Lekha Books

கோழிக்கோட்டில் உள்ள 'ஸ்டார் க்ளப்'பில் இரவு 10 மணிக்கு ஒரு பெரிய விருந்து உபச்சாரம் நடந்து கொண்டிருந்தது. வெளிநாட்டு மது புட்டிகளும் மீன்களும் மாமிசமும் நிரப்பப்பட்ட பெரிய பாத்திரங்களும் கத்திகளும் முட்களும் கரண்டிகளும் வைக்கப்பட்டிருந்த பெரிய மேஜையைச் சுற்றி நின்றவாறு இரண்டு டஜன் இளைஞர்கள் குடித்துப் பாடியவாறு ஆடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இடுப்பை வளைத்து குனிந்து, கைகள் தரையை நோக்கி தொங்கிக் கொண்டிருக்க, மாதலா மதிய நேரத்தில் அடிக்கப்படும் பன்னிரண்டு அடிகளின் கடைசி அடியைக் கேட்டான். தலையை உயர்த்தி, பத்து எட்டுகளுக்கு அப்பால் கதிர்களுக்கு மத்தியில், பச்சை கலந்த வெள்ளை நிறத்தில் ட்ரவுசர் அணிந்து வந்துகொண்டிருந்த கங்காணியைப் பார்த்தான். அதற்குமேல் நிமிர்ந்து நிற்க வேண்டுமென்று அவன் நினைக்கவில்லை. ஏனென்றால், கட்டளை மிகப்பெரிய சத்தமாக மாற்றப்பட்டு காதில் விழும்போது, தன்னுடைய வேலையை அவன் நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

ஒரு ஏழை விவசாயிக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான். விவசாயி மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தான். பையனுக்கு 'காட்ஃபாத'ராக இருக்கும்படி கேட்பதற்காக தன்னுடைய பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த மனிதனைத் தேடிச் சென்றான். அந்த மனிதனோ ஒரு ஏழை மனிதனின் குழந்தைக்கு காட்ஃபாதராக இருப்பதற்கு மறுத்துவிட்டான். விவசாயி தன்னுடைய இன்னொரு பக்கத்து வீட்டுக்காரனிடம் போய் கேட்டான். அவனும் மறுத்துவிட்டான்.

“முஸுரி, சிம்லா, நைனிட்டால்...” என்றான் ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸி.

             வெள்ளிக்கிழமை சுதந்திர தினமாக இருப்பதால் அன்று விடுமுறை. சனிக்கிழமையும் ஞாயிற்றுக்கிழமையும் வழக்கம்போல் அலுவலகம் கிடையாது. மூன்று விடுமுறை நாட்கள். ஆனாலும் அதை நினைத்து மகிழ்ச்சி தோன்றவில்லை. மாறாக, பயம்தான் உண்டானது. இந்த மூன்று நாட்களையும் எப்படிச் செலவழிப்பது? எங்கேயாவது போனாலென்ன என்று நினைத்தான். அப்போது வேறொரு பிரச்சினை தலையை நீட்டியது. எங்கே போவது? ரமேஷன் பணிக்கருக்கு இந்த மூன்று நாட்களைச் செலவழிக்க இவ்வளவு பெரிய பூமியில் ஒரு இடம்கூட இல்லை.