சிரிக்கின்ற மரத்தால் ஆன பொம்மை. அதைச் செய்தது யார் என்பது யாருக்குமே தெரியாது. அதற்குள் விலை உயர்ந்த இரத்தினங்கள் இருக்கின்றன. அதன் மதிப்பு இரண்டரை இலட்சத்தைத் தாண்டும். அந்த இரத்தினங்களை உள்ளே வைத்துக் கொண்டு அந்த மர பொம்மை அமைதியாக சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்த இரத்தினங்கள் நாம் வாழும் இந்த பூமி படைக்கப்பட்ட கணத்தில் உண்டானதாகக் கூட இருக்கலாம்.

இல்லாவிட்டால் பூமி படைக்கப்பட்ட பிறகு இலட்சக்கணக்கான வருடங்களைத் தாண்டி இங்கு வந்ததாகக் கூட இருக்கலாம். பல இலட்சம் வருடங்களாக அது பூமிக்கு அடியிலேயே கிடந்திருக்கும். எத்தனையோ வருடங்கள் கடந்த பிறகு மனிதர்கள் அவற்றை பூமிக்கு அடியில் இருந்து எடுத்து சாணை பிடித்து, பட்டை தீட்டி ஒளிபெறச் செய்திருப்பார்கள். பல்வேறு வண்ணங்களில் அந்த இரத்தினங்கள் பிரகாசிக்கத் தொடங்கியிருக்கும். அதற்குப் பிறகு அவற்றுக்கு நடந்தது என்ன? யாரோ அதை ஒரு பஞ்சில் சுற்றி சிரிக்கின்ற மர பொம்மைக்குள் வைத்து விட்டார்கள். அது பல்வேறு கடல்களையும் தாண்டி கப்பலில் இங்கு வந்திருக்கலாம். அந்த மர பொம்மையைக் கடலோரத்தில் யாரோ குழி தோண்டி புதைத்து விட்டார்கள். எதற்காக? யாருக்குமே தெரியாது. காலப் போக்கில் மர பொம்மையை புதைத்து வைத்த இடத்தை அவர்கள் மறந்து போயிருக்கலாம். அது கடலோரத்தின் அலைகள் மேலும் கீழுமாய் ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருக்கும் நனைந்த மண்ணிற்குள் சிரித்துக் கொண்டு இருந்தது.

அந்த மர பொம்மையைச் சுற்றி ஒரு சிறிய காதல் கதை இருக்கிறது. எத்தனையோ பேர் தெரியாமல் அந்த மரபொம்மையை மிதித்து மிதித்தே அது பூமிக்குள் ஆழமாகப் புதையுண்டு போயிருக்க வேண்டும். அவைகள் அவ்வப்போது ஏறி இறங்கி மண் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நீங்கும்போது மரபொம்மையின் தலை லேசாக வெளியே தெரிய வரலாம். யார் கண்ணிலும் படாமல் அந்த பொம்மை அங்கேயே சிரித்துக் கொண்டிருந்தது - பூமியில் ஒரு பொக்கிஷத்தைப் போல! அது யார் கண்ணில் படும்? யாருக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் வாய்த்திருக்கிறது?

அலைகள் மேலேயும் கீழேயும் ஏறி இறங்குவதைப் போல காலம் படு வேகமாகக் கடந்து கொண்டிருந்தது. கடற்கரை மேலோட்டமாக பார்த்தால் மிகவும் அழகாக இருந்தது. அருமையான, சுத்தமான காற்று. ஆனால், மனிதர்கள் அதை சுத்தமில்லாமல் அசிங்கப்படுத்தி வைத்திருந்தனர். அதைச் சுத்தம் செய்து அழகுபடுத்த

அங்கு யாருமே இல்லை. மலம் கழிப்பதும், சிறுநீர் இருப்பதும் அந்தக் கடற்கரையில் சர்வ சாதாரணமாக நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. அதற்கு மத்தியில் சாயங்கால நேரங்களில் காற்று வாங்குவதற்காக வரும் ஆண்களும், பெண்களும் நன்றாக ஆடைகள் அணிந்து அங்கு கிடக்கும் பாறைகளில் போய் அமருவார்கள். பக்கத்திலேயே துறைமுகம். அதில் பாய் மரக்கப்பல்கள் அவ்வப்போது வரும். பெரிய கப்பல்கள் கடலில் தூரத்திலேயே நின்றுவிடும். அதிலிருந்து பெரிய படகுகளில் சரக்குகளை இறக்குவார்கள்.

கடலையொட்டி இருக்கும் சிறு நகரம் மிகவும் பழமையானது. அந்த நகரம் கூட மிகவும் அசுத்தமானதுதான். அதனால் என்ன? சாலமன் சக்கரவர்த்தியின் காலம் தொட்டே அந்த நகரம் மிகவும் புகழ் பெற்ற ஒன்றாயிற்றே! சுலைமான் நபியின்  காலம்!

எத்தனையோ ஆயிரம் வருடங்கள் கடந்து போய்விட்டன. இருந்தாலும் அந்தச் சிறு நகரத்திற்கு சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி பெரிய ஒரு மாற்றமும் உண்டாகவில்லை. பழமையான பழகிப்போன அந்த நாற்றம் மட்டும் கொஞ்சமும் மாறாமல் அப்படியே இப்போதும் இருக்கிறது. கடற்கரை அழகாக இருக்க வேண்டும், அசிங்கமில்லாமல் இருக்க வேண்டும் என்பது பற்றியெல்லாம் மனிதர்கள் கொஞ்சமும் கவலையேபடாமல் இருக்கிறார்களே! அது எப்படி? அவர்களுக்கு ஏன் அழகுணர்வு என்ற ஒன்று இல்லாமலே போய்விட்டது? கண்களில் மை இடுவதற்கும் முகத்தில் பவுடர் பூசுவதற்கும் ஸ்ப்ரே அடிப்பதற்கும் அவர்களுக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருக்கிறது. சென்ட் அடிக்கவும் நன்றாகத் தெரிந்திருக்கிறார்கள். ஹை ஹீல்ஸ் செருப்புகள் அணிய நன்றாகப் பழகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆண்கள் நீளமாக தலை முடியை வளர்ப்பதற்கும் கிருதா வைக்கவும் நன்கு கற்றிருக்கின்றனர். பலரும் டிரான்சிஸ்டர் ரேடியோக்களை கையில் வைத்துக் கொண்டுதான் தெருவிலேயே நடக்கிறார்கள். மொத்தத்தில்- இந்த மாதிரியான விஷயங்களில் மக்கள் நவ நாகரீகமானவர்களாக மாறிவிட்டார்கள். எங்கு பார்த்தாலும் அரசியல் கட்சிகளின் வண்ணம் பூசிய கொடிகளின் ஆர்ப்பாட்டங்கள்தான். எந்தப் பக்கம் நோக்கினாலும் ஊர்வலங்களும் வானைப் பிளக்கும் கோஷங்களும்தான். ரேடியோக்கள்... ஒலி பெருக்கிகள்... டெலிவிஷன்கள்...

அந்த நகரத்திற்கு நிறைய பஸ்கள் வந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றன. வியாபாரிகள்... மீனவர்கள்... முஸ்லீம் பள்ளி வாசல்களும் அங்கு இருக்கின்றன. இரண்டு மூன்று இந்து கோவில்களும், ஒரு கிறிஸ்தவ தேவாலயமும் இருக்கிறது. மூன்றிலுமே எல்லா காரியங்களும் ஒலி பெருக்கி மூலம்தான். அங்கே ஒரு உயர்நிலைப்பள்ளி இருக்கிறது. ஒன்றிரண்டு கருணை இல்லங்களும், ஒன்றிரண்டு பஜனை மடங்களும் ஒரு பாலவாடியும் இருக்கவே இருக்கிறது. பிறகு- ஒரு திரைப்பட அரங்கு, ஒன்றிரண்டு கள்ளுக் கடைகள், இரண்டு மூன்று தேநீர் கடைகள். ஐந்தாறு நாற்றம் பிடித்த ஹோட்டல்கள்... போலீஸ் ஸ்டேஷன் இல்லை. ஒரு கஸ்டம்ஸ் அலுவலகம் இருக்கிறது. ஒரு மீன் மார்க்கெட், காய்கறி கடைகளும், மாமிசக் கடைகளும், சோடாவும் மற்ற பொருட்களும் விற்பனை செய்யப்படும் ஏகப்பட்ட பெட்டிக் கடைகளும் அங்கு இருக்கின்றன. சாராயம் எங்கு பார்த்தாலும் கிடைக்கும்! கள்ளச் சாராயமும் கள்ளக்கடத்தலும் சர்வ சாதாரணமாக நடக்கும். தெருக்கள் நாற்றம் பிடித்தவையாகவும், மனிதர்கள் நிறைந்ததாகவும் இருக்கும். பாய்மரக் கப்பல்களில் வரும் வெளிநாட்டவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் அரேபியர்கள்தான். அவர்களின் பாய்மரக் கப்பல்களுக்கு கேடுகள் வரும் பட்சம், அதைச் சரி செய்வதற்கு இடங்கள் இருக்கவே செய்கின்றன. அப்படிப்பட்ட ஒரு இடத்தில் இருக்கும் அலுவலகத்தில் ஒரு டைப்ரைட்டர் இயந்திரம் இருக்கிறது. அதில் முதலாளியே, அவசியம் என்று வருகிறபோது ஒரு விரலால் கடிதங்களை டைப் செய்வார். முன்னால் அங்கு ஒரு டைப்பிஸ்ட் வேலைக்கு இருந்தாள். வியாபாரம் சரியாக நடக்காததால், டைப்பிஸ்ட் வேலையை விட்டுப் போக வேண்டியதாகிவிட்டது.

அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் டைப் ரைட்டிங்கிலும் சுருக்கெழுத்திலும் மிக உயர்ந்த மதிப்பெண்களுடன் தேர்ச்சி பெற்ற ஒரு முஸ்லீம் இளம்பெண் வேலை தேடி அங்கு வந்தாள். பெயர்- ரம்லத்துபீபி. வயது இருபத்தொன்று. பார்ப்பதற்கு பெரிய அழகி என்று சொல்வதற்கில்லை. கொஞ்சம் கறுப்பு நிறம். ஆரோக்கியத்தைப் பற்றி குறை கூறுவதற்கில்லை. யார் அவளைப் பார்த்தாலும் "பாவம் இந்தப் பெண்" என்று கட்டாயம் கூறுவார்கள்.

எப்போதும் அடக்க ஒடுக்கத்துடன் இருப்பாள். மத சம்பந்தமான பாடங்கள் சகிதமாக பள்ளி இறுதி வகுப்பை முடித்தவள். அதற்குப் பிறகு டைப் ரைட்டிங்கும், சுருக்கெழுத்தும் படித்தாள். அந்தச் சிறு நகரத்தில் இவ்வளவு தகுதிகளுடன் இருக்கும் ஒரே முஸ்லீம் இளம் பெண் ரம்லத்துபீபிதான். எத்தனையோ இடங்களுக்கு வேலை கேட்டு மனு அனுப்பினாள். ஆனால், ஒரு பயனும் இல்லை. அவளுக்கு உதவ யாருமே இல்லை. அவளை யாராவது காப்பாற்ற வேண்டும்!

காப்பாற்றினார்கள்! வாரத்திற்கு மூன்று நாட்கள் ஏதாவது இருந்தால், வந்து டைப் செய்ய வேண்டும். மாதமொன்றுக்கு இருபது ரூபாய் சம்பளமாகக் கிடைக்கும். அறுநூறோ ஆயிரமோ சம்பளமாக வேண்டும் என்று கேட்க முடியுமா? சரி என்று சம்மதிப்பதைத் தவிர அவளுக்கு வேறு வழியில்லாமல் போய் விட்டது. அவளுக்கு இருப்பது தாய் மட்டுமே. ஓடு வேய்ந்த ஒரு சிறு வீடும் இருபது சென்ட் நிலமும் சொந்தத்தில் இருக்கின்றன. தென்னை மரத்தில் இருந்து ஒவ்வொரு மாதமும் நூறு தேங்காய்கள் கிடைக்கும். அதை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் வாழ்க்கையை நடத்த முடியுமா?

ஊர் பொதுவாகவே பஞ்சத்தால் பீடிக்கப்பட்டுதான் இருந்தது. அரிசிக்கும் மற்ற பொருட்களுக்கும் கண்டபடி விலை வைத்திருந்தார்கள். அவளின் தாய் சிறிது தூரத்தில் உள்ள மம்முஹாஜி என்ற பணக்காரனின் வீட்டில் மசால் அரைப்பது, காய்கறி நறுக்குவது, குளிப்பதற்கு நீர் இறைத்து சூடு பண்ணுவது ஆகிய வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருந்தாள். மதிய நேரத்தில் சோறும் மாதம் ஒன்றுக்கு சம்பளமாக ஐந்து ரூபாயும் அவளுக்குக் கொடுக்கப்பட்டன. அங்கு தனக்குத் தரப்படும் சோற்றை மதியத்திற்கு பிறகு பத்திரப்படுத்தி வீட்டிற்கு எடுத்துக் கொண்டு வருவாள் அதை அவளும் ரம்லத்து பீபியும் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிடுவார்கள். ரம்லத்து பீபிக்கு மொத்தம் இருப்பதே இரண்டு புடவைகள்தாம். அது கூட கொஞ்சம் கிழியத் தொடங்கிவிட்டது. இப்படி பல வகையிலும் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டு மாதமொன்றுக்கு இருபது ரூபாய் சம்பளம் வாங்கிக் கொண்டு தன்னுடைய நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறாள் ரம்லத்து பீபி.

அவளின் வீட்டிற்கு வர இரண்டு வழிகள் இருக்கின்றன. கடைகளைத் தாண்டி வரும் ஒரு வழி. இன்னொரு வழியில் வருவதாக இருந்தால் கடற்கரை வழியே வர வேண்டும். கடலையொட்டிய வழியில் வருவதாக இருந்தால், அது பயங்கர அமைதி நிறைந்ததாக இருக்கும். அங்கு ஆட்கள் அதிகம் இருக்க மாட்டார்கள். மீனவர்களின் குடிசைகள், காய வைத்திருக்கும் வலைகள், கரையில் ஏற்றி வைத்திருக்கும் படகுகள், இங்குமங்குமாய் நடந்தும், ஓடியும் கொண்டிருக்கும் உடம்பில் ஆடைகள் எதவும் இல்லாத மீனவர்களின் குழந்தைகள், நாய்கள், பன்றிகள், பசுக்கள், எறுமைகள், ஆடுகள், கோழிகள், பூனைகள், பருந்துகள், காகங்கள், ஆங்காங்கே காற்று வாங்குவதற்காக கறுப்பான பாறைகளில் வந்து அமர்ந்திருக்கும் மனிதர்கள். எங்கு பார்த்தாலும் ஒரே அமைதி சூழ்நிலை. பரந்து கிடக்கும் பெரிய கடல். அதிலிருந்து கிளம்பி வந்து ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருக்கும் அலைகள். வட்டமிட்டு பறந்து கொண்டிருக்கும் கடல் காகங்கள். தூரத்தில்-... எங்கோ இருக்கும் வெளி நாடுகளில் இருந்து துறைமுகத்தை நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கும் பாய்மரக் கப்பல்கள்...

சாயங்கால நேரம். காற்று சுகமாக வீசிக் கொண்டிருந்தது. சூரியன் மேற்குத் திசையில் இருந்தது. இருந்தாலும் நல்ல வெப்பம். இளம் நீல வண்ணத்தில் கலை வேலைப்பாடுகளுடன் செய்யப்பட்டிருந்த வெள்ளைப் புடவையின் முந்தானையைத் தலையில் போட்டவாறு ரம்லத்துபீபி மெதுவாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள். கடலை அவள் பார்க்கிறபோது, தன் தந்தையின் ஞாபகம் அவளுக்கு வரும். மனதில் இனம் புரியாத கவலை வந்து மண்டிக் கொள்ளும்.

மனதில் ஏகப்பட்ட கவலைகளைத் தாங்கியவாறு ரம்லத்து பீபி அப்படி நடந்து வருகிறபோது, ஈர மண்ணின் மேல் ஒரு அலை ஏறி இறங்கியவுடன், நிலத்திற்குள் உருண்டையாக என்னவோ தெரிந்தது.

என்ன அது? அவள் தன்னுடைய வலது காலின் பெருவிரலால் மண்ணை நீக்கிப் பார்த்தாள். ஒரு சிறிய தலை தெரிந்தது. அப்போது ஒரு அலை வந்து எல்லாவற்றையும் மூடியது. அவள் தன் புடவையை முழங்காலுக்கு மேலே உயர்த்தினாள். அலை மீண்டும் கீழே இறங்கி வந்தபோது அவள் குனிந்தாள். கையால் ஈர மண்ணை இலேசாக விலக்கினாள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மண்ணை விலக்கி அவள் அதைக் கையால் தூக்கி எடுத்தாள். கிட்டத்தட்ட ஒரு அடி நீளத்தில் உள் சிரித்துக்கொண்டிருக்கும் மர பொம்மை அது!

சிரிக்கின்ற மர பொம்மை!

நல்ல கனமாக இருந்தது.

அவள் அதை உப்பு நீரில் நன்றாகக் கழுவி சுத்தம் செய்தாள். தொப்பை விழுந்த வயிறை அந்த பொம்மை கொண்டிருந்தது. சம்மணம் போட்டு அமர்ந்திருந்தது. வயது கிட்டத்தட்ட நாற்பது இருக்கும். சிரிக்கிறான்.

இந்த சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் மர பொம்மையை என்ன செய்வது?

அந்த பொம்மையின் கழுத்தை உற்று நோக்கினால் அதைச் சுற்றிலும் ஒரு கோடு தெரியும். தலையைப் பிடித்து பலத்தை பயன்படுத்தி ஒரு முறை திருப்பினால், தலை லேசாக உயரும். உள்ளே தூய வெள்ளை நிறத்தில் பஞ்சு தெரியும். பஞ்சுக்குள் இரண்டரை இலட்சம் ரூபாயையும் தாண்டி விலை மதிப்பு இருக்கக்கூடிய ஒளி வீசிக்கொண்டிருக்கும் இரத்தினக் கற்கள் இருக்கின்றன. யாருக்கும் காட்டாமல் அதை அவள் தன்னுடைய வீட்டிற்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டியதுதான்... ஆனால், இந்த  விஷயங்களை அவளுக்கு யார் விளக்கி எடுத்துச் சொல்வது?

அவள் அந்த பெரும் பொக்கிஷத்தைக் கொண்ட மர பொம்மையுடன் பாறை மேல் ஏறினாள். பொம்மையைத் தனக்கு முன்னால் வைத்துவிட்டு அமர்ந்தாள். இதென்ன உருவம்? தன்னைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் பொம்மையையே அவள் பார்த்தாள். இது ஏதாவது கடவுளின் உருவமாக இருக்குமா? இது எப்படி இங்கே

வந்தது? இதை பூமிக்கு அடியில் புதைத்து வைத்தது யார்? எதற்காக இதை பூமிக்குள் கீழே புதைத்து வைக்க வேண்டும்?

அவள் கடலையே பார்த்தாள். அலைகள் அதிலிருந்து கிளம்பி அடுத்தடுத்து வந்து கொண்டிருந்தன. அதைப் பார்த்த போது அவளுக்கு மனதில் பயம் உண்டானது. கடல் காகங்கள் இலேசாக கத்தியவாறு பறந்து சென்று அலைகளில் போய் உட்கார்ந்தன. அலைகளோடு சேர்ந்து வரும் சிறு மீன்களை உணவாகத் தின்பதற்காக இருக்கும். கடல் காகங்களால் எப்படி அலைகளின் மேல் உட்கார முடிகிறது? அவளின் வாப்பாவைப் பற்றிய கவலை கலந்த நினைவுகள் அப்போது அவளின் மனதில் வலம் வந்தன.

அவர் பரந்த மனதைக் கொண்ட ஒரு அருமையான மனிதர். அவளை எந்தவித கவலையும் இல்லாமல் வளர்த்தார். நன்கு படிக்க வைத்தார். முஸ்லீம்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை பள்ளிக் கூடங்களுக்கு அனுப்பி வைத்து கல்வி கற்கச் செய்ய வேண்டும் என்ற ஆர்வம் கொண்டிராத அந்தக் கால கட்டத்தில், மத சம்பந்தமான கல்வியைக் கற்கவைத்ததோடு அவளைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கும் அனுப்பி வைத்தார். கப்பலில் இருந்து படகுகளுக்கு இறக்கப்படும் சரக்குகளைக் கணக்கு எழுதி வைக்கும் வேலை பார்த்தார் அவளின் வாப்பா. அவருக்கு இதில் நல்ல வருமானம் கிடைத்தது. ஒவ்வொரு நாள் இரவிலும் வீட்டிற்கு வருகிறபோது, அவளுக்கும் அவளின் தாய்க்கும் தின்பதற்கு ஏதாவது இனிப்புப் பலகாரங்களை அவர் கட்டாயம் வாங்கிக் கொண்டு வருவார்.

