Lekha Books

“என்னுடைய விஷயத்தை நினைத்து கவலைப்பட வேண்டாம். நான் ஹோட்டலுக்குப் போய் சாப்பிட்டுக் கொள்வேன். அம்மா, நீ கொஞ்சம் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும். வேலை எதுவும் செய்யாமல் கொஞ்சகாலம் அங்கு சந்தோஷமாக வாழவேண்டும்.'' உண்ணி சொன்னான்.

“உன்னைப் பார்க்காமல் வாழும்போது,  எனக்கு எங்கே யிருந்து சந்தோஷம் கிடைக்கும்?'' அவனுடைய தாய் கேட்டாள்.

“என் பள்ளிக்கூடம் மூடப்படும்போது, நாம் இரண்டு பேரும் கத்தாருக்குப் போவோம். நான் அப்பாவுக்குக் கடிதம் எழுதுகிறேன்.'' உண்ணி சொன்னான்.

“அப்பாவுக்குக் கடிதம் எழுத வேண்டாம். அப்பா நிம்மதியாக அங்கு வாழட்டும். கத்தாரைப் பார்க்க வேண்டுமென்ற ஆசை எனக்கு இல்லை. நமக்கு வேண்டிய அளவுக்கு அவர் பணம் அனுப்பி வைக்கிறார். அங்கு போய் அப்பாவுக்கு சுமையாக இருப்பதில் எனக்கு சிறிதுகூட விருப்பமில்லை.'' அவனுடைய அன்னை சொன்னாள்.

“அம்மா, நீ அப்பாவிடமிருந்து பணத்தை மட்டுமே விரும்புகிறாயா?'' உண்ணி வெறுப்புடன் கேட்டான்.

“உணவு சாப்பிடு.'' அவனுடைய அன்னை சொன்னாள்.

“சில பெண்கள் ஆண்களிடமிருந்து பணத்தை மட்டுமே எதிர்பார்க்கிறார்கள்.'' உண்ணி முணுமுணுத்தான்.

“உனக்கு என்னடா கேடு வந்திருக்கு, உண்ணி?'' அவன் தாய் கேட்டாள். அவளுடைய கண்கள் திடீரென்று ஈரமாயின.

தன் அன்னையின் சமையல் மிகவும் மோசமாக இருக்கிறது என்று அப்போதுதான் உண்ணிக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்தது.

“எனக்கு பிம்பீஸுக்குப் போவதற்கு பணம் தந்தால் போதும். அம்மா, நீ சப்பாத்தி தயார் பண்ண வேண்டாம்.'' அவன் சொன்னான்.

தான் சைவம் சாப்பிடக்கூடியவளாக இருந்தாலும், தன் மகனுக்கும் கணவருக்கும் மீனையும் மாமிசத்தையும் சமையல் செய்து கொடுப்பதில் அவனுடைய அன்னைக்கு எந்தவித ஆட்சேபணையுமில்லை.

“உனக்கு என்ன வேண்டுமென்றாலும், இங்கு நான் தயார் பண்ணி தருகிறேன். ஹோட்டலில் போய் சாப்பிட்டால், வயிற்றுவலி உண்டாகும்.'' அவனுடைய தாய் சொன்னாள்.

“அம்மா, நீ அதிகமாக மிளகாய் சேர்க்கிறாய்.'' உண்ணி சொன்னான்.

“இனி மிளகாய் சேர்க்காமல் சமையல் பண்ணுகிறேன்.'' அவனுடைய அன்னையின் குரலில் தேம்பி அழும் சத்தம் கலந்து வந்தது. அவள் கெஞ்சுகிற குரலில் தன் மகனிடம் பேச ஆரம்பித்தாள். அந்த மாறுதல் உண்ணிக்கு வெறுப்பை உண்டாக்கியது.

ஒரு சாயங்கால நேரம். உண்ணி திரும்பி வந்தபோது, உள்ளே அவனுடைய தாய் இன்னொரு ஆளிடம் உண்ணியைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

“அவனுக்கு என்ன ஆச்சு? என்ன செய்தாலும் குற்றம் கூறுகிறான். அன்பே இல்லை என்று தோன்றுகிறது. மீதி எல்லாரிடமும் பாசம் இருக்கு. என்னை மட்டும் பார்க்கவே பிடிக்கவில்லை...''

