Lekha Books

இங்குள்ள கிராமப் பகுதியைச் சேர்ந்த 'ஜம்க்லி' பெண்கள் வேலை முடிந்து கூட்டத்துடன் மகிழ்ச்சியாகப் பாடிக் கொண்டு தங்கள் வீடுகளை நோக்கிப் போகும்போது, மலபாரின் கிராமப் பகுதியைச் சேர்ந்த பெண்கள் நாற்று நடும்போது பாடும் பாட்டுகளை அவர் நினைத்துப் பார்ப்பார். அப்போது கேரளத்தில் பரந்து கிடக்கும் நெல் வயல்களுக்கு மத்தியில் நடந்து திரிய வேண்டுமென்றும், உணர்ச்சி நிரம்பிய வடக்கன் பாட்டுக்களைக் கேட்டு கண்ணீர் வழிய நிற்க வேண்டுமென்றும் அவரின் இதயம் வேட்கை கொள்ளும். அவர் பலமுறை கல்க்காப்பூர், ஹெல்திப்புக்கூர் ஆகிய கேரளத்தின் கிராமங்களை ஞாபகப்படுத்துகிற சோட்டா நாகப்பூரின் கிராமங்களுக்குப்போய், தான் கிராமப் பகுதியில்தான் இப்போதும் வசிப்பதாக தன்னைத்தானே நம்பிக்கை கொள்ளுமாறு செய்வதுமுண்டு. ஆனால், இன்றுபோல ஒருநாள் கூட தன்னுடைய ஊரைப்பற்றிய ஞாபகம் இந்த அளவிற்கு பலம் மிக்கதாக அவரிடம் உண்டானதில்லை. இயற்கை அழகு கொட்டிக்கிடக்கும் செழிப்பான கேரளமும் அங்கு வசித்துக் கொண்டிருக்கும் தூய ஆடைகள் அணிந்திருக்கும் ஊர் மனிதர்களும் தனக்கு முன்னால் வந்து நின்று கொண்டிருப்பதைப்போல் அவர் உணர்ந்தார். அவருக்கு மலையாளத்தைப் பற்றி இனிய நினைவுகளைத் தவிர வேறு எதுவும் உண்டாகவில்லை. எனினும் அவ்வப்போது அந்த இளம் பெண்ணின் மங்கலான முகம் அவர் மனதில் தோன்றும். அப்போது தன்னையும் மீறி அவர் அதிர்ந்து போவார். தான் செய்த அந்த பாவச் செயலை நினைத்து மனவருத்தம் கொள்ளுவதற்குக்கூட அவர் பயந்தார்.

சங்குண்ணி நாயர் இதுவரை திருமணம் கொள்ளவில்லை. சுரங்கத்தில் அவருக்கு நாளொன்றுக்கு பதினான்கணா சம்பளமாகக் கிடைக்கும்.

குடிப்பழக்கம் இல்லாததாலும், மற்ற ஆடம்பரச் செலவுகள் எதுவுமே இல்லாமல் எளிய வாழ்க்கை நடத்திக் கொண்டிருப்பதாலும், ஒவ்வொரு மாதமும் அவர் பத்து ரூபாய்க்குக் குறையாமல் சம்பாதிக்கிறார் என்று பரவலாக எல்லோரும் கூறுவார்கள்.

குளிர்ந்த காற்று வீசியது. சங்குண்ணி நாயர் ஒரு பழைய கம்பளியால் தன்னுடைய தலையையும் உடம்பையும் போர்த்திக் கொண்டார். அடிக்கொரு தரம் அவர் தன்னுடைய சொந்தக் கதையை மனதில் அசை போட்டுக் கொண்டும் கேரளத்தை நோக்கி மனதைச் செலுத்திக் கொண்டும் உட்கார்ந்திருந்தார்.

முஸாபணியில் அவருடைய வாழ்க்கை மிகவும் மகிழ்ச்சியாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்று கூறிவிடுவதற்கில்லை. ஒரு உணவு விடுதியில் தாழ்ந்த தரத்தில் இருக்கும் சோற்றைத் தின்று அவருக்கே அலுத்துப் போய்விட்டது. அவரை அருகிலிருந்து கவனித்துக் கொள்வதற்கோ, அவர் மீது அன்பு செலுத்துவதற்கோ ஒரு உயிர்கூட இல்லை. வயிற்றுப்பிழைப்பிற்காக நாட்டின் மூலை முடுக்குகளிலிருந்தெல்லாம் வந்து சேர்ந்த நான்காயிரம் சுரங்கத் தொழிலாளர்களில் அவரும் ஒருவராக வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால், சங்குண்ணி நாயருக்கு ஒரு விஷயத்தில் மனதிற்குள் திருப்தியே. மற்றவர்களைப்போல் கையில் கிடைக்கும் பணம் முழுதையும் கள்ளு குடித்து செலவழித்தும், கடைகளில் கடன் வைத்து திரியும் மனிதனல்ல தான் என்பதை நினைக்கும்போது அவருக்கே பெருமையாக இருக்கும். வாழ்க்கையில் அவர் அனுபவித்த பலவிதப்பட்ட சிரமங்களும், அவர் பழக நேர்ந்த மனிதர்களின் குணங்களும் அவரை ஒரு தத்துவ ஞானியாக மாற்றிவிட்டிருந்தன. பெயருக்குக்கூட நண்பர் என யாருமில்லாமல், சுரங்கத்தில் வேலை பார்க்கும் நேரத்தைவிட்டால் இருக்கும் மற்ற நேரங்களில் வெளி உலகத்துடன் எந்தவிதத் தொடர்பும் இல்லாமல், தன்னுடைய வீட்டில் அவர் தனியாக ஒரு துறவியைப் போல்தான் வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்.