ஒரு முறை காரமும் உப்பும் கொண்ட பருப்பு வடை தின்ன வேண்டும் போல் இருந்தது அவளுக்கு. தன்னுடைய வாப்பாவிடம் தான் ஆசைப்பட்டதை அவள் சொன்னாள். அவ்வளவுதான்- அடுத்த நாளே பருப்பு வடையுடன் அவர் வந்தார். சில நேரங்களில் வேக வைத்த பழங்களுடன் வருவார். வாழ்க்கை எந்தவிதமான பிரச்சினையும் இல்லாமல் அழகாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது. டைப் ரைட்டிங், சுருக்கெழுத்து ஆகியவற்றில் அதிகமான மதிப்பெண்கள் பெற்று அவள் தேர்ச்சியடைந்தபோது, மகிழ்ச்சியடைவதற்கு பதிலாக அவள் மனம் துக்கத்தில் மூழ்க வேண்டியதாகிவிட்டது. நடக்கக் கூடாதது நடந்துவிட்டது. காற்று பலமாக வீசிக் கொண்டிருந்த ஒரு மாலை நேரத்தில் ஏகப்பட்ட பொருட்களுடன் வந்து கொண்டிருந்த படகு கடுமையான காற்றில் சிக்கி மனிதர்களுடன் கடலில் மூழ்கி விட்டது.

அதிலிருந்த எத்தனையோ ஆட்கள் காணாமல் போனார்கள். அந்தக் கூட்டத்தில் ரம்லத்துபீபியின் வாப்பாவும் சேர்ந்துவிட்டார். எல்லோரையும் கடல் விழுங்கிவிட்டது! அவரின் குடும்பம் அனாதையாகிவிட்டது. விளைவு- அவளின் தாய் மம்முஹாஜியின் வீட்டில் வேலைக்காரியானாள். மம்முஹாஜியை இதுவரை அவள் பார்த்ததில்லையே தவிர, அந்த மனிதனைப் பற்றி அவள் பல கதைகளையும் கேட்டிருந்தாள். அவன் இதற்கு முன்பு பாக்கெட்டில் கையை விட்டு பணத்தைத் திருடுவதையும், கொள்ளையடிப்பதையும் தான் தொழிலாகக் கொண்டிருந்தான். பிறகு தேநீர் கடை சொந்தக்காரரானான். சாலையோரத்தில் ஓலை வேய்ந்த ஒரு கட்டிடம். அதில் இரண்டு மூன்று பெஞ்சுகள் போடப்பட்டிருக்கும். ஒரு பழைய பலகையால் ஆன அலமாரி. ஒரு நாற்காலி. ஒரு மேஜை. கொஞ்சம் கண்ணாடி டம்ளர்கள்... தட்டுகள். இரண்டு மூன்று பழக்குலைகள். புட்டும், அப்பளமும், மாட்டுக்கறியும், தேநீரும்... அந்தத் தேநீர் கடைக்கு நிறைய ஆட்கள் வருவார்கள். அங்கு வருபவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பாய் மரக் கப்பலில் வரும் அரேபியர்கள்தாம். திருட்டுத்தனமாக தங்கத்தைக் கடத்திக் கொண்டு வந்து விற்றுக் கொண்டிருந்த காலம் அது. அரபு நாடுகளில் இருந்து திருட்டுத் தனமாகக் கொண்டு வரும் தங்கத்தை வைத்து ஏகப்பட்ட பேர் பெரும் பணக்காரர்கள் ஆனார்கள். மம்மு பணக்காரன் ஆனது ஒரு துரோகச் செயலை வைத்துத்தான். திருட்டுத்தனமாகக கடத்திக்கொண்டு வந்த தங்கத்தை விற்ற ஒரு அரேபிய மனிதன் இரண்டு இலட்சம் ரூபாய் நோட்டுகளை ஒரு புதிய மண்ணெண்ணெய் டப்பாவுக்குள் வைத்து ஈயத்தை உருக்கி அதை நன்றாக மூடி கையில் எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். தன்னைப் பிடிப்பதற்காக சுங்க இலாகாவைச் சேர்ந்தவர்கள் பின்னால் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று அவன் சந்தேகப்பட்டான். அவன் மனதிற்குள் பயம் வந்தது! அந்த அரேபியன் தன்னுடைய நண்பனான தேநீர் கடைக்காரன் மம்முவின் கையில் அந்த டப்பாவைக் கொடுத்து விட்டு சொன்னான். "இது இங்கேயே இருக்கட்டும். நாளைக்கு நான் வந்து வாங்கிக்கிர்றேன்..."

அரேபியன் போனான்.

டப்பாவுக்குள் என்ன இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட மம்மு இரவில் கதவை அடைத்து விட்டு பெஞ்சுகளின் மீதும் அலமாரி மீதும் நிறைய மண்ணெண்ணெயை ஊற்றினான். தன்னுடைய கடைக்கு அவனே தீ வைத்தான். மறுநாள் காலையில் அரேபியன் வந்தபோது, மம்முவின் எரிந்துபோய் சாம்பலாகக் கிடக்கும் தேநீர் கடையைப் பார்த்தான். அதில் ஒரு மூலையில் அந்த டப்பா எரிந்து கிடந்தது. அரேபியன் மம்முவைப் பார்த்து நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டான். வாய் விட்டு அழுதான். மனதிற்குள்ளும் அழுதான்.

எது எப்படியோ மம்மு பணக்காரனாகி விட்டான். இரண்டு முறை மக்காவிற்கு ஹஜ் யாத்திரை சென்றான். இப்படித்தான் பிக் பாக்கெட்டாகவும், திருடனாகவும் தேநீர் கடை சொந்தக்காரனுமாக இருந்த மோசடிப் பேர்வழி மம்மு, மரியாதைக்குரிய மம்முஹாஜி

ஏழு முறை திருமணம் செய்து கொண்டான். அவற்றில் நான்கு பெண்களை "தலாக்" சொல்லிவிட்டான். மீதி மூன்று பேர் மனைவிகளாக இருக்கிறார்கள். ஏழு மனைவிமார்கள் மூலமாக அவனுக்கு மொத்தம் இருபத்து நான்கு பிள்ளைகள். சிலரை அவன் கவனிக்காமல் விட, அவர்கள் அவனைப் பற்றிய குற்றச்சாட்டுகளுடன் வெளியே அலைந்து திரிந்தனர். மம்முஹாஜியைப் பொறுத்தவரை, அவனுக்கு எப்போது பார்த்தாலும் புதிது புதிதாகத் திருமணம் செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும். ஏதாவதொரு வீட்டில் இளம்பெண் இருப்பது தெரிய வந்தால், "எனக்கு கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திடு" என்று பெண் பார்க்க வந்து விடுவான். அவர்கள் அவனுக்குப் பெண் தர முன்வரவில்லை என்றால் அவ்வளவுதான்- பல விதத்திலும் அவர்களுக்குத் தொந்தரவுகள் தர ஆரம்பித்து விடுவான். அப்படிப்பட்ட தொல்லைகளை உண்டாக்குவதற்கு மம்மு ஹாஜியிடம் நிறைய பேர் கைவசமே இருக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட மோசமான மனிதனான மம்முஹாஜியின் வீட்டில்தான் ரம்லத்துபீபியின் தாய் வேலை பார்க்கிறாள். எல்லாமே தந்தையின் மரணத்திற்குப் பிறகு உண்டான சூழ்நிலையால் வந்த விளைவு. ஒரு நல்ல காலம் அவர்களுக்கு எப்போது வரும்?

"ஹா... சிரிக்கிற மரபொம்மை"- யாரோ பின்னால் இருந்து சொன்னார்கள்! இனிமையான குரல்! ரம்லத்துபீபி திடுக்கிட்டு பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தாள். புன்னகை ததும்ப உயரமான ஒரு இளைஞன் நின்றிருந்தான். ஆள் நல்ல சிவப்பு. தலை முடியை பின்னோக்கி வாரிவிட்டிருந்தான். முகத்தில் அரும்பு மீசை. பிரகாசமான கண்கள். வெள்ளை நிறத்தில் சட்டையும் வேட்டியும் அணிந்திருந்தான். கையில் கடிகாரமும் கட்டியிருந்தான். கால்களில் செருப்புகள் இருந்தன. கையிடுக்கில் ஒரு செய்தித்தாள் இருந்தது.

ரம்லத்துபீபியின் மனதில் இனம் புரியாத ஒரு உணர்வு உண்டானது. இதுவரை பார்த்தே இராத அந்த இளைஞன் மேல் அவளுக்கு ஒரு ஈர்ப்பு உண்டானது. அவன் மீது திடீரென்று அவளுக்கு காதல் தோன்றியது. அவனைக் கட்டிப்பிடித்து முத்தம் கொடுக்க வேண்டும் போல் இருந்தது.

எல்லாமே அவள் மனதில் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் தோன்றிய உணர்வுகளே. தன்னுடைய வெண்மையான பற்களைக்காட்டி அழகாக அவள் சிரித்தாள். தொடர்ந்து மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

"எனக்கு இந்தப் பொம்மை இப்பத்தான் கடற்கரையில் கிடைச்சது..."

"கடற்கரையிலா?"

"சிரிச்சுக்கிட்டு ஈர மண்ணுக்குள்ளே கிடந்தது. யார் இதை மண்ணுக்குள்ளே புதைச்சு வச்சாங்கன்னு தெரியல. யாருக்காவது தெய்வமாக இது இருக்குமே?"

"பார்க்குறப்போ அப்படித் தெரியல. ஆமா... உன்னோட பேர் என்ன?"

"ரம்லத்து..."

"என் பேரு அபுல்ஹஸன். பொம்மையை என்ன பண்ணப்போற?"

"என்ன செய்றதுன்னே தெரியல."

"அப்படின்னா... என்கிட்ட கொடுத்திடு"- அபுல் ஹஸன் சொன்னான். நான் அதை நல்லா கழுவி காய வச்சு வார்னிஷ் அடிச்சு எங்க வீட்ல ரேடியோ மேலயோ டி.வி. செட் மேலயோ வச்சுக்குறேன். அங்க இருந்து இது சிரிக்கட்டும்."

"ரொம்ப சந்தோஷம்..." - ரமலத்துபீபி மனமகிழ்ச்சியுடன் பொம்மையை எடுத்து அபுல் ஹஸனின் கையில் தந்தாள். அபுல் ஹஸன் அதைத் தாளில் சுற்றி கையிடுக்கில் வைத்தவாறு "அப்போ... பிறகு பார்க்கலாம்" என்று சொல்லிவிட்டு பாறையை விட்டிறங்கி, மணல் வழியே நடந்து போனான்.

இரண்டரை இலட்சத்துக்கும் விட அதிகமான ஒரு தொகை தன்னை விட்டு போகிறது என்ற விஷயம் அவளுக்கு எப்படித் தெரியும்? தூரத்தில் கண்களை விட்டு மறைகிற வரை அவள் அபுல்ஹஸனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் பார்வையை விட்டு முழுமையாக மறைந்ததும் அவள் மனதில் கவலை வந்து ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது. அந்த இளைஞன் மேல் காதல் உண்டானதற்கான காரணம் என்ன? முன்பு ஒருபோதும் இப்படியொரு உணர்வு அவள் மனதில் உண்டானதில்லையே! திடீரென்று கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் அவன் அவள் முன் தோன்றினான். தோன்றிய சில நிமிடங்களிலேயே அவளை விட்டு மறைந்தும் போனான். "பிறகு பார்க்கலாம்" என்று கூறியிருக்கிறான். நாளை ஒரு வேளை வருவான்!