உள்ளே நுழைவதற்கு தயங்கிக் கொண்டே அவன் வெளியே நின்றிருந்தான். ஒரு நிமிடம் கடந்ததும் சாவித்திரி வெளியே வந்தாள்.

“உண்ணி... நீ இங்கேயா இருக்கே?'' அந்த இளம்பெண் கேட்டாள்.

அவன் தலையை ஆட்டினான். அவனுடைய அன்னை தன் கைகளை முண்டில் துடைத்துக் கொண்டே வெளியே வந்தாள்.

“வா, உண்ணி... நான் சாவித்திரிக்கும் சேர்த்து காபி தயாரித்தேன். இரண்டு பேரும் சேர்ந்து காபியையும் பலகாரத்தையும் சாப்பிடுங்க.'' அவள் சொன்னாள்.

“எனக்கு பசி இல்லை. வரும் வழியில் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்து, தேநீரும் பலகாரமும் சாப்பிட்டேன்.'' உண்ணி மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

“உண்ணி, உனக்கு பணியாரம் வேண்டாமா?'' அவனுடைய அன்னை கேட்டாள்.

“எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்...'' அவன் சொன்னான்.

“வேண்டாமென்று கூறும்போது, கட்டாயப்படுத்தாதீங்க.'' சாவித்திரி உண்ணியின் தாயிடம் சொன்னாள்.

“சரி... இனி நான் வற்புறுத்தமாட்டேன்.'' உண்ணியின் அன்னை சொன்னாள். அவள் சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள். சாவித்திரி ஒரு ஸோஃபாவில் உட்கார்ந்து, தன் கால்களை ஆட்டிக் கொண்டிருந்தாள். அந்த வேகமான கால் ஆட்டல் உண்ணியை என்னவோ செய்தது. சம வயதைக் கொண்டவளாக இருந்தாலும், தனக்கு அறிவுரை கூறுவதற்கு முயற்சிக்கும் அந்தச் சிறுமிமீது உண்ணிக்கு வெறுப்பு தோன்றியது.

“நல்லா படிக்கிறாய் அல்லவா?'' சாவித்திரி கேட்டாள்.

உண்ணி தலையை ஆட்டினான்.

“உண்ணி, உனக்கு ஆங்கிலம் எளிதாக இருக்கிறது. இல்லையா?'' சாவித்திரி கேட்டாள்.

அப்போதும் உண்ணி தலையை ஆட்டினான்.

“க்ளாஸ் கிடைக்கும் அல்லவா?''

“கிடைக்கும்...''

தேர்வு நடைபெறும் இரண்டாவது நாளன்று உண்ணியின் தாய் சாலையில் விழுந்து மரணமடைந்து விட்டாள். சாலையைக் கடந்தபோது, பேருந்து வந்து மோதி விட்டது. தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதைப்போல தோற்றம் தந்த அந்த முகத்தைப் பார்த்தபோது, உண்ணி குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான். தன்னுடைய கொடூர தன்மையை நினைத்துதான் அவன் அழுது கொண்டிருந்தான்.

“தேர்வை முழுமையாக எழுதவேண்டும். உண்ணி,

உனக்கு க்ளாஸ் கிடைக்கும் என்று அம்மா சொன்னாங்க.'' சாவித்திரி சொன்னாள்.

அவன் தன் அன்னையின் இறந்த உடலுக்கு முன்னால் நின்று வணங்கினான். அதைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந் தவர்களின் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தன.

“தேர்வு முடிந்தவுடன், இவனை நான் கத்தாருக்கு அழைத்துக் கொண்டு போய் விடுவேன்.'' உண்ணியின் தந்தை எல்லாரிடமும் கூறினார்.

“உண்ணியைத் தனியாக விடவேண்டாம்.'' சாவித்திரி சொன்னாள்.

“மகனை அவனோட அம்மா பிரியாமலே இருந்தாங்க.'' பக்கத்து வீடுகளில் ஒரு வீட்டைச் சேர்ந்த ஒருவர் சொன்னார்.

“இனி உண்ணி இந்த துக்கத்தை எப்படித் தாங்கிக் கொள்வான்?''

உண்ணி பிம்பீஸிற்குச் சென்று, சிக்கன் சாப்பிட்டு, முதல் முறையாக சிகரெட்டைப் புகைத்தான்.

“நான்தான் அம்மாவைக் கொன்னுட்டேன்.'' அவன் யாரிடம் என்றில்லாமல் கூறினான்.