Lekha Books

இந்த உண்மையை அறிய நேரிட்டபோது, என் உடலிலிருந்த ரோமங்கள் ஒவ்வொன்றும் சிலிர்த்து நின்றன. கோவிலின் சந்நிதானத்தில் நிற்பதைப் போன்ற ஒரு உணர்வு எனக்கு ஏற்பட்டது.

அவர்... குஞ்ஞம்பு மாஸ்டர்... குஞ்ஞம்பு மாஸ்டர்...

நான் பிறப்பதற்கு பல வருடங்களுக்கு முன்பு... அப்போது இந்தப் பாலம் கட்டப்பட்டிருக்கவில்லை. ஆற்றிற்கு அக்கரை தனியாக இருந்தது.

கிராமத்திலிருந்த பள்ளிக் கூடத்திற்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க எங்கோ இருந்து ஒரு இளைஞர் வந்தார். அவருடன் நான்கு வயதான ஒரு பெண் குழந்தையும். அது அவருடைய மகள்தான். முதல் பிரசவத்திலேயே அவருடைய மனைவி இந்த உலகைவிட்டுப் போய் விட்டாளாம்.

அரைப் பாவாடை அணிந்து, கால்களில் கொலுசு அணிந்து பட்டாம்பூச்சியெனத் திரிந்தாள் வனஜா. மாஸ்டரின் உயிரே அவள்தான். அவளுக்கு உணவு புகட்டுவது- விளையாட்டு காண்பிப்பது, உறங்கவைப்பது எல்லாமே அவர்தான். பள்ளிக்கூடம் போகும்போது, அவளையும் தன்னுடன் அவர் அழைத்துப் போவார். வகுப்பறையில் மாஸ்டரின் மேஜைக்கருகில் ஒரு சிறிய ஸ்டூல் இருக்கும். அதில்தான் வனஜா எப்போதும் அமர்ந்திருப்பாள்.

மாஸ்டருக்கு மட்டுமல்ல- கிராமத்து மனிதர்கள் ஒவ்வொருவருக்குமே செல்லக் குழந்தையாக இருந்தாள் வனஜா.

அப்போதுதான் நதியின்மீது பாலம் கட்ட ஆரம்பித்திருந்தார்கள். எங்களைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சம்பவம் என்றுதான் கூறவேண்டும். பாலம் மட்டும் உருவாகிவிட்டால் அக்கரையிலிருக்கும் அற்புத உலகுடன் நாங்களும் தொடர்பு கொள்ள முடியும் அல்லவா? அத்துடன் எங்கள் கிராமத்தின் தோற்றமே முற்றிலும் மாறிவிடும். பல வகைகளிலும் கிராமம் முன்னேறத் தொடங்கிவிடும்.

வெளியூர்களிலிருந்து என்ஜினியர்களும் பணியாட்களும் வந்தனர். பாலம் உருவாகத் தொடங்கியது. அந்த அற்புதத்தைக் காண கிராமமே ஆற்றின் கரையில் திரண்டு நின்றது. நீர் பெருக்கெடுத்து ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நதியின் மீது எப்படி பாலம் அமைப்பது? தண்ணீருக்குள் நிரந்தரமாக நிற்கும்படி எப்படிக் கல்தூண்களை அமைப்பார்கள்? ஒவ்வொன்றையும் நினைத்துப் பார்த்தபோது வியப்பாகத்தான் இருந்தது.

மழைக் காலமாக இருந்தாலும் வெயில் காலமாக இருந்தாலும் நதியின் இரு கரைகளும் இடியக்கூடிய அளவிற்கு நீர் பெருக்கெடுத்து ஓடும் ஆறாயிற்றே அது! பாலம் அமைப்பது அப்படியொன்றும் எளிதான காரியமாக இருக்கவில்லை. தூண்களை நிற்கவைப்பதுகூட மிகவும் சிரமமான ஒன்றாகவே இருந்தது.

என்ஜினியர்கள் எவ்வளவோ முயற்சி செய்து பார்த்து விட்டார்கள். தூண் நிற்பதாகத் தெரியவில்லை. தூண் இல்லாமல் எப்படிப் பாலம் அமைப்பது?

இறுதியில்தான் தெரிந்தது- ஒரே வழிதான் இருக்கிறது... பாலத்திற்கு மொத்தம் ஐந்து தூண்கள். நடுவில் இருக்கின்ற தூணுக்கு அடியில் உயிர் பலி ஒன்று கொடுக்க வேண்டும். சாதாரண பலி அல்ல. குழந்தையின் குருதி. சூடான குருதியில் மட்டுமே தூண் நிலையாக நிற்குமாம்.

