Lekha Books

மாலை நேரத்தில் அறிமுகமில்லாத ஒரு மனிதன் படிகளைக் கடந்து வருவதைப் பார்த்ததும், கமலாட்சி கையில் இருந்த துடைப்பத்தை தரையில் போட்டுவிட்டு, வாசலுக்கு ஓடி வந்து, ஒரு தூணில் சாய்ந்து கொண்டு நின்றாள். சிறிது நேரம் அவள் அவனுடைய பட்டு ஆடைகளையும் செருப்பையும் கையில் இருந்த தோல் பையையும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவன் அருகில் வந்தபோதுதான் அவள் தன்னுடைய அழுக்கு ஆடைகளைப் பற்றி நினைத்தாள்.

மறுநாள் காலையில் முகூர்த்தம். கைகளில் மருதாணி இடும் பெண்ணிடம் மணப் பெண் சொன்னாள்: “இந்தத் திருமணம் நடக்கப் போவ தில்லை.''

திருமணம் நடக்காதா? கேட்டவர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். சமையல் அறையின் வாசலில் சமையல் செய்து கொண்டிருந்த பிராமண இனம் அதிர்ந்து போனது.

வீட்டு வேலைக்காரிகள் அதிர்ச்சியடைந்தார்கள். உறவினர்களும் நண்பர்களும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

இரண்டு நண்பர்கள்- தாமோதரனும் ஜோஸும்- பாரில் அமர்ந்து மது அருந்திக்கொண்டிருந்தார்கள். ஜோஸ் சொன்னான்: “டேய், என்னை நடுங்க வைக்கிற கெட்ட கனவு மரணம் கிடையாது. செத்துப் போயிட் டேன்னு நினைச்சு என்னை உயிரோட சவப்பெட்டிக் குள்ள வச்சு மூடுறதுதான். சவக்குழிக்குள்ள என்னை மண் போட்டு மூடினதுக்கப்புறம், இனி எந்தக் காலத்திலயும் திறக்க முடியாத பெட்டிக்குள்ள படுத்தபடி நான் கண்ணைத் திறந்து பக்குறேன் பாரு... இதுதாண்டா நான் வாழ்க்கையிலேயே பயப்படற விஷயம்...”

ஒரு “பர்ர்ர்!!!” சம்பவத்தைப் பற்றித்தான் நான் இப்போது உங்களுக்குச் சொல்லப் போகிறேன். இந்தச் சம்பவத்தில் சிறிது காதலும் இருக்கிறது. காதல் என்றால் என்ன?

ஒரு பெண்ணை நாம் பார்க்கிறோம். அவள் மிகவும் அழகாக இருக்கிறாள். நல்ல உடல் நலத்துடன் இருக்கிறாள். நம்மால் அவளை வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டு மட்டும் இருக்க முடியவில்லை. இந்தா பிடித்துக் கொள் என்பது மாதிரி அவள்மீது மையல் கொள்ள ஆரம்பிக்கிறோம். அவளிடம் எந்தக் குறையும் இல்லை. அவள் ஒரு தேவகன்னி. தேவதை. ஹுரி!