Lekha Books

பழைய ப்ளாட்ஃபாரத்தில் அந்த அளவுக்கு அதிக கூட்டமில்லை. கடைகள் நடத்துபவர்களும், உணவு விடுதிகள் நடத்திக் கொண்டிருந்தவர்களும், நடந்து கொண்டு விற்பனை செய்து கொண்டிருந்தவர்களும் புதிய ப்ளாட்ஃபார்ம் கட்டியவுடன் அங்கு மாறிவிட்டிருந்தார்கள். சிதிலமடைந்து போயிருந்த சிமெண்ட் தரையில் முன்பு எப்போதோ இறக்கப்பட்ட மீன் கூடைகளிலிருந்து ஒழுகிய கறுப்பு திரவம் படர்ந்து படிந்திருந்தது. அதைச் சுற்றி ஈக்கள் பறந்து கொண்டிருந்தன.

அன்று இரவு தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பிய அம்மா, என்னை மிகவும் வேகமாக படிகளில் இறங்கச் செய்து தெற்குப் பக்கமாக அழைத்துக் கொண்டு சென்றாள். பாட்டியின் குரல் நடுங்கிக் கொண்டே ஒலித்தது. “உண்ணி, திண்ணைக்குப் போக வேண்டாம். ஆபி... இங்கேயே இரு. சமையலறையின் கூரையில நெருப்பு பிடிச்சிடுச்சு.'' பாட்டி உரத்த குரலில் சொன்னாள்.

என் அண்ணன் உடனே வடக்குப் பக்க வாசலுக்கு ஓடினான். “உண்ணி... உண்ணி... சொன்னால் கேட்க மாட்டே... அப்படித்தானே?'' என்று கேட்டவாறு பாட்டி என் அண்ணனைப் பின்தொடர்ந்தாள்.

ஒரு நாள் என் மனைவியை அழைத்து நான் சொன்னேன்: “அடியே, நான் திடீர்னு செத்துப் போறேன்னு வச்சுக்கோ. உனக்கும் உன்னோட சினேகிதிகளுக்கும் ஏதாவது பாட்டு கேட்டா நல்லா இருக்கும்னு மாதிரிபடுது. அப்ப நீ என்ன செய்வே? அதனால நீ இப்ப என்ன பண்றன்னா... இந்த ரேடியோக்ராம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை நல்லா தெரிஞ்சிக்கோ. ஒரே நிமிஷத்துல எல்லாத்தையும் நான் சொல்லித் தர்றேன்!''

“போர் முடிய வேண்டுமென்றால்..!'' பற்களை இறுக்கமாகக் கடித்துக் கொண்டு, உதடுகளின் இடது ஓரத்தைத் திறந்து, அதன் வழியாக "ஸ்’’ என்ற சத்தத்தை உண்டாக்கி, ஆனந்தத்துடன் வறட்டுச் சொறி சொறிந்து கொண்டு, சாய்வு நாற்காலியில் மல்லாந்து படுத்துக் கிடக்கும் ஆழமான சிந்தனையாளரும், நல்ல பலசாலியும், மிகுந்த கோபம் கொண்டவருமான அந்த புகழ்பெற்ற இலக்கியவாதி, தன்னைப் பார்ப்பதற்காக வந்திருந்த பத்திரிகையாளரான இளைஞனின் கேள்விக்கு பதில் என்பதைப் போல கேட்டார்: