Lekha Books

“என்ன-, இன்னைக்கு நீ இவ்வளவு அமைதியாக இருக்கே?” வத்சலா ஆச்சரியப்பட்டாள். பொதுவாகவே அவன் நிறைய பேசுவான். விழுந்து விழுந்து சிரிப்பான். அவனுடைய பிடியை விட்டுவிலகி தெருவில் ஓடுவான். வாய்க்கால் நீரில் கல்லை எடுத்தெறிவான்.

இன்று அவை எதுவுமே நடக்கவில்லை.

பள்ளிக்கூடத்தை அடையும்போது முதல் மணி அடித்து விட்டிருந்தது.

வத்சலா ஜெயனின் வகுப்பு வாசல்வரை அவனுடன் சேர்ந்து வந்தாள்.

“இனி நான் போகட்டுமா?”

அவன் தலையை ஆட்டினான்.

முதல் பீரியட் உண்ணி மாஸ்டருடையது. அவர்தான் ஜெயனின் வகுப்பாசிரியர்.

“கெ.பி. மோகனன்!”

“யெஸ் சார்...”

மோகனன் எழுந்து நின்றான்.

“எ ராமச்சந்திரன்”

“ப்ராஸன்ட் சார்.”

ராமச்சந்திரன் எழுந்து நின்றான்.

“எம்.பி.ஸி. ஹாசிம்.”

“யெஸ் சார்.”

ஹாசிம் எழுந்து நின்றான்.

“ஸி. ஜெயன்.”

பதில் வராமல் இருந்ததும், மாஸ்டர் ரெஜிஸ்ட்டரிலிருந்து தலையை உயர்த்திப் பார்த்தார்.

“ஸி. ஜெயன்!”

உண்ணி மாஸ்டர் திரும்பவும் கூறினார்.

பதில் எதுவும் வரவில்லை.

“நீ தூங்குறியா?”

மாஸ்டர் எழுந்து ஜெயனின் அருகில் வந்தார். அவன் தலையை உயர்த்தி வைத்தபடி உட்கார்ந்திருந்தான்.

“சுகமில்லையா மகனே?”

தனக்கு ஒன்றுமில்லை என்று அவன் தலையை ஆட்டிக்காட்டினான்.

மாஸ்டர் திரும்பவும் சென்று தன்னுடைய நாற்காலியில் அமர்ந்தார்.

“ஹோம் ஒர்க்...”

மாணவர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு முணுமுணுப்பு உண்டானது.

“அசோகன்!”

முன் வரிசையில் அமர்ந்திருந்த அசோகன் தலையை குனிந்து நின்றான்.

அவன் வீட்டுப் பாடத்தைச் செய்யவில்லை.

அசோகன் பெஞ்சின்மீது ஏறி நின்றான்.

“ராமச்சந்திரன்!”

ராமச்சந்திரன் வீட்டுப் பாடத்துடன் மாஸ்டரின் அருகில் சென்றான். வீட்டுப் பாடமாகக் கொடுக்கப்பட்டவை மூன்று கணக்குகள். மூன்றில் இரண்டு தவறாகப் போடப்பட்டிருந்தன.

“ஹாசிம்...”

ஹாசிமும் வீட்டுப் பாடத்துடன் மாஸ்டரின் அருகில் சென்றான். அவன் இரண்டு கணக்குகளை மட்டுமே செய்திருந்தான். இரண்டும் தவறாகச் செய்யப்பட்டிருந்தன.

“ஜெயன்!”

மாஸ்டர் அழைத்தது அவனுடைய காதுகளில் விழவில்லை.

“ஜெயன்!”

மாஸ்டர் திரும்பவும் அழைத்தார். ஜெயன் அதைக் கேட்கவேயில்லை. ஒரு நிமிடம் மாஸ்டர் சந்தேகப்பட்டார். பிறகு எழுந்து ஜெயனின் அருகில் சென்றார்.

“ஹோம் ஒர்க் செய்யலையா?”