ஒவ்வொரு வீட்டிலும் எட்டு, ஒன்பது என்று குழந்தைகள் இருந்தனர். ஆனால், ஒருவராவது குழந்தையை இழக்கத் தயாராக இருந்தால்தானே? கிராமத்தின் வளர்ச்சிக்கு உதவத்தானே இந்தப் பாலம்? வரும் தலைமுறையினரின் நன்மைக்காகத்தானே எல்லாம்? ஆனால்...

பாலம் கட்டும் வேலை முழுமையாகத் தடைப்பட்டு நின்றுவிட்டது. வேலை செய்ய வந்தவர்கள் ஆற்றின் கரையில் அமர்ந்து, சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். எங்கு பார்த்தாலும் கற்களும், மணலும் சிதறிக் கிடந்தன. நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. வருடம் வேறு முடியும் தறுவாயில் இருந்தது. அதற்கு முன்பே பாலத்திற்கான தூண்கள் நாட்டப்பட்டுவிட வேண்டும். ஆனால்...

அப்போதுதான், எல்லாரையும் விலக்கிக்கொண்டு குஞ்ஞம்பு மாஸ்டரின் குரல் ஒலித்தது. புராணங்களிலும் இதிகாசங்களிலும் தான் நாம் கேள்விப்பட்டிருப்போம். தன்னுடைய சொந்த மகளையே...

பாலத்திற்கு தூண் நாட்டப்பட்டுவிட்டது. அதன்பின் வேலை ‘மள மள’வென்று நடைபெற்றது. வகுப்பறையில் மாஸ்டருக்கு அருகில் இருந்த ஸ்டூல் காலியாகவே கிடந்தது.

அதற்குப் பிறகு குஞ்ஞம்பு மாஸ்டர் அதிக நாட்கள் ஊரில் இருக்கவில்லை. ஒருநாள் அவர் ஊரைவிட்டே போய்விட்டார். அதற்குப் பிறகு அவரைப் பற்றிய எந்தத் தகவலும் ஊருக்குத் தெரியவில்லை.

பாலத்தின் வேலை முற்றிலுமாக முடிந்துவிட்டது. கிராமம் வேறு உலகுடன் தொடர்புகொள்ள ஆரம்பித்தது. கிராமத்து மனிதர்கள் தேங்காயையும், பழத்தையும், மரவள்ளிக் கிழங்கையும் கரை கடந்து சென்று விற்பனை செய்துவிட்டுத் திரும்பி வந்தனர். குறுகிய நாட்களிலேயே கிராமம் நன்கு வளர்ந்துவிட்டது. ஓலை வேய்ந்த வீடுகள் எழும்ப ஆரம்பித்தன. திண்ணைப் பள்ளிக்கூடம் உயர்நிலைப் பள்ளியாக மாறியது.

எல்லாம் நான் பிறப்பதற்கு முன்பே நடந்தவை.

ஏழு நாட்களுக்குப் பின் பாலத்தின் மீதியாக நின்றது அந்த ஐந்து தூண்கள் மட்டும்தான். அப்போதும் குஞ்ஞம்பு மாஸ்டர் கரையில் நின்று கொண்டிருந்தார். அவருடைய விழிகளில் கண்ணீர் வழிவது மட்டும் நிற்கவே இல்லை.

தூண்களும் ஒவ்வொன்றாக நீக்கப்பட்டன. எங்கள் கிராமத்தின் சரித்திரத்தையே மாற்றி அமைத்த- எங்கள் முன்னோர்களின் காலத்தில் பிறந்த- நாங்கள் பாதங்கள் படிய நடந்த அந்தப் பாலத்தின் இடத்தில் இப்போது எஞ்சி இருப்பது ஒரே சூன்யம்... ஒரே சூன்யம்...

அன்று இரவுவரை ஆற்றின் கரையிலேயே நான் நின்றிருந்தேன். சூன்யமான நதியின் மேற்பரப்பின்மீது காற்று பட்டுக் கொண்டிருந்தது. நிலவொளி தண்ணீரில் பாய் விரித்துக் கொண்டிருந்தது. அப்போது நதியின் மேற்பகுதியில் கொலுசுச் சத்தம் கேட்பதைப்போல் இருந்தது. ஆற்றின் சலசலப்புக்கு மத்தியில் இரண்டு இளம்பாதங்கள் நடந்துபோவது என் கண்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்தன.