Lekha Books

ஆனால் அவன் கையில் ஒர காசு கூட மீதி என்று இருந்தால்தானே? மறுநாள் ஒரு கட்சிக்காரர் கொடுத்த பணத்தில் இருந்து அவன் இருபது ரூபாயைத் தனியாக எடுத்து வைத்தான். ஒரு மணியார்டர் ஃபாரத்தில் தன் சகோதரியின் முகவரியை எழுதி வைத்து விட்டு குளிக்கச் சென்றான். குளித்து முடித்து விட்டு சாப்பிடலாம் என்று வந்து உட்கார்ந்தபோது சில தாள்கள் அவன் முன்னால் கிழித்து எறியப்பட்டு வந்து விழுந்தன. அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். சங்கரியின் பெரிய கண்கள் தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து, அவன் பயந்தே போனான்.

அவள் உரத்த குரலில் கத்தினாள். “உங்க அக்காவுக்கு மணியார்டர் அனுப்புறீங்களா? அதற்காக யாருக்கும் தெரியாமல் பணத்தை எடுத்து ஒளிச்சு வச்சுக்கிட்டீங்களா? எங்கே நீங்க பணம் அனுப்பி வைக்கிறதை நானும்தான் கொஞ்சம் பார்க்கிறேனே! எங்கப்பா பணம் செலவழிச்சு உங்களைப் படிக்க வைச்சது கண்டவங்களுக்கெல்லாம் பணம் அனுப்பி வைக்கிறதுக்கு இல்ல. புரிஞ்சுக்குங்க...” -இன்னும் என்னென்னவோ அவள் பேசிக் கொண்டு போனாள்.

அடுத்த நிமிடம் அவன் சாப்பிடாமல் எழுந்து அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான்.

அன்று நீதிமன்றத்தில் ஆட்கள் நிறைய கூடியிருந்தனர். பிரபலமான ஒரு கொலை வழக்கில் குற்றவாளிக்கு ஜாமீன் தருவதைப் பற்றி வாக்குவாதம் நடக்கும் நாளது. கமலத்தின் தம்பி தான் குற்றவாளிக்கு வாதாடுபவன். அவனுடைய சட்ட சம்பந்தமான படிப்பையும், வாதத்தையும் சோதித்துப் பார்க்கக் கூடிய வழக்கு அது என்று கூட சொல்லலாம். வக்கீல்கள் வாதம் செய்வதைக் கேட்பதற்காக அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் இரண்டு பிரிவுகளாக இருந்தனர். அவன் குற்றவாளியின் சார்பாக வாதாடுவதால் நிச்சயம் குற்றவாளிக்கு ஜாமீன் கிடைப்பது உறுதி என்று சிலர் சத்தியம் பண்ணிக் கூறினார்கள். வேறு சிலரோ குற்றவாளி மோசமான நடத்தைகளைக் கொண்ட ஒரு மனிதன் என்பதையும், சட்டத்தின் பக்கங்கள் அவனுக்கு ஆதரவாக இல்லாததாலும் நிச்சயம் ஜாமீன் கிடைக்கவே கிடைக்காது என்றார்கள்.

ஒரு ரிக்ஷா நீதிமன்றத்தின் முன்னால் வந்து நின்றது. எல்லாரும் அந்தப் பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். கையிலிருந்த ஒரு கடிதத்தை மடித்து பாக்கெட்டினுள் இட்டவாறு கமலத்தின் தம்பி ரிக்ஷாவை விட்டு கீழே இறங்கினான். இனம்புரியாத ஒரு கவலை அவன் முகத்தில் தெரிந்தது. யாரையும் ஏறிட்டுப் பார்க்காமல் அமைதியாக அவன் நீதிமன்றத்துக்குள் நுழைந்தான். அங்கு அமர்ந்திருந்த வக்கீல்கள் அவனைப் பார்த்து ‘குட் மார்னிங்’ சொன்னார்கள். அவன் அவற்றைக் காதிலேயே வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. தலையைக் கூட உயர்த்தாமல் மூலையில் போடப்பட்டிருந்த ஒரு நாற்காலியில் போய் அமர்ந்தான். டெஸ்க்கின் மீது தன்னுடைய தலையை இலேசாக சாய்த்தான்.

ஒரு வக்கீல் இன்னொரு வக்கீலைப் பார்த்து கேட்டார். “இவர் முகத்துல இன்னைக்கு என்ன எப்பவும் இல்லாத ஒரு வாட்டம் தெரியுது?”

“ஜாமீன் கிடைக்காதுன்னு ஒருவேளை இவரே சந்தேகப்படுறாரோ என்னமோ!”

“கட்டாயம் ஜாமீன் வாங்கித் தர்றேன்னு கட்சிக்காரருக்கு இவர் வாக்கு கொடுத்திருக்கிறாரே?”

“ஜாமீன் மட்டும் கிடைச்சிட்டா, இவருக்கு முன்னூறு ரூபா கிடைக்கும்.”