ஜெயன் தலையை உயர்த்தி மாஸ்டரைப் பார்த்தான். அவனுடைய கண்கள் கலங்கி சிவந்திருந்தன.

மாஸ்டர் அவனுடைய வீட்டுப்பாடத்தை எடுத்துத் திறந்து பார்த்தார். மூன்று கணக்குகளையும் செய்திருந்தான். அனைத்தும் சரியாக செய்யப்பட்டிருந்தன.

“திறமைசாலி!”

ஜெயனின் தலை மீண்டும் கவிழ்ந்தது. அவனுடைய கலங்கிய கண்களில் நீர் நிறைவதை மாஸ்டர் பார்த்தார். எதுவும் புரியாமல் மாஸ்டர் அவனுடைய முகத்தை பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்.

உண்ணி மாஸ்டர் மேஜையின் மீது இருந்த மணியை அழுத்தினார். பியூன் கணாரன் ஓடி வந்தான்.

“கணாரன், ஜெயனை அவனுடைய வீட்டில் கொண்டு போய் விடு.”

“அவனுக்கு என்ன மாஸ்டர்?”

“காய்ச்சல்னு நினைக்கிறேன்.”

கணாரன் ஜெயனுடைய ஸ்லேட், புத்தகம் ஆகியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு அவனுயை கையைப் பிடித்துக்கொண்டு வெளியேறினான்.

“சாயங்காலம் நான் அங்கே வர்றேன்னு சேகரனிடம் சொல்லு.”

“சொல்றேன், மாஸ்டர்.”

கணாரனும் ஜெயனும் தெருவில் இறங்கி நடந்தார்கள். பிரதான சாலையை அடைந்ததும், ஜெயன் மெதுவான குரலில் சொன்னான் :

“நான் தனியா போயிக்கிறேன்.”

“நானும் வர்றேன். காரும் பஸ்ஸும் வருகிற வழி.” கணாரன் ஒரு பீடியைப் பற்றவைத்தான்.

“என்னை விடு.”

ஜெயன் கணாரனின் முகத்தைப் பார்த்து கெஞ்சினான். அவனுடைய கண்கள் நிறைந்து ததும்பின. கணரானின் பிடி தளர்ந்தது.

ஜெயன் சாலையின் ஓரத்திலேயே நடந்தான். ஸ்லேட்டையும் புத்தகத்தையும் கையில் வைத்துக்கொண்டு, வாயில் இறுகப் பற்றிய பீடியுடன் கணாரன் திகைப்படைந்து நின்றான்.

வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியைத் தாண்டி, வயலையும் தாண்டி, ஜெயன் நடந்தான். அவனுக்கு மேலே உச்சிப் பொழுது சூரியன் பற்றி எரிந்துகொண்டிருந்தது. வெப்பத்தால் அவனுடைய முகம் சுட்டது.

முன்னால ரயில் தண்டவாளம் நீண்டு கிடந்தது. சிறிய பாலத்தின் மீது அவன் அமர்ந்தான். தலை மார்பின்மீது தொங்கிக்கிடந்தது. கண்களிலிருந்து நீர் கன்னங்களின் வழியாக கீழ்நோக்கி வழிந்துகொண்டிருந்தது.

தூரத்தில் மங்களூர் மெயில் வந்துகொண்டிருந்தது. அவன் ரயில் தண்டவாளத்திற்கு அருகில் சென்று தரையில் கவிழ்ந்துபடுத்தான். உச்சி வெயிலின் வெப்பம் சுட்டுக் கொண்டிருந்த ரயில் தண்டவாளத்தில் அவனுடைய கண்ணீர் விழுந்துகொண்டிருந்தது.

சுற்றிலும் புகையைப் பரவச் செய்து, பூமியைக் குலுக்கிய வாறு, உரத்த இரைச்சலை எழுப்பியபடி வண்டி அவனுடைய தலைக்குமேலே கடந்து சென்றது.