Lekha Books

பதிவிரதைகள் எல்லாரும் ஒன்று சேர்ந்து எங்கே என்னை எரித்து சாம்பலாக்கி விடுவார்களோ என்று நான் பயந்தேன். நான் இங்குமங்குமாய் தொட்டுப் பார்த்துவிட்டு இசைத் தட்டை சரியான இடத்தில் வைத்தேன். பால் ராப்ஸன் இனிய குரலில் பாடினான். பெண் பிள்ளைகள் தங்களின் பேச்சுக்களை ஆரம்பித்தார்கள். தொடர்ந்து தேநீர், கடுமுடு எல்லாம் நடந்தன. போகிறபோது எதையோ ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்து, என்மேல் பொசுக்கி விடுவது மாதிரி பார்வையை வீசிவிட்டுப் போனார்கள்.

பெண்மணிகளே! நான் எந்த நட்டையும் எடுத்து வைக்கவில்லை. சௌபாக்கியவதிகளான மைவிழி மங்கைகள் மத்தியில் நம்முடைய முஸ்லிம் சுபத்ராவைத் தேவையில்லாமல் அவமானப்படுத்த வேண்டாம் என்பதற்காக நான் அப்படிக் கூறினேன். நான் முஸ்லிம் சுபத்ராவிடம் கேட்டேன்.

“என்னடி.. பால் ராப்ஸன் ஒரேயடியா முரண்டுபிடிச்சு, சீறி, கர்ஜிக்கிறான்?''

“எனக்கு புரிஞ்சு போச்சு.'' முஸ்லிம் சுபத்ரா சொன்னாள்: “45-க்கு பதிலா 76-ஐ வச்சிட்டேன்...''

“நட்டை நான் எடுத்து வச்சிருந்தேனா?''

“இல்ல...''

“அப்படின்னா... ரேடியோக்ராம் என்ற தேரை இனிமேல் நான்தான் இயக்குவேன்... அதைத் தொட்டா, உன் கையை நான் ஒடிப்பேன். நான் செத்துப்போயி என்னைக் குழிக்குள்ள போட்டு மூடியாச்சுன்னு வச்சுக்கோ... இது நடந்து கொஞ்ச நாள் ஆன பிறகு, உனக்கும் உன்னோட சினேகிதிகளான மைவிழி மங்கைகளுக்கும் பாட்டு கேட்கணும்போல இருக்குன்னு வச்சுக்கோ... அப்போ என்னோட கல்லறைக்குப் பக்கத்துல வந்து நின்னு என்னைக் கூப்பிட்டா போதும். "ஏய் பஷீர்... கொஞ்சம் வந்து ரேடியோக்ராம்ன்ற தேரை இயக்கிட்டுப் போங்க'ன்னு சொல்லு... அப்போ வசதிப்பட்டா நான் வருவேன். இப்போ நீ ஓடிடு!''

மங்களம். சுபம்!