Lekha Books

அந்த நிலைமையில்தான் இறுதியாக நான் அவனைப் பார்த்தேன். அந்த தள்ளு வண்டியில், அழுகி நாறும் கடல் பன்றியைப் போல சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்த பரீதிற்கு நான் ஒரு அணாவை விட்டெறிந்தேன். அவன் இறந்துவிட்டதாகப் பெரியம்மா சொல்கிறாள்.

அன்று சாயங்காலம், பரீதின் இறந்த உடலை மூடிப் போர்த்தி ஒரு பலகைமீது வைத்துச் சுமந்தவாறு இரண்டு மூன்று பேர் அந்த சுடுகாட்டிற்குள் வந்தார்கள். அந்த சுடுகாட்டின் கிழக்கு மூலையில் ஒரு குழியைத் தோண்டி, பிணத்தை அடக்கம் செய்து, மண் போட்டு மூடி, இறுதியாக பரீதின் வாழ்க்கையின் இறுதி மைல் கல்லையும் நட்டு வைத்துவிட்டு, அவர்கள் திரும்பிச் சென்றார்கள்.

நாட்கள் சில கடந்தன. அன்று ஒரு வெள்ளிக்கிழமை.

இரவு, மணி பதினொன்று இருக்கும். நான் மாடியில் இருந்த அறையில் தனியாக உட்கார்ந்திருந்தேன். சாளரத்தைத் திறந்து வெளியே பார்த்தேன்.

நட்சத்திரங்கள் நிறைந்திருந்த வானத்தின் வெளிச்சத்தில் சுடுகாட்டின் இருட்டு சற்று குறைந்து தெரிந்தது. அந்தப் பக்கத்தில் கடற்கரையும், தூரத்தில் கடலும் மேலும் தெளிவாகத் தெரிந்தன. கடல் காற்று மயங்கிக் கிடந்தது.

சிறிது சிறிதாக ஆவிகளைப் பற்றிய என்னுடைய சிந்தனைகள் என் மனதில் வரிசையாக வலம் வந்தன. ஆவிகள் இருக்கின்றனவா? நான் பார்த்ததில்லை. முன்னால் சுடுகாடு இருக்கிறது அல்லவா? அங்கு இருக்குமா?

பரீதின் உடலை அடக்கம் செய்த மூலையை நோக்கி என் பார்வை சென்றது. சற்று தூரத்தில் அந்தக் காட்டுச் செண்பகம் ஒரு பூதத்தைப் போல நின்று கொண்டிருந்தது. பரீதின் ஆவி அங்கு அலைந்து திரிந்து கொண்டிருக்குமோ?

பரீதின் ஆவி! நான் தொடர்ந்து சிந்தித்துப் பார்த்தேன். அது எப்படி இருக்கும்? அவன் எப்படிப்பட்ட வடிவத்தில் தோன்றுவான்? தள்ளு வண்டியில் சவாரி செய்கிற மாதிரியா? மீன் கூடைகள் தொங்கும் மரக்கொம்பைத் தோளில் வைத்து, வேட்டியை மடித்துக்கட்டி சுருட்டு பிடித்தவாறா? இல்லாவிட்டால் வெள்ளைச் சட்டை, புள்ளி போட்ட துணி, தொப்பி ஆகியவற்றுடன் வெள்ளிக்கிழமை ஜுமா தொழுகைக்காகப் பள்ளிவாசலுக்குச் செல்லும் தோற்றத்திலா? அவன் எப்படி நடப்பான் என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். திடீரென்று பரீதின் சமாதி எழுவதை நான் பார்த்தேன். நான் மூச்சை அடக்கிக்கொண்டு அங்கேயே கண்களை விரித்துக் கொண்டு பார்த்தேன்.

அந்தக் சமாதியிலிருந்து ஒரு நீல நிற வெளிச்சம் மெதுவாக உயர்ந்து பிணத்தின் அளவிற்கு அங்கே பரவியது. படிப்படியாக அது மேலும் பிரகாசத்துடன் ஜொலிக்க ஆரம்பித்தது. காற்று இல்லாமலே, அந்த பரவியிருந்த குளிர்ச்சியான நெருப்பு ஜுவாலைகள் சிறிது நேரம் ஜொலித்தன. பிறகு அது அணைந்துவிட்டது.

அந்த அற்புதமான காட்சி கண்களில் இருந்து மறைந்தவுடன், நான் மீண்டும் விழித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன்.

பரீதின் பஞ்சபூதங்களால் ஆன உடல் அழிந்து மண்ணுக்குக் கீழே போகும்போது, உடலில் இருந்து "பாஸ்பரஸ்’' க்யாஸ் வெளியே வந்து காற்றுடன் கலந்து தனியாக ஜொலிக்கும் காட்சியைத்தான் நான் பார்த்தேன் என்று எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. எனினும், என்ன ஒரு காட்சி! அந்த தள்ளு வண்டியில் உட்கார்ந்திருந்த அசிங்கமான கடல் பன்றியால் இப்படி இரத்தின ஒளியைச் சிதறக்கூடிய ஒரு அற்புத ஆவியாக மாற முடியும் என்று நான் சிறிதுகூட நினைத்ததேயில்லை.