புகை ஆகாயத்தை நோக்கி உயர்ந்து, காற்றில் சிதறிப் பறந்தது. மனித மாமிசம் கரிந்த வாசனை நான்கு பக்கங்களிலும் பரவியது. பாதையில் சென்றவர்கள் மூக்கைப் பொத்திக் கொண்டார்கள்.
தங்கம்மா வேலியருகில் நின்று சுடுகாட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். வீட்டு வாசலில் நின்று கொண்டு நாணி உரத்த குரலில் அழைத்தாள்:
ஒன்றரைக் கட்டு ஓலைகளையும் கொஞ்சம் மூங்கில் துண்டுகளையும் வைத்து கொச்சய்யப்பன் அந்த நிலத்தில் ஒரு குடிசையைக் கட்டினான். குனிந்து உள்ளே போனால், கொச்சய்யப்பன் சிரமப்பட்டு கால்களை நீட்டிக் கொண்டு படுக்கலாம். அந்தக் குடிசை அந்த அளவிற்குத்தான் இருந்தது.
ஏரிக்கரையில் குண்டும் குழியுமாக இருக்கும் நிலப்பகுதி அது. ஏரியில் தண்ணீர் புரண்டு வந்தால், நிலம் முழுவதும் அதில் மூழ்கிவிடும். இங்குமங்குமாகப் புற்களும் முட்செடிகளும் வளர்ந்து காணப்பட்டன. ஒரு ஏக்கருக்கும் அதிகமான பரப்பளவு அதற்கு இருந்தது.
இரண்டாவது நாள் வந்தபோதுதான் விஸ்வநாதனுக்கே அதிர்ச்சியுடன் தெரியவந்தது தான் வந்து சேர்ந்திருப்பது தன்னுடைய சொந்த இடம்- தான் பிறந்து வளர்ந்த கிராமம் என்ற உண்மை.
ஒருமுறைகூட இங்கு வரவேண்டுமென்று அவன் மனதில் நினைத்ததேயில்லை. வாழ்க்கையே இங்கிருந்து தப்பிப்பதாக இருந்தது. பத்து வயது நடக்கிறபோது இந்த இடத்தைவிட்டு அவன் விடைபெற்றான். போகும்போது மனதில் இலக்கு என்ற ஒன்று இருந்தது.
கிழவர் கண்டப்பன் தன் மகனிடம் கேட்டார்:
"அவங்க சாணார் ஜாதியைச் சேர்ந்தவங்களாச்சே! அவங்க பெண்ணை நமக்குத் தருவாங்களா?"
"தருவாங்களா இல்லையான்றதை தெரிஞ்சிக்கணும்னா, நாம அவங்கக்கிட்டப் போயி கேட்க வேண்டாமா?"- கொச்சப்பன் முதலாளி தன் தந்தையிடம் இப்படியொரு எதிர் கேள்வியைக் கேட்டார்.
"அப்படிக் கேக்குறப்போ, தரமாட்டேன்னு அவங்க சொல்லிட்டா? அது நமக்கு அவமானமில்லையா?"
சுகுமாரன் எனக்கு நன்கு தெரிந்தவன். என்னுடன் இருந்தவன். நாங்கள் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகக் கூடியவர்கள். இப்படியெல்லாம் கூறும்போது நாங்கள் நண்பர்களாக இருந்தோம் என்று நீங்கள் நினைக்க வழி இருக்கிறது. அப்படி நினைத்தால் அது சரியல்ல. சுகுமாரன் தாவும்போது கீழே விழுந்தவன் ஆயிற்றே! எது எப்படியோ அவன் ஒரு தனி டைப்.
You can use your Facebook account to sign into our site.
fb iconLog in with Facebook