ரம்லத்துபீபி மனதில் மகிழ்ச்சி பொங்க உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து நடந்தாள். மனம் முழுக்க சந்தோஷம் ஆக்கிரமித்திருந்தது. சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் மரபொம்மை கிடைத்த விவரத்தை தன் தாயிடம் கூற வேண்டும். அதைச் சிரிக்கின்ற அபுல்ஹஸன் என்ற அழகனுக்குக் கொடுத்ததையும் சொல்ல வேண்டும் என்று அவள் தீர்மானித்தாள். "அபுல் ஹஸனுக்குக் கொடுத்தேன்" என்று கூறினால் போதும். "அழகன்" என்று சொல்லாமல் இருப்பதே நல்லது. அந்த ஆளைப் பற்றி தன் தாயிடம் கேட்டால் அவள் மேலும் அவனைப் பற்றி தகவல்களைக் கூறினாலும் கூறலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்தாள். முழுமையான சந்தோஷத்துடன் அவள் வீட்டுப் படியைக் கடந்தாள்.

நான்கு பக்கமும் வேலி கட்டப்பட்டிருக்கும் ஒரு சிறிய இடம். நடுவில் இரண்டு மூன்று அறைகளும் வராந்தாவும் கழிவறையும் கொண்ட ஓடு வேய்ந்த ஒரு சிறு வீடு. வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் கிணறும் குளியலறையும். நான்கு பக்கங்களிலும் முற்றத்தில் வெண்மை நிறத்தில் கடல் மணல் போடப்பட்டிருக்கிறது. அந்த மணல் அவளின் தந்தை கடற்கரையில் இருந்து இரவு நேரங்களில் சுமந்து கொண்டு வந்து போட்டது. முற்றத்தைச் சுற்றிலும் மிளகும், பச்சை மிளகாயும், வெண்டையும், கத்திரிக்காயும் ஏராளமாக வளர்ந்திருந்தன. எல்லாக் காலங்களிலும் காய்க்கிற தட்டைப் பயறு கொடி தடிமனாக ஒரு மூலையில் படர்ந்திருந்தது. எல்லாம் அவளின் வாப்பாவின் விவசாயம். பலாப் பழங்கள் ஒரு ஓரத்தில் பழுத்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. மொத்தத்தில் நிலத்தையும், வீட்டையும் பார்த்தால் மனதிற்கு ஒரு மகிழ்ச்சி உண்டாகும். சந்தோஷத்துடன் வீட்டிற்குள் காலடி எடுத்து வைத்தாள் ரம்லத்துபீபி. தன் தாயின் முகத்தைப் பார்த்தபோது என்னவோ விரும்பத்தகாதது நடந்திருக்கிறது என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"என்ன உம்மா?"- அவள் கேட்டாள். அவளின் தாய் சொன்னாள். "மகளே, இன்னைக்கு நமக்கு சாப்பிடடுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல. என்னை வேலைக்கு வர வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாங்க. இந்த மாத சம்பளத்தையும் தரல. இனி வர வேண்டாம்னு ஹாஜியார் சொல்லியாச்சு..."

"என்ன காரணம் உம்மா?"

"ஒண்ணுமில்ல..."

"பிறகு?"

சிறிது நேரம் கழித்து அவளின் தாய் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

"மகளே, கொஞ்சம் பயறைப் பறிச்சு வேக வைக்கலாம். பலாப் பழமும் இருக்கவே இருக்கும... சர்க்கரையும், தேயிலையும் நம்மக்கிட்ட இருக்கு. சாயா போட்டுக்கலாம். நானும் இதுவரை ஒண்ணும் சாப்பிடல, மகளே..."

ரம்லத்து பீபி சொன்னாள்.

"உம்மா... நடந்தது என்னன்னு சொல்லுங்க..."

அவளின் தாயின் கண்கள் நனைந்தன. கண்ணீர் வழிய அவள் சொன்னாள்.

"மகளே, மம்முஹாஜிக்கு உன்னை எப்படியாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு ஒரு ஆசை. பொண்டாட்டிமாருங்கதான் உங்களுக்கு நிறைய இருக்காங்களேன்னு நான் கேட்டதற்கு இஸ்லாம்ல எத்தனை பேரை வேணும்னாலும் தான் விரும்புறபடி ஒரு ஆண் கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு சொல்லியிருக்குன்னு சொல்றாரு. முஹம்மது நபிக்கு ஏகப்பட்ட பொண்டாட்டிமார்கள். அதனால எந்த முஸ்லீம் ஆணாக இருந்தாலும், தான் இஷ்டப்படுகிறபடி திருமணம் செஞ்சுக்கலாமாம்..."

"இந்த மம்முஹாஜிக்கு இப்போ என்ன வயசு இருக்கும்?"

"அறுபத்தேழு. இப்பவும் நான் திடகாத்திரமாகத்தான் இருக்கேன்னு அந்த ஆளு சொல்றாரு..."

"அந்த ஆளுக்கு அப்படியொரு நினைப்பு இருக்கா?" ரம்லத்துபீபி என்னவோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்தவாறு சொன்னாள். "அவர் நினைக்கிறது தப்பு. முஸ்லீம் சமுதாயம் செய்யக் கூடாததை அந்த ஆளு செய்றாரு..."

மகளும், தாயும் சிந்தனையில் மூழ்கி விட்டார்கள்.

"மதத்துல அப்படி எதுவும் சொல்லப்படல. அறிவுறுத்துறதுக்கும் தண்டிக்கிறதுக்கும் ஆள் இல்லாததால் இப்படியெல்லாம் அந்த ஆளு செய்றாரு. மம்முஹாஜியைப் போல நம்மோட சமுதாயத்தில் பல பெண்களைக் கல்யாணம் செய்தவங்க எத்தனையோ பேர் இருக்காங்க. கல்யாணம் பண்றது, பிறகு அவுங்களை வேண்டாம்னு தூக்கி எறிஞ்சிடுறது… இவங்க தூக்கி எறியிற மனைவிமாருங்களோட கதி? இவர்களுக்குப் பிறக்குற பிள்ளைங்களோட எதிர்காலம்? முஹம்மது நபியை மம்முஹாஜி ஒரு உதாரணமா சொன்னது எவ்வளவு பயங்கரமான விஷயம் தெரியுமா? சொல்லப் போனா, நபி அருமையான ஒரு உதாரண புருஷனா வாழ்ந்து காட்டினாரு. உண்மையிலேயே பார்க்கப் போனா, நபி அனாதைகளுக்கு அபயம் தந்தாரு. உம்மா... உங்களுக்குத் தெரியாதா? வாப்பா நபிகளோட வரலாற்றை நமக்கு எத்தனை தடவை படிச்சிக் காட்டியிருக்காரு? அதோட விடாம... அதை விளக்கி நமக்கு அவர் சொல்லவும் செய்திருக்காரு..."

"மகளே, அதையெல்லாம் இப்போ நினைச்சுப் பார்த்து என்ன பிரயோஜனம்?"

"அதையெல்லாம் நாம கட்டாயம் நினைச்சுப் பார்க்கணும். முஸ்லீம் சமுதாயம் எல்லாத்தையும் நினைக்கணும்.

இருபத்தஞ்சு வருஷ காலம் முஹம்மது நபிக்கு கதீஜாபீபி மட்டும்தான் மனைவி. கதீஜாபீபியோட மரணத்துக்குப் பின்னாடி சில பெண்களை நபி மனைவிகளா ஏத்துக்கிட்டாரு. நபி மட்டும் அப்படிச் செய்யல... அப்போ வாழ்ந்துக்கிட்டு இருந்த பல முஸ்லீம்களும் அப்படி நடந்திருக்காங்க. எதற்காக அவர்கள் ஒண்ணுக்கும் மேற்பட்ட பெண்களை மனைவிமார்களா ஏத்துக்கணும்? போர்களில் ஏகப்பட்ட முஸ்லீம் ஆண்கள் மரணமடைஞ்சிட்டாங்க. இதனால நிறைய முஸ்லீம் பெண்கள் அனாதையா ஆயிட்டாங்க. அவர்கள்ல பெரும்பாலான பெண்களுக்கு அனாதையாக்கப்பட்ட பிள்ளைங்க இருந்தாங்க. அப்படிப்பட்டவங்களைத்தான் வாழ்ந்துக்கிட்டிருந்த நபியும் மற்றவர்களும் மனைவிமார்களா ஏத்துக்கிட்டு பாதுகாப்பு கொடுத்தது."

"மகளே, இதை எல்லாம் எழுதவும் படிக்கவும் தெரியாத மம்முஹாஜியைப் போல ஒரு ஆளுக்கிட்ட சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்? அவங்கக்கிட்ட பணம் இருக்கு. ஆணவம் இருக்கு. அவுங்க விருப்பப்படி கல்யாணம் பண்ணித் தர்றதுக்கு காஸிகளும் தங்ஙன்மார்களும் மவ்லவிமார்களும், முஸ்லியாக்கன்மார்களும் இருக்கவே செய்றாங்க. பிறகென்ன?"

"உம்மா... இஸ்லாம் மதத்துல அனேக மனைவிகளைத் திருமணம் செய்றதுக்கு அனுமதி கிடையாது. அப்படின்னா, அதற்கு அனுமதியே கிடையாதா? இருக்கு... ஏற்கனவே இருக்குற மனைவிக்கு பைத்தியம், குஷ்டம், இல்லாட்டி வேற ஏதாவது குணமாக்க முடியாத நோய்கள், குழந்தை பெற முடியாத நிலை... இப்படி ஒரு சூழ்நிலை இருந்தா ஆரோக்கியமுள்ள ஒரு பெண்ணை புதுசா ஒரு ஆளு மனைவியா ஏத்துக்கலாம். அப்படி  நடக்குறதுக்கு சரியான காரணம் வேணும்னு சொல்லப்பட்டிருக்கு. பிறகு நான் தான் சொன்னேன்ல... போர் காரணமாக அனாதைப் பிள்ளைகளும் விதவைகளும் எண்ணிக்கையில் அதிகமாக ஆகுறப்போ, பெண்கள் அதிகமாகவும் ஆண்கள் குறைவாகவும் இருக்குற ஒரு சூழ்நிலை உண்டாகுறப்போ பாதுகாப்பு கருதி முஸ்லீம் ஆண்கள் ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட முஸ்லீம் பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொள்ள இஸ்லாம் மதம் அனுமதிச்சிருக்கு. அப்படிப்பட்ட நிலை வர்றப்ப மட்டுமே ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட மனைவிமார்கள் ஒரு ஆளுக்கு இருக்கலாம்."

