Lekha Books

நிரஞ்சன் ஒரு கோப்பை கூழையும், இரண்டு சப்பாத்திகளையும் சாப்பிட்டுவிட்டு எழுந்தான். அப்போது இன்ட்டர்காம் அழைத்தது. சோமு ரிசீவரை எடுத்தான்.

“ஹலோ.”

“சோமு சாரா? சார்! ஐயாவைப் பார்க்க ரசிகர் மன்றத் தலைவர் சக்திவேல் வந்திருக்கார். அனுப்பட்டுமா?”

“அனுப்பு” ரிசீவரை வைத்தான்.

“யார் சோமு?”

“சக்திவேல் வந்திருக்கானாம்.”

சோமு சொல்லி முடிப்பதற்குள் சக்திவேல் உள்ளே வந்துக் கொண்டு இருந்தான். நிரஞ்சனைப் பார்த்ததும் ட்யூப்லைட் போட்டது போன்ற வெளிச்சம் அவன் முகத்தில்.

“வணக்கம். சார்.”

“வணக்கம்.”

“என்னப்பா, நிரஞ்சன் இருக்கார்ன உடனே நம்பளை கண்டுக்க மாட்டேங்கற?”

“சோமு சார், வணக்கம்.”

“ம்... ம்... உட்காருப்பா.”

சக்திவேல் உட்கார்ந்தான். வயது இருபத்தி ஒன்று இருக்கலாம்.

சினிமாத்தனமான தலையலங்காரம், உடைகள் இத்யாதியுடன் காணப்பட்டான்.

“சார்! வாழ்த்துக்கள். உங்களுக்கு மத்திய அரசோட விருது கிடைச்சிருக்குன்னு செய்தி கேட்டோம். ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு சார்.”

“நன்றி, இந்த விருது நான் எதிர்பார்க்காத ஒண்ணு. அரசு என்னை இந்த அளவுக்கு கெளரவப்படுத்தி இருக்குன்னு நினைக்கும்போது ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு.”

“சார், ராம்குமார் உங்களுக்கு சிலை செய்யறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணி இருக்காராம். பாராட்டு விழா கூட நடத்தப் போறாராம்.”

“சிலை எல்லாம் வைக்கற அளவுக்கு நான் ஒண்ணும் பெரிசா சாதிக்கலை.”

“என்ன சார், இப்படி சொல்லிட்டீங்க. இது வரைக்கும் எத்தனையோ அவார்ட் வாங்கி இருக்கீங்க. இப்ப மத்திய அரசோட விருதும் கிடைச்சிருக்கு. நம்ப மன்றத்து மூலமா நற்பணிகள் செய்றதுக்கு எவ்வளவு உதவி செஞ்சிருக்கீங்க! யானைக்கு தன் பலம் தெரியாதும்பாங்க. அது போல...”

இடைமறித்தான் நிரஞ்சன். “ரொம்ப புகழாதீங்க. ஓ.கே. ஏதாவது குடியுங்களேன் முதல்ல. அப்புறம் பேசலாம். காபி ஆர் கூல் ட்ரிங்க்?”

“காபி.”

“சோமு, உள்ளே போய் காபி கொண்டு வரச் சொல்லு. அப்புறம் சக்திவேல், போன மாசம் ஒரு சின்னப் பையனுக்கு இதய ஆப்ரேஷனுக்கு ஏற்பாடு பண்ணச் சொன்னேனே?”

“நர்ஸிங்ஹோம்ல போய் விசாரிச்சு, எங்கெங்கே பணம் கட்டணுமோ கட்டி, டாக்டருங்களை எல்லாம் பார்த்து பேசிட்டோம் சார். அடுத்த வாரம் புதன்கிழமை ஆப்ரேஷன் வச்சுக்கலாம்னு டாக்டர் சொன்னார். அந்த பையனோட அம்மா, நீங்கதான் பணம் குடுத்தீங்கன்னு சொன்னதும் உங்களைப் பார்க்கணும்னு சொன்னாங்க.”

“ஆபரேஷன் முடிஞ்சதும் சொல்லுங்க. நான் அந்தப் பையனை வந்து பார்க்கறேன்.”

“சார், ராம்குமார் தன்னோட ரசிகர் மன்றத்து ஆட்கள் கூட சேர்ந்து உங்களுக்கு பாராட்டு விழா நடத்தப் போறாங்களாம். அது போல நாங்களும் உங்களுக்கு விழா எடுக்கணும்னு ஆசைப்படறோம் சார்.”

“உங்க ஆசை நியாயமானதுதான். எனக்குப் புரியுது. ஆனா ராம்குமார் விழா நடத்தறார். நீங்க வேற எதுக்கு தனியா விழா நடத்திக்கிட்டுன்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

“நம்ப மன்றத்து ரசிகர்கள் உங்களுக்கு விழா எடுக்கணும்னு ரொம்ப ஆசையா காத்திட்டி...”

