Lekha Books

‘The mirror’ படத்தின் இயக்குனர் Jafar Panahi அதிர்ச்சியடைகிறார். சிறிது நேரம் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மனக் குழப்பத்துடன் இருக்கிறார். பின்னர் என்ன நினைத்தாரோ- பள்ளிக் கூட பையுடனும், சீருடையுடனும் நடந்து செல்லும் மினாவைத் தொடர்ந்து, படப்பிடிப்பு குழுவை போகச் சொல்கிறார். கேமரா அவள் கோபத்துடன் நடந்து செல்வதைப் படம் பிடிக்கிறது. அவள் தன்னுடைய வீடு எங்கே இருக்கிறது என்று தேடுகிறாள். பலரிடமும் விசாரிக்கிறாள். அவர்கள் காட்டிய திசையில் நடக்கிறாள். அவளை கேமராவும் பின் தொடர்ந்து படம் பிடிக்கிறது. இறுதியில் அவள் தன்னுடைய வீட்டைக் கண்டு பிடித்து அங்கு போய் சேரும் வரை, அவளை கேமராவும் பின் தொடர்ந்து செல்கிறது.

படத்தில் இதுவரை இடம் பெற்ற காட்சிகள் படத்திற்காக உருவாக்கப்பட்டவையா அல்லது நடந்த காட்சிகளை கேமராவில் அவர்களுக்கே தெரியாமல் படம் பிடித்துக் கொண்டார்களா என்ற சந்தேகம் நமக்கு இயல்பாகவே உண்டாகிறது. அதற்குக் காரணம்- தன்னை தினந்தோறும் அழைத்துச் செல்லும் தன்னுடைய தாய் அன்று வராமல் போனது, அதனால் உண்டான மனக் கவலை, துயரத்துடன் பள்ளிக் கூடத்திற்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பது, இறுதியில் வேறு வழியில்லாமல் வீட்டிற்குப் போவதற்கு வழி தேடுவது, பல வாகனங்களிலும் பயணிப்பது, பரிதாபமான தோற்றத்துடன் பேருந்தில் நின்று கொண்டிருப்பது... இப்படி அனைத்திலும் மினா மிகவும் இயல்பாக நமக்கு முன்னால் தோன்றுவதுதான். ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையை அந்தச் சிறுமிக்கு உண்டாக்கி, அதைத் தொடர்ந்து அவள் என்னவெல்லாம் செய்கிறாள் என்பதை படப்பிடிப்புக் குழு தங்களின் போக்கில், அவளுக்கே தெரியாமல் படமாக எடுத்திருப்பார்களோ என்ற எண்ணம் இயல்பாகவே நமக்கு உண்டாகிறது.

‘நான் படத்தில் நடிக்க முடியாது’ என்று மினா கூறும் காட்சியிலிருந்து அவள் இதுவரை நடந்து வந்ததற்கு முற்றிலும் மாறுபட்டு நடந்து கொள்ள ஆரம்பிக்கிறாள். முன்னர் நடைபெற்ற காட்சிகளின் தொடர்ச்சியாக, படப்பிடிப்பு குழுவே எதிர்பார்க்காமல் நடைபெற்ற ஒரு சம்பவத்தின் திருப்பத்தைத் தொடர்ந்து, அடுத்து வரும் சம்பவங்கள் நடக்க, அவற்றையும் அக்குழு பதிவு செய்து கொண்டதோ என்று கூட நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

உதாரணத்திற்கு-

பிற்பகுதியில் வரும் ஒரு காட்சியில் மினா ஒரு வயதான கிழவியைச் சந்திக்கிறாள். அவள் மினாவுடன் பேருந்தில் பயணம் செய்தவளே. தன்னைப் பற்றி சிறிதும் கவலைப்படாத தன்னுடைய பிள்ளைகளைப் பற்றியும், தன்னுடைய துயரம் நிறைந்த வாழ்க்கையைப் பற்றியும் அவள் பேருந்தில் புலம்பிக் கொண்டு வந்தாள். அதை நாமும் பார்த்தோம், கேட்டோம். இப்போது  மினா அதே கிழவியைத் தெருவில் பார்க்கும்போது, அத்தகைய துன்பம் நிறைந்த வாழ்க்கையைத்தான் அந்தக் கிழவி வெளியே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாள். அப்படியென்றால் பணம் கொடுக்கப்பட்டு அவள் வசனம் பேசவில்லை என்பது தெரிகிறது. அந்த கிழவி தன்னுடைய சோக வாழ்க்கையை பேருந்தில் மற்றவர்களிடம் கூறி புலம்பியிருக்கிறாள், அதை படப்பிடிப்புக் குழு படமாக்கி விட்டது என்றுதான் வெளியே இருக்கும் அவளுடைய உண்மையான வாழ்க்கையைப் பார்க்கும்போது நமக்கு நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

ஒரே படத்தில் Fictionஐயும் Realityஐயும் காட்டி, இரண்டிற்குமிடையே இருக்கும் வேறுபாட்டையும் வெளிப்படுத்தியிருக்கும் இயக்குனரின் திறமையை நாம் கட்டாயம் பாராட்டித்தான் ஆக வேண்டும்.