"நான் இதை எல்லாம் மம்முஹாஜிக்கிட்ட சொல்லல மகளே!"

ரம்லத்துபீபி கேட்டாள்.

"உம்மா... பல மனைவிமார்கள் இருக்குறதைப் பற்றி அல்லாஹுவோட வசனமான குர் ஆன் என்ன சொல்றதுன்னு உங்களுக்கு ஞாபகத்துல இருக்கா? நான் சொல்றேன். "அனாதைக் குழந்தைகள் விஷயத்தில் நீங்கள் சரியாக நடக்கவில்லை என்று நீங்கள் அச்சம் கொள்வீர்களேயானால், உங்களுக்கு நன்றாகப் படுகிற பெண்களை இரண்டோ மூன்றோ அல்லது நான்கு முறை கூட திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள். இப்போது சரியாக நடக்கவில்லை என்று உங்கள் மனதில் பட்டால், ஒரு பெண்ணை மட்டும் திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள்" (குர்-ஆன்). அப்படின்னா அனாதைக் குழந்தைகளைக் கொண்ட விதவைகளா இருக்கணும்... அனாதைகளைக் காப்பாற்றுவதற்குத்தான் மறு கல்யாணமே செய்யணும். இப்போ என்னைப் போல இருக்குற ஒரு கன்னிப் பெண்ணோட திருமணத்தைப் பற்றி முஹம்மது நபி என்ன சொல்றாருன்னா "ஒரு கன்னிப் பெண் தன்னுடைய அனுமதி இல்லாமல் திருமணமே செய்விக்கப்படக்கூடாது". அப்படின்னா மம்முஹாஜி என்கிட்ட கேட்கச் சொன்னாரா?"

"இல்ல மகளே... உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணித்தரச் சொன்னாரு."

"நான் என்ன பசு மாடா? சரி... உம்மா, அதுக்கு நீங்க என்ன சொன்னீங்க?"

அவளின் தாய் சொன்னாள்.

"நான் ஒண்ணும் சொல்லல. கோபத்துல அந்த ஆளை அடிச்சிட்டேன்."

"அந்த அளவுக்கு போயிருக்க வேண்டியதில்லை."

"என்னால தாங்க முடியல. மகளே, கிழட்டு பட்குஸ்."

"அப்படிக்கூட சொல்லியிருக்கக் கூடாது."

"சரி... நீ ரொம்பவும் சந்தோஷமா இருக்குற மாதிரி இருக்கியே!"

ரம்லத்து பீபி ஒன்றும் சொல்லவில்லை. காதல் விஷயமாச்சே! அதை எப்படி தன் தாயிடம் கூறுவாள்? அவள் லேசாக புன்னகை செய்தாள். அவளின் மனதிற்குள் புன்னகைத்தவாறு நின்றிருந்தான் அபுல்ஹஸன். அவள் அவனை மனதிற்குள் நினைத்து நினைத்து புளகாங்கிதம் அடைந்தாள்.

"உனக்கு பசி எடுக்கலையா மகளே?"

"பசி இருக்கு..."

அவர்கள் பலாப் பழத்தையும், வேக வைத்த தட்டைப் பயறையும், சர்க்கரை போட்ட பால் கலக்காத தேநீரையும் சாப்பிட்டார்கள்.

மறுநாள் பொழுது விடிந்தது. அப்போது அவர்கள் பார்வையில் ஒரு பயங்கர காட்சி! வேலிகள் அனைத்தும்  பிய்க்கப்பட்டிருந்தன. தட்டைப் பயறு கொடிகள் வெட்டப்பட்டு சிறு சிறு துண்டுகளாகக் கிடந்தன. முற்றத்தில் இருந்த மிளகாய்ச் செடிகளும், கத்திரிக்காயும், வெண்டையும், மிளகும் முழுமையாகப் பறிக்கப்பட்டு வாசல் படி அருகில் கூட்டமாகப் போடப்பட்டிருந்தன.

யார் இப்படி ஒரு கொடுமையான காரியத்தைச் செய்தது?

பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களை அழைத்துக்கொண்டு வந்து காட்டினார்கள். எல்லோரும் அவர்களுக்கு நடந்த இந்த விஷயத்திற்காக மிகவும் வருத்தப்பட்டார்கள். இந்த மாதிரியான ஈவு இரக்கமறற ஒரு செயலைச் செய்தது யார் என்பதை அவர்கள் யாராலும் சொல்ல முடியவில்லை. எதற்காக இப்படிச் செய்தார்கள் என்பதும் அவர்களுக்குப் புரியவில்லை. அன்றே இன்னொரு வருத்தப்படக்கூடிய சம்பவமும் நடந்தது. ரம்லத்துபீபி பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேலையும் இல்லாமல் போனது. யாரோ சொல்லித்தான் இதுவும் நடந்திருக்கிறது.

"ரம்லத்துபீபி, இனிமேல் நீ வர வேண்டாம். இந்தா அஞ்சு ரூபாய்..."

ரம்லத்துபீபி திரும்பி வந்தாள். கடற்கரையில் இருந்த கரிய பாறையில் மனதில் கவலைகள் ஆக்கிரமிக்க, நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருந்தாள். அபுல்ஹஸன் வரவேயில்லை.

அபுல்ஹஸன் எங்கே போனான்?

ரம்லத்துபீபி வீட்டிற்குத் திரும்பினாள். வேலை இல்லாமற் போன விஷயத்தை தன் தாயிடம் கூறினாள். அவளின் தாய் சிறிது நேரம் எந்த பதிலும் கூறாமல் மௌனமாக இருந்தாள்.

பிறகு சொன்னாள்.

"பரவாயில்ல மகளே... நம்மளைப் படைச்சவன் நம்மைக் காப்பத்துவான்..."

கடவுள் மட்டுமே அவர்களைக் காப்பாற்றுவார்! நாட்கள் கடந்தோடின. கஷ்டங்கள் அடுத்தடுத்து உண்டாக, கையில் இருந்த சில தங்க நகைகளை விற்று அவர்கள் வாழ்ந்தார்கள். அதைக் கொண்டு அரிசி வாங்கினார்கள். மற்ற பொருட்களை வாங்கினார்கள். இப்படி நாட்கள் போய்க்கொண்டிருந்த போது நடு இரவு நேரத்தில் அவர்கள் வீட்டின் மேல் யாரோ கற்களை எறிந்தார்கள். விளக்கை எரிய விட்டு வாசலைத் திறந்து பார்க்க அவர்களுக்கே பயம். தாயும், மகளும் பயந்து நடுங்கி மனதிற்குள் கடவுளைத் தொழுதார்கள்.

"அல்லாஹுவே... இரவு, பகல் எந்நேரத்திலும் உண்டாகிற பயங்களில் இருந்து எங்களை நீதான் காப்பாத்தணும்..."

மறுநாள் இரவில் வீட்டின் மேல் யாரோ கல்லெறிந்ததைப் பற்றி பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களிடம் அவர்கள் சொன்னார்கள். கற்களை எறிந்தது யார் என்பது யாருக்குமே தெரியாது.

ஒரு ஆண் வீட்டில் அவர்களுடன் இருந்தால்...? யாரை அழைத்து இருக்கச் செய்வது? அப்படி யாருமே இல்லையே! அனாதையான இரண்டு உயிர்கள்! அவர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றும்படி கடவுளிடம் வேண்டினார்கள்.

இரவும், பகலும் மாறி மாறி படுவேகமாக நீங்கிக் கொண்டிருந்தன. ஒரு இரவில் தென்னை மரங்களில் இருந்த தேங்காய்கள் அனைத்தையும் யாரோ பறித்துக் கொண்டு போய்விட்டார்கள். மறுநாள் இரவில் பலாமரத்தில் இருந்த பழங்கள் எல்லாவற்றையும் திருடிக்கொண்டு போய்விட்டார்கள். இந்த கொடுமைகளை எல்லாம் அவர்கள் யாரிடம் போய் கூறுவார்கள்? போலீஸிடம் போய் கூறலாம் என்றால் பக்கத்தில் போலீஸே கிடையாது. காவல் நிலையம் இருப்பது அங்கிருந்து ஐந்தாறு மைல் தூரத்தில். பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களிடம் கூறினார்கள். அவர்களுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. வாழ்க்கை பட்டினி, கஷ்டம், பிரச்சினை என்று நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. விளக்கு கூட கொளுத்த முடியாத நாட்களும் அவர்கள் வாழ்க்கையில் வரவே செய்தது. பல நாட்கள் மாலை வேளைகளில் அவர்களால் விளக்கை எரிய வைக்கக் கூட வசதி இல்லாமல் வீடே இருட்டில் மூழ்கிக் கிடந்தது.

நீலம்கலந்து ஆடைகளைத் துவைப்பதாகச் சொல்லி பக்கத்து வீடுகளில் இருந்து கஞ்சித் தண்ணீரை வாங்கி வந்து அதில் உப்பு போட்டு அவர்கள் குடித்தார்கள். நாட்கள் இப்படிப் போய்க் கொண்டிருக்க, ஒரு நாள் மதிய நேரத்தில் மொட்டைத் தலையும், கையில் தடியுமாக மம்முஹாஜி அங்கு வந்தான். அவன் சொன்னான்.

"எனக்கு ஒரு செய்தி வந்தது. இந்த நிலத்தையும் வீட்டையும் நீங்க விக்கப் போறதா சொன்னாங்க. நான் இதை வாங்குறதா முடிவு பண்ணி இருக்கேன். ஆமா... இதுக்கு  பணம் எவ்வளவு வேணும்?"

ரம்லத்துபீபி தளர்ந்து போய் வீட்டிற்குள் படுத்துக் கிடந்தாள். அவளின் தாய் வாசலில் நின்றவாறு சொன்னாள்.

"நாங்க இதை விக்கப் போறதா யார்கிட்டயும் சொல்லல. இதை வித்தாச்சின்னா, நாங்க எங்கே போறது?"

"நீங்க எங்கேயாவது போய் சாகுங்க! அதைப்பற்றி எனக்கு என்ன கவலை? இங்க சாத்தானோட தொந்தரவுகள் நிறைய இருக்குன்னு கேள்விப்பட்டேன். ராத்திரி நேரங்கள்ல வீட்டு மேல கல்லெறி விழுமே!"

அதற்கு ரம்லத்துபீபியின் தாய் எதுவும் பதில் கூறவில்லை. மம்முஹாஜி சொன்னான்.

