Lekha Books

நான் மரத்துப் போய் அமர்ந்திருந்தேன். அந்த கை விரல்கள் என் சட்டையின் மீது இறுக பிடித்துக் கொண்டிருந்தன.

'அந்த அளவிற்கு பொறுமையை இழந்திருக்க வேண்டியதில்லை. ஒரு வாழ்க்கை முழுவதும் அவளை காதலிக்க தயார் என்று கூறுங்கள். பிறகு....'

அவள் எனக்கு அருகில்.... என்னைத் தொட்டவாறு நின்று கொண்டிருக்கிறாள். நான் அந்த கண்களைப் பார்த்தேன். ஓ! கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருக்கிறதே! நான் முழுமையாக குளிர்ந்து போய் விட்டேன். உணர்ச்சிகள் உருகி விட்டன....

மேலும் இருட்டியவுடன், அந்த வீட்டின் தலைவர் வந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் சொன்னார்:

'இன்றைக்கு வந்தது நல்லதாப் போச்சு. அந்த பணத்தை தயார் பண்ணி வச்சிருக்கேன். இந்தாங்க... கையிலிருந்தால் செலவாயிடும்.'

ஒரு இயந்திரத்தைப் போல நான் அதை வாங்கி பாக்கெட்டில் வைத்தேன்.

மறுநாள் பொழுது விடிந்தவுடன், நான் அந்த வீட்டிலிருந்து திரும்பிச் சென்றேன். பிறகு எந்தச் சமயத்திலும் நான் அங்கு செல்லவில்லை.

அப்போது என்ன சொல்ல ஆரம்பித்தேன்? ஆமாம்.... இந்த பழைய கதையை இப்போது கூறுவதற்குக் காரணம் என்ன என்று கேட்கிறீர்களா? சில நாட்களுக்கு முன்பு... ஏழெட்டு மைல்களுக்கு அப்பால்... நான் ஒரு மீட்டிங்கில் கலந்து கொள்வதற்காகச் சென்றிருந்தேன். தலைமை தாங்கியவருக்கும் சொற்பொழிவாளர்களுக்கும் காப்பி ஏற்பாடு செய்திருந்தது ஊராட்சி தலைவரின் இல்லத்தில். சுத்தமும் செல்வச் சூழலும் நிறைந்த வீடு. அழகான இரண்டு மூன்று குழந்தைகள் வாசலில் ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. வரவேற்பு குழுவில் உள்ள ஒரு ஆள் வீட்டுக்காரர்களிடம் கூறினார்:

'எல்லோரும் அறிமுகமில்லாத ஆட்கள்.'

அப்போது வாசல் பக்கத்தில் கேட்டது:

'ஒரு ஆள் தவிர...'

'அது யாரு?'

'அந்த சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்திருக்கும் ஆள்.'

நான் திடீரென்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தேன்.

'ஆமாம்... அந்த ஆள்தான்.'

'என்னை முன்பே தெரியுமா?'

'தெரியுமா என்றா கேட்கிறீர்கள்? என்னைச் 'சிரிப்புப் பெட்டகம்' என்று அழைத்து கிண்டல் பண்ணியதெல்லாம் மறந்து போச்சா?'

அங்கு குழுமியிருந்தவர்கள் அனைவரும் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தபோது, ஒரு முட்டாளைப் போல நான் பேந்தப் பேந்த விழித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தேன்.