Lekha Books

“மாஆஆஆ... மாஆஆஆ...”- குழந்தையொன்று அழும் குரல் காற்றோடு கலந்து ஒலித்தது.

சிதம்பரய்யரின் வீட்டிலிருந்து தான் அந்த அழுகைக் குரல் வந்தது. அவரின் வீடு என் வீட்டிற்கு நேர் எதிரில் அமைந்திருந்தது.

அதென்ன திடீரென்று ஒரு அழுகைக் குரல் அந்த வீட்டிலிருந்து என்ற சிந்தனையில் தீவிரமாக ஆழ்ந்து போனேன் நான்.

தாயின் சிதையிலிருந்து ஆகாயத்தை நோக்கி உயர்ந்து கொண்டிருந்த புகைப்படத்தைப் பார்த்தவாறு தேம்பித் தேம்பி அழுது கொண்டிருந்தான் தம்பி. கமலம் தன் கண்களிலிருந்து வழிந்து கொண்டிருந்த நீரை விரல்களால் துடைத்தாள். மனதில் ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த துயரத்தை சற்று ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு அவள் தன்னுடைய தம்பியின் அருகில் சென்றாள். அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். “தம்பி, அழக்கூடாது. என் தம்பிக்கு நானிருக்கேன். அழாதே... அழாதே...”

தன்னைவிட உயர்ந்தது வேறெதுவுமில்லை என்று அறிவிக்கிற மாதிரி கம்பீரமாக நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு நிற்கும் மலை. அதில் வளைந்து வளைந்து இரண்டு பக்கமும் மரம் செடி கொடிகள் அடர்ந்து கிடக்கச் செல்லும் மலைப்பாதை. அடிவாரத்தில் மலை மேலிருந்து ஓசை எழுப்பிப் பாய்ந்து விழும் அருவி. அருவியிலிருந்து புறப்பட்டு மேல் நோக்கி எழுந்து நாலு திசைகளிலும் வியாபித்து அந்தப் பிரதேசமெங்கும் ஒரு வகையான குளிர் நிலையைப் பரவச் செய்யும் பனிப்படலம்.

கேட்டில் கார் வந்து நின்றது. நான் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தேன். சில்க் பேண்ட்டும் சில் புஷ்கோட்டும் பொன் நிறத்தால் ஆன கைக்கடிகாரமும் ஷுவும் அணிந்த ஒரு மனிதன் காரை விட்டு இறங்கினான். அவன் டிரைவரிடம் என்னவோ சொல்லிவிட்டு கேட்டைத் தாண்டி உள்ளே வந்தான்.

நான் வராந்தாவிலிருந்த வாசலுக்கு வந்தேன். ஆச்சரியப்பட்டு நின்று விட்டேன். என்னுடைய கையைப் பிடித்து குலுக்கியவாறு அவன் கேட்டான்.