ஈஸ்டரின் ஆரம்ப காலம் அது. எங்கு பார்த்தாலும் கடுமையான குளிர் நிலவி கொண்டிருந்தது. எல்லா இடங்களிலும் பனி போர்த்தியிருந்தது. கிராமத்து தெருக்களில் நீர் ஆறென ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
தாய்மார்களைப் பற்றி எத்தனை நிமிடங்கள் - நாட்கள் - மாதங்கள் கூட பேசிக் கொண்டேயிருக்கலாம். நகரைப் பகைவர்கள் சூழ்ந்து கொண்டு பல நாட்கள் ஆகிவிட்டன. சிவந்த ஜுவாலையில் இருந்து கிளப்பிய வெண் புகைப்படலம் நகரைச் சுற்றிலும் பரவிக் கிடந்தது. அதன் பிழம்பை அச்சத்துடன் எல்லோரும் நோக்கிக் கொண்டிருந்தனர்; நகரைத்தைச் சுற்றிலும் தீ ஜுவாலை வலமிட்டுக் கொண்டிருந்ததென்றால், நகர மக்களின் மனதை சூனியம் ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டிருந்தது.
சாயங்காலத்திற்கு சற்று முன்பு ஒரு வெள்ளை நிற அம்பாசிடர் கார் அந்த மிகப் பெரிய மாளிகையின் வாசலுக்கு வந்தது.
உண்ணிராஜா தனியாக உட்கார்ந்திருந்தார். அவருடைய மனைவியும் பிள்ளைகளும் பேரப் பிள்ளைகளும் அவர்களுடைய பூர்வீக வீட்டுக்கு ஓணம் பண்டிகையைக் கொண்டாடுவதற்காகச் சென்றிருந்தார்கள். வேலைக்காரர்களின் ஆரவாரம் வீட்டின் பின்பகுதியில் அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
நாங்கள் இருபத்தாறு ஆண்கள். ஒரு இருட்டு நிறைந்த அறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்த எங்களுக்கு காலை முதல் இரவு வரை கோதுமை மாவைக் கொண்டு பிஸ்கட்டுகள் தயாரிப்பதுதான் வேலை. செங்கற்களால் ஆன, அழுக்கும் பாசியும் பிடித்த சுவரிலிருக்கும் துவாரங்கள் தான் அந்த அறையின் சாளரங்கள். வெளியே நோக்கியிருக்கும் சாளரத்தின் பலகைகள் மிகவும் நெருக்கமாக இருந்ததால் அதன் வழியாகச் சூரிய ஒளி உள்ளே வரமுடியாமல் இருந்தது. சாளரத்தின் பலகைகளுக்கு மேலே பிசையப்பட்ட மாவு ஒட்டியிருந்தது.
வத்சராஜன் என்ற சிறுவனைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் என் மனதிற்குள் அவனுக்காக கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்ய ஆரம்பித்துவிடுவேன். 'வத்சராஜா' உன்னை எப்போதும் கடவுள் காப்பாற்றட்டும்!'
இந்த பிரார்த்தனை என் மனதின் அடித்தளத்திலிருந்து வருவது. இது வருவதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் இருக்கிறது.
You can use your Facebook account to sign into our site.
fb iconLog in with Facebook
