். சீட்டு வாங்கி, ஒரு ஆட்டோரிக்சாவில் ஏறி அமர்ந்த நான் சொன்னேன்: "சிரஞ்சீவி ப்ளட் பேங்கிற்குப் போகணும். சீக்கிரமா "ப்ளட்..." -டிரைவர் சொன்னான்: "தெரியும் சார்...." ஒரு சினிமா பாட்டை முணுமுணுத்தவாறு அவன் ஆட்டோரிக்சாவைக் கிளப்பினான்.

நித்ய ஜீவன் ப்ளாஸாவை எத்தனையோ தடவை நான் பஸ்ஸில் போகிறபோது பார்த்திருக்கிறேன். அப்படியொரு கட்டிடம் எங்கள் நகரத்தில் இன்னொன்று இல்லவே இல்லை என்பதுதான் உண்மை. அங்கிருந்த ஒவ்வொன்றுமே புதுமையான கோணத்தில் கட்டப்பட்டிருந்தன. முன்பக்கம் முழுவதும் கண்ணாடியால் கட்டப்பட்டிருந்தது. ஆகாயமும், எதிர்ப்பக்கத்தில் இருந்த கட்டிடங்களும், மரங்களும், கண்ணாடியில் தெரிந்தன. நகரத்திலேயே மிகவும் உயரமான கட்டிடம் இதுதான். இந்தக் கட்டிடத்தின் சொந்தக்காரர் யாராக இருக்கும் என்று பலமுறை நான் யோசித்திருக்கிறேன். வளைகுடா நாட்டில் உள்ள யாராவது இருக்கலாம். ஆனால், அதைப்பற்றி என்னால் உறுதியாகக் கூற முடியவில்லை.

நான் மார்பிளால் ஆன படிகளில் ஏறிச் சென்றபோது கதவின் இரண்டு பக்கங்களும் தானே திறந்து வழிவிட்டன. அது எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. என்னவெல்லாம் புதிது புதிதாகக் கண்டுபிடிக்கிறார்கள்! நம்முடைய நகரத்திற்குக் கூட இதெல்லாம் வந்திருக்கிறதே என்று உண்மையிலேயே ஆச்சரியப்பட்டேன். பணம் கையில் இருந்தால் உலகத்தில் எது வேண்டுமென்றாலும் செய்யலாம்தான். என் கையில் மட்டும் பணம் இருந்திருந்தால், நான் மாமாவின் முகத்தைப் பார்த்து உஷாவை எனக்குத் திருமணம் செய்து தரவேண்டும் என்று உரத்த குரலில் கேட்டிருப்பேன். பரவாயில்லை. அவள் யாருக்குக் கிடைக்க வேண்டும் என்று விதிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ, அவனுக்குக் கிடைத்திருக்கிறாள். அவள் அவனோடு இன்பமாக வாழட்டும். உள்ளே ஒரு விசாலமான ஹால் இருந்தது. பேங்கில் கம்ப்யூட்டர் அறையில் ஏ.ஸி. பயங்கர குளிர்ச்சியைத் தந்து கொண்டிருந்தது. சிம்மாசனம் போன்ற பெரிய ஸோஃபாக்கள் அங்கு போடப்பட்டிருந்தன. ஆனால், அங்கு ஒரு மனிதனைக்கூட காணோம். கட்டிடத்தின் கம்பீரத்தை மனதிற்குள் இன்னொரு முறை நினைத்துப் பார்த்தேன். ஆனால், உள்ளே முழுவதும் காலியாகக் கிடந்தது. யாரோ பண வசதியுள்ள ஒரு மனிதர் இந்தக் கட்டித்தில் தன் பணத்தை முடக்கிப் போட்டிருக்கிறார். நான் லிஃப்ட் வாசலை அடைந்து, மேலே போவதற்கான பொத்தானை அழுத்தினேன். நான் மட்டும் தனியே லிஃப்டில் போக எப்போதும் எனக்குப் பிடிக்காது. கதவு அடைக்கப்பட்டதும், சில நேரங்களில் என் மனதில் இனம் புரியாத பயம் உண்டாகும். அதோடு மூச்சு விடவே மிகவும் சிரமப்படுவேன். ஆனால், நான் வந்திருப்பது உஷா சம்பந்தப்பட்ட விஷயத்திற்காக ஆயிற்றே! வெறுமனே பயந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தால் காரியம் எப்படி நடக்கும்?

