Lekha Books

முதல் அடுக்கில் கால் வைத்து இரண்டாவது அடுக்கின்மீது ஏறினேன்.

முறிந்து போயிருந்த என்னுடைய முருங்கை... அப்போதுதான் பிறந்த ஒரு பச்சிளம் குழந்தையை மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு வந்ததைப்போல எங்கோ தூரத்திலிருந்த என் நண்பரின் வீட்டிலிருந்து

ஈரமுள்ள செய்தித்தாளிலும் துணியிலும் சுற்றிக்கொண்டு வந்து அன்புடன் நான் நட்டு நீர் ஊற்றி வளர்த்த என்னுடைய முருங்கை.....

அது அங்கே சாய்ந்து கிடந்தது.

ஆனால்...

என்னால் என் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை.

முருங்கை பட்டுப் போகவில்லை.

பட்டுப் போகாமல் இருந்தது மட்டுமல்ல- கிளைகள் முழுவதும் பச்சை தெரிந்தது.

உயிரின் ஓட்டமுள்ள தளிர்கள்!

முறியாமல் கொஞ்சம் மட்டும் எஞ்சியிருந்த தடியில்...

எனக்கு அழுகை வருவதைப்போல் இருந்தது.

"நம்ம முருங்கை பட்டுப் போகல... பட்டுப் போகல...'' என்று உரக்க கத்திச் சொல்ல வேண்டும்போல் இருந்தது.

ஆனால் நான் அப்போது மவுனத்தின் உலகத்தில் இருந்தேன்.

நீண்ட நேரம் கழித்துத்தான் நான் கீழே இறங்கி வந்தேன்.