Lekha Books

குடும்பத்தைக் கட்டிக் காக்கிற ஒரு இல்லத்தரசியாக அவள் தோற்றம் தந்தாள். அதோடு நிற்காமல் தன்னுடைய கணவனின் தனிப்பட்ட செலவுகளில் கட்டுப்பாடு விதிக்கவும் தொடங்கினாள்.

ஒரு நாள் நீதிமன்றத்திலிருந்து திரும்பி வந்த தன் கணவனைப் பார்த்து அவள் கேட்டாள்; “இன்னைக்குக் கிடைச்ச பணம் எங்கே...?”

அந்தக் கேள்வியில் ஒரு அதிகாரத் தோரணை கலந்திருந்தது. அதற்கு அவன் எந்தப் பதிலும் கூறவில்லை. சிறிது நேரம் என்னவோ யோசித்த அவன் பணத்தை எடுத்து அவள் கையில் தந்தான். அடுத்த நாளும் அவன் நீதிமன்றத்திலிருந்து திரும்பி வந்தவுடன், அவள் அவனைப் பார்த்து பணத்தைக் கேட்டாள்.

“ரூபா என் கையில இருந்தா போதாதா?” - அவன் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

“அது போதாது. உங்க கைக்கு வர்ற பணம் முழுவதையும் என் கையில நீங்க தந்திடணும்.”

“ஏன் அப்படி தரணும்?”

“ஏன் தரணும்னு உங்களுக்குத் தெரியாதா?”

அவன் சில நிமிடங்கள் என்னவோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். பிறகு என்ன நினைத்தானோ “ம்...” என்று மெதுவாக முணுமுணுத்தவாறு பணத்தை எடுத்து அவள் கையில் தந்தான்.

இப்படி அவள் கேட்பதும், அவன் பணத்தை எடுத்துத் தருவதும் தினந்தோறும் நடக்கக் கூடிய ஒரு விஷயமாகி விட்டது. கையில் தனக்கென்று ஒரு பைசா வைத்துக் கொள்ள முடியாத நிலை அவனுக்கு உண்டானது. அவனுக்குத் தேவைப்படும் செலவுகளையெல்லாம் அவளே பார்த்துக் கொண்டாள். அவன் எதற்கெல்லாம் செலவு செய்யலாம் என்பதைக் கூட, அவனுடைய மனைவிதான் தீர்மானித்தாள்.

கமலத்தின் கடிதங்கள் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தன. தன்னுடைய தம்பி ப்ராக்டீஸ் பண்ணிக் கொண்டிருக்கும் விஷயத்தை அவள் ஏற்கனவே அறிந்திருந்தாள். கேஸ்கள் கிடைக்கின்றனவா, உடல்நலம் எப்படி இருக்கிறது அடிக்கடி விசாரித்து அவள் கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். தங்களுடைய செலவெல்லாம் போக ஏதாவது மிச்சம் என்று இருந்தால் மட்டும் தனக்கு அனுப்பி வைத்தால்  போதும் என்று அவள் கடிதம் எழுதினாள்.

அக்கா எழுதிய கடிதத்தைப் பார்த்த அவளுடைய தம்பி அதற்கு என்ன செய்வான்? அவனுக்கு கேஸ்கள் நிறைய வருகின்றன. செலவெல்லாம் போக நிறைய மிச்சம் உண்டாகிற அளவிற்கு வரவும் வரத்தான் செய்கிறது. நாட்கள் செல்லச்செல்ல வரக்கூடிய பணத்தின் அளவும் அதிகரித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால், தன்னுடைய விருப்பப்படி ஒரு பைசா கூட அவனால் செலவு செய்ய முடியாது. அவனுக்கு வரவு என்று எதுவும் இல்லாமல் இருந்த காலத்தில் அவன் கையில் பணம் இருந்து கொண்டே இருக்கும். சொந்தத்தில் சம்பாத்தியம் என்ற ஒன்று உண்டானபோது அவனுக்கென்று கையில் ஒரு பைசா கூட இல்லை. இதற்கு முன்பு அவன் இதைப்போல ஒரு தரித்திர நிலையில் என்றுமே இருந்ததில்லை. அவன் வளர்ச்சிக்காக எதை வேண்டுமானாலும்- தன்னுடைய சொந்த வாழ்க்கையையே பணயம் வைக்கத் தயங்காத தன்னுடைய சகோதரிக்குத்தான் எப்படி மனமகிழ்ச்சி அளிப்பது என்பது தெரியாமல் அவன் தத்தளித்தான்.

ஒருநாள் அவன் நீதிமன்றத்திலிருந்து திரும்பி வந்தபோது எப்போதும் போல அவனுடைய மனைவி வந்து கையை நீட்ட அன்று அவன் கம்பீரமான குரலில் சொன்னான். “இனிமேல் உன் கையில பணம் தர்றதா இல்ல.”