ஆனால் லிஃப்ட் கீழே வருவது மாதிரி தெரியவில்லை. நான் சில நிமிடங்கள் கீழேயே நின்றிருந்தேன். அங்கிருந்த பெரிய ஸோஃபாவில் கொஞ்சம் உட்கார்ந்து பார்த்தால் என்ன என்ற எண்ணம் என் மனதில் அப்போது உண்டானது. அதைத் தொடர்ந்து நான் திரும்ப நடந்து போய் ஒரு ஸோஃபாவில் உட்கார்ந்து பார்த்தேன். அடடா என்ன சுகம்! பஞ்சை விட மென்மையான ஒன்று கீழே இறங்குவதைப்போல் உணர்ந்தேன். அந்த ஸோஃபாவை விட்டு எழுந்திருக்கவே மனம் வரவில்லை. அப்போது லிஃப்டின் மணி அடிக்க, கதவு திறந்தது. அவ்வளவுதான்- நான் வேகமாக எழுந்தேன். லிஃப்டை விட்டு ஒரு மனிதர் இறங்கி வெளியே வந்தார். பார்க்க வாட்டசாட்டமாக இருந்தார். வெண்மை நிறத்தில் பேன்ட்டும் பிரகாசமான வெள்ளை நிறத்தில் சட்டையும் அணிந்திருந்தார். சிவப்பு வர்ணத்தில் கழுத்துப்பட்டை கட்டியிருந்தார். காலில் வெண்மை நிறத்தில் செருப்பு. முகத்தில் ஸ்டைலான கூலிங் க்ளாஸ். ஆறரை அடி உயரத்தில் அவர் இருந்தார். அவர் ஒரு கையால் லிஃப்டின் பொத்தானைப் பிடித்தவாறு சினிமாவில் பார்ப்பது மாதிரி இன்னொரு கையால் என்னை லிஃப்ட்டுக்குள் அழைத்தார். நான் நின்ற இடத்திலேயே தயங்கி நின்றேன். அந்த மனிதர் ஏன் என்னை அழைக்க வேண்டும்? இதில் ஏதோ கோளாறு இருக்கிறது. அப்போது அந்த மனிதர் புன்சிரிப்பைத் தவழ விட்டவாறு சொன்னார்: "பிளட்டுக்குத்தானே வந்திருக்கீங்க? நீங்கதானே மிஸ்டர் கோபி? மேனேஜர் ஏற்கெனவே சொல்லி இருக்கார். வாங்க..." அப்போதுதான் எனக்கு எல்லாமே புரிந்தது. நான் இங்கு வரப்போகும் விஷயத்தை முன்கூட்டியே மேனேஜர் இந்த மனிதரிடம் தெரிவித்திருக்கிறார். என்ன இருந்தாலும், இந்த ப்ளட் பேங்கிற்கு ஃபைனான்ஸ் பண்ணியிருப்பது எங்கள் வங்கிதானே! அதனால்தான் இந்த அளவிற்கு ஒரு மரியாதையை இவர் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன். நான் வேகமாகச் சென்று லிஃப்டுக்குள் நுழைந்தேன். அந்த மனிதரும் எனக்குப் பின்னால் லிஃப்டிக்குள் நுழைந்தார். ஏழாவது மாடிக்கு உள்ள பொத்தானை அழுத்தினார். அந்த மனிதரை மிகவும் நெருக்கத்தில் நான் பார்த்தேன். நடுத்தர வயது. இருந்தாலும், முகத்தில் சுருக்கங்கள் எதுவும் இல்லை. நல்ல வெளுத்து சிவந்த முகம். என்னை உச்சந்தலையில் இருந்து பாதம் வரை அவர் பார்த்தார். மீண்டும் எதையோ நினைத்துப் புன்னகைத்தார். முகத்தில் இருந்த கண்ணாடியை எடுத்து பாக்கெட்டிற்குள் போட்டார். தொடர்ந்து வலது கையை நீட்டியவாறு என்னைப் பார்த்துச் சொன்னார்: "ஐ ஆம் டி.க்யூலா. ப்ளீஸ்ட் டு மீட் யூ..." நான் என் வியர்வை அரும்பிய வலது கையால் அவரின் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினேன். அவர் என் கையில் இருந்த பிடியை விடாமல் மெல்ல தடவியவாறு என் கண்களையே உற்றுப் பார்த்தார். எனக்கு ஒரே வெட்கமாக இருந்தது.

நான் சின்னப் பையனாக இருந்தபோது ஒருநாள் கதகளி பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, அன்புடன் என்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த ஒரு ஆள் இதே மாதிரிதான் என் கைகளை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார். திடீரென்று என்ன நினைத்தாரோ அவர் என் அரைக்கால் ட்ரவுசரின் பொத்தான்கள் ஒவ்வொன்றையும் அவிழ்க்க ஆரம்பித்துவிட்டார். அப்போது நான் அடைந்த அதிர்ச்சி இருக்கிறதே! அப்பப்பா...!

என் கையை விட்டு, உதட்டை நாக்கால் நக்கிய அந்த மனிதர் சொன்னார்: "மிஸ்டர் கோபி, உங்களுக்கு எந்த க்ரூப் ப்ளட் வேணும்? என் கையில எல்லா க்ரூப்பும் இருக்கு!"