"நான் என்ன சொல்றேன்னா, இந்த இடத்தை வித்துட்டு நீங்க உடனடியா இங்கேயிருந்து போறதுதான் நல்லதுன்னு எனக்குப் படுது. உன் மகளைக் கல்யாணம் பண்றதுக்கு இங்கே யாரும் வரப் போறது இல்ல. கல்யாணமே ஆகாம வயசாகிப் போயி உன் மகள் சாகப்போறா. பிறகு... திருடனுங்க வேற நிறைய இருக்காங்க. தேங்காயும், பலாவும் உங்களுக்குன்னு ஒண்ணுமே இருக்காது... ம்... தேங்காய்கள் மறுபடியும் காய்க்க ஆரம்பிச்சிடுச்சு. அவ்வளவுதான்... எல்லாத்தையும்  திருடனுங்க கொண்டு போகப் போறாங்க. நான் சொல்றேன்றதுக்காக இல்ல... எல்லாத்தையும் வித்துட்டு ஊரை விட்டே போறதுதான் உங்களுக்கு நல்லது... சாத்தானோட தொந்தரவுகள் இருக்குற இந்த இடத்தை நானே வாங்குறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன். காசு ஒண்ணும் அதிகமா கிடைக்காது."

மம்மு ஹாஜி தடியை ஊன்றியவாறு தொந்தியை முன் பக்கம் தள்ளிக்கொண்டு விரல்களில் இருந்த மோதிரங்களை எல்லோரும் பார்க்கும் வண்ணம் தாடியைத் தடவி விட்டவாறு பந்தாவாக நடந்து போனான்.

"என் ரப்பே! எங்களை நீதான் காப்பாத்தணும்!” - தாயும் மகளும் வேண்டினார்கள். அன்று மாலை ஐந்து மணிக்கு ஒரு வெடிச்சத்தமும், தொடர்ந்து பெரிய ஆரவாரமும் கேட்டது. என்னவென்று விசாரித்தபோது அவர்களுக்குத் தெரிய வந்தது- ஊரில் இருக்கும் ஒரே திரைப்பட கொட்டகை நெருப்பில் எரிந்து கொண்டிருக்கிறது!

அது ஓலையால் ஆனது. நெருப்பு வேகமாகப் பிடித்து படர்ந்து அருகில் இருந்த தேநீர் கடைகளும் தென்னை மரங்களும் எல்லாம் கூட எரிந்தன. இதைப் பார்க்க ரம்லத்துபீபியும் போயிருந்தாள். போன இடத்தில் கொஞ்சமும் எதிர்பாக்காமல் ஏதாவதொன்று நடக்கும் என்று அவளும் எதிர்பார்க்கவில்லை. காலம் மாறப் போகிறது! நெருப்பு உயர எழுந்து எரிந்து கொண்டிருந்தது. அதை அணைப்பதற்கு ஃபயர் எஞ்சின் எதுவும் உடனே வர சாத்தியமில்லை. நெருப்பு தொடர்ந்து பரவாமல் இருக்க ஆட்களே அருகில் இருந்த ஓலை வேய்ந்த கட்டிடங்களுக்கு வெளியே தண்ணீரை ஊற்றினார்கள். அங்கு வசித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லோரும் வீட்டை விட்டு ஓடி வந்து வெளியே நின்றிருந்தார்கள். எங்கு பார்த்தாலும் ஒரே இரைச்சலும் ஆரவாரமுமாக இருந்தது. அதற்கு மத்தியில் இனிமையான ஒரு குரல்.

"ரம்லத்து..."

யார் என்று பார்த்தால் புன்னகை தவழ நின்றிருக்கும் அபுல் ஹஸன்!

ரம்லத்துபீபிக்கு மயக்கம் வருவதைப் போல் இருந்தது. அவள் ஒரு தென்னை மரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள். அபுல்ஹஸன் அருகில் வந்தான்.

"ரம்லத்... ரொம்பவும் இளைச்சுப் போயிட்டியே! உனக்கு என்ன ஆச்சு? ஆமா... உன்னை நான் எங்கேயெல்லாம் தேடுறது? ஒவ்வொரு நாளும் கடற்கரைக்குப் போயி பாதையில் உட்காருவேன். சரி... உன் வீடு எங்கே இருக்கு? வா... நாம உன் வீட்டுக்குப் போவோம். சில விஷயங்கள் பேச வேண்டியதிருக்கு..."

அவர்கள் நடந்தார்கள். ரம்லத்துபீபி அழுதாள். வீட்டை அடையும் வரை அழுது கொண்டே இருந்தாள். வீட்டை அடைந்ததும், ஒரு நாற்காலியை எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள். அதை வாசலில் போட்டு விட்டு சொன்னாள்.

"உக்காருங்க..."

அபுல்ஹஸன் உட்கார்ந்தான். ரம்லத்துபீபி அழுதவாறு சொன்னாள்.

"ஒரு சாயா உண்டாக்கித் தரக்கூட எங்களால முடியாது. அந்த அளவுக்கு பயங்கரமான கஷ்டத்துல நாங்க இருக்கோம்."

"சாயா வேண்டாம். எனக்கு ஒரு டம்ளர் தண்ணி தா போதும்."

ரம்லத்துபீபி உள்ளே போய் ஒரு டம்ளர் தண்ணீருடன் திரும்பி வந்தாள். அதை அவனிடம் கொடுத்தாள். பிறகு உள்ளே போய் தன் தாயிடம் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் மரபொம்மை கிடைத்த விஷயத்தையும், அதை அபுல்ஹஸனிடம் தந்ததையும் ரம்லத்துபீபி சொன்னாள். அவளின் தாய் வாசல் பக்கம் வந்து அபுல்ஹஸனைப் பார்த்து விட்டு கேட்டாள்.

"நீ கோயா மைதீன் முதலாளியோட மகன்தானே?"

அபுல்ஹஸன் எழுந்து நின்று சொன்னான்.

"ஆமா..."

கோயாமைதீன் முதலாளி பெரிய ஒரு வியாபாரி. பணக்காரர்!

அவளின் தாய் சொன்னாள்.

"உட்காரு... நான் ஒரு யூகத்துல சொன்னேன்..."

"நான் அதிக நாட்கள் இந்த ஊர்ல இல்ல..." அபுல்ஹஸன் சொன்னான்."நான் படிச்சதெல்லாம் வெளியிலதான். பி.ஏ. பாஸானேன். பி.எல். படிச்சேன். வக்கீலாகணும்னு நினைச்சேன். வாப்பாவுக்கு வயசாயிடுச்சு. வியாபாரத்தையும் வீட்டு விஷயங்களையும் பார்த்துக்குறதுக்கு ஆள் இல்ல. அஞ்சாறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி உம்மா இறந்துட்டாங்க. ஒரு கல்யாணத்தைப் பண்ணிக்கிட்டு வியாபாரத்துல வாப்பாவுக்கு உதவியா இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன்..."

"ரம்லத்தோட வாப்பா கடல்ல விழுந்து இறந்துட்டாரு அவரோட பேர்- அப்துல் ஹமீது. அவர் இறந்த பிறகுதான் எங்களுக்கு கஷ்ட காலமே..."

"ரம்லத் என்ன செய்றாப்ல?"

"ஸ்கூல் ஃபைனல் பாஸ் பண்ணிட்டு ஷார்ட் ஹேண்ட்லயும், டைப் ரைட்டிங்லயும் நல்ல மார்க் வாங்கி பாஸ் பண்ணினா. ஒரு சின்ன வேலை கிடைச்சது. அதுவும் இப்போ இல்லாமல் போச்சு."

பிய்ந்து கிடக்கும் வேலிகளையும், முற்றத்தில் குவிந்து காய்ந்து கருகிப் போய் குவியலாகக் கிடந்த மிளகாய்ச் செடிகளையும் கத்திரிக்காயையும், வெண்டையையும், தட்டைப் பயறு கொடிகளையும் அழைத்துப்போய் காட்டிய அவள் சொன்னாள்.

"எங்களோட கஷ்ட காலம்னுதான் சொல்லணும். ஒரு மனிதனோட கல்யாண ஆசையால வந்த வினை இது..."- தொடர்ந்து மம்முஹாஜி செய்த துரோகச் செயல்கள் ஒவ்வொன்றையும் எதையும் மறைக்காமல் அபுல்ஹஸனிடம் சொன்ன ரம்லத்தின் தாய் தொடர்ந்து கூறினாள்.

"மம்முஹாஜியை எதிர்த்துப் பேச இங்கே யாருக்குமே துணிச்சல் கிடையாது. சொல்லப்போனா, எங்களோட உயிருக்கு பாதுகாப்பே இல்லாம இருக்கு. அல்லாஹு மட்டும்தான் இப்போ எங்களுக்கு பாதுகாப்பு. இந்த வீட்ல அடுப்பு எரிஞ்சி எத்தனையோ நாட்கள் ஆயிடுச்சு. சாயங்காலம் இங்கே விளக்கு கொளுத்தி எவ்வளவு நாட்கள் ஆச்சு தெரியுமா? இன்னைக்கு மம்முஹாஜி வந்து எங்களோட நிலத்தையும் வீட்டையும் அவருக்கு விற்கச் சொல்லி வற்புறுத்தினாரு கம்மியான விலைக்கு. போறப்போ தேங்காய் காய்ச்சிருச்சில்லன்னு சொல்லிட்டுப் போனார்..."

"நீங்க எதைப் பற்றியும் கவலைப் பட வேண்டாம்."

அபுல்ஹஸன் கைக் கடிகாரத்தைப் பார்த்தவாறு சொன்னான்.

"நான் போயிட்டு ஒரு மணி நேரத்துல வர்றேன்."

அபுல்ஹஸன் புறப்பட்டான். முற்றத்தில் நின்றவாறு ரம்லத்து பீபியிடம் சொன்னான்.

"ரம்லத்... தைரியமா இரு."

"சிரிக்கிற மர பொம்மை எங்கே?"

"வீட்ல டி.வி. செட்டுக்கு மேல இருந்து சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்கு."

அபுல்ஹஸன் கிளம்பினான். சாயங்காலத்திற்கு முன்பு இரண்டு பேர் வீட்டிற்குத் தேவையான பொருட்களைச் சுமந்து கொண்டு வந்தார்கள். அரிசி, உப்பு, மிளகு, மஞ்சள், வெங்காயம், தேங்காய், எண்ணெய், பருப்பு, மண்ணெண்ணெய், சர்க்கரை, தேயிலை, விறகு- எல்லாமே இருந்தன. பல நாட்களுக்குப் பிறகு அந்த வீட்டில் முதல் முறையாக அரிசி போட்டு சோறு ஆக்கினார்கள். வீட்டின் முன் விளக்கு ஒளிர்ந்தது.