வெளியே இருட்டில் மின்மினிப் பூச்சிகளைப் போல ஏராளமான சிறு வெளிச்சங்கள் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. பாதாளத்தில் இறங்குவதற்காக 'கார்பைட்' விளக்குகளை எரிய விட்டுக்கொண்டு போகும் மூன்றாவது கட்டப் பணியாட்கள் அவர்கள்.

சங்குண்ணி நாயர் எழுந்து உள்ளே போய் ஒரு கார்பைட் விளக்கை எரிய வைத்துவிட்டு வெளியில் வந்து உட்கார்ந்து, மீண்டும் தன் நினைவுகளில் மூழ்க ஆரம்பித்தார்.

சங்குண்ணி நாயரின் இதயத்தில் இந்த இருபத்தொரு வருடமும் இடைவிடாது ஒரு கேள்வி எழுந்து கொண்டே இருந்தது. அது- 'அதற்குப் பிறகு அவளுக்கு என்ன நடந்திருக்கும்?' என்பதுதான். இப்போது கூட அந்தக்கேள்வி தன் மனதிற்குள்ளிருந்து உரத்த குரலில் ஒலிப்பதை அவர் கேட்கவே செய்தார். ஆனால், அதற்கு பதில்தான் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. முன்பிருந்த இருட்டு மீண்டும் அதிக இருட்டானது. அந்த இளம் பெண்ணின் முகம் அந்த இருட்டில் தெரிவதைப்போல் அவர் உணர்ந்தார். அவளுடைய கண்கள்- கறுத்து விரிந்த, எப்போதும் ஒரு பயம் கலந்த அந்த கண்கள்- இருட்டுக்குள்ளிருந்து தன்னையே உற்று நோக்குவதைப் போல சங்குண்ணி நாயருக்குத் தோன்றியது. நீண்ட ஒரு பெருமூச்சைவிட்டவாறு அவர் தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார்.

திடீரென்று உடம்பு வாதநோயால் பாதிக்கப்பட்டு மரத்துப் போனதைப் போல் தோன்றியது அவருக்கு. வெண்ணிற ஆடை அணிந்து கொண்டு முகம் மட்டும் சற்று வெளியே தெரியும் வண்ணம் ஒரு உருவம் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் அவருக்கு முன்னால் நின்றிருந்தது.

சங்குண்ணி நாயருக்கு சிறிதுநேரம் பேசுவதற்கான சக்தியே இல்லாமல் போய்விட்டது. அவரின் நாக்கு உள்ளே இழுத்துக் கொண்டது. அசையவோ பேசவோ முடியாத அவர் தனக்கு முன்னால் நின்றிருந்த அந்த உருவத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் மெதுவாக அவருக்கு தைரியம் வந்தது. அவர் விளக்கைக் கையிலெடுத்துக்கொண்டு அந்த உருவத்தின் முகத்திற்கருகில் அதைக்காட்டினார். அடுத்த நிமிடம் தன்னையும் மீறி சங்குண்ணி நாயர் அதிர்ந்து போனார். அந்தக் கண்கள் அவரையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

அவர் பயந்தாலும் பதைபதைப்பாலும் கீழே விழுந்து விடுவார் போல் இருந்தது. உரத்த குரலில் கத்தவேண்டும் போல் இருந்தது அவருக்கு. ஆனால், குரல் வெளியே வந்தால்தானே! ஒரு புயலைப் போல அவர் மனம் சுழன்று கொண்டிருந்தது. சங்குண்ணி நாயர் கடந்து போன தன்னுடைய வாழ்க்கையை மனதில் நினைத்துப் பார்த்தார். அந்த உருவம் அப்போதும் அங்கேயே அசையாமல் நின்றிருந்தது.

"கோன் ஹை?"- சங்குண்ணி நாயர் உரத்த குரலில் சற்று தடுமாறியவாறு கேட்டார்.

"நான்தான்"- அந்த உருவம் மலையாளத்தில் பதில் சொன்னது.

சங்குண்ணி நாயருக்கு உண்டான ஆச்சரியம் மேலும் அதிகமானது. அவர் மீண்டும் விளக்கை அந்த உருவத்தின் முகத்திற்குப் பக்கத்தில் காட்டினார். அந்த உருவத்தால் அதற்கு மேல் அங்கு நின்று கொண்டிருக்க முடியவில்லை. அது இலேசாக நடுங்கியவாறு அங்கிருந்த வாசலில் உட்கார்ந்தது தலையில் இருந்த துணியை நீக்கியது.

வெளுத்த ஒரு இளைஞன் அவன்!

"எங்கேயிருந்து வர்ற?"- சங்குண்ணி நாயர் அவனையே வெறித்துப் பார்த்தவாறு கேட்டார்.