“பிறகு யாருடைய கையில் தரப்போறீங்க?”

“யார் கையிலயும் தரப்போறதில்ல. நான் என் கையிலயே வச்சுருக்கிறதா இருக்கேன்.”

அவ்வளவுதான்- அவள் முகம் திடீரென்று மாறிவிட்டது. அவளின் அந்தப் பெரிய கண்களை அப்போது பார்க்க வேண்டுமே! கோபம் உண்டாகும்போது அந்தக் கண்களில் தெரியும் உணர்ச்சிகளை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது. அவள் சொன்னாள்; “உங்க கையில பணத்தை வச்சிருக்கிறதா இருந்தால், அது உங்களோட பணமா இருக்கணும்...”

“என் பணம்தான். பிறகு... இது வேற யாரோட பணம்? நான் வேலை செய்து சம்பாதிச்ச பணம்தானே இது?”

“நீங்க வேலை செய்து சம்பாதிச்ச பணமா! நீங்க வேலை செய்ற அளவுக்கு எப்படி வளர முடிஞ்சது? யாரோட பணத்தை வச்சு நீங்க படிச்சீங்க? இதெல்லாம் நான் வாய் திறந்து சொல்லணுமா?”

அடுத்த நிமிடம் இடி விழுந்ததைப் போல அவன் செயலற்று நின்று விட்டான். தன்னுடைய கோட்டை அவிழ்த்து அவள் முன்னால் போட்டு விட்டு அவன் தன்னுடைய அறையை நோக்கி நடந்தான்.

கமலத்தின் ஒரு கடிதம் வந்தது. தன்னுடைய தம்பியையும் அவனுடைய மனைவியையும் தான் பார்க்க விரும்புவதாக அவள் எழுதியிருந்தாள். தன்னுடைய வறுமை சூழ்ந்த வாழ்க்கையைப் பற்றியும் அவள் அந்தக் கடிதத்தில் மறைமுகமாக கோடிட்டுக் காட்டியிருந்தாள். அவன் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்துவிட்டு கவலை குடிகொள்ள உட்கார்ந்து விட்டான். அப்போது சங்கரி அவனுடைய அறைக்குள் வந்தாள். அவள் கேட்டாள்; “என்ன ஒரேயடியா கவலையில இருக்கீங்க?”

அவன் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

அவள் அவன் கையில் இருந்த கடிதத்தை வாங்கி பார்த்தாள். அடுத்த நிமிடம் அவளின் பெரிய கண்கள் நிலை குத்தி நின்றன. “கடவுளே! இப்போத்தான் அக்கா, தம்பி உறவெல்லாம் ஞாபகத்துல வருதா? தம்பி கையில பணம் புரள ஆரம்பிச்சது தெரிஞ்சவுடனே தம்பி, தம்பியோட பொண்டாட்டி எல்லாரையும் பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பிச்சாச்சு. அப்படித்தானே?”

“எங்கக்கா என்னைப் பற்றி இப்போத்தான் விசாரிக்குதுன்னு நினைக்காதே. நான் பணம் சம்பாதிப்பேன்ற நம்பிக்கை கொஞ்சமும் இல்லாம இருந்த காலத்திலேயே என்னைப்பற்றி நினைச்சுப் பார்க்குறதுக்கு இந்த உலகத்துலேயே எங்க அக்கா மட்டும்தான் எனக்கு இருந்தாங்க. என்னைப் பற்றி கவலைப்பட்டதும், என்னை வளர்த்ததும் எங்கக்காதான். என்னை கஷ்டப்பட்டு வளர்த்து படிக்க வச்ச ஒரே காரணத்தாலதான் இப்போ அவங்க வறுமை வாழ்க்கை வாழ்ந்துட்டு இருக்காங்க.”

அவன் வார்த்தைகளைக் கேட்டு சங்கரியின் கண்கள் மேலும் பெரிதாயின. “அவங்கதான் உங்களை வளர்த்தாங்கன்னா, அவங்க தான் உங்களை படிக்க வைச்சாங்கன்னா, இங்கே ஏன் நீங்க வரணும்? அவங்ககூட நீங்களும் இருந்திருக்கலாமே? எங்கப்பாவோட பணம், எனக்கு வர வேண்டிய பணம்- அதை நீங்க உங்களுக்காக ஏன் செலவழிக்கணும்?”

அதோடு இல்லாமல் மேலும் பல கேள்விக் கணைகளை அவள் தொடுத்த வண்ணம் இருந்தாள். அதைத் தாங்க முடியாமல் அவன் அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து நடந்தான்.

தன்னுடைய சகோதரிக்கு சிறிதளவு பணம் அனுப்பி வைக்கக்கூட அவனால் முடியவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் அவனுக்கு நன்றாக பணம் வந்து கொண்டுதானிருந்தது.