மாலை நேரம் முடிந்து இரவு எட்டிப் பார்த்தது. சிறிது நேரத்தில் அபுல்ஹஸன் அங்கு வந்தான். அவனுடன் டார்ச் விளக்குகள், அரிவாள் ஆகியவற்றுடன் நான்கு ஆட்கள் வந்தார்கள். அபுல்ஹஸன் ரம்லத்து பீபியிடம் சொன்னான். "யாரும் சத்தம் போடாதீங்க. பெருசா ஒண்ணும் நடக்கப் போறது இல்ல. நாங்க இருட்டுல ஒரு மூலையில மறைஞ்சு இருந்து அவரோட ஆட்கள் வராங்களான்னு பார்க்கறோம்."

"சாயா?"- ரம்லத்து பீபி கேட்டாள்.

"போடு... அஞ்சு டம்ளர் பால் கலக்காத சாயா..."

"அஞ்சு டம்ளர்களுக்கு இங்கே எங்கே போறது?"

"அப்படின்னா சாயாவும் ஒரு டம்ளரும் கொஞ்சம் தண்ணியும் கொடு..."

இரவு ஒன்பது மணி ஆனபோது முன்பக்கம் இருந்த விளக்கு அணைக்கப்பட்டது. அந்த வீடும் நிலமும் இருட்டில் மூழ்கியது. ஒரு சிறு ஓசை கூட இல்லை. இரவு மணி பதினொன்று ஆன போது நிலத்தில் யாரோ நடந்து வரும் ஓசை கேட்டது. "குக குக"வென்று ரகசியக் குரலில் பேசும் சத்தமும் கேட்டது. அவர்கள் தென்னை மரங்களில் ஏறினார்கள்.

ஐந்து பேரும் இருளில் முற்றத்தில் வந்து நின்றார்கள். கையில் தேங்காய் குலைகளுடன் மரத்தை விட்டு இறங்கிய இரண்டு பேர் டார்ச் விளக்கு வெளிச்சத்தில் நின்றிருந்தார்கள். இரண்டு பேரின் முதுகிலும் அரிவாள் பலமாக விழுந்தது. அந்த இரண்டு பேரையும் வாசலுக்குக் கொண்டு வந்தார்கள். கயிறு வாங்கி அவர்களைக் கட்டிப் போட்டார்கள்.

"எங்களை விட்டுடுங்க..." - தேங்காய் திருடர்கள் சொன்னார்கள்."நாங்க கடல்ல மீன் பிடிக்கிறவங்க. மம்முஹாஜியோட கடற்கரைக்குப் பக்கத்துல இருக்குற இடத்துல நாங்க குடிசைகள் கட்டி வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கோம். அவர் சொன்னதை நாங்க கேட்கலைன்னா மம்முஹாஜி எங்களை வீட்டை விட்டே துரத்திடுவாரு."

"இங்கே வேலிகளைப் பிய்ச்சதும், மிளகாயையும், கத்திரிக்காயையும் மற்ற செடிகளைப் பறிச்சதும், தேங்காய், பலா எல்லாத்தையும் திருட்டுத்தனமா பறிச்சு கொண்டு போனதும், ராத்திரி நேரத்துல வீட்டு மேல கல்லெறிஞ்சதும் யாரு?"

"மம்முஹாஜி சொல்லி நாங்கதான் செஞ்சோம்."

"சரி... நான் சொல்ற படி செய்யணும்... என்ன? சரி... நடங்க." அவர்கள் நடந்தார்கள். மம்முஹாஜியின் வீட்டின் முற்றத்தை அடைந்ததும் அழைத்தார்கள்.

"ஹாஜியாரே!"

உள்ளேயிருந்து. "யார்டா?" என்று குரல் வந்தது.

"ஐத்ரோஸும் குட்டி ஆலியும்..."

"தேங்காய் எத்தனை இருந்ததுடா?"

"ரெண்டு கொலையை சாய்ச்சப்போ, அவங்க பிடிச்சிட்டாங்க."

"ரெண்டு பொம்பளைங்களா? அவுங்களைக் கொன்னு கடல்ல வீசி எறிய வேண்டியதுதானேடா? முட்டாள் பசங்களா!"

மம்முஹாஜி விளக்கைப் போட்டு வாசல் கதவைத் திறந்தான். ஏழு பேர் நின்றிருப்பதைப் பார்த்து அப்படியே செயலற்று நின்றுவிட்டான்.

"என்ன விசேஷங்கள் மம்முஹாஜி?"- அபுல்ஹஸன் கேட்டான். "ஒண்ணுமே தெரியாத ஏழைங்களான அந்த ரெண்டு பெண்களையும் கொன்று கடல்ல வீசி எறியணுமா? முஹம்மது நபி சொல்றாரு. பக்கத்து வீட்டில் இருப்பவர்கள் பசியாகக் கிடக்கிறபோது வயிறு நிறைய உண்பவன் முஸ்லீமே அல்ல. நீங்க வயிறு நிறைய சாப்பிட மட்டும் செய்யல. மனப்பூர்வமா பக்கத்து வீட்டுக்காரங்களை பட்டினி கிடக்கும்படி செய்ததோடு இல்லாம அவுங்களைக் கொல்லுறதுக்கும் முயற்சி பண்ணி இருக்கீங்க. அதோட நிற்காம அவுங்களைக் கொன்னு கடல்ல வேற வீசி எறியச் சொல்றீங்க. நீங்க ஏழு கல்யாணங்கள் பண்ணி இருக்கீங்க. பல பெண்களையும் எத்தனையோ குழந்தைகளையும் நீங்க அனாதையா விட்டுட்டீங்க. அனாதைகளுக்கு உதவணும்னு தான் முஹம்மது நபி சொல்லி இருக்காரு. வாழ்க்கையில நீங்க ஏதாவது நல்ல காரியங்கள் செய்திருக்கீங்களா?"

"நான் ரெண்டு தடவை ஹஜ் யாத்திரை போயிருக்கேன்."

"ஹஜ் யாத்திரை போறதை ஏன் ரெண்டோட நிறுத்திக்கிட்டீங்க? அதற்குப் பிறகும் போயிருக்க வேண்டியதுதானே! அங்கே அரேபியா இருக்கு. மக்காவுல க, அபய் இருக்கு. ரேடியோ, தங்கம், கடிகாரம்னு கடத்தி ஒவ்வொருமுறையும் ஹஜ் யாத்திரைக்குப் போய் வர்றப்போ குறைஞ்சது ஐயாயிரம் ரூபாய் வரை சம்பாதிக்கலாம்ல? ஹஜ் வியாபாரம் உண்மையிலேயே லாபகரமானது. பணக்காரனாகலாம். ஊர்ல பெரிய மனிதனாகலாம். விருப்பப்படி பல பெண்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம். சொன்னால் உங்களுக்குப் புரியுமான்னு தெரியல. ஹஜ் யாத்திரைன்றது ஒரு முஸ்லீமோட வாழ்க்கையில் மிகவும் புண்ணியமான ஒரு செயல். வாழ்க்கையில் இருக்கிற கொடுக்கல், வாங்கல் எல்லா விஷயங்களையும் விட்டுட்டு புனிதமான எண்ணத்துடன் சுத்தமான மனசுடன் இறக்கத் தயாராக இருக்கும் மன நிலையுடன இருக்குறவங்கதான் ஹஜ் யாத்திரைக்கே போகணும்.

அதற்குச் செலவழிக்கிற பணம் சுத்தமான ஒண்ணா இருக்கணும். நீங்க மோசமான ஒரு பிக்பாக்கெட்டா இருந்த ஆளு. திருடனா இருந்திருக்கீங்க. கடைசியில உங்க சாயா கடையை நீங்களே நெருப்பை வச்சு எரிய விட்டு நம்பிக்கை மோசம் பண்ணி அரேபிய ஆளோட இரண்டு இலட்சம் ரூபாயை அபகரிச்சிட்டீங்க. அதை வச்சுத்தான் நீங்க அரேபியாவுக்கு பரிசுத்த ஹஜ் யாத்திரை போனது! உங்களைப் போல இருக்குற கெட்ட எண்ணம் கொண்ட வஞ்சக மனம் கொண்ட ஹாஜிமார்கள் இன்னைக்கு முஸ்லீம் சமுதாயத்தில் நிறையவே இருக்காங்க நீங்களே சொல்லுங்க- உங்களை என்ன செய்றது?"

கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு ஆள் மம்முஹாஜியைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"ஹாஜியாரே! ஒரு மூணு காலி சாக்கு தர முடியுமா?"

"தர்றேன். எதுக்கு?"

"பன்னி சைத்தானே! உன்னை மூணு துண்டா வெட்டி சாக்குக்குள்ளே போட்டு கல்லைக் கட்டி கடல்ல வீசி எறியத்தான்."

அதைக் கேட்டதும் மம்முஹாஜி நடுங்க ஆரம்பித்தான். அவன் அழுகிற குரலில் சொன்னான்.

"என்னை விட்டுடு. இனி நான் எந்தத் தப்பும் செய்ய மாட்டேன்."

"இதுவரை செஞ்ச தப்புக்கு?"

"என்ன சொல்றியோ செய்றேன்..."

"போ... ஐந்நூறு ரூபா கொண்டு வா. அந்த ஏழை பெண்களுக்கு கொடுக்கணும்."

மம்முஹாஜி வீட்டிற்குள் போய் ஐந்நூறு ரூபாயுடன் திரும்பி வந்து அதை அபுல்ஹஸனின் கையில் கொடுத்தான். அபுல்ஹஸன் சொன்னான்.

"ஒரு வெள்ளைத்தாள் கொண்டு வா."

அதை அவன் கொண்டு வர. அபுல்ஹஸன் "நான் சொல்ற மாதிரி எழுது..." என்றான்.

ஆச்சரியப்படும் விதத்தில் மம்முஹாஜி சொன்னான்.

"சரிதான்... எனக்கு எழுதவோ படிக்கவோ தெரியாது...."

"சரி... நான் எழுதுறேன்..."

மம்முஹாஜியைப் பற்றிய விஷயங்களையும் அவர் இதுவரை செய்த எல்லாத் தப்புகளையும் எழுதி அபுல்ஹஸன் படித்துக் காட்டினான். அதில் மம்முஹாஜியைக் கையெழுத்திட வைத்தான். மற்றவர்கள் சாட்சி கையெழுத்து போட்டார்கள். மம்முஹாஜியின் இரண்டு வேலைக்காராகளுக்கும் தலா பத்து ரூபாய் வீதம் அபுல்ஹஸன் கொடுத்தான். மீதியிருந்த நானூற்று எண்பது ரூபாயையும் மம்முஹாஜியிடம் திரும்பக் கொடுத்த அபுல்ஹஸன் சொன்னான்.

"அந்தப் பெண்களுக்கு உங்களின் மோசமான, சபிக்கப்பட்ட பணம் வேண்டவே வேண்டாம். பிறகு ஒரு விஷயம்... இனி மேலும் நீங்க வேற எங்கேயாவது பெண்களைத் திருமணம் செய்றதுக்கு முயற்சி பண்றது மாதிரி தெரிய வந்தால்..."

"என்னைக் கொன்னுடுவியா?"