இப்படி வக்கீல்கள் பல விஷயங்களையும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவன் அவர்கள் பேசியது எதையும் கவனிக்கவேயில்லை. அவன் மீண்டும் அந்தக் கடிதத்தை எடுத்துப் படித்தான். அதில் ஒரு மூலையிலிருந்து இன்னொரு மூலை வரை கிறுக்கல் மாதிரி எழுதப்பட்டிருந்தது. அவனுடைய சகோதரியின் கடிதம்தான் அது. அவனுடைய பழைய வரலாற்றை அவள் அந்தக் கடிதத்தில் சில வரிகளில் எழுதியிருந்தாள். அதில் இருந்த ஒவ்வொரு வரியிலும் கண்ணீர் இருந்தது. கடிதத்தின் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் பெருமூச்சு கலந்திருந்தது. அதன் ஒவ்வொரு எழுத்தும் தியாகத்தின் கதைகளைக் கூறிக் கொண்டிருந்தன. அவன் திரும்பத் திரும்ப அந்தக் கடிதத்தையே படித்தான். அடுத்த நிமிடம் கைக்குட்டையால் தன் கண்களில் இருந்து வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

திடீரென்று ஒரு நிசப்தம் உண்டாக ஆரம்பித்தது. நீதிபதி நியாயம் வழங்கும் ஆசனத்திற்கு முன்னால் வந்து நின்றதே காரணம். எல்லா வக்கீல்களும் எழுந்து நீதிபதிக்கு மரியாதை செலுத்தினார்கள். கமலத்தின் தம்பி தலையை உயர்த்திப் பார்த்தான். அவனுடைய கண்கள் கலங்கியிருந்தன. மீண்டும் கைக்குட்டையை எடுத்து கண்களை துடைத்துக் கொண்ட அவனும் எழுந்து நீதிபதியைப் பார்த்து வணங்கினான்.

நீதிபதி தன்னுடைய இருக்கையில் அமர்ந்தார். தொடர்ந்து எல்லாரும் அமர்ந்தார்கள். ஜாமீன் மனு சம்பந்தமான வாதத்திற்கு நீதிபதி அனுமதி அளித்தார். எல்லாரின் பார்வையும் கமலத்தின் தம்பி மீதே பதிந்தது.

அவன் தன்னுடைய இருக்கையை விட்டு எழுந்தான். முகத்தில் இதுவரை இருந்த அந்த கவலைப் படலம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்தது. ஒரு மிடுக்கும், அச்சமின்மையும் அவனுடைய முகத்தில் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது. அவன் உதடுகள் அசைய ஆரம்பித்தன. சட்டம், புத்திசாலித்தனம், உலக நீதிகள் எல்லாம் இலக்கிய வாசனை கொண்ட வார்த்தைகள் மூலம் அவனுடைய வாயிலிருந்து வெளிப்பட ஆரம்பித்தன. நீதிமன்றம் பயங்கர அமைதியில் மூழ்கியிருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒருமணி நேரம் அவன் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே இருந்தான். பேசி முடித்த அவன் தன்னுடைய டெஸ்க்கிற்குப் பின்னால் அமர்ந்தான். ப்ராஸிகியூஷன் தரப்பிலிருந்து எதிர்வாதம் தொடங்கியது. அவன் மீண்டும் எழுந்தான். கூர்மையான வார்த்தைகளுடன் தன்னுடைய வாதத்தை மீண்டும் அவன் தொடுத்தான். வாதம் முடிந்ததும், டெஸ்க்கின் பின்னால் அமர்ந்தான்.

ஒரு மணி நேரம் முடிந்ததும், கட்சிக்காரரை ஜாமீனில் விட உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது.

கமலத்தின் தம்பி நீதிமன்றத்தை விட்டு வெளியே வந்தான். பாராட்டுகளும், வாழ்த்துகளும் அவன் மீது வந்து குவிந்தன. அவன் அவை எதையும் காதிலேயே வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. முகத்தில் சிறிது கூட சிரிப்பே இல்லாமல் ‘உம்’மென்று வைத்தவாறு அவன் ரிக்ஷாவில் போய் அமர்ந்தான். பாராட்டு மழையில் நனைந்தவாறு ரிக்ஷா கேட்டைக் கடந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவன் மீண்டும் பாக்கெட்டில் இருந்த அந்தக் கடிதத்தை எடுத்துப் பிரித்தான். இடையில் கைக்குட்டையை எடுத்து கண்களிலிருந்து வழிந்த நீரைத் துடைக்கவும் செய்தான்.

தான் இருக்கும் வீட்டை அடைந்ததும், வராந்தாவை நோக்கி நடந்தான். உள்ளே இருந்து ஒரு உரத்த சத்தம் கேட்டது. அவன் காதுகளைத் தீட்டிக்கொண்டு நின்றான்.

“என் பணத்தை வச்சுத்தான் அவர் படிச்சதே! தெரியுமா?” -சங்கரியின் குரல்தான்.

யாரோ அதற்கு பதில் கூறினார்கள். என்ன பதில் சொன்னார்கள் என்று அவனுக்குச் சரியாகக் கேட்கவில்லை. சொன்னதை அவனால் புரிந்து கொள்ளவும் முடியவில்லை.