“நான் சொல்றதைக் கேளுங்க சக்திவேல். ராம்குமாரோட ரசிகர் மன்றத் தலைவர் சுரேஷ் சோமுகிட்ட பேசிட்டாராம், விழா ஏற்பாடு பத்தி. என் கூடவும் ராம்குமார் இதைப் பத்தி பேசினார். நானும் சம்மதிச்சுட்டேன். எனக்கு இமைடவிடாம ஷுட்டிங் இருக்கு. இன்னிக்கு ஒரு ப்ரொட்யூசர் வீட்டில சாவு. அதனால நாலு நாள் ஃப்ரீ. இந்த நாலு நாளில சிலைக்கு மாடலா நிக்கற வேலை வேற இருக்கு. அதுக்கப்புறம் மறுபடியும் ஷுட்டிங் இருக்கு. அதுவும் அவுட்டோர்ல. பத்து நாள் தொடர்ந்து கால்ஷுட் குடுத்திருக்கேன். இந்த ஷெட்யூல் முடிஞ்சதும் நல்ல ஓய்வு எடுக்கணும்னு இருக்கேன். ரெஸ்ட் இல்லாம நடிச்சதுனால பெஸ்ட் ஆக்டர் அவார்டெல்லாம் வாங்க முடிஞ்சது. ஆனா, உடல் ஆரோக்கியத்தையும் பார்க்க வேண்டி இருக்கு. ஓய்வுக்காக எங்கேயாவது வெளியூர் போகலாம்னு இருக்கேன்.”

“நிரஞ்சன் சார், அவுட்டோர் ஷுட்டிங் போறதா சொல்றீங்க? விழாவுக்கு வந்துருவீங்கள்ல்ல?”

“ஓ! விழா பதினேழாந்தேதிதானே? கண்டிப்பா வந்துடுவேன்.”

சோமு ‘பக பக’வென சிரித்தான்.

நிரஞ்சன் முறைத்தான். “என்ன? என்ன சிரிப்பு வேண்டிக்கிடக்கு?”

“சாரோட பக்ஞ்சுவாலிட்டி எல்லோருக்கும் தெரிஞ்சதுதானே? அதான் இந்த பயம் பயப்படறாரு சக்திவேல்.”

“விழா நாயகனே நான்தானே சக்திவேல்? யூ டோன்ட் வொர்ரி. பதினேழாந்தேதி காலையில ‘டாண்’னு மெட்ராஸ் வந்துடுவேன். விழாவுல ஜமாய்ச்சுடலாம்.”

“நிரஞ்சன் சார், என்ன இருந்தாலும் நம்ம மன்றத்துல இருந்து, தனியா விழா எடுக்காதது ஒரு குறையாத்தான் இருக்கு...”

“நான்தான் சொன்னேனே சக்திவேல், நேரமே இல்லைன்னு. பத்து நாள் ரெஸ்ட்டுக்கப்புறம் ரொம்ப பிஸியா இருப்பேன். ரெண்டு மன்றத்து ரசிகர்களும் சேர்ந்து நடத்தற விழாங்கற புதுமையா இருக்கட்டுமே?”

“நீங்க சொன்னா சரிதான் சார். நம்ம ஆளுங்ககிட்ட தெளிவா எடுத்துச் சொல்லி, விழாவை சிறப்பா நடத்திடறோம்.”

“கலாட்டா கிலாட்டா எல்லாம் பண்ணாம ஒற்றுமையா சேர்ந்து நடத்துங்க.”

“ஓ.கே. சார். அதெல்லாம் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாம நான் பார்த்துக்கறேன். அப்ப... நான் கிளம்பறேன் சார். சோமு சார் வரட்டுமா?”

“ஓ.யெஸ்” சோமு விடை கொடுத்தான்.

“சோமு, நாம்பளும் புறப்படலாமா? சிலைக்கு மாடலிங் பண்ணப் போகணுமில்ல?”

“புறப்படலாம், வாங்க.”

“இரு. டிரஸ் மாத்திட்டு வந்துடறேன்.”

தன் அறைக்கு உற்சாகமாக, துள்ளுலுடன் ஓடினான் நிரஞ்சன்.

சிலை திறப்பு விழாவினால், தான் எந்த அளவு பாதிக்கப்படப் போகிறோம் என்பதை அப்போது அவன் அறியவில்லை.

3

தமிழ்நாட்டின் அனைத்து மாவட்டங்களில் இருந்தும் இரு கதாநாயகர்களின் ரசிகர்களும் குழுமி இருந்தது கலைவாணி கலைக்கூடம். பிரபலமானவர்களின் சிலைகளை பொது மக்களின் பார்வைக்காக வைப்பதற்கு அரசு நல்லதொரு இடத்தினைத் தேர்ந்தெடுத்து, அதற்கு ‘கலைவாணி கலைக்கூடம்’ என்று பெயரிட்டிருந்தது. கலைக்கூடத்திற்கென்று விழா நடத்தும் அலுவலகமும் அமைக்கப்பட்டு இருந்தது. ஊரைவிட்டு சற்று தள்ளி ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் இருந்தபோதிலும், போக்குவரத்திற்கு பிரச்சினை இன்றி பேருந்துகள் இயங்கின.

“சக்தி வேலண்ணே, என்ன அண்ணே இன்னும் நம்ம தலைவரைக் காணும். வீட்டுக்கு இன்னொரு தடவை போன் பண்ணிக் கேளுங்க அண்ணே” ரசிகர் மன்ற செயலாளர் வினோத் கேட்டான்.

“இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பார்ப்போம். பொறுமையா இருங்க. ரொம்ப உறுதியா சொல்லிட்டுப் போனார். நிச்சயமா வந்துடுவார்.”

“இது, என்னண்ணே நம்ப எவ்வளவு ஆசையா வந்திருக்கோம். தலைவர் ஏமாத்திடுவாரோன்னு சங்கடமா இருக்கு.”

“சேச்ச, அதல்லாம் வந்துடுவார். மாலை, பூச்செண்டெல்லாம் தயாரா வச்சிருக்கீங்கள்ல.”

“அதெல்லாம் ரெடிதான் அண்ணே, ஆனா இந்த ராம்குமார் ஆளுக இருக்கானுகளே, அவனுக, கிண்டலா பார்க்கறாங்க அண்ணே.” இன்னொரு ரசிகன் மனம் குமுறினான்.