பெண்களைப் பற்றியும், அவர்களுடைய வாழ்க்கையைப் பற்றியும், மாறி வரும் சூழல்களால் அவர்கள் மத்தியில் உண்டாகியிருக்கும் மாற்றங்கள் பற்றியும் இப்படத்தில் ஆழமாகவே அலசப்படுகிறது.

படத்தின் இறுதி பகுதியில் ஒரு வண்டியில் பயணிக்கும் காட்சி வருகிறது. வண்டியின் ஓட்டுனரும் அதில் பயணிக்கும் பயணிகளும் ஆண்களைப் பற்றியும், பெண்களைப் பற்றியும், சமுதாயத்தில் அவர்களுடைய பங்களிப்பு பற்றியும் விவாதித்துக் கொண்டு வருகிறார்கள். பழைய பழக்க வழக்கங்கள் அப்படியே இருக்க, புதிதாக உண்டான சில மாறுதல்கள் எந்த அளவிற்கு மக்களின் வாழ்க்கையில் அதிர்ச்சியை உண்டாக்கியிருக்கின்றன என்பதைப் பற்றி அவர்கள் பேசுகின்றனர். வண்டியில் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு பெண், எந்தப் பெண்ணும் தன்னுடைய கணவனுக்கு அடிமையாக இருக்கக் கூடாது என்கிறாள். அவள் வெறுமனே வீட்டைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவளோ, வேலைக்காரியோ அல்ல என்கிறாள். கணவர்கள் தங்களின் மனைவிகளுக்கு உதவியாக இருக்க வேண்டும் என்கிறாள். வண்டியின் ஓட்டுனரும், இன்னொரு மனிதனும் அவள் கூறியதற்கு எதிராக பேசுகிறார்கள். ஆண்கள் வெளியே பணம் சம்பாதித்துக் கொண்டு வர வேண்டும், பெண்கள் வீட்டை கவனமாக பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்கிறார்கள் அவர்கள். புதிய சூழ்நிலைகளும், புதிதாக உண்டாகியிருக்கும் மாறுதல்களும் எந்த அளவிற்கு இதுவரை நிலவி வந்திருக்கும் வாழ்க்கையின் போக்குகளை பலமாக பாதித்திருக்கின்றன என்பதை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

இதற்கு நேர் மாறாக, பேருந்தில் ஆண்களும் பெண்களும் தனித் தனியாக பிரித்து அமர வைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். படத்தில் ஒரு சுவாரசியமான காட்சி. மினா பேருந்தில் அமர்ந்திருக்கும் அனைவரையும் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டு வருவாள். இந்தப் பக்கம் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு இளைஞன், அந்தப் பக்கம் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு இளம் பெண்ணைப் பார்த்து புன்னகைப்பான். அதே மாதிரி, அவனைப் பார்த்து அவளும் புன்னகைப்பாள். ‘அவர்கள் சட்டத்தால் பிரிக்கப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால், பார்வைகளால் பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்’ என்ற அந்த காட்சி படம் பார்த்து முடிந்த பிறகும், நம் மனதில் தங்கி நிற்கும்.

மைக்ரோஃபோனை திரும்ப கொடுத்து விட்டு தன்னுடைய வீட்டிற்குள் செல்லும் சிறுமி மினாவின் கதையை திரைப்பட வடிவத்தில் பிரதிபலித்திருக்கிறார்கள். அதனால்தான் படத்திற்குப் பெயர் ‘The Mirror’.  மினாவின் கதையுடன் பல ஆண்களின், பெண்களின் கதைகளும் சேர்ந்து இதில் பிரதிபலிக்கப்பட்டு விடுகின்றன.

மினாவாக வந்து நம் இதயங்களில் என்றென்றைக்கும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் சிறுமியின் பெயர் - Mina Mohammad Khani.  அடடா...! என்ன திறமை! எத்தனை வருடங்களானாலும், இந்த அழகு பெட்டகத்தை நம்மால் மறக்க முடியுமா?

படம் முழுக்க மினா... மினா... மினா... அவள்தானே படமே!

Locarno International Film Festival, Istanbul International Film Festival, Singapore International Film Festival ஆகிய சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் சிறந்த இயக்குனருக்கான விருதை ‘The Mirror’ படத்திற்காக பெற்றார் Jafar Panahi.

நட்சத்திர கும்பலையே படத்தில் வைத்து, தோல்விப் படங்களை தந்து கொண்டிருக்கும் நம் தமிழ் திரைப்பட இயக்குனர்கள் ஒருமுறையாவது ‘The mirror’ போன்ற படங்களை கட்டாயம் பார்க்க வேண்டும். ‘அப்போதுதான் அவர்களுக்கு இப்படியெல்லாம் புதுமையாக படத்தை இயக்கலாம் போலிருக்கிறது!’ என்ற அறிவே உண்டாகும்.