Lekha Books

அப்போது எனக்கு எட்டோ ஒன்பதோ வயதிருக்கும். என்னுடைய தம்பி அப்துல்காதருக்கு என்னைவிட ஒரு வயது குறைவு. அவன் செல்லப்பிள்ளையாக இருந்தான். அருமைக் குழந்தை. மிகவும் அதிகமாக ஏங்கி, ஆசைப்பட்டு, எத்தனையோ பிரார்த்தனைகள், நேர்த்திக் கடன்கள் ஆகியவற்றின் பலனாகப் பிறந்தவன் நான். ஆனால், என்னால் நீண்ட காலத்திற்கு செல்லப் பிள்ளை என்ற பெயரை வைத்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை.

நடுவில் இயேசு கிறிஸ்துவின் பெரிய படம். அதற்கு இரு பக்கங்களிலும் இரண்டு சாதாரண புகைப்படங்கள். ஒன்று- வாழ்க்கையின் கஷ்டங்களை எல்லாம் அனுபவித்துத் தளர்ச்சியடைந்த ஒரு நடுத்தர வயதைத் தாண்டிய மனிதனின் படம். இன்னொன்று- அழகான சுருண்ட கேசத்துடனும், புன்சிரிப்பு தவழ்ந்து கொண்டிருக்கும் முகத்துடனும், பெரிய கண்களுடனும் இருக்கும் ஒரு இளைஞனின் படம்.

எட்டு வருடங்களுக்கு முன்பு அது நடந்தது. ஆனால், இப்போதும் அந்த சோகம் கலந்த ரகசியம் என்னைத் துன்பப்படுத்திக் கொண்டேயிருக்கிறது.

1934-ஆம் வருடம் மே மாதத்தின் இறுதி வெள்ளிக்கிழமை. மங்காளபுரத்திலிருந்து பயணிகளை ஏற்றிக் கொண்டு வாரத்திற்கு இரண்டு முறை பாம்பாய்க்குச் செல்லக் கூடிய கப்பல் மழைக் காலம் வந்து விட்டால் ஓடுவதில்லை.

அழகான தோற்றத்தையும், நீலக்கண்களையும், மென்மையான கால்களையும் கொண்ட ஒரு எட்டுக் கால் பூச்சி, வலையிலிருந்து ஊஞ்சலில் தொங்குவது மாதிரி தொங்கிக் கொண்டே கீழே வந்து தன் முகத்திற்கு முன்னால் நின்று தன்னை நோக்கிச் சிரிப்பதையும், பிரகாசமான கண்களுடன் தன்னைப் பார்ப்பதையும், பஞ்சுபோன்ற கால்களால் நடனமாடுவதையும் அந்தப் பெண் எழுத்தாளர் தன் கனவில் கண்டாள்.