"கொல்றது இல்ல. உங்க ஆண் குறியை ஒடிச்சு உங்க கழுத்துலயே மாலையா கட்டி தொங்க விட்டுருவேன்!"

அவர்கள் அந்த இடத்தை விட்டு நீங்கினார்கள். இரவு நேரத்திலேயே ரம்லத்துபீபியையும் அவளின் தாயையும் தூக்கத்தை விட்டு எழுப்பி, மம்முஹாஜியின் குற்றத்தை ஒப்புக் கொண்டு கையெழுத்துப் போட்ட தாளை அவர்களுக்கு அபுல்ஹஸன் படித்துக் காட்டினான். பிறகு அவன் சொன்னான்.

"நஷ்டஈடு ஐநூறு ரூபாய் வாங்கினேன்." ரம்லத்துபீபி சொன்னாள்.

"அந்தப் பணம் நமக்கு எதற்கு?"

அபுல் ஹஸன் சொன்னான்.

"அதை நானே திருப்பிக் கொடுத்திட்டேன். சரி... எது எப்படியோ... நிம்மதியோட உறங்குங்க நான் நாளைக்கு வர்றேன்..."

அபுல்ஹஸன் அதற்குப் பிறகு அங்கு தினமும் வர ஆரம்பித்தான்.

வேலிகளைச் சரி பண்ணி கட்டினான். வீட்டிற்கு வெள்ளை அடிக்கச் செய்தான். மின்சார விளக்குகள் பொருத்தினான். மிளகு, பச்சை மிளகாய், வெண்டை, கத்திரிக்காய் ஆகியவற்றின் நாற்றுகளைக் கொண்டு வந்து முற்றத்தில் முன்பிருந்த மாதிரியே நட்டான். தட்டைப் பயறு கொடியைப் புதிதாகக் கொண்டு வந்து நட்டான். அந்த வீட்டில் மகிழ்ச்சி தாண்டவமாடியது! ஒரு நாள் அபுல்ஹஸன் ஒரு புதிய- போர்ட்டபிள் டைப்ரைட்டர் மெஷினையும் சில தாள்களையும் சில பென்சில்களையும் கொண்டு வந்து ரம்லத்துபீபியிடம் கொடுத்துவிட்டு சொன்னான்.

"ரம்லத்தை எங்களோட நிறுவனத்தில் டைப்பிஸ்ட்டாக நியமிச்சிருக்கோம். சம்பளம் என்ன வேணும்?"

"சாப்பிடுற அளவுக்கு ஏதாவது தந்தா போதும்..."

"சரி... அப்படின்னா ஒரு கடிதம் சொல்றேன். சுருக்கெழுத்துல எழுதி, அதை இங்கிலீஷ்ல டைப் செஞ்சு கொடு. ரொம்பவும் முக்கியமான கடிதம்..."

மெஷினில் பேப்பரை நுழைத்த ரம்லத்துபீபி ஏதோ டைப் செய்தாள். பிறகு சொன்னாள்.

"நல்ல மெஷின். மிஷினை எனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்சிருக்கு. சரி... கடிதத்தைச் சொல்லுங்க..."

அபுல் ஹஸன் சொன்னான்.

"மதிப்பிற்குரிய பிரதம அமைச்சர் அவர்களுக்கு,

நாட்டில் பஞ்சம், விலைவாசி உயர்வு, கொள்ளை, போராட்டங்கள், வேலை நிறுத்தம், கதவடைப்பு, கெரோ, தர்ணா, கள்ளக்கடத்தல், திருட்டுச் சந்தை, பட்டினிச்சாவு என்று எவ்வளவோ விஷயங்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. இதற்கெல்லாம் உடனடியாக நீங்கள் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இவற்றை நீக்குவதற்கான செயல்களைச் செய்ய வேண்டும். அதற்கு மத்தியில் என்னுடைய ஒரு சிறு வேண்டுகோள், நான் ஒரு பெண்ணைத் தீவிரமாகக் காதலிக்கிறேன். அவள் சிரிக்கின்ற மர பொம்மையைப் போல் இருக்கிறாள். ஒன்றுமே பேசுவதில்லை. எப்போதும் மௌனமாகவே இருக்கிறாள். அவளை வற்புறுத்தி உடனடியாக என்னைக் காதலிக்கும்படி தாங்கள் உத்தரவு இட வேண்டும் என்று மிகவும் தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்."

இவ்வளவு நேரம்  சொன்னவற்றை சுருக்கெழுத்தில் எழுதிய ரம்லத்து பீபி கேட்டாள்.

"பேரு?"

"டைப் செய்... அபுல்ஹஸன்..."

"பிரதம மந்திரி இந்த விஷயத்துல எப்படி தலையிட முடியும்?"

"ஒரு நாட்டு குடிமகன் விஷயத்துல பிரதம மந்திரி கட்டாயம் தலையிட்டுத்தான் ஆகணும். அதற்கு அவருக்கு உரிமை இருக்கு..."

"சரி... பெண்ணோட பேரு?"

"சிரிக்கின்ற மர பொம்மை..."

"வேற பேரு இல்லையா?"

"இருக்கே!"

"என்ன பேரு?"

அவன் சொன்ன பெயரைக் கேட்டதும், ரம்லத்து பீபி ஆடிப் போய்விட்டாள். அதோடு மட்டுமல்ல. அந்தக் கருப்பு நிறப் பெண் ஒரு அழகியாகவே மாறிவிட்டாள். அபுல்ஹஸன் சொன்னது "ரம்லத்து பீபி" என்ற அவளின் பெயரைத்தான் அதைக் கேட்டதும் அவள் உற்சாகத்தில் துள்ளினாள்.

"அப்படியா?"

"ரம்லத்!"

"ம்"

"நான் காதலிக்கிறது மாதிரி ரம்லத், நீயும் என்னைக் காதலிக்க முடியுமா?"

"உம்மாக்கிட்ட கேட்டுச் சொல்றேன்."

"சரி... கேளு..."

ரம்லத்பீபி இருந்த இடத்தில் இருந்தவாறே சொன்னாள். ஆனா, முதல் தடவையா உங்களைப் பார்த்தப்பவே நான் யார்கிட்டயும் கேட்காம உங்களைக் காதலிக்க ஆரம்பிச்சிட்டேன்."

"அப்போ என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்குச் சம்மதம்தானே?"

"சம்மதம்... சம்மதம்..." - என்று சொல்லியவாறு அவள் டைப்ரைட்டர் மெஷினின் மேல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அழுதாள். அபுல்ஹஸன் சொன்னான்.

"வரதட்சனையா உங்களோட வீட்டையும் நிலத்தையும் எனக்கு தருவீங்களா?"

மெதுவாகச் சொன்னாள்.

"தர்றோம்.."

சிறிதுநேர அழுகை முடிந்து, தலையை உயர்த்தி பார்த்தபோது அபுல்ஹஸனைக் காணோம். அன்று மாலை தாய்க்கும் மகளுக்கும் புதிய ஆடைகள் வந்து சேர்ந்தன. ரம்லத்து பீபிக்கு ஸ்பெஷலாக வாங்கப்பட்ட விலை உயர்ந்த புடவைகள், ப்ளவ்ஸுகளுக்கும், பாவாடைக்கும் உள்ள துணிகள், ஸ்பெஷல் ப்ரேஸியர்கள், தங்க வளையல்கள், பவுடர், ஸ்ப்ரே, கண்மை, டூத் ப்ரஷ், டூத் பேஸ்ட், கைக்கடிகாரம், செருப்புகள், குடை அவற்றுடன் ஆயிரம் ரூபாய்.

ரம்லத்துபீபி- அபுல்ஹஸன் திருமணம் மிகவும் சிறப்பாகக் கொண்டாட்டங்களுடன் நடைபெற்றது. ஊரில் இருந்த எல்லோரையும் திருமணத்திற்கு அழைத்திருந்தனர். மம்முஹாஜியும் திருமணத்திற்கு வந்திருந்தான். ரம்லத்துபீபியின் வீடு வாடகைக்கு விடப்பட்டது. அவளும் அவளின் தாயும் அபுல்ஹஸனின் வீட்டில் வந்து தங்கினார்கள். ஒரு நாள் ஒரு குறிப்பிடத்தக்ககாரியம் நடைபெற்றது. ரம்லத்துபீபியின் இரண்டு கையொப்பங்களை வங்கிக்காரர்களின் ஒரு ஃபாரத்தில் அபுல்ஹஸன் வாங்கிக்கொண்டு போனான். அந்தக் கையெழுத்து எதற்கு என்று அவளுக்குத் தெரியாது. அன்று இரவு அபுல்ஹஸன் ஒரு செக் புத்தகத்தையும் பாங்க் பாஸ் புக்கையும் ரம்லத்துபீபியின் கையில் தந்தான். பாஸ் புக்கைத் திறந்து பார்த்த ரம்லத்துபீபி வாயடைத்துப் போனாள். அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. இரண்டு லட்சத்து நாற்பதாயிரம் ரூபாய் ரம்லத்து பீபியின் கணக்கில் போடப்பட்டிருந்தது.

"இந்தப் பணம் எங்கே இருந்து வந்தது?"

"என்கிட்ட நீ கொடுத்தேல்ல அந்தச் சிரிக்கிற மர பொம்மை? அதுல நிறைய ரத்தினக்கற்கள் இருந்துச்சு. அதுல இருந்து கொஞ்சத்தை நான் வெளியே இருக்குற ஒரு பெரிய நகரத்துல கொண்டு போய் விற்றேன். அதோட சொந்தக்காரர் யாருன்னு ரம்லத், உனக்குத் தெரியுதுல்ல? உன்னோட பேர்ல இந்து, முஸ்லீம், கிறிஸ்தவர்களோட அனாதை ஆலயங்களுக்கு ரெண்டாயிரத்தி ஐநூறு ரூபா வீதம் கொடுத்தேன்."

"இது எல்லாமே நான் தந்த சிரிக்கிற மரபொம்மையிலயா இருந்துச்சு?"

"வா..."

அவர்கள் வரவேற்பறைக்கு வந்தார்கள். சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் மர பொம்மையை டெலிவிஷன் செட்டின் மேல் இருந்து அபுல் ஹஸன் எடுத்து தலையைத் திருப்பிக் கழற்றினான். ரம்லத்துபீபியின் இரண்டு கைகளிலும் கொட்டினான். பிறகு பொம்மையைச் சரிப்படுத்தி மீண்டும் டெலிவிஷன் செட்டின் மேல் வைத்தான். அவள் ஆச்சரியப்பட்டு நாற்காலியில் அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டாள்.

உள்ளங்கையில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் பல நிறங்களிலுள்ள இரத்தினக் கற்கள்!

அவள் பார்த்தாள். டெலிவிஷன் செட்டின் மேல் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் மர பொம்மை இப்போதும் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தது.

மங்களம்.