“அம்மா, அப்பா இன்னைக்கும் வர மாட்டாரா?”
பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில் திரேஸ்யா தன் தாயைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
பிரார்த்தனைக்கு மத்தியிலும் படகுத் துறையில் நீர் மோதும் சத்தம் கேட்கிறதா என்று கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள் மரியா. அவள் சொன்னாள்: “வருவாரு மகளே! இன்னைக்கு எப்படியாவது வருவாரு.”
“நீ சத்திய வாக்குமூலம் அளிக்கணும், அப்படித்தானே?”
“ஆமாம் தோழரே!”
“இன்னைக்கு மதிப்பிற்குரிய இந்திய கம்யூனிஸ்ட் அமைப்பின் சத்திய வாக்குமூல நாள்னு யார் உன்கிட்ட சொன்னது?”
“தோழர் பிரஷ்நேவ் சொன்னாரு.”
“தோழர் பிரஷ்நேவை நீ எங்கே பார்த்தே?”
பழமையான ஒரு தங்கமாலை அது. இருபத்தொன்றேகால் பவுன் எடை கொண்டது. மனைவியின் கழுத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த மாலை அது. மனனவி நீர் இறைக்கும்பொழுது அந்த மாலை ஆழமான கிணற்றுக்குள் விழுந்து விட்டது. மிகவும் பழமையான - பெரிய அந்தக் கிணற்றில் சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி இடைவெளிகள் எதுவும் கீழே இல்லை. வாய்ப்பகுதி மட்டும் வட்ட வடிவில் பெரிதாக இருக்கும்.
வீட்டையும் நிலத்தையும் விலைக்கு வாங்கும்போது கிணறு இருக்கும் பகுதியெங்கும் காட்டுச் செடிகள் அடர்ந்து கிடந்தன.
பாலகோபாலன் அலுவலகம் சம்பந்தப்பட்ட சில வேலைகளுக்காக பம்பாய் வந்திருந்தான். புகைவண்டி நிலையத்தில் ராமச்சந்திரன் காத்திருந்தான். அவர்கள் இருவரும் நண்பர்கள். உயர்நிலைப் பள்ளிக் கூடத்திலிருந்து கல்லூரியின் இறுதி வகுப்பு வரை ஒன்றாகவே சேர்ந்து படித்தார்கள்.
கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காமல் அவர்களின் பேச்சு தற்கொலை என்ற விஷயத்தைப் பற்றித் திரும்பியது. நண்பர்கள் பலரும் ஒன்று சேர்ந்து உட்கார்ந்துகொண்டு மது அருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த சிறிய அறைக்குள் மது என்ற விஷயம் ஒரு மாய உலகத்தை சிருஷ்டித்து விட்டிருந்தது. அங்கே நினைவுகளும், ஆலோசனைகளும், மவுனங்களும், பேச்சும் பரவலாக நிரம்பியிருந்தன. பொதுவாக எல்லாருமே எதைப்பற்றியும் அலட்டிக் கொள்ளாமல் வாழ்க்கையில் திருப்தியடைந்த மனிதர்கள் மாதிரி இருந்தனர். வலையை விரிக்க, கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் வலையில் மீன் சிக்கியது மாதிரி இந்த தற்கொலை என்ற விஷயம் பேசப்படும் ஒரு விஷயமாக ஆனது.
You can use your Facebook account to sign into our site.
fb iconLog in with Facebook
